LOGINShare
บทที่ 9 พาผู้ชายขึ้นห้อง
Last Updated:
2025-05-16 23:27:06“เฮ้ยคุณ!”
เธอปล่อยถุงอาหารหลุดมือ พร้อมขึงตาขึ้นกว้าง มากกว่าปกติ ความตกใจลืมหมดแม้ความเย็นชื้นจากสายฝนที่กระหน่ำเทลงไม่ขาดสาย ไม่เหลือพื้นที่แห้งบนเสื้อผ้า แล้วนิ่งทำอะไรไม่ถูก จนเห็นร่างนั้นเริ่มขยับเขยื้อนอีกครั้ง ถึงจะถลาเข้าไปช่วยประคองดึงให้ลุกขึ้นมา
ส่วนเขาพยายามแหงนหน้า ใช้ม่านตาพร่ามัวที่สายฝนเม็ดใหญ่พรั่งพรูใส่ไม่หยุดมอง ก่อนนิ่วหน้าตอนเธอทำเขาเจ็บ บางทีความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการปฐมพยาบาลก็สำคัญ เสียดายที่ไม่จดจำสมัยได้เรียน
“ตัวคุณหนักมาก ฉันคนเดียวไม่ไหวหรอก ไปตามคนมาช่วยดีกว่า”
หมับ!
แขนเรียวถูกฉุดรั้งทันทีที่พูดจบ ด้วยแรงเหลืออยู่เพียงน้อยนิดของเขา
“คะ?”
ก่อนอ้าปากค้าง หลังเขาส่ายหน้า
ท้ายที่สุดเป็นเธอที่ต้องพยายาม ดิ้นรนพยุงพาไปยังรถจอดอย่างทุลักทุเล ความหนักของเซลล์ทุกส่วนเป็นอุปสรรคให้ต้องกัดฟันกรอด หลังใช้เท้ายึดพื้นให้มั่นคง เพื่อทรงตัวจังหวะหิ้วปีกเขาลุก
“ค่อยๆนะ”
“เกิดอะไรขึ้นคะ คนพวกนั้นเป็นใคร มาทำร้ายคุณทำไม”
อินถาหันไปถาม ดึงเข็มขัดมาคาดลำตัว เตรียมทำหน้าที่เป็นพลขับ บวกกับความสับสนพยายามไขข้อข้องใจ ให้เหมาะสมไม่คุ้มเสียแก่การตัดสินใจช่วยเหลือเขาด้วยตัวเองแบบนี้
แต่เขาไม่ตอบสนอง พิงพนักหลับตานิ่ง เปิดโอกาสให้จำต้องตัดสินใจเอง เตรียมหักพวงมาลัยหวังมุ่งหน้าไปโรงพยาบาล
แต่แล้ว...
เสียงเขากลับทำให้ต้องว้าวุ่นอีก จังหวะลืมตาโพลงเอี่ยวตัวเข้ามาจับแขนเธอไว้
“กลับบ้านครับ”
“คะ?”
“พาผมกลับบ้าน”
พร้อมสายตาคมกริบย้อนแย้งกับน้ำเสียง เธอเลิกลัั่กทบทวนอยู่อึดใจก่อนพยักหน้าทำตามที่เขาบอก อย่างไม่มีข้อโต้แย้ง
“ก็ได้ค่ะ”
เปลี่ยนแผนหักพวงมาลัยไปทางเดิมทันที
ลานจอดรถใต้ถุนคอนโด..
ความประหม่าแม้จะมีน้อยนิดแต่ก็น้อยกว่าความห่วงใย
ช่างน่าแปลกกับสิ่งที่เขาเจอ ทำเธอกังวลมากมายดุจเป็นคนพิเศษรู้จักกันมานาน ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์ระทึกตอนเขาถูกชายฉกรรจ์หกคนรุมทำร้าย ก็ยิ่งทำหัวใจร่วงดิ่งแล้วใหญ่ รู้สึกท้ายทอยหนักอึ้งราวกับถูกกระทำซะเองพร้อมกันกับเขา
“เป็นไงบ้างคะ” นิ้วชี้สะกิดตรงแขนกำยำ เจ้าของซึ่งกำลังหลับใหลไม่ได้สติ ผลของความเพลียและบอบช้ำ แต่ก็ยังอุตส่าห์ฝืนลืมตาขึ้นมาให้ “ไหวไหม รอแปปนึงนะ”
แต่เพราะสภาพสะบักสะบอมมีมากไปของเขา แค่เธอคนเดียวไม่ไหวจะประคับประคอง หวังพาขึ้นชั้นบน แม้จะใช้ลิฟต์ก็ยังอยู่ในความเสี่ยงอยู่ดี หากพลาดล้มหัวคะมำทั้งคู่จะได้ไม่คุ้มเสีย
“พี่คะช่วยหน่อย”
อินถาจึงกวักมือเรียกพี่คนหนึ่ง ซึ่งทำงานเป็นผู้รักษาความปลอดภัย และเขาไม่รอช้าที่จะวิ่งมาหา
“ครับ”
ด้วยภาพใบหน้าตื่นตระหนก พร้อมประตูรถถูกเปิดค้างไว้ เผยขาและตักของคนไม่ได้สติให้เห็นแบบจะๆ บวกกับเสื้อผ้าเปียกปอนของทั้งสองคน สามารถบอกได้ทันทีแบบไม่ต้องอธิบาย
“ห้องไหนครับ”
เอ่ยถาม ขณะดึงแขนแกร่งขึ้นพาดบ่าเตรียมแบกเดิน
สมองในส่วนความคิดถูกกระตุ้น ให้คิดคำตอบออกมาภายในเสี้ยววินาที เกี่ยวกับผลของคำถามที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้ หากบอกความจริงไปทั้งหมด
“ห้องฉันค่ะ”
พูดจบเธอเดินนำ จงใจสร้างภาพให้มองเป็นฟิลแฟนถูกทำร้าย ทั้งที่รู้การพามาที่คอนโด อาจไม่ใช่ทางออกที่ดีที่สุด เขาอาจถึงแก่ความตายถ้าข้างในมีบาดแผลฉกรรจ์ หรือรอยแตกหักที่จะต้องพึ่งหมอ ทว่าหญิงสาวไม่กล้าขัด เนื่องจากเกรงกลัวแววตานั้นถึงได้เลือกความถูกใจแทนความถูกต้องเช่นนี้
“ให้ผมเรียกรถพยาบาลให้ไหมครับ”
ว่าแล้วเชียวจะต้องถูกถาม เลยเงียบไปอึดใจหนึ่งคลี่ริมฝีปากยิ้มแฉ่ง ส่ายหน้าเบาๆกลับไปให้
“เขา.. เอ่อ แฟนไม่ยอมค่ะ เขาอยากกลับมาที่นี่”
“แต่ดูท่าทางหนักเอาการอยู่นะครับ”
“อ่า..ทราบค่ะ แต่ว่า.. ไม่เป็นไรค่ะ พี่ทำตามที่หนูบอกก็พอ”
“ครับๆ”
เบือนหน้าหนีไปอีกทาง เพื่อเลี่ยงถูกซักถามต่อและสงสัย อีกนัยคืออายที่กล้าเอ่ยคำว่าแฟนออกมาอย่างชัดเจน
เมื่อมาถึงอินถาเร่งสแกนคีย์การ์ดผลักประตูเปิดทางสะดวกให้กับคนข้างหลัง ก่อนนำหน้าไปยืนข้างเตียง เพื่อให้เขาวางคนเจ็บลงบนนั้น
“ขอบคุณนะคะ”
“มีอะไรให้ช่วยอีกก็แจ้งได้เลยนะครับ”
หลังจากวางร่างไร้สติแล้วเสร็จ ผู้ช่วยก่อนจะไปไม่วายทำหน้างุนงง พร้อมเกากกหูแสดงถึงความสับสน ระหว่างความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ ก็ในเมื่อคนที่นอนหมดสติอยู่นั้นเป็นลูกบ้าน อยู่ห้องถัดไปจากเธอ ก็แล้วทำไมถึง..?
“ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”
ร่างบางโน้มตัวลงอย่างนอบน้อม รอให้ร่างนั้นหายลับไปก่อนจึงจะปิดประตู
ท่ามกลางความเงียบกริบและมืด เธอเลือกที่จะเปิดไฟหัวเตียงเพียงดวงเดียว เนื่องจากสีเหลืองนวลสามารถถนอมสายตาได้ เลี่ยงทแยงตาคนนอนหลับ พลางยืนจ้องมองเขาหลังถอนหายใจทิ้งไปแล้วสองรอบ
“เอาไงต่อ..”
ลากสายตาจากเท้าสู่หัว เผลอพินิจพิเคราะห์ลักษณะของเขา ผู้ชายตรงหน้าแลดูเหมือนไม่ใช่แค่ภายนอกที่มีเสน่ห์ดูโดดเด่นและดึงดูด แต่ภายในที่เรียกว่าออร่าจัดเต็ม และดูน่ากลัว บวกน่าเกรงขามแผ่รัศมีให้ต้องยำเกรงด้วย
ทำไมการถูกทำร้ายครั้งนี้ของเขาถึงทำให้มองว่าเป็นผู้ถูกกระทำมากกว่าเป็นคนกระทำผิดนะ
เขาเป็นใครกันแน่?
“จะยืนมองอีกนานไหมครับ หนาวจะตายอยู่แล้ว”
“...!!!”
เห็นได้ชัดว่าร่างบางสะดุ้งโหยง ให้กับเสียงทุ้มที่อยู่ๆก็โพล่งขึ้น ท่ามกลางความเงียบได้ยินแค่เครื่องปรับอากาศ และเสียงแว่วของการจราจรภายนอก
“ขอผ้าเช็ดตัวหน่อยครับ”
ร่างสูงลุกจากท่านอนเป็นท่านั่ง เขาบิดขี้เกียจเป็นสิ่งแรกแทนจะถามตนนั้นอยู่ที่ไหน ไม่พอยังหันมาคุยกับเธออีก ด้วยเสียงสุภาพที่ทำให้คนฟังตัวอ่อนยวบ
อินถาใจสั่นทำอะไรไม่ถูก เธอลบริมฝีปากบางเฉียบราวกับกลบเกลื่อนและควบคุมความประหม่านั้น
“ดะ ได้ค่ะ”
กุลีกุจอไปหาผ้าเช็ดตัว ถึงกับต้องเปิดตู้รื้อลิ้นชัก แน่นอนมันต้องเป็นผืนใหม่ที่ไม่เคยใช้มาก่อน จากนั้นจึงเดินเร็วกลับมา แล้วเกือบสะดุดขาหน้าคะมำ
“เหวอ!”
เพราะจังหวะผ่านวงกบประตูห้องแต่งตัวไปยังห้องนอน คล้ายกับโค้งหักศอก ภายในห้องนั้นที่ไม่ใช่มุมอับ พบว่าชายผู้นั้นกำลังโป๊เปลือยอยู่
Latest chapter
เขาคนนั้น บทที่ 10 อ่อย
เสียงร้องมาพร้อมกับเท้าสะดุด ผลของการเดินเร็วจนเกินไป แล้วหยุดชะงักกลางคัน เพราะภาพตรงหน้าคือผู้ชายคนหนึ่งยืนเปลือยล่อนจ้อนอยู่หน้าไม่อาย!สามารถใช้คำนี้ได้เลยอินถาอ้าปากค้างมองตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนขึงตาโตก็ตอนเห็นตรงนั้นประเจิดประเจ้อ“เหวอ!”เธอเบือนหน้าหนีไปทางอื่น หลังตั้งสติได้ว่าไม่ควรจ้องนาน กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ สาบานเลยว่าสิ่งที่เห็นเต็มสองตาเมื่อครู่ จะไม่มีวันลืม“ขอโทษค่ะ พี่ไม่คิดว่าหนูจะกลับมาเร็ว”แล้วถ้าเดินกลับมาช้าจะเป็นยังไงเล่า จะล่องหนหรือหายตัวไปนะหรือ“คุณมีคาถาหายตัวได้รึไงกัน”ร่างบางกัดฟันกรอดเอ่ยเสียงแผ่ว ยังคงยืนหันหลังให้เขาอยู่ คนถูกถามกระตุกยิ้ม กลั้นขำ“ก็จะหันหลังให้ จะไม่ยืนโจ่งแจ้งแบบนี้”“ห๊า..” ถึงกับลืมตาโพลง คิดตามที่เขาพูด เมื่อคิดยังไงก็ไม่ใช่เหตุผลถึงกับคอตก “คุณก็รอหนูกลับมาก่อนก็ได้นี่ ของสงวนแบบนั้นไม่ควรเอาออกมาให้เห็นกันง่ายๆรู้ไหมคะ”“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไม่ถือ”What??!อินถากะพริบตาถี่ เขาโดนซ้อมจนสมองตีลังกากลับหลังไปแล้วกระมัง“แต่ถาเป็นผู้หญิงนะคะ”“ถ้าอย่างนั้นพี่ขอโทษก็แล้วกัน ขอผ้าเช็ดตัวให้พี่ได้หรือยัง”“ยะ อย่าเข้ามานะคะ”สาวเจ้
เขาคนนั้น บทที่ 9 พาผู้ชายขึ้นห้อง
“เฮ้ยคุณ!”เธอปล่อยถุงอาหารหลุดมือ พร้อมขึงตาขึ้นกว้าง มากกว่าปกติ ความตกใจลืมหมดแม้ความเย็นชื้นจากสายฝนที่กระหน่ำเทลงไม่ขาดสาย ไม่เหลือพื้นที่แห้งบนเสื้อผ้า แล้วนิ่งทำอะไรไม่ถูก จนเห็นร่างนั้นเริ่มขยับเขยื้อนอีกครั้ง ถึงจะถลาเข้าไปช่วยประคองดึงให้ลุกขึ้นมาส่วนเขาพยายามแหงนหน้า ใช้ม่านตาพร่ามัวที่สายฝนเม็ดใหญ่พรั่งพรูใส่ไม่หยุดมอง ก่อนนิ่วหน้าตอนเธอทำเขาเจ็บ บางทีความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการปฐมพยาบาลก็สำคัญ เสียดายที่ไม่จดจำสมัยได้เรียน“ตัวคุณหนักมาก ฉันคนเดียวไม่ไหวหรอก ไปตามคนมาช่วยดีกว่า”หมับ!แขนเรียวถูกฉุดรั้งทันทีที่พูดจบ ด้วยแรงเหลืออยู่เพียงน้อยนิดของเขา“คะ?”ก่อนอ้าปากค้าง หลังเขาส่ายหน้าท้ายที่สุดเป็นเธอที่ต้องพยายาม ดิ้นรนพยุงพาไปยังรถจอดอย่างทุลักทุเล ความหนักของเซลล์ทุกส่วนเป็นอุปสรรคให้ต้องกัดฟันกรอด หลังใช้เท้ายึดพื้นให้มั่นคง เพื่อทรงตัวจังหวะหิ้วปีกเขาลุก“ค่อยๆนะ”“เกิดอะไรขึ้นคะ คนพวกนั้นเป็นใคร มาทำร้ายคุณทำไม”อินถาหันไปถาม ดึงเข็มขัดมาคาดลำตัว เตรียมทำหน้าที่เป็นพลขับ บวกกับความสับสนพยายามไขข้อข้องใจ ให้เหมาะสมไม่คุ้มเสียแก่การตัดสินใจช่วยเหลือเขาด้วยตัวเองแ
เขาคนนั้น บทที่ 8 ฟ้าฝนเป็นใจ
ยิ่งใกล้ไตรมาสสุดท้ายงานยิ่งล้นมือ หลายวันมานี้อินถาไม่มีเวลาแม้แต่จะเข้ายิม หรือโผล่หน้าสดไปให้พนักงานร้านกาแฟได้เห็น ชีวิตมีอยู่แค่สองทาง คือทางกลับบ้านกับทางไปทำงาน และสายทุกวัน“ฮ๊าววว~”เสียงหาววอดผสานกับเสียงเสียดสีของก้นแก้วกาแฟเลื่อนผ่านโต๊ะเนื้อไม้มาจอดอยู่ตรงหน้า สาวเจ้าเหลือบมอง พยักหน้ายิ้มบางๆแทนคำขอบคุณ“ขอบใจนะ”“เมื่อคืนดึกหรือ”นักรบทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม ในมือก็ถืออยู่อีกแก้วหนึ่ง“ใช่~ พี่ติ๋วอะดิ แกบ้าจี้อะไรไม่รู้โทรมาสั่งให้แก้งานกะทันหัน กะจะไม่รับสายแล้วนะ แต่ก็กลัวจะเป็นเรื่องด่วนหรือเป็นแกเองที่ขอความช่วยเหลือ”ได้ทีอินถาบ่นใหญ่ ทว่าสายตาไม่ได้จับจ้องคู่สนทนา แต่หรี่ต่ำมองแก้วในมือตัวเอง มองควันที่พวยพุ่งจากความร้อนนั้นอยู่ดีๆในหัวเกิดมีภาพแห่งความทรงจำเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านทำไมกันนะ กับอีแค่ยาไม่กี่แผง ถึงได้มีอิทธิพลทำให้เธอรู้สึกดีได้มากขนาดนี้ ทั้งๆที่เขานั้นก็มีเจ้าของอยู่แล้วอินถาเผลอยิ้ม แอบเข้าข้างตัวเอง แต่ปัจจุบันเขานั้นหายไปเลย ไร้วี่แววแม้แต่เงา เสียงเงียบราวกับไม่มีใครอยู่ในห้องข้างๆในขณะเดียวกันก็ตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อไปด้วย เ
เขาคนนั้น บทที่ 7 กลิ่นเทาเขาคิวปิด
อินถายืนสงบนิ่งให้กับความสับสนของตัวเองที่ได้มาอย่างไม่ทันตั้งตัว ในมือชูถุงยาขึ้น มองมันราวกับเป็นของวิเศษแวบมาจากทิศทางใดไม่รู้สักแห่ง ก่อนจะหันซ้ายหันขวามองหาเขา เจ้าของผู้กระทำนำพา ทว่าทั้งทางเดินพบแต่ความว่างเปล่าความรู้สึกกระดี่ได้น้ำถูกเก็บไว้ในที่ตื้น ชนิดหากไม่รีบทำอะไรสักอย่างอาจโผล่พ้นออกมาให้เห็นได้เนื่องจากยากต่อการควบคุม เธอถึงได้เร่งเปิดประตูแล้วพาตัวเองเข้าไปในห้องนั้น เพื่อกระโดดโลดเต้น ดีใจประหนึ่งถูกรางวัลฉลากกินแบ่งรัฐบาล จิตใต้สำนึกบวกสัญชาตญาณกระซิบบอกให้เข้าข้างตัวเอง สิ่งนี้ที่ถืออยู่อาจเป็นของเขาผู้ชายที่แอบชอบไม่รอช้าหญิงสาวรีบคลี่ปมของมันทันที ก่อนจะหยิบออกมาดูทีละชิ้น เมื่อพบว่าเป็นยารักษาแผลทั้งภายในและภายนอก ก็ขึงตาโต“พระเจ้าคะ..” มือผสานเข้าหากัน แหงนหน้าขึ้น พร้อมยิ้มปลื้มดุจน้ำตาจะไหล ซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณของพระเจ้าจูปิเตอร์ “ทรงได้ยินคำขอของอินถาแล้วสินะคะ อินถาสามารถตัดชุดแต่งงานรอได้เลยใช่ไหม งื้อ..”ความตื่นเต้นถึงขนาดหัวเราะดังลั่นห้องอย่างลืมอาย จากนั้นจึงจะเดินไปทิ้งตัวลงกลางเตียง“เฮ้อ สบายใจจัง...”แล้วเผลอหลับไปเพราะความเพลียในที่สุดด้
เขาคนนั้น บทที่ 6 ด้วยความปรารถนาดีและถุงยา
ตลอดการเดินทางระหว่างคอนโดกับสถานที่นัดลูกค้า คนหลังพวงมาลัยเอาที่เหม่อลอย เอาแต่นึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ การเจอกันระหว่างเขากับเธอ ที่มันไม่ราบรื่นสักเท่าไหร่ ทำให้สมองเธอปั่นป่วน โชคดีมากไม่เกิดอันตรายใดๆระหว่างเดินทาง แล้วถึงที่หมายอย่างปลอดภัยอินถายกมือลูบหน้า บุคลิกนี้จะมีก็แต่ยามเผลอตอนเรียกสติเท่านั้น เมื่อใดที่เห็นเมื่อนั้นจะรู้ได้ทันทีสาวเจ้ากำลังประหม่า ไร้ความเป็นตัวของตัวเอง และเครียดสะสมมา“บ้าจริง”เธอพึมพำหลังดับเครื่องยนต์ ล็อครถแล้วเดินลงไป แสงแดดจ้าช่วงกลางวันที่ไม่สามารถควบคุมได้เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ปลุกให้เธอตื่น หายสับสนขึ้นมาบ้าง เตือนตัวเองให้เกียรติตัวเองอย่าได้เอาคนนอกเข้ามา แม้ไม่ถึงกับรกสมอง แต่ก็มีผลต่อการทำงาน เนื่องจากอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าจะต้องเจอลูกค้าแล้วตุบ!เสียงโยนกระเป๋าลงเบาะมาก่อนเจ้าของจะทิ้งตัวนั่ง นักรบที่กำลังนั่งอ่านรายละเอียดงานเพื่อจะทำแทน ถึงกับสะดุ้ง หันขวับมองสีหน้าฉงน“อิน?”“กลับออฟฟิศไปเลย”“ฮะ?”“นี่ไงฉันมาแล้ว”“บอกว่าให้พักไง”ชายหนุ่มยานคาง พลางสายหน้าเอือมระอา ไม่ได้สนใจประโยคทักทาย ไม่พอยังก้มลงอ่านเอกสารต่อ“เรื่องอะไร งานขอ
เขาคนนั้น บทที่ 5 ใจสลาย
ห้องที่คุ้นเคย?เจ้าของขนตาแพยาวไร้การเสริมแต่ง กวาดมองไปทั่วห้องก่อนขึงตาโต ชนิดกว้างครั้งแรกในชีวิต ก็ตอนเห็นควันโขมงพร้อมกลิ่นลอยอยู่บนอากาศ บริเวณนอกโดยมีประตูเลื่อนกั้นกลางระหว่างห้องนอนกับระเบียง ด้วยกระจกที่ใสมองเห็นจากข้างในแต่ทึบข้างนอกไร้ผ้าม่านปกคลุม ทำให้เจ้าของควันถูกมองไม่ชัด เขายืนอยู่ในท่าหันหลัง ด้วยสภาพผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวอย่างหมิ่นเหม่หญิงสาวก้มมองเลือดบนเตียงสลับกับเขาอยู่หลายรอบ ก่อนกรีดร้องสุดเสียงก็ตอนเขามองข้ามไหล่กลับมา“กรี๊ด!!!!”ครืน ครืน“เฮือก!”เสียงโทรศัพท์ทำคนบนเตียงสะดุ้งตื่น ร่างบางผุดลุกขึ้นนั่งพลางกุมขมับ ไม่ใช่แค่ความตกใจจากฝันเสมือนจริงทำให้เธอปวดหัว แต่เป็นฤทธิ์จากแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปอย่างหนักหน่วงของเมื่อคืนด้วย“บ้าจริง”อินถาลูบหน้า กว่าจะรับโทรศัพท์ได้ปล่อยให้ดังตั้งนาน(เธอ เป็นไงบ้าง)“นะ นักรบ”เสียงแหบพร่าร้องเรียก ปลายสายที่มักจะโทรมาได้จังหวะ และเธอมักจะลืมดูหน้าจอก่อนกดรับทุกที(ฟังจากเสียง น่าจะดูแย่เหมือนกันนะ ไหวไหมเนี่ย ถ้าไม่ไหวลางานก็ได้ เดี๋ยวเรื่องลูกค้าที่นัดไว้วันนี้ รบจะไปแทนเอง)“เดี๋ยวนะ..”หญิงสาวหันมองนาฬิกาบนหัวเตียง
เขาคนนั้น บทที่ 4 หลังตื่น
“มายืนรอใครครับ”อินถาตัดสินใจเงยหน้าขึ้น กล้าที่จะสบตากับเขา ไม่รู้จะต้องขอบคุณความเมาดีไหม ที่ทำให้เธอมั่นหน้าได้ขนาดนี้“ยืนรอ? อ่อๆ มะ ไม่ค่ะ ไม่ได้รอใคร”แต่ถึงกระนั้นน้ำเสียงก็ยังสั่นเครืออยู่ดี ความประหม่าทำลิ้นพัน และไม่รู้ว่าจริงไหมที่เธอเห็นเขายิ้มมุมปาก ขณะยื่นมือมาแตะต้นแขนเรียว“โต๊ะอยู่ไหนครับ”น้ำเสียงอบอุ่น ท่าทางอ่อนโยน ก่อนหน้านี้ไม่เคยโผล่ออกมาจากตัวเขา มันเป็นไปได้อย่างไร สาวเจ้าอ้าปากค้าง มัวแต่ยืนงง จนเขาต้องถามซ้ำ“ว่าไงครับ โต๊ะอยู่ไหน""ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวอินไปเอง""คุณเมามากนะ เดินไปคนเดียวไม่ไหวหรอก ผมจะพาไป""เอ่อ..""บอกมาเถอะครับ"ทำไมตอนนี้แลดูเข้าถึงง่ายนัก หรือนี่เป็นนิสัยปกติ ของเขา อาจเป็นเพราะเธอไม่เคยมีโอกาสได้พูดคุย จึงรู้จักเขาไม่ดีพอ“เอ่อ ตรงโน้นค่ะ”อินถาบุ้ยหน้าไปยังทิศทางที่เดินจากมา ชายหนุ่มมองตามพลางพยักหน้า“โอเคครับ ไปครับ”"อ๋าาา"สาวเจ้าเบ้ปาก หลังถูกเขาฉวยข้อมือข้างที่บาดเจ็บ“ขอโทษครับ ผมไม่เห็นว่าคุณมีแผล ไปโดนอะไรมาครับ”สาบานว่าเขาจำเธอไม่ได้?อินถาขมวดคิ้ว มองเข้าไปในตาสีอำพันลึกลับคู่นั้นผู้ชายคนนี้ดูยังไงก็เป็นลูกผสม ไม่ใช่เอเช
เขาคนนั้น บทที่ 3 ความบังเอิญ 2
“ขอโทษค่ะ”สัญชาตญาณสั่งให้รีบพลั้งโพล่งเพราะหล่อนนั้นเป็นฝ่ายผิด แต่กลับต้องชะงักกลางคันหลังเงยหน้าขึ้น เห็นเจ้าของแผงอกแกร่งถูกชนเข้าอย่างจัง เขาคือบุคคลแสนคุ้นเคย แฝงอยู่ในพื้นที่ความทรงจำมากกว่างานที่ทำซะอีก“ผมไม่เป็นไรครับ แล้วคุณ..”หญิงสาวอ้าปากค้าง ไม่ทันได้ฟังคำพูด และไม่ทันได้ห้ามเพื่อนชายที่กำลังดึงให้ห่างไปจากจุดนั้น“ดะ เดี๋ยว”แน่นอนความไม่ดูจังหวะ ทำให้เธอหงุดหงิด คิ้วคู่ขมวดชนกัน หันค้อนขวับฝ่ายชายทันทีที่มาถึงในขณะนักรบไม่ได้ทุกข์ร้อน แค่เลิกคิ้วสูง สีหน้ามึนงง“อะไร?”“แกนะแก..” ต่างจากคนตัวเล็กที่ชี้หน้าอยากจะด่ากราด ทว่าด้วยสถานการณ์ไม่เอื้ออำนวย จึงทำได้แค่กัดฟันกรอด “จุ้นจ้านจริงๆ”“ฮะ?”“รีบอยู่ได้ ”มองเข้าไปในร้าน ที่คนอื่นนั่งอยู่ ซึ่งพวกเขากำลังหันหน้าคุยกันอย่างออกรส กว่าจะหันมาเห็นทั้งคู่ก็ตอนที่เดินเข้าไปแล้ว"อ่าว""ดูสิ ใช่เขาจะสนใจเรา"“เดี๋ยวนะ เธอโมโหอะไรเนี่ย”“โมโหดิ ก็แก!”“หืม? ฉัน? ฉันทำไม?”“เออ ช่างมันเถอะ”ขนาดมาถึงยังฉุนไม่หาย แต่เมื่อไม่สามารถอธิบายออกมาได้ จึงทำได้แค่โบกมือ แล้วเดินนำเข้าไปหาผู้คนตรงโต๊ะนั้น“อะไรของเธอวะ”โซน VIP บรรยาก
เขาคนนั้น บทที่ 2 ความบังเอิญ
ถนนใหญ่ใจกลางเมืองที่มีรถวิ่งเร็วราวกับแข่งกัน ประหนึ่งใครชนะจะได้น้ำมันฟรี รวมถึงการซ่อมห้องเครื่องหลังใช้งานอย่างหนักเพื่อพ่นควันดำสาเหตุหลักของการเกิดมลพิษ ถึงต้องมีสะพานลอย และทางม้าลายเอื้อความสะดวกให้กับคนเดินเท้า ซึ่งหากว่าถ้าจำเป็นก็คงไม่มีใครกล้าเสี่ยง เพราะแม้จะเดินข้ามทางม้าลายแล้ว ยังการันตีไม่ได้ว่านั่นจะปลอดภัยเจ้าของร่างบางในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่สีขาว กางเกงขายาวทรงกระบอกสีกากี กับผ้าใบสีขาวอีกคู่หนึ่ง ถึงได้เลือกข้ามสะพานลอยมากกว่าการข้ามทางม้าลายขาวดำนั้น และนั่นเป็นสาเหตุหลักทำให้คนในรถหงุดหงิด เพราะความล่าช้าในการเดินทาง“นาน นานมาก”บ่นอุบหลังเธอมาถึง และเปิดประตูรถขึ้นมา“แล้วไง? ความปลอดภัยต้องมาก่อน”หล่อนยักไหล่ สีหน้ากวนประสาทแสดงออกถึงความไม่ทุกข์ร้อนไม่ต่างกัน“ครับ เป็นตัวอย่างที่ดีมากครับ”นักรบพยักหน้ายกนิ้วหัวแม่มือชมเชยให้ เก็บเบรกมือเพื่อเตรียมตัวออก ทว่าจังหวะหันกลับไป คนข้างๆทำให้อ้าปากเหวอซะก่อน พลางมองตั้งแต่หัวจรดเท้า“อะไรครับเนี่ย”“อะไร? ก็แต่งตัวปกติไง ยังไม่ชินอีกเหรอ”“เปล่า..” เขาส่ายศีรษะ แพ่งเล็งไปยังจุดเดียว จิ้มแรงๆจงใจทำให้เจ็บ “หมายถึงไ
You may also like
บอสเหวินรีบตามเร็ว! คุณภรรยาค่าตัวสามหมื่นล้าน
ถานฉี48.8K viewsรวมเรื่องสั้นเสียวๆจบในตอน เล่ม1
เหมือนแพ15.0K viewsขยี้รักคู่หมั้น NC-20
C21.7K viewsหลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคนโปรดของมหาเศรษฐี
กู่หลิงเฟย290.1K viewsรักนี้อย่าหวนคืน
เฟยฮวา617 viewsคุณขามาเป็นสามีฉันเถอะค่ะ
baiboau-เนื้อนวล75 viewsเผลอใจรักพักใจเหรอ
รัญดา398 viewsเธอในความ(ลับ)รัก
มู๋สะเต๊ะ79 views
