6 - ชอบก็จีบ

ชอบก็จีบ

ตกเย็น

“ตาเธียร แม่เห็นรถของรีสอร์ทข้าง ๆ เข้ามาที่ไร่เราสองวันแล้ว มีใครมาหาลูกเหรอ” ดารัตน์ ยิงคำถามขึ้นมาทันที ที่เดินเข้ามาในบ้านพักส่วนตัวของลูกชายในช่วงเย็น เพราะสังเกตเห็นรถของรีสอร์ทข้าง ๆ ที่ติดกับไร่ เข้าออกายในไร่มาสองวันแล้ว

“แค่เด็กนอก ที่อยากเห็นอะไรแปลก ๆ ก็แค่นั่นเองครับ...” เธียรวัฒน์ตอบแบบปัด ๆ ไป โดยไม่แสดงทีท่าอะไรออกมา

“เด็ก! เด็กที่ไหน? ผู้ชายหรือผู้หญิง นี่แกแอบเลี้ยงเด็กไว้หรือตาเธียร” ดารัตน์ ตาลุกวาวขึ้นทันที ที่ได้ยินคำว่าเด็ก ทำให้คิดอะไรไปไกลมากกว่าที่เห็น

“เปล่าครับแม่ ผมจะแอบไปเลี้ยงเด็กที่ไหนกัน ลำพังงานที่ไร่ก็ยุ่งมากพอแล้ว นาน ๆ ทีกว่าผมจะมีเวลาว่างนัดกับเพื่อน ๆ และใกล้จะถึงงานแต่งไอ้คินแล้วด้วย ผมต้องรีบเคลียร์งานให้เสร็จ เวลานอนทบจะไม่มีอยู่แล้ว....” เธียรวัฒน์รีบปฏิเสธผู้เป็นแม่ทันที แล้วหาสารพัดเหตุผลมาอ้างต่อ ให้แม่ฟังทันที

“ก็แกบอกว่าเด็ก”

“เธอเป็นคนกรุงเทพ แค่อยากมาชมไร่ส้มของผมก็แค่นั้นเองครับ เธอพักอยู่ที่รีสอร์ทนั่น เลยให้รถของทางรีสอร์ทมาส่งยังไงละครับ” เขาตอบแม่ออกไปตามตรง เท่าที่รู้จากหญิงสาวมา เพราะเขาก็ไม่ได้ถามอะไรเธอมาก นอกเสียจากว่าเธอจะบอกเขาเอง

“เธอ! ผู้หญิงหรือ?” ดารัตน์เลิกคิ้วถาม

“...” เธียรวัฒน์ไม่ได้เอ่ยตอบอะไรออกมา แต่กลับพยักหน้ารับแทนว่า เชิงเป็นคำตอบว่าใช่

“แกชอบเขาหรือตาเธียร” ดารัตน์ถามขึ้นมาอย่างจริงจังทันที เพราะอยากรู้

“ชอบเชิบอะไรกันครับ”

“แปลกนะ ทำไมแกถึงยอมให้เข้ามาในที่ของแกแบบนี้ได้ เธอเป็นใครกันเหรอ ทำให้คนอย่างแกถึงยอมได้ และแกที่เป็นคนไม่ยอมให้ใครเข้ามารุ่มร่ามในพื้นที่ส่วนตัว แต่กลับยอมให้แม่สาวคนนี้มามีอิทธิพลต่อใจแกได้” ดารัตน์พูดขึ้นมาเสียยาวเหยียด เพราะเริ่มจับสังเกตลูกชายได้ เมื่อพูดถึงเรื่องของหญิงสาว

“...เป็นใครผมไม่รู้หรอกครับ รู้แต่ว่าเป็นคนกรุงเทพ” เธียรวัฒน์ตอบผู้เป็นแม่ออกไปตามตรง เพราะเขาเองก็ไม่ทราบอะไรไปมากกว่านี้

“สวยอย่างกับนางฟ้าเลยป้ารัตน์” เสียงของคนที่มาใหม่ ดังขึ้นมาทันที ที่เดินเข้ามาภายในบ้าน ที่สองแม่ลูกกำลังนั่งคุยกันอยู่

“ไอ้วิน...” เธียรวัฒน์ตวาดสายตามองตาขวางทันที เพราะเกรงว่าชายหนุ่มจะพูดอะไรมากไปกว่านี้

“หรือว่าจะเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ของแม่ สวยมากเลยใช่ไหมวิน” ดารัตน์พูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น แล้วหันมาถามทางธาวิน ที่กำลังนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับลูกชาย

“ครับป้ารัตน์ ทำเอาพี่เธียรของผมแทบเสียอาการไปเลยบางที” ธาวินเอ่ยตอบผู้มีพระคุณออกไปตามตรง เท่าที่สังเกตเจ้านายหนุ่มมา

“เพ้อเจ้อกันไปใหญ่แล้วครับ นี่แม่กับไอ้วินคิดกันไปถึงไหน” เธียรวัฒน์หันมาใช้สายตาดุใส่ธาวิน แล้วจึงหันมาพูดกับทางผู้เป็นแม่

“แม่ก็พูดไปตามความเป็นจริง ชอบก็จีบไปเลยสิลูก แม่เอาใจช่วยน่ะ ถ้าแกไม่ทำ หลังจากจบงานแต่งตาคินแล้ว แม่จะนัดลูกสาวเพื่อนแม่ให้ แล้วไปทาบทามสู่ขอ ขอหมั้นกันทันที คราวนี้แกไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธอะไรทั้งสิ้นเมื่อวันนั้นมาถึง” ดารัตน์จึงใช้ไม้ตายมาขู่ลูกชายทันที

โดยจะเลือกวิธคลุมถุงชนที่ลูกชายไม่ชอบที่สุด มาเป็นข้ออ้าง แต่ที่จริงแล้วก็หวังดีกับลูกทั้งนั้น เพราะลูกชายก็อายุก็เข้าหลักสามไปแล้ว อยากให้ลูกชายมีครอบครัว ลูกชายจะได้หันมาสนใจครอบครัว แล้วลดงานสวนลงบ้าง

“จีบอะไรกันครับ แล้วจะมาหมั้นอะไรกับลูกสาวเพื่อนแม่ หน้าตาผมก็ยังไม่เคยเจอเลย” เธัยรวัฒน์ยังคงปฏิเสธแม่อยู่เช่นเดิม แต่ครั้งนี้กลับไม่กล้าสู้หน้าแม่ของเขา

“ตาเธียร ตอนนี้แกมีอยู่สองทางเลือก ระหว่างจีบคนที่กำลังเข้ามาหาแกในตอนนี้ คนที่ชอบอะไรเหมือน ๆ แก หรือว่าจะรอหมั้นกับลูกสาวเพื่อนแม่เลยทีเดียว”

“...” เธียรวัฒน์ก้มหน้าลงอย่างนึกคิดตามคำพูดของผู้เป็นแม่

“นี่มันไม่ดีหรือยังไง ที่มีคนที่ชอบอะไรเหมือน ๆ แก เข้ามา” ดารัตน์เสริขึ้นมาอีกครั้ง เพราะกำลังพยายามหว่านล้อมให้ลูกชายเปลี่ยนใจ

“...”

“แกก็ลองเก็บคำที่แม่พูดเอาไปคิดดูน่ะ น้อยนักที่จะมีผู้หญิงชอบอะไรแบบนี้แบบแก แกบอกเองไม่ใช่หรือไง ว่าแกต้องการคนที่คอยอยู่เคียงข้างแก ชอบอะไรเหมือน ๆ แก” ดารัตน์พูดขึ้น และคอยสังเกตปฏิกิริยาของลูกชายเรื่อย ๆ ว่าจะคล้อยตามคำพูดของแม่ไหม

“นั่นสิพี่เธียร ไม่งั้นผมจีบน้องเขาเองนะพี่ ดูแล้วน่าจะรุ่นใกล้ ๆ กันกับผมอยู่ อายุไม่ห่างกันมากด้วย น่าจะไปกันได้” ธาวินได้ทีพูดเสริขึ้นมาบ้าง เพื่อเจ้านายหนุ่มจะเปลี่ยนใจ และทำตามใจตัวเองสักที

เขาสังเกตมาตั้งแต่วันแรก วินาทีแรกที่ทั้งคู่เจอหน้ากันแล้ว ตอนแรกเขาคิดว่าคนอย่างเธียรวัฒน์จะไล่เธอกลับ แต่ผิดคาดมาก เธียรวัฒน์กลับยอมพาเธอเที่ยวชมตามคำที่เธอเอ่ย แถมยังดูแลดีมากกว่าเป็นพิเศษของใช้ส่วนตัวก็ยังกล้าเสนอให้หญิงสาวอีกด้วย

“มึงกล้าเหรอไอ้วิน” เธียรวัฒน์ตวาดตาต้องโทษธาวินเอาไว้ทันที

“เธอชื่ออะไรเหรอตาเธียร” ดารัตน์จึงถามขึ้นมาอีกครั้ง

“พัชชา รู้มาแค่นี้ครับ” เขาตอบแม่ออกไปเพียงแค่สั้น ๆ เพราะเขารู้เพียงแค่ชื่อนี้ของเธอเท่านั้น

“แล้วพรุ่งนี้เธอจะมาไหม แม่จะได้แวะมาหาหน่อย แม่อยากเห็นหน้า” ดารัตน์จึงถามลูกชายขึ้น เพราะอยากเจอหน้าแม่สาวน้อยคนนี้เข้าเสียแล้ว

“ไม่รู้ครับ ผมไม่ได้ถาม และก็ไม่ได้อยากรู้ด้วย” เธียรวัฒน์ยังคงวางมาดขรึมตอบแบบปัด ๆ ออกไปเช่นเดิม

“ไม่อยากรู้แต่ทำหน้าเหมือนอยากให้เขามาหาแกน่ะ สบายใจได้เดี๋ยวแม่กับวินจะช่วยอีกแรง”

“พี่เธียรลองโทรฯไปถามดูสิพี่” ธาวินจึงเสนอขึ้นมา

“ไม่มีเบอร์”

“ห๊ะ นี่พี่อยู่ด้วยกันทั้งวัน พี่ไม่คุยกับน้องเขาหรือยังไง หรือแค่มองแต่หน้าน้องเขาพี่ก็พูดไม่ออก ระวังนะครับ สวย ๆ แบบนั้นคนอื่นจะฉกเอาไปเสียก่อน” ธาวินจึงเสริมขึ้นมา

“...” ทำเอาเธียรวัฒน์พูดไม่ออกทันที

“กล้า ๆ หน่อยพี่เธียร ทีขึ้นเตียงกับสาว ๆ ทำไมพี่ถึงกล้า แถมไม่เคยปฏิเสธด้วย” ธาวินเอ่ยอย่างให้กำลังใจ และยังไม่พ่นเอ่ยแซวขึ้นมา

“กูไม่เคยขอนี้”

“เอาน่า พรุ่งนี้เดี๋ยวไอ้วินจะขอเบอร์ให้ ผมไปนอนล่ะ...” เมื่อเห็นแก่เวลาอันควร ธาวินจึงวางแฟ้มเอกสารไว้ที่โต๊ะ และลุกขึ้นยืนเต็มความสูงทันที

“เดี๋ยว...แวะไปส่งแม่กลับบ้านด้วย แล้วพรุ่งนี้ก็เอารถที่ไร่ของเราไปรับพัชชาที่รีสอร์ทด้วย” แต่เธียรวัฒน์สั่งไว้เสียก่อน

ดารัตน์และธาวินหันมามองหน้ากันทันทีอย่างอัตโนมัติ ที่ได้ยินในสิ่งที่ลูกชายพูดเมื่อสักครู่ ว่าหูไม่ได้ฝาดแน่ ๆ

“ครับพี่ชายสุดหล่อ มันต้องอย่างนี้สิ ไปครับป้ารัตน์ผมไปส่ง”

“แม่ไปน่ะ...พรุ่งนี้จะทำของอร่อยมาฝากหนูพัชชาเธอด้วย...”

“หึหึ...แล้วกูจะยิ้มทำไมวะ” เมื่อทั้งสองออกไปแล้ว ก็ก้นด่าตัวเองออกมาทันที ที่เผลอยิ้มออกมา