7 - ตัวตนที่แท้จริง

ตัวตนที่แท้จริง

ไร่เธียรวัฒน์🍊

เช้าวันนี้ธาวินขับรถไปรับหญิงสาวเองถึงที่ ที่หญิงสาวพักอยู่ นั่นก็คือรีสอร์ทติดกับไร่เธียรวัฒน์นั้นเอง ตามคำสั่งของเธียรวัฒน์ ตั้งแต่เช้าตรู่

ศิริพัชชาลงจากรถเมื่อรถจอดที่หน้าบ้านของหนุ่มเจ้าของไร่ กลับต้องทำหน้าแปลกใจ เมื่อพบกับหญิงสาวที่มีอายุรุ่นราวคราวแม่ ยืนรออยู่ที่หน้าบ้านของหนุ่มเจ้าของไร่อย่างเธียร

“เอ่อ...”

“ป้ารัตน์ เป็นแม่ของพี่เธียรครับ” ธาวินจึงเป็นฝ่ายเอ่ยบอกแทน

“สวัสดีคะ” หญิงสาวเอ่ยทักทาย พร้อมกับยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม พร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ บนใยหน้าที่มีเครื่องสำอางเพียงเล็กน้อยแต่งเติมอยู่

“สวัสดีจ๊ะ แม่หนูสวยเหมือนดาราในละครที่พึ่งโฆษณาไปเลย” ดารัตน์ไหว้ตอบรับ และเอ่ยชมขึ้นมาทันที ที่เจอหน้าหญิงสาวชัด ๆ เป็นครั้งแรก แถมยังแซวเธอออกไปอีก เพราะเมื่อคืนพึ่งจะเห็นคนที่หน้าตาละม้ายคล้ายกับหญิงสาวผู้นี้มาก ซึ่งเป็นนักแสดงน้องใหม่ ที่ละครกำลังจะออกอากาศเร็ว ๆ นี้

“เอ่อ...”

“ผมว่าน่าจะใช่น่ะป้ารัตน์....” ธาวินเสริมขึ้นมาบ้าง เพราะเห็นผ่าน ๆ มาเหมือนกัน ในตอนค่ำที่โรงอาหาร ตอนพวกคนงานเปิดทีวีดู และเขาก็มั่นใจเลยว่าเธอคือนักแสดงแน่นอน เพราะชื่อบนจอที่โผล่ขึ้นมานั่นเอง “ศิริพัชชา” ถึงจะรู้เพียงแค่ว่าเธอนั้นชื่อพัชชา

“ค่ะ พัชชาพึ่งเล่นละครเรื่องแรก และครั้งแรกในชีวิตด้วย ที่พึ่งจะถ่ายจบไปเมื่อไม่นานมานี้เองค่ะ ที่ไร่อคิราห์....” หญิงสาวจึงยอมบอกความจริงออกไป

ที่จริงเธอก็ไม่ได้อยากปิดบังใครหรอก ถ้ามีคนถาม เธอก็พร้อมตอบ แต่ไม่มีใครถามเธอเลยต้องปล่อยตามเลยมา เพราะเธอก็เป็นแค่นักแสดงสมทบที่ไม่ได้มีบทบาทดีเด่นอะไร พอจะทำให้คนสนใจ และรู้จักเธอ เพราะถือว่ายังใหม่กับวงการนี้มาก

“นั่นไงผมว่าแล้ว...ดูในทีวีตอนนี้สิป้ารัตน์” ธาวินยิ้มออกมาทันที เมื่อสิ่งที่คิดไว้นั้นคือเรื่องจริง และตอนนี้ทีวีที่บ้านของลูกชายกำลังเปิดอยู่ ก็ฉายโฆษณาในสิ่งที่พวกเขากำลังพูดถึงอยู่พอดี เลยเป็นสิ่งยืนยันในคำพูดของศิริพัชชาอีกที

“ว้าว...จริง ๆ แล้วหนูสวยมากเลย เป็นนางเอกได้สบายได้เลยน่ะป้าว่า” ดารัตน์ตาลุกวาวเป็นประกายขึ้นมาทันที เมื่อหันไปมองตามที่ธาวินพูด และเอ่ยชมหญิงสาวขึ้นมาทันที ในทีวีว่าเธอน่ารักมากแล้ว ตัวจริงเธอโคตรน่ารักมากเลย เธอชักจะหลงเสน่ห์แม่สาวน้อยคนนี้เข้าแล้วสิ

“คุยอะไรกันเสียงดังไปถึงข้างบน...” เป็นเสียงของเจ้าบ้านที่กำลังเดินลงมาจากชั้นบน และหยุดอยู่ตรงนั้น หันไปมองทีวีตาไม่กระพริบเลย เมื่อเห็นว่าคนในทีวีนั้นคือใคร

“เป็นไงล่ะตาเธียร ในทีวีว่าน้องสวยแล้ว ตัวจริงยิ่งสวยมากกว่าเป็นไหน ๆ เลย” ดารัตน์เอ่ยขึ้นเมื่อ เห็นว่าลูกชายมองคนในทีวีนิ่ง ไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำ

“ก็...งั้น ๆ แหล่ะ” เสียงนิ่งเรียบหันมาตอบผู้เป็นแม่ และชำเรืองมองหญิงสาว ผู้ที่กำลังฉายอยู่บนจอในตอนนี้ อย่างรู้สึกสับสน

ใบหน้าปรับเปลี่ยนพยายามกักเก็บอารมณ์คุกรุ่นที่กำลังเกิดอยู่ในตอนนี้ สายตาคมจ้องมองไปที่ใบหน้าของหญิงสาว ด้วยอารมณ์เกินยากจะคาดเดา คนที่แม่ต้องการให้เขาจีบเธอในตอนนี้ เธอคือผู้หญิงที่อยู่ในกฎข้อห้ามของเขา

เธอคือผู้หญิงที่เขาไม่อยากจะยุ่ง หรือเกี่ยวพันธ์ด้วยทั้งทางกายและทางใจ เพราะเขาไม่ชอบคนในวงการนี้อยู่แล้ว ถึงเธอจะมีทัศนคติที่เหมือนกันกับเขาก็ตาม แต่เมื่อเขามีอคติกับคนอาชีพนี้อยู่แล้ว เขาจะไม่ยอมเข้าไปยุ่งเกี่ยวเป็นอันขาด ถึงแม้พวกเธอเหล่านั้นจะถวายตัวให้เขาฟรี ๆ ก็ตาม

เธียรวัฒน์ขบกรามแน่น และพยายามควบคุมอารมณ์ของเขาในตอนนี้เอาไว้ ไม่ให้คนทั้งสามในที่นี้รับรู้

“พี่เธียรจะรับไปไหน...” ธาวินถามขึ้นมาทันที เมื่อเธียรวัฒน์เดินผ่านหน้าทุกคนออกไปโดยไม่กล่าวทักทายใครเลย แม้แต่ผู้เป็นแม่ และหญิงสาวที่วันนี้ตั้งใจแต่งเรียบร้อยสวยมากกว่าทุกวัน

“ทำงาน” เสียงเข้มตอบพร้อมกับสาวเท้าเดินออกไป

“ตาเธียร! แล้วไหนบอกจะพาน้องไปชมโรงงานพี่รดาเขาละ” ดารัตน์ถามไล่หลังลูกขึ้นมาทันที

“ใครเป็นคนไปรับมา ก็ดูแลเองสิ” เสียงทุ้มนิ่งตอบ แต่ไม่ได้หันกลับมามองคนทั้งสาม และมุ่งหน้าเดินออกไปทางสำนักงานทันที

“ตาเธียร!”

“ช่างเขาเถอะคะ คุณป้า เดี๋ยววันนี้พัชชากลับเลยก็ได้คะ” ศิริพััชชาจึงเป็นฝ่ายเอ่ยห้าม เมื่อสังเกตอาการของชายหนุ่มแล้ว สาเหตุน่าจะมาจากเธอ

แต่เขาจะโกรธเธอในฐานะอะไร เธอทำอะไรผิดนั้นเหรอ เธอก็มาตามที่ธาวินไปรับมา แถมเธอก็ยังไม่ได้พูดอะไรด้วยตั้งแต่มาถึง หรือเขาจะโกรธที่เธอเข้ามาในบ้านของเขา โดยที่เขายังไม่อนุญาต...แต่ก็ช่างเถอะ เขาจะโกรธหรือไม่โกรธเธอ ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรอยู่แล้ว เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย

“ป้าว่า...” ดารัตน์ ไม่รู้จะหาคำพูดไหนมารั้งเธอเอาไว้

“พัชชาลานะคะ สวัสดีค่ะ” หญิงสาวเอ่ยลา พร้อมกับยกไหว้ผู้อาวุโสตรงหน้า และเตรียมตัวเดินออกจากบ้านหลังนี้ไปทันที

“เดี๋ยวจ๊ะหนูพัชชา”

“ผมไปส่งนะครับ” ธาวินเอ่ยขึ้น และหมุนตัวหันหลังเดินตามหญิงสาวไปทันที

“ไอ้วิน...มึงไม่ต้อง” เสียงเข้มสั่งขึ้นมา เมื่อเขาเดินกลับมาที่บ้าน และปรายตามองหญิงสาวเพียงเล็กน้อยที่เดินสวนกัน

“แต่พี่เธียรครับ ผมเป็นคนไปรับมาน่ะ”

“อยากกลับ ก็ให้กลับเองสิ” เธียรวัฒน์พูดเสียงดัง เพื่อให้หญิงสาวที่เดินออกไปแล้วนั้นได้ยิน

ดารัตน์ และธาวินหันมามองหน้าเธียรวัฒน์ทันที อย่างไม่เข้าใจ ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อวานก็พูดอย่างดิบดี จนให้ธาวินไปรับมาเอง แต่พอมาตอนนี้กลับเปลี่ยนไปเป็นอีกคน ที่ไม่แคร์ความรู้สึกคนอื่น

“วินไปส่งป้าที่บ้านรดาที...” ดารัตน์ ส่ายหน้าให้กับลูกชาย แล้วเอ่ยสั่งธาวิน พร้อมกับเชิดหน้าใส่ลูกชายและออกจากบ้านหลังนี้ไปในทันที

เมื่อผู้เป็นแม่และน้องสนิทที่โตมาด้วยกันอย่างธาวิน ที่เป็นให้เขาได้ทุกอย่างออกจากบ้านไปแล้ว เขาจึงรีบคว้ากุญแจรถ และรีบสาวเท้าออกจากบ้านไปอย่างเร่งรีบทันที

“เช๊อะ!!!...นึกว่าจะแน่” ดารัตน์ และธาวินที่แอบหลบอยู่ยังไม่ได้ไปไหนไกล กลับรู้สึกขำในความกลัวเสียฟอร์มของเธียรวัฒน์

“เป็นแบบนี้ ชีวิตนี้พี่เธียรจะมีเมียไหมป้ารัตน์ ยังไม่ได้เป็นอะไรกับเขาเลย แต่กลับงอนเขา”

“สมน้ำหน้ามัน...งอนเองก็หายเอง แถมยังต้องไปง้อเขาอีก...” ดารัตน์ ได้แต่ขำปนเอ็นดูในความหยิ่งในศักดิ์ศรีลูกชายตัวเอง