8 - ไม่มีเหตุผลอื่น

ไม่มีเหตุผลอื่น

วันนี้ตอนเย็นเธียรวัฒน์ต้องเดินทางไปร่วมงานมงคลสมรสของเพื่อน ซึ่งก็คือ คิน อคิราห์ เจ้าของไร่องุ่น ที่อยู่อำเภอใกล้ ๆ กันนั้นเอง แต่ศิริพัชชากับได้ยินว่าเขาจะไปงานแต่งเจ้าของไร่อคิราห์มาจากปากของดารัตน์ เพราะตั้งแต่วันนั้นเธอกับเขาก็ไม่ได้เจอหน้ากันเลย เขาเพียงตามออกมาส่งเธอที่รีสอร์ท แต่ก็ไม่ได้พูดคุยกันต่อ และเธอก็ไม่ได้เข้าไปหาเขาที่บ้านอีกเลย แต่วันนี้กลับมาหาดารัตน์ที่บ้านหลังใหญ่แทน

และตอนนี้เธอเพียงแค่อยากจะขอติดรถไปที่ไร่นั่นด้วย เธอจึงยอมมาคุยกับเขาอีกครั้ง เพียงเพื่อจะขอติดรถไปด้วย เพราะเธอก็เคยถ่ายละครที่นั้น และรู้จักกับทางพี่สาวเจ้าสาวเป็นการส่วนตัว เพราะเคยร่วมงานด้วยกัน

เธียรวัฒน์พึ่งจะมาทราบเพียงไม่กี่วันมานี้เองว่า หญิงสาวทำงานในวงการบันเทิง และเป็นนักแสดง เพราะละครเรื่องที่ถ่ายพึ่งจบไปกำลังออกอากาศอยู่ และเขาบังเอิญเดินมาทันได้เห็นพอดี

และทำให้เขาตีตัวออกห่างจากเธอทันทีในตอนนั้น เพราะเขามีอคติกับคนในวงการบันเทิง ยิ่งแต่รู้ว่าเธอคือนักแสดงอีก ยิ่งแต่โกรธเพราะเขาเริ่มมีความรู้สึกดี ๆ ให้กับเธอ แถมผู้เป็นแม่ยังจะเป็นชักแม่สื่อให้เขาจีบเธอด้วย

“ได้ข่าวว่าคุณจะไปงานแต่งเพื่อนที่ไร่อคิราห์เย็นนี้ ถ้าอย่างนั้นพัชขอติดรถคุณไปด้วยได้ไหมคะ” เธอเอ่ยเสียงอ้อน พร้อมกับเปลี่ยนสรรพนามเรียกแทนตัวเองทันที

“ผมไม่สะดวก” เสียงเรียบนิ่งตอบกลับมาเพียงแค่ประโยคสั้น ๆ เพราะไม่มีเหตุผลอื่นใดที่จะต้องอธิบาย

“ให้พัชลงก่อนทางเข้าไร่ก็ได้ เดี๋ยวพัชให้พี่พราวมารับ พัชจะไม่แสดงออกว่าพัชมากับคุณ และจะไม่มีใครทราบด้วยว่าพัชกับคุณรู้จักกัน” หญิงสาวเอ่ยบอกถึงความประสงค์ของเธอขึ้นมาทันที

“ให้น้องติดรถไปด้วยเถอะตาเธียร ไหน ๆ ก็ไปทางเดียวกัน แถมเป็นสถานที่เดียวกันอีก” ดารัตน์จึงเอ่ยเสริมขึ้นมาบ้าง เพราะรู้ว่าจุดประสงค์ของทั้งคู่คือทีเป้าหมายเดียวกัน

“แต่ผม...” เธียรวัฒน์ยังคงยืนยันที่จะปฏิเสธเช่นเดิม

“ถ้าอย่างนั้น แม่จะให้วินไปส่งหนูพัชก็แล้วกัน เอารถตู้ส่วนตัวไปเลย จะได้ช่วยขนของหนูพัชด้วย” ดารัตน์จึงสรุแให้ ในเมื่อลูกชายเอาแต่ปฏิเสธอยู่ท่าเดียว

“ไม่ได้” เธียรวัฒน์รีบปฏิเสธออกมาทันควัน เมื่อแม่ของเขาบอกจะให้เอารถส่วนตัวไปส่งหญิงสาว

“มันจะมากเกินไปแล้วน่ะตาเธียร อันนี้ก็ไม่ได้ อันนั้นก็ไม่ได้ แกเป็นอะไรของแก ร้อยวันพันปี ไม่เคยมาบ้านหลังนี้ แต่พอมา น้องเขาก็ขอแกดี ๆ แกก็ไม่ยอม สรุปแกจะเอายังไง แล้วแกมาทำไม” ดารัตน์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วต่อว่าลูกชายออกมาทันที อย่างเหลืออดที่ลูกชายไม่มีเหตุผลแบบนี้

“มาเอาคนของผมกลับครับ มันอู้งานมาหลายวันแล้ว” เธียรวัฒน์ชี้เป้าไปทางธาวินทันที เมื่อผู้เป็นแม่ถามหาสาเหตุที่เขามาที่บ้านหลังนี้

“ธาวินเป็นคนของพ่อ และอีกอย่าง ช่วงนี้งานที่ไร่ก็เบาลงเยอะแล้ว” ธนา ผู้เป็นพ่อที่นั่งฟังสองแม่ลูกเถียงกัน ก็โพล้งขึ้นมาบ้างหลังจากที่นั่งเงียบมาตั้งแต่แรก

“สรุปแกแค่จะมาหาเรื่อง...รู้ว่าหนูพัชอยู่ที่นี่ใช่ไหม แกเลยมาบ้านหลังนี้” ดารัตน์เอาแต่ตำหนิลูกชายออกไป เพราะน่าจะพอรู้สาเหตูแล้ว

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณป้า เดี๋ยวพัชเหมารถกับทางรีสอร์ทไปส่งเองก็ได้ค่ะ พอดีพัชกำลังเช็คเอ้าท์ ในช่วงบ่าย อาจจะกลับกรุงเทพเลยเมื่อเสร็จจากงาน หรือไม่ก็เช่าที่พักแถว ๆ นั้นค้างสักคืนก่อน แล้วค่อยบินกลับค่ะ” ศิริพัชชาจึงรีบปรามศึกสองแม่ลูก เพราะเธอก็พอจะรู้สาเหตุแล้ว ที่หนุ่มเจ้าของไร่เป็นแบบนี้เพราะอะไร

“ป้าจะให้คนขับรถไปส่งน่ะ ไหน ๆ หนูก็จะกลับกรุงเทพฯแล้ว ผู้หญิงเดินทางคนเดียวมันอันตรายนะลูก ยิ่งแต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าหนูเป็นใคร หนูยิ่งแต่ต้องระวังตัวเป็นพิเศษ” ดารัตน์ยังคงเอื้อนเอ่ยด้วยความเป็นห่วงเป็นใยหญิงสาวเช่นเคย เพราะความตั้งใจที่อยากได้เธอมาเป็นลูกสะใภ้

“ขอบคุณนะคะคุณป้า พัชเกรงใจจัง” หญิงสาวรีบขอบคุณผู้อาวุโสทั้งสองทันที

เธียรวัฒน์มาตาขวางงอย่างไม่ชอบใจ แต่พอได้ยินผู้เป็นแม่บอกว่าหญิงสาวจะกลับบ้านเธอ ก็รู้สึกใจกหายวาบอย่างอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้

“เกรงจงเกรงใจอะไรกัน คนกันเองทั้งนั้น ถ้าว่างก็อย่าลืมแวะมาหาป้าบ้างน่ะ ที่นี่ต้อนรับหนูพัชเสมอ ถือเสียว่าป้าคือแม่ของหนูอีกคนน่ะลูก” ดารัตน์เอ่ยบอกหญิงสาวด้วยท่าทีที่เป็นกันเองกับเธอ อย่างกับสนิทกันมานานนม

“พัชขอกลับไปเตรียมตัวที่รีสอร์ทก่อนนะคะ สวัสดีค่ะคุณลุง คุณป้า” หญิงสาวรีบเอ่ยลาคนทั้งสองทันที เพราะหากเธออยู่ที่นี่นานคงจะไม่เป็นดีต่อเธอแน่ เมื่อเธอหันไปมองสายตาวาวโรจน์ของเธียรวัฒน์ที่มองเธอนั้นช่างเสียวสันหลังเหลือเกิน

“เดี๋ยวสิ!” เสียงเข้มเอ่ยขึ้น เมื่อหญิงสาวกำลังจะเดินออกไป

“...” ศิริพัชชาหันไปมองตามเสียงแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“ตามมา...มีเรื่องจะคุยด้วย” เธียรวัฒน์พูดเพียงแค่นั้น ก็เดินออกไปรอที่รถของเขาทันที

“ไปเถอะลูก” ดารัตน์จึงพยักหน้าให้หญิงสาว เมื่อเห็นว่าเธอมีความกังวล ต้องการที่พึ่ง

ศิริพัชชาจึงเดินตามเธียรวัฒน์ออกไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ดีเหมือนกันเธอก็อยากจะถามให้หายข้องใจ ว่าเขาเกียจหรือโกรธอะไรเธอ

“มันเป็นอะไรของมัน” ธนาพูดขึ้นมาทันที ที่สองหนุ่มสาวเดินออกไปแล้ว

“นั่นสิค่ะ รัตน์ละเหนื่อยใจแทนคนรอยตัวตาเธียรจริง ๆ เดี๋ยวผีเข้าผีออก” ดารัตน์เอ่ยบ่นออกมา

หญิงสาวเดินออกมาก็พบว่า เธียรวัฒน์ติดเครื่องยนต์รถรออยู่แล้ว เธอได้แต่ถอนหายใจยาว ก่อนที่จะเปิดประตูขึ้นไปนั่งในรถอย่างเงียบ ๆ

“คุณมีอะไรหรือค่ะ รีบพูดมาฉันต้องรีบกลับไปเก็บของ” หญิงสาวถามขึ้นมา เทื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมพูดอะไร

“เรียกแทนตัวเองว่าพัช เหมือนที่พูดกับทุกคนสิ” เธียรวัฒน์พูดเพียงแค่นั้น เรียบนิ่งเอ่ยบอก เมื่อรถเคลื่อนตัวออกไปทางบ้านของเขา

“ไม่ค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธทันที

“พัชชา!” เสียงเข้มตวาดขึ้นมา พร้อมกับรถที่ขับมาจอดหน้าบ้านของเขาพอดี

เขาไม่พูดอะไร แต่กลับเปิดประตูลงจากรถ และเดินอ้อมมากระชากประตูรถฝั่งที่เธอนั่งออกอย่างแรง แล้วลากร่างบางของหญิงสาวลงมาจากรถทันที

“โอ้ยยย เจ็บน่ะ! แล้วนี่จะลากฉันไปไหน”