บทที่ 50 ชะตาฟ้าลิขิต

เสียงกลองศึกดังกึกก้องไปทั่วผืนแผ่นดิน ประกาศชัยชนะของกองทัพภายใต้ธงขององค์รัชทายาท แต่ภายใต้เสียงชัยเหล่านั้น กลับแฝงด้วยความเงียบงันของธงดำที่ปลิวสะบัดราวประกาศการสูญเสียครั้งใหญ่...การจากไปของผู้เป็นผู้นำ

กองทัพมุ่งหน้าใกล้เข้าสู่หมู่บ้านชิงเฉ่า พระชายาทอดพระเนตรจากลานหน้าจวนด้วยหัวใจเต้นระรัว ความหวังแล่นผ่านนัยน์ตา นางเฝ้ารอ...เฝ้ารอผู้เป็นที่รักกลับมาอย่างปลอดภัย

แต่แทนที่จะเห็นองค์รัชทายาท ซานหลิงควบม้าล่วงหน้ามาแต่ไกล สีหน้าเคร่งขรึม แววตาหนักแน่นและหม่นเศร้า

เมื่อเขาหยุดลงตรงหน้าพระชายา ก็ทรุดกายลงคุกเข่า ก้มหน้าลงต่ำจนหน้าผากแทบจรดพื้น

“ซานหลิง...องค์รัชทายาทให้เจ้าล่วงหน้ามารับข้าใช่หรือไม่...”

น้ำเสียงพระชายาสั่นไหว ใจหนึ่งหวัง อีกใจหนึ่งกลับหนาวเหน็บ เมื่อสายพระเนตรเหลือบเห็นธงดำที่นำมากับกองทัพ

“ซานหลิง...ตอบข้า...ตอบข้าเดี๋ยวนี้...”

เสียงนั้นเริ่มสั่นเครือ น้ำตาหยาดแรกหลั่งรินลงอย่างไร้การห้าม ทุกคนในบริเวณนั้นต่างนิ่งเงียบ ความกลัวแผ่ซ่านไปทั่ว

“ขอประทานอภัยพระชายา...หม่อมฉัน...ไม่สามารถรักษาพระชนม์ชีพขององค์รัชทายาทไว้ได้...”

เสียงซานหลิงสั่นพร่า เขาก้มหน้านิ่ง น้ำตาไ