LOGINShare
บทที่19...ที่ไม่อยากเห็นหน้า...กลัวจะหลงผมเหรอ
Last Updated:
2025-06-21 14:44:45“แก้ว! อย่าไปหาเขาเลย!”
ปาลิดาก้าวออกจากลิฟต์ แล้วหันกลับมามองหน้าเขา สีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของเขาทำให้เธอรู้สึกสะใจเล็ก ๆ “ไปตายซะ!”
เมื่อประตูลิฟต์ปิดสนิท เธอถอนหายใจพรึด รู้สึกคับแค้นใจจนอยากจะกรี๊ดออกมาเลย การที่ตรงนั้นของเธออัปลักษณ์ มันทำให้ความเป็นคนของเธอลดต่ำลงหรืออย่างไร ทำไมถึงได้ดูถูกกันขนาดนั้น
“ขอเตือนด้วยความหวังดีอย่างนั้นเหรอ”
ปาลิดาเดินมาหยุดที่หน้าประตูห้อง 1122 อีกครั้งด้วยหัวใจที่แค้นเคือง ด้วยความรู้สึกเกลียดชังโลกใบนี้ เธอเริ่มคิดว่าเธอไม่น่าเกิดมาเลย เธอน่าจะตายไปซะตั้งแต่ตอนอายุ 7 ขวบ ไม่ควรมีชีวิตอยู่มาจนถึงตอนนี้ โดยมีบาดแผลเป็นเครื่องเตือนความจำว่าเธอนั้นมันก็แค่ผู้หญิงน่ารังเกียจคนหนึ่ง
ดวงตากลมใสคลอน้ำ ไม่อาจปิดกั้นความคับแค้นใจที่พรั่งพรูได้ เธอกำหมัดแน่น ยกขึ้นจะเคาะประตูห้อง แต่ประตูดันเปิดออกเสียก่อน
วินาทีแรกที่เขาเห็นหน้าเธอ เขาตกใจไม่น้อยที่เห็นน้ำตาของเธอด้วย แต่เขาก็แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น เขาไม่อยากเป็นคนดีตอนนี้ เขาไม่อยากเป็นคนมีมนุษยธรรมหรืออะไรทั้งนั้น
“คุณสายไปสิบนาที”
เธอรีบปาดเช็ดน้ำตา แล้วก้าวเข้าไปในห้อง เขาเดินตามติด ด้วยทีท่าเหมือนไม่พอใจ
“คำสั่งผมคงไม่ศักดิ์สิทธิ์พอสินะ”
“รองประธานเรียกฉันมาทำไมคะ” เธอหยุดเดินแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา แววตาแข็งกร้าวแต่เต็มไปด้วยความทุกข์ตรมหม่นหมอง เธอกำลังแสดงละครหรือเรียกร้องความสนใจจากเขาใช่มั้ย
ชัชวินปั้นหน้าดุตามถนัด “ก็แค่อยากให้มา”
“ฉันมีงานต้องทำ”
“งานคุณอยู่บนเตียง” เขาว่าพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวออกทีละเม็ด ส่งสัญญาณให้รู้ว่ามันกำลังจะเริ่มแล้ว “ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วคลานขึ้นเตียงไปซะ ผมมีเวลาแค่ชั่วโมงเดียว คืนนี้ผมมีนัดดินเนอร์กับคู่หมั้น”
เขามีเวลาแค่ชั่วโมงเดียว...อย่างนั้นสินะ
“ก็ได้ค่ะ”
เขาตกใจไม่น้อย เงยหน้ามองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา เธอต้องปฏิเสธและด่าทอว่าเขาเป็นพวกบ้ากามโรคจิตสิ แล้วทำไม...
“ง่ายแบบนี้ค่อยคุยกันได้หน่อย ก่อนหน้านี้เล่นตัวเรียกคะแนนใช่มั้ย” ซึ่งมันก็ได้ผล เธอทำให้เขาร้อนรนกระวนกระวายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “เอาเป็นว่า ผมให้คะแนนคุณสัก...สามแล้วกัน...เต็มสิบนะ”
“ค่ะ”
เขาถลึงตา ไม่คิดจะคัดค้านหน่อยเหรอ “จริงสินะ มีผู้หญิงที่ไหนไม่อยากนอนกับผมบ้าง”
“แต่ฉันมีข้อแม้”
“ข้อแม้?”
“ถ้าคุณโอเค ฉันถึงจะยอม”
“ว่ามาสิ”
“คุณต้องรับปากก่อน”
“ไม่ได้หรอก เผื่อคุณอยากแต่งงานกับผมขึ้นมา ผมก็ซวยดิ”
เธอยิ้มมุมปาก “ให้ฉันแต่งกับหมายังดีกว่าอีก”
“นี่! จะมากไปแล้วนะ!”
“งั้นฉันกลับนะ”
“เดี๋ยว” คิดว่าเขาจะปล่อยให้เธอกลับง่าย ๆ เหรอ ตอนนี้เธอเป็นเครื่องมือชั้นดีในการแก้แค้นผู้หญิงคนนั้น เขาจะทำให้เธอกลายเป็นนางบำเรอชั้นต่ำที่เขาสามารถเหยียบย่ำยังไงก็ได้ “บอกมาสิว่า...มีข้อแม้อะไร”
เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง “อย่ายุ่งกับแม่บุญธรรมฉัน”
เขายิ้ม “ปกติก็ไม่ได้อยากยุ่งอยู่แล้ว เพราะอยากยุ่งกับลูกบุญธรรมมากกว่า”
“และ กรุณาปิดไฟด้วยค่ะ”
“ปิดไฟ!” เขาถึงกับหัวเราะร่วน “ทำไม คุณอายเหรอ อายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้วนะ”
“ฉันแค่ไม่อยากเห็นหน้าคุณ” เธอพูดพลางปลดกระดุมเสื้อสีขาวอย่างใจเย็น เนินอกอวบอิ่มที่นูนเด่นขึ้นมาทำให้เขาใจเต้นรัวขึ้นมาเลย
“ที่ไม่อยากเห็นหน้า...กลัวจะหลงผมเหรอ” เขาเองก็ถอดเสื้อเชิ้ตออกแล้วโยนทิ้ง จากนั้นก็ขยับตัวเข้าใกล้เธอ ช่วยเธอถอดเสื้อออกอย่างไม่ลังเล จนทำให้ช่วงบนของเธอเหลือเพียงบราเซียลูกไม้สีเนื้อเพียงชิ้นเดียวห่อหุ้มทรวงอกอวบอิ่มไว้ ผิวพรรณขาวนวลเนียนทุกรูขุมขนหอมกลิ่นกุหลาบอ่อนจางอย่างน่าหลงใหล
หัวใจเขาเต้นโครมคราม ยามมองเรือนร่างนั้นด้วยสายตาดูถูก และเย้ยหยัน
เขาอดใจไม่ไหวแล้ว จึงก้มเข้าหาลำคอระหง หวังจะจูบไซ้ให้หนำใจ แต่...
“ปิดไฟสิคะ” น้ำเสียงดุดันของเธอทำให้เขาชะงัก เขาชักอารมณ์เสียที่ตัวเองต้องยอมเธอ เขาควรแสดงอำนาจบาดใหญ่และความเห็นแก่ตัวออกมา ไม่ใช่ยอมจำนนให้เธอแบบนี้
Latest chapter
เจ็บ บทที่68...ตอนจบ - เป้าหมายของเขา...คือเธอ
“มันอาจเริ่มจาก...” ความสงสาร...ไม่ใช่หรอก มันไม่ใช่ความสงสารเลย แต่มันเป็นความรู้สึกอยากปกป้องผู้หญิงคนนี้ต่างหาก “เริ่มจากตอนนั้น ตอนที่เธอนอนอยู่บนเตียง ใกล้กับร่างของแม่ผม ผมเช็ดน้ำตาให้เธอ เด็กผู้หญิงที่ผมเคยรู้สึกอิจฉามาตลอด ผมบอกไม่ถูกหรอกว่าทำไม แต่ผมสัมผัสถึงหัวใจที่อบอุ่นของเธอได้ ผมรู้สึกดีเวลาอยู่กับเธอ เธอมีอะไรหลายอย่างที่เหมือนแม่ของผม”ปวีณาพอจะเข้าใจ “ถ้าคุณต้องการเธอจริงๆ คุณก็ควรแสดงความจริงใจกับเธอ ทำให้เธอรู้ว่าคุณรักเธอมากแค่ไหน ฉันจะให้โอกาสคุณเป็นครั้งที่สอง หรือจะเรียกว่าครั้งสุดท้ายก็ได้ ลองจีบเธออีกครั้ง”เขายิ้มดีใจ “ขอบคุณครับ ผมจะทำให้ดีที่สุด คุณรอดูได้เลย ผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็น”“ถ้ามันต้องใช้เวลานานล่ะ”“นานแค่ไหนผมก็จะสู้ครับ ถ้าปลายทางของผมคือเธอ ผมไม่มีวันถอย”บทส่งท้ายเป้าหมายของเขา...คือเธอส่วนเป้าหมายของเธอ...คือไปให้ไกลจากเขาเขาจะทำยังไงให้เธอใจอ่อน และยอมเชื่อใจเขาอีกสักครั้ง มันอาจเป็นเรื่องง่ายหากผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ปาลิดา ซึ่งเป็นผู้หญิงที่ใจแข็งยิ่งกว่าหินเขาพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อเอาชนะใจเธอ ทั้งที่เขาก็สามารถเลือกใครก็ได้ เขาหล่อ รวย มี
เจ็บ บทที่67...ทำไมคุณถึงรักเธอ
“คุณวิน! พอได้แล้ว”“ไม่ต้องอายหรอกน่า คนรักกันมันน่าอายตรงไหน ผมรักปาลิดาครับทุกคน รักมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆเลย”ปาลิดาอายจนแทบจะมุดแผ่นดินหนี แอบบิดแขนเขาเพื่อลงโทษความบ้าของเขา แต่เขากลับยิ้มกวนใส่เธอซะงั้น ทุกคนที่มองเหตุการณ์พากันยิ้มและปรบมือให้ท่านประธานสุดเท่กันใหญ่ โดยเฉพาะน้ำพราวกับสุกัญญาที่พากันน้ำตาไหลด้วยความดีใจ หมอมินทร์แอบยิ้มด้วยความพอใจ เขาตัดสินใจถูกที่ทำแบบนี้ เพราะนอกจากจะแก้ข่าวให้ปาลิดาได้แล้ว ชัชวินยังยอมเปิดเผยความรู้สึกต่อหน้าทุกคน ที่สำคัญกว่านั้น หมอนิวราคงยอมปล่อยเขาซะทีภูมินทร์ยกนิ้วให้ชัชวิน แล้วหันหลังเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี ส่วนหมอนิวราทั้งรู้สึกอายและเสียหน้า จึงรีบเดินหนีไปอีกทาง “เราแต่งงานกันเมื่อไหร่ เชิญทุกคนด้วยนะ”ปาลิดาทำหน้าแทบไม่ถูก ตอนนี้เธอไม่กล้าสู้หน้าใครเลย โดยเฉพาะแม่บุญธรรมและเพื่อนทั้งสองคน “ทำแบบนี้ทำไม”“ก็อยากประกาศให้ทุกคนรู้”เธอเม้มปากแน่น อยากจะด่า “แต่เรา...”“หรืออยากให้ผมพูดมากกว่านี้ เอามั้ย”“คุณ!”ชัชวินเห็นปวีณาเดินออกไป เขาผละจากปาลิดาแล้วเดินตามปวีณาไปทันทีสุกัญญากับน้ำพราวรีบเดินมาหาเธอด้วยท่าทางราวกับมุ่งร้าย ขณะทุกค
เจ็บ บทที่66...นี่แฟนผม
“เออ ฉันก็ได้ยินมา แต่ไม่เห็นหลักฐานเลย พยาบาลคนนั้นเป็นใครก็ยังไม่รู้”ปาลิดาแอบหน้าซีด ดูเหมือนข่าวลือจะเลอะเทอะไปกันใหญ่ “ถ้าเรื่องนี้เป็นความจริง ฉันว่าพยาบาลคนนั้นน่าจะโดนไล่ออกไปแล้วล่ะ”“จริงด้วย” สุกัญญาสนับสนุน แต่น้ำพราวกลับมองปาลิดาอย่างสงสัย“ยัยแก้ว!”ปาลิดาตกใจสะดุ้ง “อะไร”“เมื่อหลายวันก่อน ท่านประธานมาถามหาแกที่เคาน์เตอร์ ถามคำถามแปลก ๆด้วย”“ถามอะไรวะ” สุกัญญาสนใจขึ้นมาเลย“ถามว่า...เธอมีแฟนแล้วอย่างนั้นเหรอ?”สุกัญญาหน้าเหวอ “ทำไม...ประธาน...ถึงอยากรู้ ว่ายัยแก้ว...มีแฟน หรือ ไม่มีแฟน”น้ำพราวจ้องหน้าเผือดสีของปาลิดาอย่างคาดคั้น หลังจากสงสัยมาสักระยะแล้ว วันนี้เธอต้องเค้นความจริงออกจากปากเพื่อนให้ได้“บางข่าวลือ บอกว่าพยาบาลที่ป้ายรถเมย์ คือพยาบาลที่สวยที่สุดในแผนกเด็ก”สุกัญญาหันมองปาลิดา ที่กลายเป็นผู้ต้องหาไปเรียบร้อยแล้ว “มีอะไรจะบอกเพื่อนมั้ย”ปาลิดาสะอึก รีบไกวมือปฏิเสธ“จะให้โอกาสอีกครั้ง พูดมาให้หมด”“จะให้พูดอะไรล่ะ มันไม่ได้...” เธอไม่อยากโกหกเพื่อนเลย แต่เธอยังไม่พร้อมจะเล่าให้ใครฟังตอนนี้ เธออยากให้ใจมันแข็งแรงขึ้นก่อน “ข่าวลือก็ข่าวลือ พวกแกก็รู้ว่ามันผ่
เจ็บ บทที่65...ข่าวลืออะไร
เมื่อจัดการกับเพื่อนเรียบร้อยแล้ว ชัชวินก็รีบตามปาลิดาไปที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงพยาบาล เขาฝ่าผู้คนเข้าไปจนถึงตัวเธอ แล้วคว้ามืเล็กไว้แน่น“คุณ”“จะคุยตรงนี้ หรือไปกับผม”“อะไรของคุณอีกเนี่ย ปล่อยฉัน”“โอเค คุยตรงนี้ใช่มั้ย”เธอหน้าเสีย เพราะไม่ใช่แค่คนทั่วไปที่ยืนอยู่เต็มป้ายรถเมล์ แต่ยังมีบุคลากรในโรงพยาบาลอีกหลายคนที่กำลังมองมาที่เธอและเขาอย่างสงสัย“คิดจะทำอะไรของคุณ” เธอกระซิบถาม“ทำในสิ่งที่คุณไม่กล้าคิดเลยล่ะ”ท่าทางจริงจังของเขาทำให้เธอแอบกลัว “เอาไว้ค่อยคุยกัน ที่นี่ไม่เหมาะ คุณกลับไปซะเถอะ”“ผมไม่กลับ” เขากระดกคิ้วกวน ๆ “จนกว่าเราจะได้คุยกัน”“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”“แต่ผมมี”“งั้นก็เชิญพูดไปคนเดียว” เธอแกะมือเขาออกแล้วหันหลังจะเดินหนี“ผมรักคุณ”ปาลิดาชะงักงัน ขณะคนทั้งป้ายรถเมล์พากันหันมองเขากับเธอเป็นตาเดียว ก่อนจะเริ่มซุบซิบเม้าท์มอยด์เหมือนผึ้งแตกรัง ปาลิดาตั้งสติได้ คว้าข้อมือของเขาแล้วลากออกไปด้วยกันจนไกลพอ“เป็นบ้าอะไรของคุณเนี่ย!”“ใช่ ผมเป็นบ้า บ้าก็เพราะคุณไง”“คุณวิน!”“ผมรักคุณได้ยินมั้ย” เขามองเธอด้วยสายตาจริงจัง “ผมรักคุณยูมิ”“พอเถอะ ฉันฟังคุณมาจนเบื่อแล้ว อย่าเ
เจ็บ บทที่64...มันไม่ใช่แค่เซ็กส์...ฉันรักเธอ
“โอเค ๆ” ชัชวินพยายามใจเย็น ควบคุมสติ “เธอลางาน เพราะมีธุระกับแฟน แต่เธอมีแฟนแล้วเหรอ?”“ก็คิดว่าใช่นะคะ” น้ำพราวตอบพลางมองสีหน้าร้อนใจของท่านประธานด้วยความสงสัย“ธุระอะไร? คุณพอจะรู้มั้ย?”“ไม่แน่ใจค่ะ” แต่เขาต้องถามลงลึกรายละเอียดขนาดนั้นเลยเหรอ เขาจำเป็นต้องรู้? “อ้อ นึกออกแล้วค่ะ เห็นว่าจะไปบางแสนหรือพัทยานี่แหละค่ะ”“พัทยา! บ้าไปแล้ว!”“อะไรนะคะท่าน!”เขากัดฟันกรอด รีบเดินออกมาแล้วกดเบอร์โทรศัพท์ของก้องภพทันที“ไอ้ก้อง ไอ้ก้อง รับโทรศัพท์สิวะ!” เขารอด้วยใจลุ้นระทึก พอปลายสายรับโทรศัพท์เท่านั้นแหละ เขาก็ใส่ทันทีแบบไม่มียั้ง “มึงอยู่ไหน มึงคิดจะทำอะไร มึงหยุดคิดเลยนะ ไม่งั้น กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่”ก้องภพถึงกับงง “เออไอ้วิน อะไรของแกวะ มาเป็นชุดเลย”“ตอนนี้มึงอยู่ไหน! มึงอยู่ไหน!”ก้องภพชะงัก ที่โดนตะคอกใส่รัว ๆ เขาไปทำอะไรผิดมารึเปล่า? “อะไรวะ เสียงดังโวยวาย ฉันก็อยู่ที่โรงพยาบาลแกนี่แหละ พอดีฉันนัดกับคุณแก้วเอาไว้น่ะ กำลังจะไปบางแสนด้วยกัน”“ไปบางแสน!”ชัชวินอ้าปากหวอ เขาก้าวเข้าลิฟต์แล้วกดเลขชั้นลานจอดรถทันที เขาไม่มีวันยอมให้ก้องภพพาปาลิดาไปทะเลอย่างแน่นอน ไม่มีวัน!เมื่อถึงลานจอ
เจ็บ บทที่63...แต่หัวใจของเขาไม่เคยโกหก
“นี่ผมต้องสอนคน....อย่างเจ้านายเหรอ?”“ก็ผมไม่เคยจีบใคร ไม่เคยชอบใครก่อนเลย ผมต้องเริ่มยังไง ต้องทำไง”“ไม่เห็นยากเลยครับ โผล่ไปหาเธอบ่อย ๆ สิครับ แล้วก็ชวนเธอไปเดต ผมว่าโปรไฟล์อย่างเจ้านาย ไม่มีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธลงหรอก”“แล้วถ้าเธอไม่เชื่อผมล่ะ เธออาจคิดว่าผมไปหลอกเธอก็ได้” ซึ่งมีโอกาสสูงมาก ที่เธอจะระวังตัวเองไม่ให้โดนหลอกซ้ำสอง เขาไม่น่าเลย ไม่น่าคิดทำอะไรโง่เง่าปัญญาอ่อนแบบนั้นเลย “ถ้าเธอเกลียดล่ะ”“เป็นไปไม่ได้หรอกครับ เจ้านายช่วยจัดการพ่อเลี้ยงของเธอ แถมยังช่วยดูแลแม่ของเธอที่กำลังป่วยหนักไว้ด้วย ไม่มีเหตุผลที่เธอจะเกลียดเจ้านายเลย”มีสิ...มีเยอะเลยแหละ“แต่เธอไม่รู้นี่ ผมกลัวเธอจะไม่ให้อภัยผม ผมเคยทำเลวกับเธอไว้มาก เธออาจไม่เชื่อใจผมอีกแล้ว”“งั้นเจ้านายจะยอมเสียเธอไปเหรอ”“ไม่” เขาตอบทันควัน“งั้นไม่ต้องกลัวอะไรเลยครับ ไปหาเธอ ไปแสดงความจริงใจให้เธอเห็น ทำให้เธอมองมาที่เจ้านายคนเดียว ทำให้เธอรู้ว่าเจ้านายรักเธอมากแค่ไหน”ใช่แล้ว...ทำให้เธอเห็นสิว่าเขารักเธอมากแค่ไหน ทำให้เธอรู้สิว่าที่ผ่านมานั้นมันคือเรื่องจริง เขารักเธอมาตลอด เขารักผู้หญิงที่ชื่อปาลิดา แม้ปากจะพูดว่าไม่ แต
You may also like
