บทที่ 3 งานเข้า

เจ้าจันทร์เดินออกมาจากห้องท่านรองพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย เสียงฟ้าร้อง พร้อมกับสายฟ้าบนท้องฟ้า บ่งบอกว่าอีกไม่นานฝนกำลังจะตกลงมา เจ้าจันทร์เดินถือเอกสารไปเก็บที่ห้องฝ่ายด้วยความเร่งรีบ พร้อมกับคว้ากระเป๋าและกุญแจรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งไว้ในมือ

          “จะมาถามหาเหตุผลอะไรตอนนี้ ถ้าสงสัยทำไมต้องปล่อยเวลาไว้ขนาดนี้ วันนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วพี่คลื่น” เจ้าจันทร์พึมพำออกมาพร้อมกับลากเก้าอี้ให้เป็นระเบียนเตรียมพร้อมจะกลับบ้าน

          “จันทร์!!!” เสียงเรียกดังขึ้นพร้อมกับไฟที่อยู่ ๆ ก็ดับลง

          “เอ๊ย!!! โอ๊ยพี่ทัน” เจ้าจันทร์หันหลังกับไปมองต้นเสียงด้วยความตกใจ เมื่อเห็นครูหนุ่มรุ่นพี่เอาไฟฉายจ่อที่หน้าตนเองไว้

          “อะไร ตกใจอะไรขนาดนั้น พี่เรียกตั้งสองสามครั้งแล้วนะ แล้วพี่ก็นั่งตรงนี้สักพักแล้ว เรานั่นแหละเป็นอะไร มองไม่เห็นพี่ ใจลอยไปถึงไหนแล้ว”

          “โห อยู่ ๆ ไฟดับ แล้วพี่ก็มาเรียกผมก็ตกใจนะครับพี่”  เจ้าจันทร์พูดความจริงแล้วรีบหันกับมาเช็ดหน้าเช็ดตาไม่ให้ครูทันสงสัย ก่อนที่ไม่นานไฟจะกลับมาติดอีกครั้ง

          “ฮ่า ๆ ๆ ไฟติดแล้ว ฝนตกทีไรไฟตกทุกที่เลย แล้วนี่เรากลับบ้านยังไง มืดแล้ว แถมฝนตกด้วย พี่ไปส่งไหม พี่ว่ากำลังจะกลับพอดี” คนเป็นพี่พูดไปก็หันกลับไปเก็บของเตรียมกลับบ้านอย่างที่พูด

          “อ๋อ ได้ครับสงสัยวันนี้คงต้องจอดเจ้าสายไหมไว้ที่นี่ก่อนครับ      ไม่งั้นน่าจะเปียกไม่เหลือครับพี่ทัน” เจ้าจันทร์พูดถึงมอเตอร์ไซค์คันเก่งที่ต้องจอดไว้ที่นี่

          “ปะ พี่เก็บของเรียบร้อยแล้ว” ครูทันพูดพร้อมกับสะพายกระเป๋าพาดบ่าพร้อมออกเดินทาง

          “ไปครับ จันทร์เก็บของเรียบร้อย” เจ้าจันทร์สะพายกระเป๋าผ้าของตนเองแล้วบอกครูหนุ่มรุ่นพี่ เมื่อเรียบร้อยทั้งสองจึงเดินไปขึ้นรถที่โรงจอดรถของโรงเรียนแล้วขับออกไป

          “จันทร์ ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจถามพี่ได้เลยนะเรื่องเอกสาร วันนี้พี่เห็นเราวิ่งวุ่นเลย” ครูหนุ่มรุ่นพี่เอ่ยพร้อมกับค่อย ๆ ขับรถเข้าจอดหน้าบ้านของเจ้าจันทร์

          “แฮ่ ๆ เรื่องค่ายน่ะครับ แต่ว่าท่านรองเซ็นให้เรียบร้อยแล้วนะครับไม่น่าจะมีอะไรต้องแก้ แต่ถ้ามีอะไรที่จันทร์ไม่เข้าใจ จันทร์จะขอความช่วยเหลือจากพี่ทันเป็นคนแรกเลยนะครับ” เจ้าจันทร์พูดพร้อมกับเตรียมเปิดประตูรถ

          “จันทร์/พี่” ทั้งสองพูดออกมาพร้อมกัน

          “จันทร์พูดก่อนเลย”

          “จันทร์จะบอกว่าจันทร์ขอบคุณพี่ทันมาก ๆ เลยนะครับที่มาส่งจันทร์วันนี้ จันทร์เข้าบ้านก่อนนะครับ” เจ้าจันทร์เตรียมลุกออกจากรถเพื่อจะเข้าบ้าน

          “เมื่อกี่พี่ทันจะพูดว่าอะไรนะครับ”

          “อ๋อ เอ่อ พี่จะบอกว่าพรุ่งนี้พี่มารับนะ”

          “อ๋อ ไม่เป็นไรครับ พรุ่งนี้จันทร์ให้จอมไปส่งครับ”

          “ไปมอไซค์อะนะ ข้าวของเราน่ะเยอะขนาดนี้พี่มารับน่ะดีแล้ว    อย่าลืมบ้านเราห่างกันแค่ 3 ซอย ตามนี้นะพี่ไม่รับความเห็นต่าง ถ้าไงพี่ฝากสวัสดียายแจ่มด้วย ไว้วันหลังพี่แวะมาหา ไปก่อนนะ” พูดจบครูหนุ่มรุ่นพี่ก็ออกรถไปแบบไม่รอคำตอบแม้แต่น้อย

          “อะไรของเค้า” เจ้าจันทร์มองตามรถที่ขับออกไป

          “แฮ่”  เสียงเล็ก ๆ ดังมาจากทางข้างหลัง

          “อะไรของเราเจ้าจอม” เสียงจอมลูกพี่ลูกน้องคนเดียวของเขา    ลูกของน้าสาวที่มาคอยดูแลยายเอ่ยขึ้น

          “ครูทันมาส่งอีกแล้วนะสิ ฝนตกทีไรครูทันมาส่งทุกที โดนเค้าจีบแล้วยังไม่รู้ตัวอีกนะคนเรา”

          “มั่วแล้ว ๆ เป็นเด็กเป็นเล็กพูดจามั่วซั่วนะเรา”

          “โห ไรอะ จอมพูดความจริงเถอะ ผู้ชายด้วยกันจอมมองออก     ครูทันน่ะชอบพี่จันทร์ แถมชอบมาตั้งแต่พี่จันทร์อยู่ ม.ปลายแล้ว”

          “เวอร์ล่ะ ไม่คุยด้วยแล้ว อะ..ของ ช่วยถือด้วย วันนี้แม่เราอยู่หรือเปล่า?”

          “ออกไปข้างนอกตามเคยพี่จันทร์ แต่ยายกินข้าวแล้วนะ รอพี่จันทร์อยู่หน้าทีวีแหนะ เห็นว่าช่วงนี้ติดละคร” เจ้าจันทร์กับเจ้าจอมเดินคุยกันไปเรื่อย ๆ เสียงพูดคุยเริ่มเบาลง ๆ พร้อมกับเสียงปิดประตูบ้าน

          “เธอเป็นคนยังไงกันแน่นะ เจ้าจันทร์” คนในรถคันสีดำที่จอดอยู่ไม่ไกลบ้านของเจ้าจันทร์เอ่ยขึ้น

          “ที่เธอไม่ตอบคำถามพี่เพราะเธอมันเห็นแก่เงินจริง ๆ สินะ 3 ปีที่พี่รอเธอ พี่จะเอาคืนเธอให้สาสมกับสิ่งที่พี่ต้องเจ็บแน่ เจ้าจันทร์” คนตัวสูงพูดพร้อมกับออกรถไป

          ยายแจ่มที่เดินออกไปใส่บาตรกำลังจะเดินเอาของไปเก็บในครัวสวนกับหลานชายคนโปรดเข้า

          “จันทร์ไปทำงานก่อนนะครับยาย” เจ้าจันทร์พูดพร้อมกับก้มไปหอมแก้มยายสุดที่รักที่วันนี้ทาแป้งจนหอมกรุ่น

          “ไปดีมาดีนะลูก วันนี้ยายจะทำแกงป่าหมูไว้ให้นะลูกนะ”

          “จันทร์ไม่มั่นใจเลยจ่ะยาย ว่าจะกลับมามืดไหม แต่ถ้ายายทำไว้จันทร์จะมากินให้เกลี้ยงเลย แต่ถ้า 2 ทุ่มจันทร์ยังไม่กลับยายนอนได้เลยนะจ๊ะ” เจ้าจันทร์พูดกับยาย ยายแจ่มยิ้มให้พร้อมพยักหน้ารับ เจ้าจันทร์จึงเดินออกมารอพี่ทันที่คุยกันว่าจะมารับที่หน้าบ้าน

          “เดี๋ยว” เสียงเรียกหนึ่งดังขึ้น

          “ครับน้าจุรี” เจ้าจันทร์มองคนเป็นน้าที่เรียกเขาไว้ พร้อมกับมองหน้าอีกฝ่ายที่ดูเหมือนยังไม่ได้นอน

          “ค่าใช้จ่ายเดือนนี้อย่าลืมโอนให้น้าด้วยนะ น้าต้องเอาไปจ่ายอีกหลายอย่าง”

          “อ๋อ ได้ครับ เดี๋ยวจันทร์โอนให้นะครับ”

          “เอ่อ จันทร์ที่จริงน้าก็ไม่อยากกวนเราหรอกนะแต่ว่า ไอ้จอมนะสิ โรงเรียนมันเรียกเก็บค่าสมาคมอะไรสักอย่าง น้าเองก็พึ่งจ่ายค่าเทอมมันไปน้าไม่มีเงินเลย น้าขอจันทร์เพิ่มสัก 3,000 ได้ไหม” เจ้าจันทร์มองหน้าคนพูดพรางนึกในใจ  โรงเรียนวัดเนี่ยนะมีค่าสมาคม สงสัยไปได้ยินในวงไพ่แล้วเอามาอ้างกับเขาแน่ ๆ คงเสียไพ่มาอีกละสิ เจ้าจันทร์นึกในใจ

          “จันทร์ให้เพิ่มได้แค่ 1,500 นะครับน้ารี จันทร์ให้ได้แค่นี้เลยครับ”

          “เออ ๆ พันห้าก็พันห้า ถ้าไงวันนี้มึงโอนให้กูด้วยละกัน” พูดจบก็เดินหนีไปแบบหัวเสีย

          “เมื่อกี้ยังพูดดีอยู่แท้ ๆ” เจ้าจันทร์ส่ายหัวให้กับน้าสาวของตัวเอง      “ปี๊น ๆ ๆ” เสียงดังขึ้นจากหน้าบ้านทำให้เจ้าจันทร์เข้าใจว่าพี่ทันมารับแล้ว จึงรีบวิ่งไปขึ้นรถเพราะกลัวครูหนุ่มรุ่นพี่จะรอนาน

          “ขอโทษครับพี่ทัน พอดีคุยกับน้ารีอยู่ เออแล้วนี่พี่ทันเปลี่ยนรถเหรอครับคันนี้จันทร์ไม่เคยเห็น” เจ้าจันทร์ที่กุลีกุจอนั่งรถพร้อมกับคาดเข็มขัดนิรภัยไม่ทันมองไปที่คนขับ

          “มาขอเงินอีกละสิ”

          “ครับ?” เจ้าจันทร์เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย ปกติพี่ทันไม่ถามแบบนี้นี่น่า พร้อมกับเงยหน้าขึ้น

          “ท..ท่านรอง!!” เจ้าจันทร์พูดขึ้นด้วยความตกใจ

          “ใช่นะสิ ผมเอง คุณคิดว่าใครละ แฟนคุณนะเหรอ โน่นเห็นบึ่งรถออกไปตั้งแต่คุณยังไม่ทันอาบน้ำด้วยซ้ำ สงสัยจะมีงานด่วนเข้ามาแน่ ๆ ” คนร่างสูงพูดออกมาด้วยความเจ้าเล่ห์

          “งั้นจอดดีกว่าครับ เดี๋ยวผมให้น้องไปส่ง ไม่รบกวนท่านรองดีกว่าครับ” เจ้าจันทร์พูดพร้อมกับเตรียมจะปลดเข็มขัดนิรภัยออก

          “ขึ้นมาขนาดนี้แล้ว เสียเวลา แค่ไปทำงานด้วยกันจะอะไรนักหนา” คนร่างสูงพูดพร้อมกับออกรถด้วยความฉุนเฉียว

          “โอ๊ย” เจ้าจันทร์ที่ยังไม่ทันตั้งหลักถึงกับเซ หัวแนบไปกับกระจกรถ

          “บอกกันดี ๆ ก็ได้ครับมันเจ็บ” เจ้าจันทร์เอ่ยขึ้นพร้อมกับช้อนตามองร่างสูงที่ขับรถไป ยิ้มเจ้าเลห์ไปด้วย