All Chapters of เจ้าจันทร์: Chapter 1 - Chapter 10

ท้องฟ้าที่แสนสดใส สนามบอลขนาดมาตรฐาน กำลังมีนักเรียนหลายคนเตะฟุตบอลอย่างสนุกสนาน สายตาอันสดใสกำลังมองผ่านหน้าต่างบานหนึ่ง คุณครูที่กำลังนั่งมองนักเรียนเตะบอล มองความสดใสของเด็ก ๆ สะท้อนผ่านเลนส์แว่นอันหนาเตอะเจ้าจันทร์หรือครูจันทร์คุณครูจบใหม่ที่เพิ่งได้เข้าทำงานในโรงเรียนเอกชน เมื่อไม่นานนี้กำลังนั่งมองนักเรียนอย่างมีความสุข“อ้าวน้องจันทร์ ยังไม่กินข้าวอีกเหรอ ไปกินข้าวได้แล้ว ไปกับพี่ไหม” พี่โอคุณครูรุ่นพี่เอกวิชาพละเอ่ยถามขึ้น เมื่อเดินผ่านหน้าห้องที่เขาใช้สอน“อ๋อ จันทร์ห่อข้าวมาครับ เดี๋ยวน่าจะกินบนห้องเลยครับ พี่โอไปทานได้เลยครับ” คนน้องตอบรุ่นพี่อย่างยิ้ม ๆ“ได้ ๆ แล้วหมูกระทะเย็นนี้ว่าไงเอ่ย”“ถ้ายังไงเดี๋ยวผมตอบพี่โออีกทีนึงนะครับ”“ตอบแบบนี้ทีไร ไม่เคยไปกับพี่เลยนะครับน้องจันทร์ แต่ไม่เป็นไรถ้าจะไปยังไงโทรมานะ พี่ไปก่อน”“ได้เลยครับพี่โอ ขอบคุณมากนะครับ” เมื่อคุณครูหนุ่มเดินผ่านไปเจ้าจันทร์แอบหยิบกระเป๋าตังค์ใบเก่าของตัวเองขึ้นมานับเงินที่อยู่ในนั้น“หมูกระทะงั้นเหรอ ไม่ได้กินมานานแค่ไหนแล้วเนี่ย แต่ถ้าเรากิน เงินเก็บจะต้องหายไป ไม่ได้ ๆ ต้องเก็บเงินเอาไว้ให้มากที่สุด” ครู

“ครูจันทร์ครับ ผมต้องการเอกสารที่จะพานักเรียนไปเข้าค่ายสัปดาห์หน้าตอนนี้เลย” เสียงวิทยุสื่อสารดังขึ้น ทั้ง ๆ ที่เจ้าจันทร์พึ่งจะทิ้งตัวลงนั่งได้เพียงไม่ถึงนาที “ครับ ผมจะรีบเอาไปให้เดี๋ยวนี้เลยครับ” เจ้าจันทร์พูดพร้อมกับกระดกน้ำดื่มอย่างกระหาย เสร็จแล้วจึงคว้าเอกสารไปอย่างเร่งรีบ “วันนี้ท่านรองเค้าคึกอะไรของเค้า จะตรวจทุกอย่างที่น้องจันทร์ทำเลยไหมเนี่ย เห็นวิ่งวุ่นตั้งแต่เช้าแล้ว” ครูทัน ครูสอนวิชาสังคมที่นั่งห้องฝ่ายห้องบริหารเอ่ยขึ้น “ถ้าตรวจแค่น้องจันทร์ไม่เท่าไหร่นะน้องทัน แต่ถ้าขอตรวจคนทั้งฝ่ายนี่แย่แน่ ๆ พูดแล้วก็เสียว ๆ ถ้าไงพี่ไปทำเอกสารก่อนดีกว่า” ครูเอก คุณครูวิชาคณิตศาสตร์พ่วงด้วยครูฝ่ายโสตพูดขึ้นพร้อมกับลุกออกไปทำเอกสารที่ยังค้างอยู่บนโต๊ะ “สุดยอดพี่เอก ส่วนผม ไม่มี” ครูทันพูดออกมาแบบติดตลก “ไม่มีงานค้างใช่ไหมน้องทัน” ครูมดเอกคหกรรมเอ่ยถาม “ไม่มีอะไรจะให้ท่านรองดูเลยนะสิพี่ พามพ่าม” ครูทันพูดพร้อมกับเอ่ยติดตลกไปด้วย พี่ ๆ คนอื่นต่างทำหน้าขำ ๆ ยิ้ม ๆ พรางนึกในใจ คนอย่างครูทันน่ะหรือจะไม่มีอะไรส่งท่านรอง คนนี

“น้องจันทร์”เจ้าจันทร์ที่กำลังจะเดินไปเข้าห้องสอนหันกลับไปมองเจ้าของเสียงเรียก“สวัสดีครับพี่ทัน” เจ้าจันทร์ยกเมือสวัสดีครูหนุ่มรุ่นพี่ ที่ดูจะวิ่งวุ่นแต่เช้า ไม่รู้ว่ามีงานด่วนอะไรหรือเปล่า“พี่ขอโทษด้วยนะที่ไปรับเราเมื่อเช้าไม่ได้ พอดีมีงานด่วนเข้ามาแต่เช้าเลย พี่เลยต้องมาจัดการเรื่องที่โรงเรียนก่อน” ครูหนุ่มรุ่นพี่เอ่ยขึ้น“ไม่เป็นไรเลยครับพี่ทัน ผมบอกแล้วว่าผมมาเองได้ ไม่ต้องรบกวนพี่ทันเลย”“มามอเตอร์ไซค์ใช่ไหม แล้วได้ใส่หมวกกันน็อคมาหรือเปล่าวันนี้ วันก่อนพี่สวนกับจอม เห็นน้องมันขับเร็วอยู่เหมือนกันนะ เรามากับจอมมันก็นั่งระวัง ๆ บ้างนะจันทร์” ครูหนุ่มเหลือบมองนาฬิกา“พี่ต้องไปก่อนนะ ทางนั้นยังไม่เสร็จเลย” ครูหนุ่มรุ่นพี่พูดพร้อมกับทำท่าจะเดินออกไปอีกทาง แต่ก็หยุดชะงัก “เออจันทร์” “ครับพี่ทัน” “พี่เหมือนเห็นรถท่านรองแถว ๆ บ้านจันทร์นะ เจอเค้าบ้างไหม” “เอ่อ... อ๋อ ไม่นะครับ ไม่เจอเลย พี่ทันรีบอยู่ไม่ใช่เหรอครับ งั้นจันทร์ไปสอนก่อนนะครับพี่ทันจะได้ไปจัดการธุระต่อ” “โอเค ๆ ได้ ๆ ไว้เจอกัน ๆ” ครูหนุ่มรุ่นพี่เดินไว ๆ จากไป “เ

“เก็บของเสร็จหรือยังเจ้าจอม” เจ้าจันทร์เอ่ยถามผู้มีศักดิ์เป็นน้อง ที่มานอนเฝ้ายายกับเขาที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืน “เรียบร้อยแล้วครับ พร้อมพายายกลับบ้านแล้วครับพี่จันทร์ ว่าแต่เราจะกลับกันยังไงดีครับ ของเยอะมากเลย นี่ไม่รู้ว่าพี่จันทร์จะซื้ออะไรมาเยอะแยะ” “มีรถกลับแล้วกันล่ะน่า บ่นมากขึ้นทุกวันแล้วนะเราน่ะ” เจ้าจันทร์พูดพร้อมกับนำของเยี่ยมที่ทางโรงเรียนนำมามอบให้เมื่อวานไปวางกองรวมกับของอื่น ๆ ที่เจ้าจอมวางเอาไว้แล้ว “รอพี่ที่นี่ก่อนนะ พี่ไปรับยาแล้วก็ไปจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายแป๊บเดียวเดี๋ยวมา” เจ้าจันทร์พูดพร้อมกับหยิบกระเป๋าเดินออกไป เจ้าจันทร์ที่เดินออกไปสวนกับใครอีกคนที่เดินเขาห้องไป “มารับยาแล้วก็จัดการเรื่องค่าใช้จ่ายห้อง 215 ครับ” เจ้าจันทร์บอกกับเจ้าหน้าที่ที่เคาน์เตอร์พยาบาล “น้องนำใบนี่แล้วไปรอที่หน้าห้องยาเพื่อรับยาได้เลยนะคะ” เจ้าหน้าที่ส่งใบรับยายมาให้กับเจ้าจันทร์ “เอ่อ แล้วไม่ต้องจ่ายเงินเลยเหรอครับ หรือว่ารับยาแล้วค่อยกลับมาตรงนี้อีกรอบครับ” เจ้าจันทร์เอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย “ชำระไปแล้วเรียบร้อ

“จันทร์ วันนี้พี่มีประชุมคณะกรรมการฝ่ายบริหาร น่าจะเสร็จค่ำ ๆ หน่อย จันทร์ต้องไปไหนก่อนหรือเปล่า เดี๋ยวพี่ไปส่งเราก่อนค่อยกลับมาประชุม” เสียงที่ดังผ่านมาทางสายโทรศัพท์กำลังบอกกับเขา “จันทร์ไม่ได้รีบไปไหนครับ ถ้ายังไงจันทร์ทำงานรอนะครับ” “โอเคครับ แต่ถ้ามีธุระบอกพี่ได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ” คนฟังไม่ได้ตอบกลับอะไรไป ปลายสายจึงกดวางสาย สงสัยใช่ไหมครับ เอาจริง ๆ ผมเองก็กำลังสงสัยตัวเองอยู่เหมือนกัน หลายวันที่ผ่านมา หรือจะเรียกได้ว่าเกือบเดือนแล้วครับ ที่เขามารับมาส่งผมทุกวัน และผมก็มากับเขาทุกวัน เพิ่มเติมนะครับพี่เขาได้ทั้งเบอร์ ไลน์ เฟสบุ๊ค เรียกได้ว่าทุกช่องทางการติดต่อที่ผมเคยปิดกั้นเขาไปเมื่อ 3 ปีก่อน ตอนนี้เขามีหมดทุกอย่างแล้วครับ ผมไม่รู้ว่าผมกลับมาถึงจุดนี้ได้ยังไง มันเหมือนตลอดเวลาที่ผ่านมา 3 ปี มันศูนย์เปล่าไปหมดเลย เขาอาจจะทำเหมือนมันไม่มีอะไร ตั้งแต่วันนั้นเขาไม่เคยถามถึงเหตุผลที่ผมหายไป ไม่เคยเอ่ยถึงมันอีกเลย เขาแค่เข้ามาอยู่ในชีวิตของผมอีกครั้ง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา เหมือน 3 ปีที่ผ่านมามันคือความฝัน แต่สำหรับผม มันเจ็บปวดที่สุด ยิ่งพี่