เจ้าจันทร์

ท้องฟ้าที่แสนสดใส สนามบอลขนาดมาตรฐาน กำลังมีนักเรียนหลายคนเตะฟุตบอลอย่างสนุกสนาน สายตาอันสดใสกำลังมองผ่านหน้าต่างบานหนึ่ง คุณครูที่กำลังนั่งมองนักเรียนเตะบอล มองความสดใสของเด็ก ๆ สะท้อนผ่านเลนส์แว่นอันหนาเตอะ

เจ้าจันทร์หรือครูจันทร์คุณครูจบใหม่ที่เพิ่งได้เข้าทำงานในโรงเรียนเอกชน เมื่อไม่นานนี้กำลังนั่งมองนักเรียนอย่างมีความสุข

“อ้าวน้องจันทร์ ยังไม่กินข้าวอีกเหรอ ไปกินข้าวได้แล้ว ไปกับพี่ไหม” พี่โอคุณครูรุ่นพี่เอกวิชาพละเอ่ยถามขึ้น เมื่อเดินผ่านหน้าห้องที่เขาใช้สอน

“อ๋อ จันทร์ห่อข้าวมาครับ เดี๋ยวน่าจะกินบนห้องเลยครับ พี่โอไปทานได้เลยครับ” คนน้องตอบรุ่นพี่อย่างยิ้ม ๆ

“ได้ ๆ แล้วหมูกระทะเย็นนี้ว่าไงเอ่ย”

“ถ้ายังไงเดี๋ยวผมตอบพี่โออีกทีนึงนะครับ”

“ตอบแบบนี้ทีไร ไม่เคยไปกับพี่เลยนะครับน้องจันทร์ แต่ไม่เป็นไรถ้าจะไปยังไงโทรมานะ พี่ไปก่อน”

“ได้เลยครับพี่โอ ขอบคุณมากนะครับ” เมื่อคุณครูหนุ่มเดินผ่านไปเจ้าจันทร์แอบหยิบกระเป๋าตังค์ใบเก่าของตัวเองขึ้นมานับเงินที่อยู่ในนั้น

“หมูกระทะงั้นเหรอ ไม่ได้กินมานานแค่ไหนแล้วเนี่ย แต่ถ้าเรากิน เงินเก็บจะต้องหายไป ไม่ได้ ๆ ต้องเก็บเงินเอาไว้ให้มากที่สุด” ครูหนุ่มพูดกับตัวเองไปเรื่อย เพื่อปลุกพลังให้กับตนเอง

บ้านไม้กลางเก่ากลางใหม่ ที่ผุพังไปตามกาลเวลาตั้งอยู่ในย่านชุมชน ออกห่างจากเมืองเล็กน้อย บ้านหลังนี้มีคนอาศัยอยู่ด้วยกัน 4 คน คือยายแจ่มเจ้าของบ้านที่อายุปาเข้าไป 74 ปีแล้ว เรียกได้ว่าเปรียบเหมือนต้นไม้ใหญ่ที่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของลูกหลาน  คนที่ 2 คือน้าจุรี หรือที่เขาเรียกว่าน้ารี น้าสาวแท้ ๆ ของเขา อายุนะเหรอ 33 ปี ห่างจากเขา 13 ปี    แต่ห่างจากแม่ของเขาถึง 18 ปี ฟังไม่ผิดครับ น้ารีแกเป็นลูกหลง ยายมีน้ารีตอนอายุ 41 มีแม่เขาเจ้าจันทร์ตอน 23 ทำให้น้ารีดูไม่ค่อยแก่ น้ารีแกมีลูก 1 คน   ชื่อจอม ตอนนี้อยู่ชั้น ม.3 แล้ว เรียกได้ว่าจอมซนของบ้านเลยครับ  ส่วนอีกคนหนึ่งในบ้านหลังนี้คือผมเองครับ เจ้าจันทร์ หรือครูจันทร์ ผมสอนอยู่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งในจังหวัดนี่แหละครับ จบมาหมาด ๆ แล้วก็ได้รุ่นพี่ที่เคยเรียนด้วยกันตอนมัธยมฝากงานให้ ผมสอนมาได้ 7 เดือนแล้ว สนุกและท้าทายดี ผมบอกหรือยังครับว่าผมสอนวิชาศิลปะ และผมมีเพศรองเป็นโอเมก้า ส่วนคนอื่น ๆ ในบ้านเป็นเบต้ากันหมด ยายห่วงผมมากเลยครับอาจจะเป็นเพราะเพศรองของผมที่ไม่เหมือนคนอื่นในบ้าน และยังเป็นเพศที่หายากในสมัยนี้ด้วย แต่ผมก็เหมือนคนปกติเลยนะครับ เพราะผมไม่ได้กลิ่นอะไรแปลก ๆ ไม่เคยมีอาการฮีท และไม่เคยมีใครได้กลิ่นของผม เรื่องราวของผมมันซับซ้อนมาก หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะผมมันอ่อนแอเกินไป

“จันทร์กลับมาแล้วจ่ะยาย” เจ้าจันทร์เดินเข้าไปหอมแก้มยายสุดที่รักทั้งสองข้างดังฟอด

“ตายแล้ววว โตขนาดนี้ยังทำตัวเป็นเด็ก ๆ ถ้าลูกศิษย์มาเห็นครูจันทร์สุดหล่อหอมยายแบบนี้จะเป็นยังไงละเนี่ย” ยายแจ่มพูดด้วยความมันเขี้ยว

“ก็คงเป็นตัวอย่างที่ดีไงครับยาย ไม่เห็นน่าอายเลยนะครับ นี่ไงๆหอมอีกสักฟอดเลย” เจ้าจันทร์พูดพร้อมกับก้มหน้าลงไปหอมยายแจ่มอีกรอบ

“ไม่คุยด้วยแล้ว ไป ๆ ไปอาบน้ำอาบท่า ยายทำกับข้าวไว้ให้แล้ว อาบน้ำแล้วจะได้มากินข้าวกับยาย”

“งั้นเดี๋ยวจันทร์ไปอาบน้ำแป๊บนะครับ แล้วจันทร์จะออกมากินข้าวด้วยนะครับยาย” เจ้าจันทร์ที่กำลังจะเดินเข้าห้อง ยายก็พูดตะโกนไล่หลังมา

“เจ้าจันทร์ มีจดหมายอยู่บนโต๊ะนะลูก ไม่รู้ใครส่งมา ไม่เห็นได้จ่าหน้าซอง เห็นตาหมายแกบอกว่ามีคนฝากมาส่ง”

“อ๋อ ๆ ครับยาย ขอบคุณมากนะครับ”

“จดหมาย ๆ” เจ้าจันทร์ควานหาจดหมายบนโต๊ะ

“เจอแล้ว...ไม่จ่าหน้าซองจริงๆด้วยแฮะ”

“ชนวีร์”  “จดหมายจากพี่คลื่นเหรอ” เจ้าจันทร์เอ่ยออกไปด้วยความตื่นเต้น “แต่เราเลิกกันไปตั้งนานแล้ว พี่คลื่นจะยังส่งจดหมายมาให้อีกทำไม” เจ้าจันทร์จึงเปิดจดหมายเพื่ออ่านข้อความในจดหมาย “ถึงเวลาแห่งการชดใช้...พี่คลื่นหมายความว่ายังไง”

“อาบน้ำเสร็จหรือยังลูก” เสียงตะโกนดังแว่วเข้ามาภายในห้อง

“กำลังจะอาบแล้วครับยาย แป๊บเดียวครับ” เจ้าจันทร์พูดพร้อมกับรีบหาของมาทับ ๆ เพื่อแอบจดหมาย กันเอาไว้เผื่อยายจะเข้ามาเห็น แล้วเป็นกังวล เจ้าจันทร์รีบวิ่งไปอาบน้ำอย่างรีบร้อน พร้อมกับกระดาษที่ปลิวลงไปด้านล่าง เห็นเป็นข้อความด้านหลังที่เขียนเอาไว้ว่า รองผู้อำนวยการสถานศึกษา