มาร์ครับเช็คจากไบรอันแล้วโยนให้ผู้ชาย “ใส่เท่าที่คุณต้องการ”พวกผู้ชายกลัวในตอนแรก แต่เมื่อมาร์คบอกให้พวกเขากรอกสิ่งที่ต้องการพวกเขาคิดว่าเขาเป็นเจ้านายขี้ขลาดที่ใช้เงินเพื่อแก้ปัญหาของเขา ด้วยความยินดีกับตัวเองพวกเขาใส่เลขจำนวนเงินมหึมาลงในเช็คตามที่พวกเขาคิด “เราไม่ได้โกงแก” พวกเขาอวดอ้าง “นอกเหนือจากค่าความเสียหายแล้วยังมีค่าทำขวัญอีกด้วย มันไม่ใช่การกล่าวเกินจริงเลย”มาร์คเม้มริมฝีปากเป็นรอยยิ้มเยาะ “คุณควรจะได้เงินก้อนที่มากกว่านี้เพราะยังมี... ค่ารักษาพยาบาลใส่เข้าไปด้วย”ก่อนที่คนเหล่านั้นจะรู้ว่าเขาหมายถึงอะไรพวกเขาก็ถูกบอดี้การ์ดลากออกไปไบรอันพาดเสื้อโค้ทที่เขาพกมารอบตัวของมาร์ค “นายท่านครับ รถของคุณเสียหาย ผมให้คนมาลากไปแล้วครับ และนำอีกคันมาให้คุณ”มาร์คพยักหน้า “ผมไม่รู้ว่าฝ่ามากี่ไฟแดง ดูแลมันด้วย”ไบรอันเหลือบมองไปที่ห้องฉุกเฉิน “เอิ่ม… ท่านจะไม่เป็นอะไรที่นี่ใช่ไหมครับ?”มาร์คโบกมือและไบรอันก็หันกลับและจากไปทิฟฟานี่ถอนหายใจและพูดว่า “ฉันคิดมาตลอดว่าคุณรุนแรงกับแอริมากเกินไป ตอนนี้ดูเหมือนว่าคุณจะมีจิตสำนึกขึ้นมาหน่อยนึงนะ รีบแจ้นมาหลังจากที่พบว่ามีบางอย่างเกิดข
เช้าวันที่สองเมื่อแอเรียนตื่นขึ้นมา ก่อนที่เธอจะลืมตาเธอสัมผัสได้ว่ามีใครบางคนอยู่ข้างเตียงของเธอ โชคดีที่เธอจำได้ว่าเธอเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเมื่อคืนนี้ เธอคิดว่าเป็นแมรี่ที่คอยดูแลเธอ เธอจึงพูดว่า “แมรี่ โทรบอกที่ทำงานให้หน่อยว่าหนูไม่สบาย ตอนนี้หนูไปทำงานไม่ได้…”เมื่อไม่มีการตอบกลับ แอเรียนก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ใบหน้าที่ค่อนข้างซีดเซียวของมาร์คสบตาเธอ เครื่องแต่งกายที่เลือกชุดนอนและผมรุงรังเล็กน้อยของเขาทำให้เธอตกใจจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอไม่ได้เกิดอะไรขึ้นระหว่างการผ่าตัดที่ทำให้คนอย่างเขาที่ใส่ใจภาพลักษณ์ของเขามองแบบนี้ในที่สาธารณะเช่นโรงพยาบาลริมฝีปากบางของมาร์คแยกออกพูดคำที่เธอไม่เข้าใจ "อะไร? ตอนนี้เธอมีความสุขไหมล่ะ? เธอชนะนี่"“คุณกำลังพูดถึงอะไร?” เธอรู้สึกงุนงง เขาโกรธอีกครั้งและตัดสินใจที่จะแกล้งเธอหรือเปล่า?มาร์คไม่ตอบเธอ เขาลุกขึ้นยืนก่อนจะสวมเสื้อโค้ทและมุ่งหน้าไปที่ประตู “แมรี่จะมาในภายหลัง อยู่โรงพยาบาลล่ะ ฉันจะกลับมาอีกครั้งหลังเลิกงาน”แอเรียนขมวดคิ้ว เสียงของเธอแหบแห้งขณะที่เธอประท้วง “ไม่ต้อง! ไปทำงานเถอะค่ะ ฉันไม่ได้ต้องการคนจำนวนมากที่นี่” ในความเป็
เมื่อเห็นว่า แอเรียนกำลังเงียบ แมรี่ก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “อ้า เธอยังเด็ก เธออยู่เคียงข้างนายท่านมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ๆ เธอก็เหมือนกับดอกกุหลาบที่ได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างดีซึ่งไม่ได้พบเห็นโลกภายนอกมากนัก เมื่อเธอออกไปสู่โลกกว้างและพบเจอผู้คนและผู้ชายมากพอเธอจะเข้าใจสิ่งนี้ นายท่านอาจจะไม่ใช่คนที่ดีที่สุดสำหรับผู้หญิง แต่เขาก็ไม่ได้ใจร้ายใจดำกับพวกเธออย่างแน่นอนฉันเห็นว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับแอรี่และนายท่าน แต่ถ้าแอรี่เผชิญกับอุบัติเหตุ ฉันไม่คิดว่าเขาจะรีบไปโรงพยาบาลและนอนค้างคืนหรอกนะ”แอเรียนไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้เธอจึงรีบเปลี่ยนหัวข้อ “แมรี่ คุณจัดให้มีคนดูแลข้าวปั้นแทนหนูหรือเปล่า? เมื่อคืนฝนตกอย่างหนักและลมก็แรงมาก มันคงกลัวมากแน่ ๆ ที่ถูกทิ้งไว้ในสวนหลังบ้าน”แมรี่ตบขาของเธอ “อั๊ยยะห์ ลืมสนิทเลย! ฉันเป็นห่วงเธอมากทั้งคืนและนอนหลับไม่สนิท ฉันรู้สึกจู้จี้จนลืมอะไรบางอย่างไป ถ้าเธอไม่เตือนฉัน ฉันคงลืมเรื่องนี้ไปหมดแล้ว ดูฉันสิ ตอนนี้ฉันอายุมากแล้วแม้แต่ความทรงจำของฉันก็ยังหลุดลอย ฉันลืมข้าวปั้นได้ยังไงกันเนี่ย? ฉันจะโทรกลับบ้านและพูดกับเฮนรี่!”แอเรียนรู้สึกกังวลเมื่
กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับแอเรียนเมื่อคืนทำให้ทิฟฟานี่นอนหลับไม่สนิท เธอหาวบ่อยในขณะที่เธอทำงาน ในที่สุดเธอก็อดทนจนหมดเวลาทำการและกำลังจะจากไปเมื่อเธอรู้สึกได้ถึงแรงบีบคั้นที่อยู่ข้างหลังเธอ เธอมองไปรอบ ๆ และเห็นแจ็คสันที่ดูสูงกว่าเธอมากตอนนี้เขากำลังยืนอยู่เหนือเธอในขณะที่เธอนั่ง“โอ้ เฉื่อยชาเสมอในช่วงเวลาทำงาน แต่ฮึกเหิมออกไปทันทีที่หมดเวลาทำงานเหรอเนี่ย? ผมได้ยินหัวหน้างานบอกว่าวันนี้คุณทำเอกสารสำคัญผิดพลาด ผมได้รับแจ้งเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย คุณคิดว่าผมควรทำอย่างไร?" แจ็คสันพูดพร้อมยิ้มเยาะ“ฉัน… เมื่อคืนฉันไม่ค่อยได้พักผ่อน ฉันได้แก้ไขข้อผิดพลาดของฉันแล้ว เป็นคุณธรรมที่ดีที่สามารถยอมรับความผิดพลาดและแก้ไขแล้ว อย่าแกล้งฉัน โอเคไหม?” ทิฟฟานี่ไม่กล้าแสดงความไม่พอใจของเธอ ท้ายที่สุดเธอควรขอโทษเพราะเธอเป็นฝ่ายผิดเมื่อแจ็คสันเห็นเธอยอมแพ้เขาก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งเธอต่อไป “ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าคนหนุ่มสาวไม่ควรนอนดึก ทำไมคุณเปลี่ยนไม่ได้ เป็นเรื่องที่ดีที่จะยอมรับความผิดพลาดของใครคนหนึ่งและแก้ไขมัน? คุณไม่รู้สึกอายที่พูดคำแบบนี้เหรอ?”“ดีสิ คุณเป็นเจ้านาย ไม่ว่าคุณจะพูดอะไรคุณก็พูดถูก กรุณา
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง แอเรียนก็ถามว่า "แล้วข้าวปั้นล่ะ? เป็นยังไงบ้าง?”มาร์คตอบเพียงแค่ว่า “ค่อนข้างดี” โดยไม่ได้สบตาเธอแอเรียนถอนหายใจอย่างโล่งอก "ดีแล้ว ฉันเห็นพยากรณ์อากาศว่าช่วงนี้จะมีลมแรงและฝนตกเร็ว ๆ นี้” จากนั้นเธอก็ถามอย่างไม่แน่ใจว่า “… คุณอนุญาตให้ข้าวปั้นเข้าบ้านได้ไหม? มันค่อนข้างโง่ ไม่รู้จะหลบฝนได้อย่างไรด้วยซ้ำ... ”มาร์คเหลือบมองเธอ “มันค่อนข้างโง่ มันเข้าบ้านได้ตราบเท่าที่มันไม่เข้ามาใกล้ฉัน”ทัศนคติของมาร์คดีขึ้นมากเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน นี่เป็นสัญญาณที่ดี แอเรียนรู้สึกโล่งใจเนื่องจากข้าวปั้นจะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน เนื่องจากเธอได้ตัดสินใจที่จะดูแลมันเธอจึงต้องรับผิดชอบมันแจ็คสันเฝ้าดูการโต้ตอบของพวกเขาจากด้านข้างโดยไม่พูดอะไร พยาบาลเข้ามาตรวจร่างกายแอเรียนเป็นประจำและวัดอุณหภูมิของเธอ เมื่อเธอเห็นแจ็คสันและทิฟฟานี่เธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ “คุณเวสต์ ฉันสงสัยว่าทำไมคุณถึงใจกว้างขนาดนี้ ฉันเห็นว่ามันเหมาะกับสาวสวยคนนี้นะ”แจ็คสันขมวดคิ้ว คำตอบของเขาคลุมเครือ “หยุดแกล้งผมแล้วไปทำงานของคุณเถอะน่า”ทิฟฟานี่ไม่ใช่คนโง่ มีบางอย่างไม่ถูกต้อง โรงพยาบาลแห่งนี้เป
หลังจากนั้นไม่นาน แอเรียนก็ไม่สามารถต้านทานมันได้อีกต่อไป "กลับไปเถอะค่ะ คุณต้องยุ่งมากแน่ ๆ คุณดูเหมือนว่าคุณไม่ได้นอนหลับสบาย ฉันไม่ต้องการใครที่นี่ แมรี่กำลังจะมาถึงแล้ว”มาร์คไม่สนใจเธอและหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาเพื่ออยู่กับตัวเองเธอดูโทรศัพท์ของมาร์คโดยไม่ได้ตั้งใจ ไม่มีรูปแบบของความบันเทิงอยู่ที่นั่น ทุกอย่างเกี่ยวข้องกับงาน เอกสารใด ๆ ในนั้นเต็มไปด้วยคำพูด มันทำให้เธอปวดหัวหลังจากนั้นไม่นานในที่สุดแมรี่ก็มา แอเรียนถอนหายใจอย่างโล่งอกและขอให้เธอเข้ามาใกล้ ๆ เพื่อบอกเธอเบา ๆ ว่า “ฉันต้องใช้ห้องน้ำ…”แมรี่แทบจะสำลักเสียงหัวเราะของตัวเอง “นายท่านไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ ถ้าคุณจำเป็นต้องใช้ห้องน้ำ? คุณเป็นสามีภรรยากัน คุณจะกลัวอะไร? คุณอั้นมันไว้เพือรอให้ฉันมาที่นี่หรือเปล่า? ทำไมคุณถึงทำแบบนั้น!”แอเรียนเริ่มลุกลี้ลุกลนและไม่กล้ามองการแสดงออกของมาร์ค เธอกระซิบอย่างแผ่วเบา แต่ทำไมแมรี่ไม่เข้าใจความตั้งใจของเธอและตะโกนออกมาแทนบางทีเพื่อหลีกเลี่ยงความอึดอัด มาร์คจึงกล่าวว่า “พรุ่งนี้ผมจะเดินทางไปทำธุระ ดูแลเธอที่นี่คืนนี้แมรี่ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”ในขณะที่ประตูของวอร์ดปิดลง แอเรียนก็ถ
แอเรียนคิดว่าชื่อคุ้น ๆ เธอครุ่นคิดอยู่นานขณะมองไปที่ใบหน้าสวยของนีน่าซึ่งถูกแต่งหน้าด้วยเครื่องสำอางและในที่สุดก็นึกขึ้นได้ว่าเธอเคยได้ยินที่ไหน “ฉันรู้จักคุณ คุณเป็นลูกสาวของคุณลุงโมแรน”ถูกต้อง เธอคือ นีน่า โมแลน ลูกสาวของชาร์ลส์ โมแลน ตอนที่เธอทานข้าวกับชาร์ลส์ระหว่างการเดินทางเพื่อธุรกิจกับมาร์ค ผู้อาวุโสกว่าพูดถึงนีน่าที่โต๊ะชาร์ลส์และเทรมอนต์รู้จักกันมานาน เขาเป็นคนที่มาร์คเคารพนับถือนีน่ายิ้มง่าย ๆ “เยี่ยมมาก คนรักษาความปลอดภัยที่ประตูไม่อนุญาตให้ฉันเข้าไป ฉันทำได้เพียงแค่รอตรงนี้ ฉันพยายามโทรหามาร์ค แต่โทรไม่ติด เขาคงยุ่งอยู่”แอเรียนขอให้ยามเปิดประตูขณะที่นีน่าลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่จากท้ายรถโดยไม่มีใครช่วย แอเรียนคิดว่ามันทำให้เธอชอบผู้หญิงคนนี้มากขึ้น หุ่นของนีน่านั้นยอดเยี่ยมมาก เธอมีสัดส่วนของนางแบบและสูงกว่าแอเรียนครึ่งหัวเมื่อพวกเขาเข้ามาในบ้านนีน่าก็ทิ้งกระเป๋าเดินทางไว้ที่มุมหนึ่งและนอนบนโซฟาราวกับว่ามันคือบ้านของเธอ “ฉันหมดแรงแล้ว เที่ยวบินของฉันใช้เวลานานกว่าสิบชั่วโมงและฉันไม่ได้พักผ่อนอย่างเหมาะสมจนถึงตอนนี้ นี่ คุณยังไม่ได้บอกฉันเลยว่าคุณเป็นใคร ฉันจะเรีย
เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวันและนีน่าลงมาชั้นล่าง แมรี่อดไม่ได้ที่จะขึ้นไปตรวจสอบ เธอรีบก้มหน้าลงมาทันที “แอริ แม่สาวนีน่า โมแรน นั่นมาที่นี่เพื่อแย่งผู้ชายของเธอหรือเปล่า? เป็นเรื่องที่น่าให้อภัยถ้าเธออาบน้ำในห้อง แต่จะเป็นอย่างไรเมื่อเธอนอนบนเตียงโดยที่ไม่ได้ห่ออะไรเลยนอกจากผ้าเช็ดตัว? ตลอดหลายปีที่ฉันทำงานให้กับเหล่าเทรมอนต์ ฉันไม่เคยเจอผู้หญิงที่ไม่สุภาพเท่านี้มาก่อน! เธอถึงขนาดใช้ผ้าขนหนูของคุณชาย! น่ารังเกียจ! ฉันจะทิ้งทุกอย่างหลังจากนี้!”แอเรียนขมวดคิ้ว เธอจะโกหกถ้าเธอบอกว่าเธอไม่รังเกียจ แม้ว่าจะไม่ใช่ห้องของมาร์ค แต่ก็ยังเป็นห้องส่วนตัวของเธอ เธอคงรังเกียจคนแปลกหน้าที่ใช้ห้องน้ำและเตียงของเธอรวมทั้งการนอนในผ้าขนหนู ยิ่งไปกว่านั้นเธอรู้สึกหดหู่มากขึ้นเมื่อนึกถึงมาร์คที่สวมผ้าขนหนูผืนนั้น เขาเคยใช้มัน ถึงแม้จะซักแล้ว มันก็ยังคง ...“แมรี่ ไปปลุกนีน่าขึ้นมาเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน เธอต้องลุกขึ้น และให้เธอนอนในห้องนอนรับแขกหลังอาหารกลางวัน ทำความสะอาดห้องนอนใหญ่หลังจากนี้ เปลี่ยนชุดเครื่องนอนทั้งหมด หนูกลัวว่ามาร์คจะไม่มีความสุขถ้าเขากลับมาแล้วรู้ว่ามีคนอื่นเข้าไปในห้อง”แอเรียนร