เมียร่านสวาท

“เป็นอะไรนักหนาฮะ! โดนเอาแค่นี้ทำเหมือนจะเป็นจะตาย ผู้หญิงแรดร่านอย่างเธอน่ะ อีกหลายครั้งก็น่าจะไหวนี่” ภูริจ้องมองคนที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียงด้วยสายตาเหยียดหยัน

“ฉันเป็นคนนะคะคุณภู ฉัน...ฮึก...ฉันไม่ใช่ตุ๊กตาที่คุณจะจับรวบแขนถ่างขาข่มขืนได้ตามอำเภอใจ” ดารินญาตัดพ้อเสียงขุ่น เจ็บปวดไปทั่วสรรพางค์กาย หลังจากทำหน้าที่ในคืนเข้าหอไปตามความพอใจของผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีครั้งแล้วครั้งเล่า

“สมควรแล้วนี่ อยากเป็นเมียฉันนักไม่ใช่เหรอ ก็นี่ไง...หน้าที่ที่คนเป็นเมียต้องทำ โดยเฉพาะเมียที่กล้าเพ้อถึงผู้ชายคนอื่นให้ผัวได้ยิน!” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ แต่ท้ายประโยคตวาดลั่นจนหญิงสาวสะดุ้งด้วยความตื่นตกใจ

“ถ้าเกลียดกันนัก เราควรหย่ากันเลยจะดีกว่านะคะ ถึงเราจะเพิ่งจดทะเบียนกันได้แค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ตาม ฉันจะอธิบายทุกอย่างกับคุณพ่อคุณแม่ของคุณเอง”

“หย่าเหรอ? โอ้...ไม่หรอกคนดี ขืนทำแบบนั้น เธอก็ต้องลำบากไปถ่างขาให้ผู้ชายคนอื่นน่ะสิ ลืมไปแล้วเหรอว่าตัวเองทั้งร่านทั้งเห็นแก่เงิน ถ้าไม่มีขุมสมบัติอย่างฉันให้ถลุง คนอย่างเธอก็คงทำได้แค่ขายตัว!”

“ก็อาจจะใช่ค่ะ บางทีการเป็นผู้หญิงขายตัว อาจจะมีความสุขกว่าการเป็นเมียของผู้ชายใจร้ายอย่างคุณก็ได้” คำพูดนี้ทำเอาภูริหน้าชาราวกับถูกตบ

ชายหนุ่มกระชากผ้าห่มออกจากร่างเปลือยของคนบนเตียง ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธ นั่นทำให้ดารินญาหน้าซีดหนักขึ้นอีก และก่นด่าตัวเองอยู่ในใจที่เผลอทำตัวปากดีใส่เขาอีกแล้ว

“ดูเหมือนเธอจะต้องเรียนรู้ใหม่นะ เพราะต่อให้เธอไปขายตัวให้ไอ้หน้าไหน เธอก็จะไม่มีวันเจอคนที่เก่งเรื่องบนเตียงอย่างฉันแน่ รับรองได้เลย!” ภูริประกาศกร้าว

“ฉัน...ฉันอยากเข้าห้องน้ำ” ดารินญาเปลี่ยนเรื่องเอาเสียดื้อๆ ขยับจะก้าวขาลงจากเตียงเพื่อยุติการเผชิญหน้า แต่ความปวดร้าวที่กลางกาย ทำให้เธอเคลื่อนไหวได้ช้ากว่าปกติอย่างมาก สุดท้ายจึงถูกร่างกำยำใหญ่โตกระชากตัวเข้าไปหา แล้วกดให้นอนลงบนเตียงตามเดิมด้วยท่าทีคุกคาม

“อยากไปไหนก็ไสหัวไป แต่ก่อนไป เธอต้องถ่างขาให้ฉันอีกรอบก่อน!” ภูริตวาด