จู่ ๆ โทรศัพท์ของแอเรียนที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟก็ดังขึ้นเธอรีบวิ่งไปรับสายและพบว่าทิฟฟานี่โทรมา “ฮัลโหล แอริ! ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง? ชินกับการไม่มีฉันอยู่ด้วยแล้วหรือยัง?”แอเรียนแสร้งทำเป็นเกียจคร้าน “ไม่ ฉันไม่ชินเลย และฉันยังกลัวจนน้ำตาแทบไหลเพราะต้องอยู่คนเดียว! เธอรู้หรือไม่ว่าฉันไม่เคยเดิน ถ้าฉันสามารถวิ่งไปที่ร้านกาแฟหรือกลับบ้านทุกคืนแทนได้? แต่เมื่อฉันคิดดูแล้ว ไม่มีอะไรที่ฉันต้องกังวลเป็นพิเศษ ฉันแค่เป็นแมวที่ขี้กลัว แล้วช่วงนี้เธอเป็นยังไงบ้าง? ให้ฉันเดานะ ทุกอย่างกับแจ็คสันราบรื่นดี ถูกไหม?”นี่เป็นหนึ่งในวันที่ทิฟฟานี่ไม่สามารถค้างคืนกับแจ็คสันได้ ครั้งนี้เป็นเพราะมีคนมาเยี่ยมเธอ “โอ้ ก็ดี มั้ง? เอาล่ะ ฉันจะไม่โกหกเธอ ฉันรู้สึก ไม่ปลอดภัยนิดหน่อย พอใจไหม? ฉันอ่านบทความมากมายเกี่ยวกับความสัมพันธ์ ความรัก และสิ่งต่าง ๆ บนอินเทอร์เน็ต และฉันได้ข้อสรุปว่าผู้ชายอย่างเขาควรจะถูกปฏิเสธความปรารถนาของเขาบ้างเป็นครั้งคราว คือ ฉันไม่สามารถตอบตกลงตลอดเวลาได้ ไม่อย่างนั้นเขาจะเบื่อฉันเร็วมาก” ทิฟฟานี่พล่าม “ดังนั้น หลังจากกลับมาที่เมืองหลวง ฉันจึงหาข้ออ้างที่จะไม่เจอเขาเป็นเวลาสองวัน แ
ป้าเดโบราห์มาพร้อมกับภารกิจจับคู่ทิฟฟานี่และหลานชายของเธอ และเธอจะต้องถูกสาปแช่งถ้าเธอไม่นำเสนอเขาด้วยรอยยิ้มที่แจ่มใส “อย่าเข้าใจฉันผิดสิที่รัก ทุกคนรู้ดีว่าครอบครัวของเธอเป็นเจ้าของที่ดินอันทรงคุณค่านั่น ซึ่งหากขายมันออกไปก็จะสามารถทำเงินได้มากมายมหาศาล! จากที่ฉันเห็น เธอและหลานชายของฉันเหมาะสมกันมาก เพราะฉะนั้นทำไม่เธอไม่ทำความรู้จักกับเขาก่อนที่เธอจะตัดสินเขาล่ะ? โอ้ อันที่จริง ฉันจะนัดเดทให้เธอเดี๋ยวนี้เลย!”ลิเลียนเงียบไป เธอยอมรับว่าในอดีตเธอต้องการให้ลูกสาวของเธอแต่งงานโดยเร็วที่สุด แต่นั่นเป็นเพียงเพราะเธอต้องใช้ชีวิตที่ยากจนอย่างกะทันหันและเธอต้องการออกจากมันโดยเร็วที่สุด แต่ตอนนี้ทัศนคติของเธอเปลี่ยนไปแล้ว สิ่งดี ๆ จะมาเยือนผู้ที่รอคอย และเนื่องจากลิเลียนมีเงินอยู่เล็กน้อยเพื่อสนับสนุนความอดทนของเธอ เธอจึงไม่ได้รีบร้อนอีกต่อไป แต่อย่างไรก็ตาม เธอคิดว่าการพบปะระหว่างลูกสาวกับคู่เดทแบบสบาย ๆ คงเป็นเรื่องที่ยุติธรรมในทางกลับกัน ทิฟฟานี่เกลียดการมีคนอย่างป้าเดโบราห์มาคอยบงการชีวิตของเธอ "ฉัน จะ ไม่ ทำอย่างนั้น!” เธอตะคอก “ฉันจะพูดตรง ๆ ฉันมีแฟนแล้ว ดังนั้น ได้โปรดละเว้นฉันจาก
เมื่อแอเรียนทำของหวานเสร็จแล้วเธอก็หยิบชุดสูทของมาร์คออกมาด้วย เธอต้องการคืนมันให้เขาในวันนี้และเอลลี่ก็เป็นผู้ส่งของที่เหมาะสมทีเดียว“คุณช่วยฉันเอาสิ่งนี้ไปคืนได้ไหม?” เธอถามชุดชั้นในของเขาถูกซุกไว้ลึกข้างในชุดสูทก่อนที่เธอจะเก็บมันใส่กระเป๋า แอเรียนคิดว่ามันปลอดภัยพอที่จะไม่เปิดเผยตัวเองอย่างกระทันหัน ดังนั้นเธอจึงไม่ได้เตือนเอลลี่ (เธออายเกินกว่าจะทำอย่างนั้นด้วย)เอลลี่ดูค่อนข้างตกใจกับชุดสูทนั้น “นี่ มันเป็นของคุณเทรมอนต์เหรอคะ?”แอเรียนพยักหน้า “อะ-อืม มันเป็นของเขา"เอลลี่ไม่พูดอะไรอีกและนำทั้งของที่ซื้อกลับบ้านของมาร์คและชุดสูทกลับไปที่ออฟฟิศ เมื่อวางสิ่งของไว้บนโต๊ะของเขา เอลลี่ก็อธิบายว่า “คุณเทรมอนต์ ภรรยาของคุณ ขอให้ฉันคืนเสื้อผ้าให้คุณ”ดวงตาของมาร์คดูเหมือนจะมืดลงเล็กน้อย “เอามันไปเก็บที่อื่น”เอลลี่ที่มองเห็นความมืดครึ้มที่เงียบสงัด เธอจึงรีบไปทำงาน โชคร้ายที่การเคลื่อนไหวที่ไร้ความปราณีของเธอทำให้ชุดชั้นในที่สะอาดของมาร์คลอดออกมาจากรูที่ซ่อนอยู่และดึงดูดสายตาของเธอจนทำให้ใบหน้าของเธอแดงก่ำโชคดีที่มาร์คไม่เห็นอุบัติเหตุเล็กน้อยนี้ “เรียกดิค สมอลลีย์เข้ามาหน่อย
นายาที่ตระหนักว่าตนเองเสียมารยาทจึงไม่ได้พูดอะไรอีกไม่นานนักรถของมาร์คก็มาจอดที่ด้านนอกของร้านกาแฟ ไบรอันลงจากที่นั่งคนขับและเดินเข้ามาโดยสั่งว่า “ขอขนมที่เป็นเมนูแนะนำของคาเฟ่นี้สองที่และอเมริกาโนสองแก้ว”อาหารสองชุดสำหรับมาร์คและเอลลี่แอเรียนขมวดคิ้ว “นี่ ใครจะไปรู้ว่าเขาเป็นคนขี้เหนียวถึงขนาดซื้อของสองชุดสำหรับคนสามคน” เธอเย้ยหยันโดยไม่รู้ตัวถึงความเย่อหยิ่งในน้ำเสียงของเธอไบรอันหลบสายตาของเธอด้วยการพยักหน้าเงียบ ๆ และห้วน ๆปฏิกิริยาของไบรอันทำให้แอเรียนเข้าใจผิด เขาเคยเรียกเธอว่า “นายหญิง” หรือแม้แต่ “คุณหญิง” ก่อนที่เธอจะแต่งงาน แต่ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่และทำตัวห่างเหินราวกับว่าเธอไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคนแปลกหน้าก็ได้ บางทีมันอาจจะถูกต้องในทางเทคนิคแล้วที่บริวารของครอบครัวเทรมอนต์จะปฏิบัติต่อเธอเหมือนคนแปลกหน้าในตอนนี้ แต่แอเรียนไม่คิดว่าสายสัมพันธ์ที่ทั้งคู่มีร่วมกันจะอ่อนแอ หากไบรอันมองเธอเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นเธอก็จะต้องสั่นสะท้านเมื่อไปพบแมรี่และเฮนรี่อีกครั้ง พวกเขาจะปฏิบัติต่อเธอแตกต่างเหมือนกันไหม?ใช่ แอเรียนยอมรับมาเสมอว่าเธอเป็นแค่เด็กกำพร้าที่ถูกรับเลี้ยงเข้ามาใน
นายาก็เห็นข่าวนั้นเช่นกัน มันกลายเป็นข่าวพาดหัวเลยทีเดียว ใคร ๆ ก็คงเห็นมัน “แอริ ฉันไม่ได้อยากจะยุ่งนะ แต่ ทุกคนเห็นมันหมดแล้ว มีอะไรในใจเธอรึเปล่า?”แอเรียนปิดโทรศัพท์ของเธออย่างเฉยเมย “ไม่ ฉันไม่สนใจ การแต่งงานของฉันกับเขาเป็นเปลือกที่ว่างเปล่าอยู่แล้ว”ไม่สนใจ? นายาไม่ได้เปิดโปงแอเรียน แต่แอเรียนมีคำว่า 'ฉันสนใจเป็นอย่างมาก' เขียนไว้บนใบหน้าของเธออย่างชัดเจน!บรรยากาศแปลก ๆ ปกคลุมร้านขนมตลอดทั้งเช้า ไม่มีใครกล้าล้อเล่นกับแอเรียนเหมือนปกติ แม้ว่าเธอพยายามอย่างหนักที่จะแสร้งทำเป็นไม่สนใจ ทุกคนก็รู้ดีว่าเธอแค่แกล้งเฉย ๆ ท้ายที่สุด เธอเป็นคนที่จะปกปิดอารมณ์ได้ดีที่สุดแม้ว่าฟ้าจะถล่มจู่ ๆ หญิงสาวคนสวยคนหนึ่งก็เข้ามาในร้านในตอนบ่าย และปฏิกิริยาแรกของธัญญ่าคือการก้าวออกมาและพูดอย่างประหม่าว่า “ขนมของเราขายหมดแล้ว! ไม่มีเหลือเลย!”เอลลี่เหลือบมองไปที่ห้องครัว “ของหวานส่วนใหญ่ของคุณทำขึ้นใหม่หลังจากที่ได้รับคำสั่งทันที ลูกค้าที่นี่ยังเยอะอยู่เลย ทำไมถึงหมดทันทีที่ฉันเข้ามา? พวกคุณแค่ไม่ขายให้ฉันเหรอ?”ธัญญ่าโกหกได้แย่มาก เธอตื่นตระหนกและไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรนายามีประสบการณ์มากกว่า
แอเรียนหรี่ตาลง "คุณพยายามจะสื่ออะไร? ในเมื่อคุณต้องการอยู่กับเขา คุณควรหวังให้เราหย่ากันโดยเร็วที่สุดเพื่อที่คุณจะได้ไม่ต้องเป็นเมียน้อยของเขาเพราะมันจะทำให้ชื่อเสียงของคุณเสื่อมเสียเท่านั้น ด้วยวิธีนี้ เราจะได้ประโยชน์ทั้งคู่ ถูกไหม? อีกอย่าง ฉันนึกว่าคุณแต่งงานแล้ว? คุณหย่าแล้วเหรอ?"ในขณะนี้ เอลลี่รู้สึกรำคาญ เธอได้ทุ่มเทในบทบาทของเธอในฐานะคนรักของมาร์คในช่วงเวลานี้อย่างเต็มที่ แต่แอเรียนดึงชีวิตแต่งงานของเธอเข้ามาเกี่ยวข้อง ซึ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าแอเรียนกำลังชี้ให้เห็นข้อบกพร่องของเธอ “นั่นเป็นเรื่องส่วนตัว หากคุณไม่พอใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ คุณก็บอกฉันมาตรง ๆ เลย”แอเรียนยิ้ม "ไม่เลย"เอลลี่กัดฟัน “ในเมื่อคุณไม่ได้รักเขาและเลือกที่จะทิ้งเขา ก็อย่าปล่อยให้เขาต้องรอสิ เลิกขาดกันไม่ดีกว่าเหรอ? จากนั้น คุณทั้งคู่ก็ไม่ต้องเสียเวลาและต่างคนก็ต่างสามารถใช้ชีวิตแยกทางกันได้”แอเรียนหยุดครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “นั่นเป็นเรื่องส่วนตัวเช่นกัน มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”เอลลี่ไม่ตอบ เธอหันหลังกลับและเดินจากไปด้วยใบหน้าบูดบึ้งโดยละทิ้งของหวานเธอสงบสติอารมณ์ได้อีกครั้งเมื่อมาถึงที่สำนักงา
เธอกำลังจะกรีดร้องเมื่อได้ยินเสียงล็อคประตู แต่ทว่าก็มีมือใหญ่ ๆ มาปิดปากของเธอพลางทำให้เธอทำโทรศัพท์ตกพื้น ในเวลานี้ตัวเธอแข็งด้วยความกลัว ไฟยังถูกปิดอยู่เธอจึงมองไม่เห็นใบหน้าของชายคนนั้น ทั้งหมดที่เธอรู้คือ ช่วงนี้มีข่าวเกี่ยวกับการบุกเข้าบ้านมากมายและไม่มีข่าวไหนจบลงโดยดี เธอจำได้ว่าเธอพกเงินไม่มากนัก เธอมีเครดิตสองสามพันในบัตรเครดิตของเธอ แต่เธอไม่อยากมอบมันให้เขา ผู้บุกรุกจะโกรธและฆ่าเธอถ้าเธอปฏิเสธที่จะให้เงินเขาไหม?ชายคนนั้นเหวี่ยงเธอไปที่โซฟาในห้องนั่งเล่น เธอได้กลิ่นแอลกอฮอล์หนัก ๆ บนร่างกายของเขา เธอจับที่หลังโซฟาอย่างหวาดกลัวเพื่อให้ตัวเองมั่นคงและฉวยโอกาสกัดแขนของชายคนนั้น ความเจ็บปวดทำให้เขาต้องปล่อยมือจากปากของเธอและเธอก็ร้องออกมาว่า “ฉันไม่มีเงิน! ปล่อยฉัน! ฉันสามารถให้รหัสบัตรเอมีเอ็มคุณได้และฉันจะไปหายืมเงินส่งให้คุณในวันพรุ่งนี้ อย่าฆ่าฉัน!”น่าแปลกที่ชายคนนั้นไม่ขยับและไม่ตอบเธอ เธอคิดว่าบางทีเขาอาจจะกำลังพิจารณาใหม่อยู่ เขาเลยสงบลง “ผู้หญิงที่อายุเท่าฉันใช้ชีวิตเดือนชนเดือน ฉันจะมีเงินได้อย่างไร? หากคุณกำลังวางแผนที่จะปล้น คุณมาหาผิดคนแล้ว และฉันก็ไม่ได้สวยขนาดน
เธอจะไม่ค้างคืนกับคนเมาที่ไร้เหตุผลแน่นอน ใครจะรู้ เขาอาจจะลองทำอะไรอีกครั้งก็ได้! หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็โทรหาไบรอัน “มารับเขาเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะโยนเขาทิ้งที่ถนน หากมีใครเห็นภาพนั้น ครอบครัวเทรมอนต์จะต้องอับอายขายหน้า”จากนั้น เธอก็วางสายทันทีและเดินเข้าไปใกล้มาร์ค อย่างน้อยเขาก็ใส่กางเกงในอยู่ ด้วยวิธีนี้ ไบรอันจะไม่รู้สึกอึดอัดหรือเขินอายเมื่อมาถึงไม่นานหลังจากนั้น เธอก็ได้ยินเสียงเคาะที่ประตู เธอจ้องไปที่ไบรอันที่ยืนอยู่หน้าประตูและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “คราวหน้า อย่าปล่อยให้เขาคลาดสายตาเมื่อเขาเมาอีก”ไบรอันดูเขินอายเล็กน้อย เขาก้มศีรษะลงและอธิบายว่า “ผมควบคุมไม่ได้ว่าคุณเทรอมนต์จะไปที่ไหน”เขาพูดถูก แอเรียนไม่รบกวนไบรอันมากนักและยืนอยู่ที่ประตูพลางรอให้เขาอุ้มมาร์คที่หมดสติไป เธอรอจนกว่าพวกเขาจะเดินออกไปก่อนที่จะปิดประตูเธอกลับไปที่ห้องของเธอและนอนลงบนเตียง เธอถอนหายใจยาวพลางรู้สึกเหมือนฝันร้าย ความอึมครึมในใจรบกวนเธอโดยปฏิเสธที่จะปล่อยเธอไปที่แย่ที่สุดคือหน้าจอโทรศัพท์ของเธอแตก ตอนนี้โทรศัพท์ของเธอมีรอยร้าวขนาดใหญ่สองรอย โชคดีที่มันไม่ได้กระทบการทำง