ธัญญ่าเข้าไปใกล้หูของนายาแล้วถามเบา ๆ ว่า “พี่นายา ตามพัฒนาการแล้ว พี่คิดว่าร้านขนมจะปิดเร็ว ๆ นี้ไหม? สุดท้ายแล้วพี่แอริยังคงเป็นนางเทรมอนต์ เธอจะต้องกลับไปใช้ชีวิตที่หรูหราไม่ช้าก็เร็ว…”นายาหยุดครุ่นคิดแล้วพูดว่า “แอริบอกว่าเขาไม่เคยคิดที่จะจากไป มันคงจะเป็นข่าวดีถ้าเขากลับไปที่เมืองหลวง เธอไม่อยากให้เขาแก้ไขการแต่งงานของเขาเหรอ? อย่างไรก็ตาม เราไม่ต้องคิดมากตราบใดที่ร้านยังเปิดอยู่ แม้ว่าร้านจะปิด สิ่งเดียวที่ฉันกังวลก็คือมันคงเป็นเรื่องน่าเสียดาย อย่างไรก็ตาม เราสามารถหางานใหม่ได้เสมอ อย่าคิดมากเลย”ธัญญ่าส่ายหัว “แน่นอนว่าหนูต้องการให้พี่แอริแก้ไขการแต่งงานของเธอ หนูไม่ได้คิดมากเกินไป หนูแค่ถามเฉย ๆ ปู่ของหนูจากไปแล้ว… หนูอยู่ได้ด้วยตัวเอง หนูจะใช้เวลาทุกวันอย่างที่มันเป็น ตราบเท่าที่หนูสามารถผ่านมันไปได้ ถ้าแอริกลับเมืองหลวงและปิดร้านจริง ๆ หนูจะตามเธอไปที่นั้น หนูต้องการเก็บประสบการณ์ ไม่อย่างนั้นชีวิตของหนูจะน่าเบื่อเกินไป หนูออกจากที่นี่ไม่ได้เพราะคุณปู่ ตอนนี้หนูอยู่คนเดียวแล้ว หนูสามารถไปได้ทุกที่ที่ต้องการ…”นายาตบไหล่ธัญญ่าอย่างปลอบโยน “ปู่ของเธอคงรู้สึกผิดต่อเธอ นั่นเ
ทิฟฟานี่ยื่นขวดของตัวเองให้อายหนึ่งขวด “นี่.. ตอนนี้เราเจ๊ากันแล้วใช่ไหม? หน้าอกของเธอมีขนาดเล็ก เธอควรดื่มเยอะ ๆ บางทีมันจะอาจโตขึ้น”อายตบแขนทิฟฟานี่และแสร้งทำเป็นเขินอาย “หยุดนะ! เอ่อ ช่วงนี้เธอสบายดีมากเลยนะ เราได้รับค่าจ้างเท่า ๆ กัน แต่เธอมีน้ำใจกับตัวเองมาก เธอมักจะใส่เสื้อผ้าที่แตกต่างกันและถือกระเป๋าที่แตกต่างกันทุกวัน นาฬิกาที่เธอสวมใส่นั้นก็มีราคาหลายพันเช่นกัน เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ร่ำรวย แต่เธออาจถูกมองว่าเป็นคนที่แต่งตัวเก่ง”ทิฟฟานี่ไม่ตอบ ในบริษัทเดิมของเธอ ข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วเพียงเพราะเธอถือกระเป๋าถือมูลค่าหลายหมื่นจนเธอหนักใจและต้องลาออก ตอนนี้ เธอใช้ความพยายามอย่างมากในการประพฤติตนในบริษัทของแจ็คสัน เธอแต่งตัวธรรมดาและใช้นาฬิการาคาถูกที่สุดที่มีที่บ้าน กระเป๋าที่เธอใช้เธอก็ซื้อมาจาก Amazon ในมูลค่า 15 ดอลลาร์ สุดท้ายอายก็ยังมองว่าเธอเป็นคนมีฐานะที่ดี เธอควรจะแต่งตัวในชุดร้านมือสองเพื่อให้ดูยากจนเหรอ? คุณภาพชีวิตของนักออกแบบแฟชั่นควรจะต่ำขนาดนั้นเลยเหรอ?ความเงียบของเธอไม่ได้หยุดปากเล็ก ๆ ที่พูดพล่อย ๆ ของอาย “อ้อ ฉันได้ยินมาว่าคุณเวสต์หมั้นแล้วนะ ข่าวนี้สะเทือนใจม
ใบหน้าของอายปรากฏสีหน้าเจ็บปวด “ฉันนึกว่าเราอยู่ใกล้กัน เธอกลัวว่าฉันจะรู้ว่าเธออาศัยอยู่ที่ไหนเหรอ? ฉันกำลังวางแผนจะเชิญเธอไปเที่ยวช็อปปิ้งสุดสัปดาห์นี้ นี่ทำให้ฉันเศร้ามาก ฉันปฏิบัติต่อเธอเหมือนเพื่อน แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเห็นฉันเป็นแค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้น!”ทิฟฟานี่มองไปรอบ ๆ อย่างกังวลใจพลางกลัวว่าจู่ ๆ แจ็คสันจะปรากฏตัวขึ้น ทั้งออฟฟิศจะรู้เรื่องพวกเขาถ้ามีคนปากกว้างอย่างอายรู้เรื่องนี้ ทุกคนคงรู้ว่าเธอเป็นเจ้านายหญิงในอนาคตของพวกเขา เธอเย้ยหยัน “มีอะไรให้ต้องกลัวด้วยเหรอ?” เธอเขียนที่อยู่ของบ้านเธอลงตาของอายเป็นประกาย “เรากำลังจะไปทางเดียวกันจริง ๆ ด้วย! บ้านของฉันอยู่ในละแวกเล็ก ๆ ตรงข้ามกับเธอ บ้านของเธออยู่ในพื้นที่ที่มีราคาแพงกว่าของฉัน ฉันว่าแล้วว่าเธอต้องมาจากครอบครัวที่มีฐานะ!”นี่มันเกินความคาดหมายของทิฟฟานี่โดยสิ้นเชิง มันจะมีความบังเอิญเช่นนั้นได้อย่างไร? เธออยากให้ผู้ลักพาตัวสองสามคนมาปรากฏตัวแล้วลากอายออกไปทันทีจริง ๆ “อืม… ฉันอาจจะไม่กลับบ้านคืนนี้ ฉันจะไปบ้านเพื่อน ฉันคิดว่าวันนี้เธอจะต้องกลับบ้านด้วยตัวเองนะ”ยิ่งทิฟฟานี่ปฏิเสธมากเท่าไหร่ อายก็ยิ่งเกาะติดเธอมากข
“ไม่ต้องห่วง” แจ็คสันตอบอย่างช่วยไม่ได้ “ผมไม่ใช่สัตว์ เรื่องนั่นไม่ใช่สิ่งเดียวที่ผมคิด การนอนเป็นสิ่งเดียวที่ผมนึกถึงเมื่อผมรู้สึกเหนื่อย ผมแค่อยากจะนอนกอดคุณ”ทิฟฟานี่ปฏิเสธที่จะเชื่อเขา ผู้ชายทุกคนเป็นคนโกหก ก่อนหน้านี้เขาจะกลายเป็นสัตว์ร้ายเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาอยู่คนเดียว เขาจะอิ่มเอมกับเธอก่อนที่จะปล่อยให้เธอนอนเมื่อพวกเขาไปถึงไวท์ วอเตอร์ เบย์ วิลล่า เธอก็อาบน้ำก่อนจะเข้านอนทันที อย่างไรก็ตาม เธอกลัวเกินกว่าจะหลับเพราะเธอมั่นใจว่าแจ็คสันต้องการมีเซ็กส์กับเธอ เธอต้องรอให้เขาทำธุระให้เสร็จก่อนจึงจะหลับได้แต่เธอต้องประหลาดใจเมื่อแจ็คสันไม่ได้แตะต้องเธอในลักษณะนั้นเลย เขาเพียงแค่กอดเธอและนอนหลับไป เธอคิดว่าเธอสามารถให้ความสุขแก่เขาได้ในพื้นที่นั้น เขาให้เธอมากกว่าที่เธอให้เขามาก ดังนั้นเธอจึงมักจะไม่ปฏิเสธเขา เธอรู้สึกซาบซึ้งเมื่อเห็นเขามีน้ำใจจนรู้สึกว่าตัวเองตกหลุมรักเขามากขึ้นอีกนิด……เมื่อทิฟฟานี่ลืมตาขึ้นในเช้าวันถัดมา เธอได้รับการต้อนรับด้วยสายตาของแจ็คสันที่กำลังหลับใหล ด้วยความรู้สึกซุกซน เธอลากนิ้วตามใบหน้าของเขา เธออดไม่ได้ที่จะคิดกับตัวเองว่า ‘บัดซบ คนของฉันมันร้อ
พวกเขาเข้าไปในสำนักงานและเริ่มทำงานอีกวันทิฟฟานี่ตบหน้าตัวเองเบา ๆ เมื่อเธอนั่งลง "ตื่น ๆ!"อายตบหน้าอกตัวเองเพราะยังตกใจอยู่ “ฉันแค่อยากจะทักทายเมื่อฉันเห็นเธอและคุณเวสต์ ฉันลืมไปเลยว่าเขาเป็นเจ้านายของเรา พวกเรามาสายต่อหน้าเจ้านายของเรา นั่นทำให้ฉันตกใจมาก…”ทิฟฟานี่ดูไม่ใส่ใจเลย เธอไม่ผิดที่มาสาย “หยุดตบหน้าอกตัวเองได้แล้ว มันแบนพอแล้ว เธอจะไม่เหลืออะไรเลยถ้าเธอทำอย่างนั้นต่อไป ฉันยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย เธอกินอะไรมาหรือยัง?”อายลูบท้องของเธอและตอบอย่างขมขื่นว่า “ฉันก็ไม่ได้กินเหมือนกัน เราสั่งอาหารมาดีไหม? เรากินมันที่ทางเข้าภายหลังได้ เราจะถูกดุถ้าเรากินที่นี่”ทิฟฟานี่บ่นในใจ แจ็คสันสัญญาว่าเธอสามารถทานอาหารเช้าที่ออฟฟิศได้ แล้วทำไมเขาถึงไม่ทำอะไรเลย? เธอควรจะสั่งอาหารมาให้เขาด้วยเหรอ? เธอกำลังครุ่นคิดถึงเรื่องนี้เมื่อซัมเมอร์ปรากฏตัวในสายตาของเธอและเดินเข้ามาหาเธออย่างสง่างาม ขณะที่ซัมเมอร์เดินผ่านเธอไป ซัมเมอร์ก็วางกล่องอาหารไว้บนโต๊ะทำงานของเธอซัมเมอร์กล่าวว่า “ฉันเอาอาหารมาให้แจ็คสันและนำส่วนแบ่งของเธอมาด้วยเพราะไหน ๆ เธอก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน แวะไปที่บ้านบ้างนะเมื่อเธ
แจ็คสันไม่มีอำนาจเมื่อต้องเผชิญหน้ากับกิริยาที่เย่อหยิ่งของทิฟฟานี่และน้ำเสียงที่เอาแต่ใจ “ก็ได้ ๆ เราจะกลับบ้าน คุณมีหน้าที่ลากผมกลับถ้าผมสูญเสียการควบคุม ใช้กำลังสัตว์ร้ายก็ดีเหมือนกัน ผมไม่ต้องการดราม่า”ทิฟฟานี่ผ่อนคลายเมื่อเขาผ่อนปรน “เอาล่ะ คุณรักษาสัญญาของคุณไว้ดีกว่า ฉันจะโทรหาแอริ ฉันไม่ได้คุยกับเธอมาหลายวันแล้ว”เธอถ่ายทอดการตัดสินใจของเธอให้แอเรียนฟังอย่างมีความสุขเมื่อสายถูกเชื่อมต่อแล้ว “แอริ ฉันกำลังเตรียมจะมีลูก ฉันเบื่อที่ถูกจู้จี้ตลอดเวลา ฉันจะเป็นบ้าถ้าฉันไม่ให้กำเนิดลูกเร็ว ๆ นี้ แจ็คสันกับฉันเพิ่งไปตรวจร่างกายมาและเราทั้งคู่แข็งแรงดี สำหรับตอนนี้เราจะต้องพยายามไปก่อน เราน่าจะมีลูกเร็ว ๆ นี้ แอริ เธอจะเป็นแม่ทูนหัวของลูกเราไหม? ฉันจะยึดเกาะเธอไว้อย่างแน่นอน…”แอเรียนปกปิดความผิดหวังของเธออย่างง่ายดายและตอบเบา ๆ ว่า “แน่นอน วางแผนการตั้งครรภ์ของเธอเลย! ฉันจะรอข่าวดี ฉันจะดูแลลูกของเธอเหมือนลูกของฉันอย่างแน่นอน”ท้ายที่สุด เธอไม่สามารถมีลูกด้วยตัวเธอเองได้ทิฟฟานี่พูดไปเรื่อย “ฉันอยากได้ลูกสาว แม่ของฉันบอกฉันเกี่ยวกับความฝันแปลก ๆ ที่เธอมี มันเป็นเรื่องของงูและดอก
เธอกัดริมฝีปากของเธออย่างเงียบ ๆ จากนั้น ด้วยความยากลำบาก เธอเปิดเผยความจริงอันเจ็บปวด “ฉัน… ฉันท้อง… ไอ้เวร! คุณรู้ว่าฉันไม่สามารถมีลูกได้ ทำไมคุณต้องทำกับฉันแบบนี้? รู้ไหมว่าฉันเจ็บปวดแค่ไหน? ทิฟฟ์อยากตั้งครรภ์… เธอควรจะเป็นคนที่ต้องผ่านสิ่งนี้ ทำไมต้องเป็นฉันด้วย? ฉันเกลียดคุณ!"เธอวางสายทันทีหลังจากคร่ำครวญและตะโกนใส่เขา หลังจากนั้น เธอปฏิเสธทุกสายและไม่ได้ตอบข้อความทั้งหมดของเขา เธอเสียสติไปหมดแล้วและต้องการเวลาเงียบ ๆ อยู่คนเดียว…ณ ตึกเทรมอนต์ ทาวเวอร์ ที่ห้องทำงานของผู้บริหารมาร์คทุบโทรศัพท์อย่างโกรธจัด เลขาของเขาซึ่งนั่งอยู่ข้างนอกตัวสั่นด้วยความกลัว เขาเคาะประตูอย่างคร่าว ๆ "คุณเทรมอนต์? ทุกอย่างเรียบร้อยไหมครับ?”ออร่าที่รุนแรงและร้ายกาจรอบ ๆ มาร์คนั้นน่าสะพรึงกลัวในขณะนี้ เขาหรี่ตาหลังแว่นที่มีความรู้สึกสับสนที่หมุนวนอยู่ในดวงตาของเขามันสายเกินไปสำหรับความเสียใจในตอนนี้ คืนนั้นเขาไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีที่สุดเมื่อเขาปีนขึ้นไปบนตัวแอเรียนโดยลืมเรื่องการป้องกันไปโดยสิ้นเชิง ต่อมาเมื่อมีสติสัมปชัญญะ เขาไม่ได้คิดมากเพราะมันเป็นเพียงครั้งเดียว ยิ่งไปกว่านั้น เขาคิดว่ามันไ
“สำหรับความร้อนนั้น จงทำตามสัญชาตญาณ ไม่อ่อนหรือแรงเกินไป นายจะไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรถ้าไฟแรงเกินไปด้วย” แจ็คสันกล่าวต่อ “นี่คือทั้งหมดที่ฉันสามารถช่วยได้ ที่สำคัญที่สุดคือปริมาณของเครื่องปรุงรส ฉันไม่แน่ใจว่าจะอธิบายเรื่องนี้กับนายอย่างไร แต่อย่าใส่มากเกินไป! อย่าหลอกตัวเองว่าไม่พอ นั่นจะเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเกลือ! หากนายมั่นใจในทักษะการทำอาหาร นายสามารถเพิ่มไข่หรือผักในบะหมี่ได้ สิ่งนี้จะช่วยเรื่องสีสัน เพราะราเม็งเพียงอย่างเดียวก็จะดูจืดเกินไป”มาร์คจำทุกขั้นตอนที่แจ็คสันพูดถึงและลงมือทำงานทิฟฟานี่และแจ็คสันมองหน้ากันเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงหม้อและกระทะที่ส่งเสียงดังอยู่เบื้องหลัง แจ็คสันรับรู้ได้ทันที “ไม่มีทางที่มาร์คจะอยู่ในคฤหาสน์เทรมอนต์ เขาอยู่กับแอริ หมูบินได้แล้วเหรอ? เขากำลังทำอาหารอยู่จริง ๆ…”"นายพูดว่าอะไรนะ?" มาร์คพูดอย่างคุนเคืองแจ็คสันรีบวางสายด้วยความตกใจทิฟฟานี่ส่งข้อความหาแอเรียนสองสามข้อความด้วยความกระตือรือร้นที่จะเห็นผลลัพธ์ของเหตุการณ์ครั้งนี้ “เฮ้ คนของเธอพยายามจะขายของในครัวของเธอหรือเปล่า? เขาขอความช่วยเหลือจากแจ็คสันจริง ๆ แ