แมรี่ถอนหายใจ “ก็ได้ ฉันจะวางมันไว้ตรงนี้นะ ถ้าเธออยากกินอะไรก็บอกฉันนะ อีกอย่าง ขอฉันดูเบาะที่เธอนั่งอยู่หน่อย ก่อนที่นายท่านจะไปเขาขอให้ฉันตรวจดูมันเพราะกลัวว่าเธออาจจะตกเลือดอย่างรุนแรงได้…”แอเรียนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เธอไม่สามารถอายหรือละอายได้ เธอต้องยอมให้สิทธิ์คนอื่น ๆ มองดูส่วนที่ส่วนตัวที่สุดของเธอเพราะเธอไม่สามารถทำอะไรด้วยตัวเธอเองได้ คนที่ไม่เคยให้กำเนิดทารกจะไม่มีวันเข้าใจสิ่งนั้น หลังจากที่คลอดลูกแล้ว เธอก็อยู่ในสภาพที่ต้องยอมทำตามที่คนอื่นต้องการ เธอไม่สามารถแม้แต่จะโต้เถียงกับมาร์คได้ สุขภาพจิตของเธอก็ไม่ได้ดีเช่นกันหลังจากที่ดูเบาะแล้ว แมรี่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “มันปกติและธรรมดามาก ไม่เลวเลย แอริ ทำใจให้สบายนะ เธอจะได้หายเร็ว ๆ ถ้าเธอรู้สึกไม่มีความสุขกับเรื่องอะไรก็ตาม ก็รอจนกว่าเธอจะออกจากโรงพยาบาลก่อนที่เธอจะจัดการกับมันนะ อย่าสร้างปัญหาให้ตัวเองมากนัก มันจะทำให้สุขภาพของเธอแย่ลงเท่านั้น คุยกับทิฟฟานี่ไปก่อนนะ ฉันจะไปซื้อของให้ลูกเธอและดูว่าขาดเหลืออะไรไปหรือเปล่า”หลังจากที่แมรี่จากไป ทิฟฟานี่ก็ถามด้วยความสงสัย “มีอะไรให้ต้อง
มาร์คโกรธมากจนเขาทุบแก้วในมือ พรมราคาแพงก็แปดเปื้อนไปด้วย “ตามหาพวกเขาต่อไป คุณจำเป็นต้องหาพวกเขาให้เจอไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม จากที่ผมรู้จักพวกเขา พวกเขาคงไม่กล้าที่ใช้แผนร้ายกับเราเพียงเพื่อแก้แค้นเรา เงินที่ผมให้พวกเขาก่อนหน้านี้คงจะใช้ไปหมดแล้ว พวกเขาจะหนีไปได้ยังไง? ไปสืบมาให้ได้ว่าใครกันที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาและคอยออกคำสั่ง ไปสืบมาให้ได้! แล้วก็ส่งบอดี้การ์ดสองคนไปที่โรงพยาบาลด้วย อย่าให้คนแปลกหน้าเข้าใกล้แอริเด็ดขาด”พ่อบ้านเฮนรี่มองลง เขาดูเหมือนจะลังเล แต่ในท้ายที่สุด เขาก็ไม่ได้พูดอะไรก่อนที่จะหันหลังและออกจากห้องทำงานของมาร์ค...หลังจากที่เธอออกจากโรงพยาบาลก็เป็นเวลา 21.00 น. แล้ว ทิฟฟานี่แวะกินอะไรง่าย ๆ ที่แผงขายของริมถนน จากนั้นเธอก็กลับบ้านอย่างไม่รีบร้อน เมื่อเธอกำลังจะเปิดประตู เธอก็พบว่าเธอลืมพกกุญแจมาด้วย เธอจึงเคาะประตูอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่มีใครตอบเธอ จากนั้นเธอก็โทรหาธัญญ่า แต่ก็ไม่มีใครรับสายเช่นกันโดยปกติธัญญ่าจะไม่ไปที่อื่นนอกจากบริษัทและบ้านของพวกเขา ทิฟฟานี่เริ่มสงสัย สุดท้ายเธอก็ต้องเรียกแท็กซี่และไปที่บ้านของแจ็คสัน ในเมื่อเธอไม่มีที่อื่นให้ไปอีก บ
แม้ว่าเธอจะดูกล้าหาญและเต็มไปด้วยจิตวิญญาณ แต่มันก็เป็นเพียงการแสดงเท่านั้น เธอรู้สึกประหลาดอย่างไม่น่าเชื่อในเสื้อผ้าแบบนี้ “ไปเอาเสื้อมาให้ฉัน ฉันใส่เสื้อผ้าคุณยังจะดีกว่าตัวนี้ ฉันกลัวว่าคุณจะควบคุมตนเองไม่ได้ด้วย ฉันยอมแล้ว เร็วเข้า!”ขณะที่แจ็คสันกำลังจะออกจากภายใต้ตัวเธอที่ยืนคร่อมตัวเขาและลุกขึ้น ทิฟฟานี่ก็ลงเอยด้วยการนั่งคร่อมเขา เธอเหวี่ยงแขนเธอรอบคอเขาโดยสัญชาตญาณเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเองล้ม ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ห่างจากกันเพียงไม่กี่นิ้ว ความหน้าแดงและหัวใจที่เต้นรัวเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้“ทิฟฟ์… คุณ…”เธอคิดว่าแจ็คสันจะพูดอะไรที่มีเสน่ห์แต่ติดลามกและอนาจารนิดหน่อย เพราะท้ายที่สุดเขาก็เพิ่งจะชมเธอว่าเธอมีรูปร่างที่ดี แต่ทว่า ประโยคถัดไปของเขาคือ “คุณค่อนตัวหนัก ลงไปจากตัวผมได้ไหม?”ทิฟฟานี่ดิ้นออกจากอ้อมกอดเขาและเตะเขา “ไปไหนก็ไปเลย!”แจ็คสันถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกเมื่อเขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า สวรรค์รู้ดีว่าเขาควบคุมตัวเองได้อย่างไร เขาซื้อชุดนอนนั้นเพราะแรงกระตุ้นเท่านั้น เขาไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะดูเซ็กซี่ขนาดนี้ ความคิดที่แตกต่างกันสองอย่างถูกชะงักในการต่อสู้ในใจข
ซัมเมอร์ตะลึงเล็กน้อย “เอ่อ… ผู้หญิงสมัยนี้ก็รักสนุกแบบนี้แหละ มันจะไม่เป็นอะไรตราบใดที่เขาปลอดภัย เธอก็เป็นนิสัยดีเหมือนกันนะธัญญ่า สมัยนี้ผู้หญิงที่นิสัยดี ๆ หายาก อ๋อ แล้วก็ เธอสามารถกินสิ่งที่ฉันซื้อมาให้ทิฟฟานี่ได้ด้วยนะ พวกเธอสนิทกันมากและยังอาศัยอยู่ร่วมกันด้วย พวกเธอควรดูแลซึ่งกันและกัน” ธัญญ่ายิ้มและช่วยจัดของอย่างมีประสิทธิภาพ “ถ้าอย่างนั้นหนูจะขอเกาะความโชคดีของพี่ทิฟฟานี่หน่อยนะคะ คุณจะดูแลพี่ทิฟฟานี่แบบนี้บ่อย ๆ ไหมคะคุณเวสต์? แม้ว่าเขาจะไม่มีวันกลับไปคบกับพี่แจ็คสันอีก… คุณจะยังทำแบบนี้ต่อไปไหมคะ?” ซัมเมอร์หรี่ตาลงและจ้องมองธัญญ่าอย่างชั่งใจขณะที่เธอค้นพบความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดนั้น “ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะ ที่นี่มีเพียงเราสองคน ไม่จำเป็นต้องซ่อนอะไร พูดมาได้เลย"ธัญญ่าหยุดคิด “ช่วงนี้มีผู้ชายคนหนึ่งที่มักจะชวนพี่ทิฟฟานี่ออกไป มันเกิดขึ้นค่อนข้างบ่อยแล้วด้วย พี่แจ็คสันก็รู้เรื่องนี้ดี ชื่อของเขาคืออเลฮานโดร สมิธ เขารวยมาก ว่ากันว่าเขาปกครองเมืองอายาเช่ ขาเขาพิการ แต่เขาก็ยังรวย… พี่แจ็คสันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร หนูแค่กังวลว่าพี่ทิฟฟานี่อาจจะหลงเชื่อคำพูดที่สง่างาม
ทิฟฟานี่ลังเลเมื่อถูกชวนอย่างเป็นทางการขนาดนั้น “นี่ไม่ใช่… เดทใช่ไหม?”แจ็คสันหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ “แล้วถ้าใช่คุณจะผิวลอกหรืออะไร? ผมจะพาคุณไปลองของใหม่ ตกลงตามนั้นนะ? ไว้ผมจะโทรหา”ทิฟฟานี่สบถออกมาเมื่อเขาขับรถออกไป ช่างบาปนัก พวกเขาเลิกกันไปแล้ว แต่นี่มันก็เหมือนกับว่าพวกเขายังคบกันอยู่เลย พวกเขานอนเตียงเดียวกัน ออกจากบ้านเขาพร้อมกัน และ… ยังออกเดทอีกด้วยอย่างนั้นเหรอ?เมื่อเธอไปถึงที่บ้าน เธอก็สังเกตเห็นว่าประตูบ้านของเธอถูกแง้มไว้เล็กน้อย ธัญญ่าน่าจะเปิดประตูไว้ให้เธอล่วงหน้า เธอผลักประตูออกและได้กลิ่นอันรุนแรงของทุเรียนทันที “โอ้โห ธัญ เธอซื้อทุเรียนมาเหรอ?”ธัญญ่าเดินออกมาจากห้องนอน “เปล่า คุณเวสต์เอามันมาให้คุณเมื่อเช้านี้ เขาซื้อของอื่น ๆ มามากมายด้วย ส่วนใหญ่ก็อาหารนั้นแหละ”ทิฟฟานี่ชินกับสิ่งที่ซัมเมอร์มักจะทำแล้ว “อ๋อ เข้าใจล่ะ ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ฉันจะไปเยี่ยมแอริที่โรงพยาบาล ไปด้วยกันไหม?”ธัญญ่าเม้มปาก “ไม่ล่ะ วันนี้เป็นวันหยุดของริคกี้ด้วย เพราะฉะนั้นหนูจะไปทำความสะอาดบ้านให้เขา เขาอยู่คนเดียว บ้านเขาก็เลยรกมาก หนูอาจจะไม่ได้อยู่ที่นั้นแล้ว แต่เขาช่วยหนูไว้
ทิฟฟานี่กลับรถอย่างระมัดระวัง “เข้าใจแล้ว ฉันจะไม่เป็นอะไรหรอก”ผู้คนที่เดินผ่านไปมาในละแวกนั้นจ้องไปที่รถของทิฟฟานี่อย่างมีวิจารณญาณและพูดคุยกันว่ามันจะต้องแพงแค่ไหน พวกเขายังมองดูธัญญ่าที่ก้าวลงจากรถด้วยสายตาที่อิจฉา สิ่งนี้ทำให้ธัญญ่ารู้สึกภูมิใจและพอใจในตัวเอง นี่คือความรู้สึกเมื่อถูกมองว่าเป็นผู้หญิงที่ร่ำรวย…เธอก้มศีรษะลงและสูดหายใจเข้าลึก ๆ เป้าหมายของเธอในวันนี้ไม่ใช่แค่การทำความสะอาดบ้านของเอริก แต่คือการได้ใกล้ชิดกับเขามากขึ้นและทำในสิ่งที่เธอควรจะทำตั้งแต่แรก ถ้าเธอตระหนักได้เร็วกว่านี้ เธอคงได้เป็นแฟนของเอริกไปแล้ว ด้วยวิธีนี้เธอจะไม่ด้อยกว่าพวกเขาอีกต่อไป… ที่โรงพยาบาลวันนี้แอเรียนดูมีพลังมากขึ้นและไม่หดหู่เหมือนเมื่อวานก่อน ความอยากอาหารของเธอดีขึ้นอีกด้วยเมื่อทิฟฟานี่มาถึง แอเรียนก็ส่งเธอไปดูลูก เนื่องจากแอเรียนเองไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ เธอจึงต้องส่งคนอื่นไปดูเขาแทนแน่นอนว่าทิฟฟานี่ยินดีที่จะช่วย เธอยังสังเกตเห็นบอดี้การ์ดสองคนนอกวอร์ดด้วย เธอจึงเริ่มบ่นในใจ แอริเพิ่งจะคลอดลูก มาร์คต้องหวาดระแวงขนาดนั้นเลยเหรอ?หลังจากที่กลับมาจากการไปดูลูกของแอเรียน เธอก็ถ
ทุกอย่างที่แมรี่พูดทำให้หัวใจของทิฟฟานี่สลายแทนแอเรียน “แอริ แมรี่พูดถูก ไม่ต้องรีบเพื่อไปดูลูกหรอก ยังไงเธอก็จะไม่สามารถแตะต้องตัวเขาได้ เอาเป็นว่า ทำไมเธอไม่บอกฉันว่าเธออยากกินอะไรดีล่ะ? ฉันจะให้แจ็คสันทำมันให้เธอ เธอต้องกินเยอะ ๆ เพื่อที่จะได้กำลังกลับมา แบบนั้นเธอจะได้ดีเร็วขึ้นด้วย หรือเธออยากจะโทรหามาร์คเพื่อให้เขามาดีไหม? เธอต้องผ่านทุกข์ยากลำบากเพื่อที่จะให้กำเนิดลูกของเขา เธอควรให้เขาได้เห็นสภาพที่เปราะบางและอ่อนแอของเธอ ไม่อย่างนั้น เขาจะไม่รู้สึกแย่ไปด้วยกับเธอ”แอเรียนรู้สึกมีพลังมากขึ้น ต้องขอบคุณความช่วยเหลือของแมรี่และทิฟฟานี่ เธอจึงค่อย ๆ ยืดตัวขึ้นและก้าวไปสองสามก้าว ความเจ็บปวดทำให้เธอกลัวที่จะหายใจแรงเกินไป เธอไม่เคยคิดว่าการลุกจากเตียงครั้งแรกหลังการผ่าตัดจะเจ็บขนาดนี้ เวลาผ่านไปนานก่อนที่เธอจะอ้าปากค้าง “มะ-ไม่ต้อง… ปะ-ไปรบกวนแจ็คสัน มะ-แมรี่… โทร… มาร์ค บะ-บอกเขาว่า… มานี่…” แน่นอนว่าเขาต้องมา มีปัญหาบางอย่างระหว่างพวกเขาที่ยังคงไม่ได้แก้ เธอรู้จักเขาดีพอที่จะรู้ว่าเขากำลังหลีกเลี่ยงเธอแมรี่พยักหน้า ขณะที่เธอรอแอเรียนเข้าห้องน้ำเสร็จเธอก็โทรหามาร์ค “นายท่าน
ในตอนจบแอเรียนก็ถึงกับต้องหลั่งน้ำตา “ฉันอยากรู้ว่าทำไมคุณย่าฉันถึงให้อภัยคุณหลังจากที่คุณบอกเขาเรื่องเครื่องบินตกนั้น? ความคับแค้นใจที่คุณฆ่าลูกชายของเขาจะถูกลบออกง่าย ๆ อย่างนั้นได้ยังไง? ฉันยังไม่สามารถละทิ้งความเกลียดชังที่มีต่อคุณได้อย่างสมบูรณ์แบบแม้จะอยู่กับคุณมานานหลายปีแล้วก็ตาม… คุณย่าบอกว่าคุณย่ารู้ทุกอย่างที่ฉันรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์เครื่องบินตกนั้นและรู้บางอย่างที่ฉันไม่รู้ด้วย อะไรเหรอที่ฉันไม่รู้? คุณยังปฏิเสธที่จะซื่อสัตย์กับฉันแม้ในตอนนี้เหรอ?”มาร์คตัวแข็งตามสัญชาตญาณ เขายกมือขึ้นเพื่อเช็ดน้ำตาให้เธอ “ฉันเลือกที่จะซื่อสัตย์กับคุณย่าเพราะฉันต้องการชี้แจงให้กระจ่าง บางทีคุณย่าอาจจะเกลียดฉัน แต่คุณย่ารู้ดีด้วยว่าฉันจะเป็นแหล่งที่พึ่งพาของเธอไปตลอดชีวิต ตอนนั้นเธอกำลังตั้งครรภ์ คุณย่าจึงต้องการให้เราอยู่อย่างสงบสุขเหมือนครอบครัว คุณย่าบอกว่าคนตายไม่มีวันกลับมา แต่คนที่อยู่ต้องดำเนินชีวิตต่อไป คุณย่าไม่สามารถเกลียดฉันได้ และฉันก็รู้สึกขอบคุณคุณย่ามาก ฉันไม่อยากอธิบายอะไรเพิ่มเติมอีกต่อไป มาแสร้งทำเป็นว่าเธอรู้มานานแล้ว โอเคไหม?“ตอนที่ฉันไล่ป้าและลุงเธอไป ในตอนนั้นฉัน