ทิฟฟานี่กลอกตาใส่เขา “คุณไม่ใช่เหรอที่คอยชี้ทางให้ฉันในขณะที่ฉันกำลังขับรถอยู่ในตอนนั้น? คุณโยนความผิดทั้งหมดมาที่ฉันได้ยังไง? ตอนนั้นคุณพูดเบามากจนฉันไม่ได้ยินคุณบอกว่าฉันจะชนประตูด้วยซ้ำ!”พวกเขาทะเลาะกันระหว่างทางออกไป แต่เมื่อพวกเขาออกไปถึงข้างนอก พวกเขาก็ต่างเงียบโดยปริยาย พวกเขายังคงรู้สึกว่าถูกจับตาดูอยู่ ความรู้สึกนั้นหายไปเมื่อพวกเขาเข้าไปในรถแล้วเท่านั้นทิฟฟานี่กำลังท้องและตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว ด้วยเหตุนี้แอเรียนจึงขอให้เธอไปพักผ่อนที่เบาะหลังขณะที่เธอจะนั่งเบาะหน้าเอง แจ็คสันก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดกับมันเช่นกัน...เมื่อพวกคนที่กำลังซ่อนตัวอยู่แถวนั้นเห็นพวกเขาจากไป หัวหน้าของกลุ่มคนนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรออก “พวกเขาออกไปแล้วครับ ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังจะออกจากเซาธ์ พาร์ก มีผู้ชายคนหนึ่งมารับเธอ แล้วก็มีผู้หญิงอีกคนอยู่กับเธอด้วย ให้ลงมือเลยไหมครับ?”เสียงของดอนดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่งของสาย “ผู้ชายและผู้หญิงคนนั้นคือใคร?”หัวหน้าตอบว่า “ผู้ชายคนนั้นคือแจ็คสัน และเขาเป็นคู่หมั้นของทิฟฟานี่ ผู้หญิงคนนั้นคือ… หนึ่งในพวกเทรมอนต์ครับ”“พวกเทรมอนต์เหรอ….” ดอนเงียบไปค
คำพูดที่ชั่วร้ายของอเลฮานโดรไม่ได้ทำให้ดอนสะทกสะท้านแต่อย่างใด “ถ้าแกสามารถทำเช่นนั้นได้ก็เอาเลย ตราบใดที่แกแต่งงาน ฉันก็จะไม่ยุ่งเรื่องของแก อย่างไรก็ตาม อย่าคิดว่าแกได้บรรลุความรับผิดชอบต่อครอบครัวเพียงเพราะว่าแกแต่งงานแล้วนะ อย่าให้พวกลาร์ครู้เรื่องของแกกับผู้หญิงคนอื่นเชียวล่ะ นายจะต้องเป็นคนดีและมีน้ำใจต่อหญิงสาวจากตระกูลลาร์คและต้องทำให้แน่ใจว่าเธอจะซื่อสัตย์กับแก ถ้าแกสามารถให้เหลนชายแก่ฉันได้ก็จะดีมาก เข้าใจไหม? ฉันขอเตือนแกนะว่าแกไม่จำเป็นต้องครอบครองใครเพียงเพราะแกชอบเธอหรอก อันที่จริงแล้ว ถ้าแกยังคงดื้อรั้นแบบนี้แกจะทำลายคนที่แกชอบเท่านั้น”อเลฮานโดรหลับตาลง “อย่ามาพูดเรื่องไร้สาระกับผมเลย ผมให้คำมั่นสัญญากับคุณไปแล้ว ยังไม่พออีกเหรอ? ได้โปรดเรียกคนที่กำลังเฝ้าดูทิฟฟานี่อยู่กลับมาซะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ผมจะทำลายความฝันของคุณในการเป็นพันธมิตรกับพวกลาร์ค!”ดอนตกลง “ก็ได้ ฉันสัญญา ฉันจะไม่อยู่ที่นี่รบกวนแกต่อแล้ว ฉันจะกลับไปที่อายาเช่ภายในคืนนี้ แต่ฉันยังคงจะจับตาดูทุกย่างก้าวของแก อย่าพยายามเล่นกลใด ๆ ล่ะ ฉันจะให้เวลาแกสามวัน จากนั้นแกจะต้องกลับบ้านและแต่งงาน” หลังจา
แอเรียนกล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งทื่อ “ไม่ ฉันยังไม่พอใจ เราสามารถลืมบางเรื่องได้ แต่บางเรื่องเราก็ไม่สามารถลืมได้ ก่อนที่มันจะได้รับการแก้ไข ฉันก็ไม่ต้องการที่จะคุยกับคุณ ฉันไม่ต้องการที่จะเจอหน้าคุณด้วยซ้ำ คุณบอกว่าคุณไม่สนใจว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับฉันไม่ใช่เหรอ? คุณบอกว่าคุณเลี้ยงลูกเองได้หนิ แล้วทำไม? หลังจากที่ดูแลเขาแค่วันเดียวคุณก็ไม่ไหวซะแล้วเหรอ? ฉันดูแลลูกทุก ๆ วันนับตั้งแต่ที่ให้กำเนิดเขา ปัญหาที่คุณประสบในวันนี้น่ะเหรอ? ฉันต้องเจอแบบนั้นทุกวันมาเป็นเวลาสองสามเดือนแล้ว”บางทีมาร์คอาจจะโกรธ เขาจึงโพล่งออกไปว่า “แล้วเธอจะบ่นทำไม? เธอไม่ใช่เหรอที่ต้องการจะมีลูก!” อย่างไรก็ตาม เขาเสียใจกับคำพูดของเขาทันทีที่พวกมันหลุดออกจากปากแอเรียนไม่ได้โกรธ อันที่จริงเธอสงบนิ่งมากจนน่ากลัว “คุณหมายความว่าฉันสมควรที่จะเจอแบบนี้เพียงเพราะฉันต้องการที่จะมีลูกอย่างนั้นเหรอ? คุณกำลังจะบอกว่าฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะไล่ตามชีวิตที่ฉันต้องการเพียงเพราะว่าฉันมีลูกอย่างนั้นเหรอ? ฉันอยากมีลูกเอง ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ไม่สามารถบ่นเกี่ยวกับมันได้อย่างนั้นเหรอ? ในเมื่อคุณพูดแบบนั้น ฉันและลูกก็จะไม่เกี่ย
ความขุ่นเคืองของแอเรียนลดน้อยลงเล็กน้อยเมื่อมาร์คขอโทษที่เขาระเบิดอารมณ์ใส่เธอเพียงเพราะเธอไปพบอเลฮานโดร อย่างไรก็ตาม มันเป็นไปไม่ได้ที่ความโกรธของเธอจะสลายหายไปในทันที เธอยังคงจำคำพูดอันเลวร้ายที่เขาเพิ่งจะพูดกับเธอเมื่อกี้นี้ได้ เธอยืนกรานที่จะให้กำเนิดลูกเองอย่างนั้นเหรอ? เขาพูดแบบนั้นได้อย่างไร?“ฉันอยากนอนแล้ว” เธอพูดเบา ๆ “คุณไปนอนกับสมอร์แล้วกัน คืนนี้ฉันจะนอนที่นี่”เขามองดูเธอเหยียดตัวยาวบนเตียงโดยที่ไม่มีท่าทีว่าจะขยับแม้แต่นิ้วเดียว ผมของเธอยุ่งเหยิงและแขนข้างหนึ่งก็ห้อยลงมาจากเตียง เธอดูบองบางและน่าเอ็นดู เขาตบร่างกายของเธอเบา ๆ “อย่าทิ้งสมอร์และฉันไปแบบนั้นอีกเด็ดขาดนะ ฉันไม่สามารถเอาเขาอยู่ได้โดยไม่มีเธอ เธอพักผ่อนเถอะ ฉันจะไปดูสมอร์ให้เอง เขาน่าจะตื่นเร็ว ๆ นี้แหละ”แอเรียนไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะตอบเขา เธอจึงยกมือแสดงถึงคำตกลงของเธอแทน เธอข้ามขั้นตอนการอาบน้ำทั้งหมดและผล็อยหลับไปในไม่ช้า...ที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์ วิลล่าหลังจากที่กลับถึงบ้าน แจ็คสันก็เข้าไปอาบน้ำทันที ทิฟฟานี่อาบน้ำก่อนที่จะมาแล้วและไม่ได้คิดที่จะอาบอีก ทันใดนั้นเธอก็ได้รับข้อความจากอเลฮานโดร “ผ
แจ็คสันก้มหน้าลงแล้วจุ๊บแก้มเธอ “ผมขอโทษ โอเคไหม? ออกไปรอผมเถอะ อาหารเช้าจะเสร็จในไม่ช้า เชื่อฟังผมนะ แล้วจากนี้ไปอย่าติดต่ออเลฮานโดรอีกล่ะ”ทิฟฟานี่กำลังอารมณ์ดี เธอจึงไปที่ห้องอาหารและรอแจ็คสันอย่างเชื่อฟัง อันที่จริงความโกรธของเธอหายไปตั้งแต่เมื่อที่เธอโทรหาเขาด้วยความตื่นตระหนกและพบว่าเขากำลังจะมาหาเธอแล้ว เขายังคงเป็นที่พึ่งของเธอในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด แค่นั้นก็เพียงพอสำหรับเธอแล้วเมื่อรับประทานอาหารเสร็จ พระอาทิตย์ก็กำลังค่อย ๆ ขึ้นสู่ท้องฟ้า ทั้งคู่ไม่ได้นอนทั้งคืนและต่างคนก็ต่างเหนื่อยล้าเมื่ออยู่บนเตียงทิฟฟานี่ก็โอบแขนขาตัวเองรอบตัวแจ็คสันราวกับปลาหมึก แจ็คสันขยับแขนขาของเธอออกจากร่างกายของเขาอย่างหมดหนทาง “อย่าแตะต้องผม อยู่ฝั่งของคุณไว้สิ”ทิฟฟานี่ท้วง “ทำไมอีกล่ะ? ทำไมคุณถึงไม่ให้ฉันกอดคุณ? คุณยังคงอารมณ์เสียอยู่เหรอ? ขอโทษนะ คุณจับได้ว่าฉันมีเซ็กซ์กับผู้ชายคนอื่นหรือยังไง? คุณมีหลักฐานอะไรไหม? อย่าบังคับตัวเองให้ทำเหมือนว่าทุกอย่างปกติดีเลยถ้าคุณยังคงอารมณ์เสียอยู่!”แจ็คสันพลิกตัวและขังเธอไว้ข้างใต้เขา “คุณช่วยหยุดพูดถึงเรื่องพวกนั้นได้ไหม? ผมรู้ว่าคุณมักจะพูด
อเลฮานโดรยังคงรักษาความสงบของเขาเอาไว้ "ขอบคุณครับ" หลังจากนั้นเขาก็วางสายทันทีเขานั่งอยู่ข้างหน้าต่างฝรั่งเศสในห้องของเขาและเหม่อมองออกไปที่รูปปั้นน้ำพุในสวนของคฤหาสน์สมิธตรงหน้าเขา หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ส่งที่อยู่ของเขาไปให้ทิฟฟานี่ เขาไม่ได้ต้องการที่จะแต่งงาน แต่เธอกลับไม่ได้เอะใจอะไรด้วยซ้ำ สิ่งเดียวที่เขาต้องการจะทำก็คือการดึงเธอเข้ามากอดในอ้อมแขนของเขาและไม่ปล่อยเธอไปอีกเลย ทว่าน่าเสียดายที่ไม่ว่าเขาจะต้องใช้อีกกี่ตัวตน เขาก็ไม่สามารถบรรลุความต้องการของหัวใจตัวเองได้อยู่ดีทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงประตูถูกเปิดจากด้านหลังของเขา เขาหมุนรถเข็นและมองไปที่ทางเข้าประตู เมลานี ลาร์ค ลูกสาวของตระกูลลาร์ค เดินเข้ามาในห้องโดยมีพ่อบ้านของครอบครัวสมิธนำทาง เธอมองมาที่อเลฮานโดรด้วยความดูถูก เธอได้ยินมานานแล้วว่าเขาพิการ เธอเงยหน้าขึ้นสูงขณะที่มองเขาด้วยความเย้ยหยัน สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความดูหมิ่นเหยียดหยามเขาเตรียมพร้อมสำหรับสิ่งนี้มานานแล้วและไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใด ๆ เขาเพียงแต่สังเกตผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาด้วยความระมัดระวัง เธอสวมชุดมินิเดรสสีแดงยาวถึงหัวเข่า รองเท้าส้นเข็ม และกระเ
อเลฮานโดรเดินเข้าไปหาเมลานีและยืนนิ่ง ๆ จากนั้นเขาก็ก้มลงเล็กน้อยก่อนที่จะเอื้อมมือออกไปและจับคางของเธอ “ในเมื่อเราจะแต่งงานกัน เราก็ไม่ควรมีความลับต่อกัน ทั้งหมดนี้เป็นเพียงการแสดงเท่านั้น คุณจะสามารถเก็บความลับของผมไว้ได้ไหม? โดยที่จะไม่บอกใครเลย… หื้มมม?”เมลานีกำผ้านวมที่อยู่ข้างใต้เธอแน่นพลางจมดิ่งลงไปในดวงตาที่ล้ำลึกของเขาโดยไม่สามารถหลบหนีได้อีกต่อไป เธอพยักหน้าด้วยความงุนงง "ตกลง…"ริมฝีปากของพวกเขาหลอมรวมกันในวินาทีต่อมา เมลานีเป็นลูกสาวคนเดียวในครอบครัวของเธอ เธอมีพี่ชายสองคนและชะตากรรมของเธอก็ถูกผนึกไว้นานแล้ว ลาร์คเป็นครอบครัวที่ร่ำรวยที่สุดอันดับสองในอายาเช่ เธอถูกกำหนดให้แต่งงานกับคนในครอบครัวสมิธตั้งแต่เกิด เธอยังถูกห้ามไม่ให้มีปฏิสัมพันธ์กับเพศตรงข้ามตั้งแต่อายุยังน้อยอีกด้วย ดังนั้นเธอจึงเปรียบเสมือนผ้าขาวในเรื่องของความรู้สึก เธอไม่เคยมีประสบการณ์ใด ๆ มาก่อนเลยนอกจากการจูบเบา ๆ แล้วก็ไม่มีการเล้าโลมใด ๆ อีก ใบหน้าของเมลานีซีดจากความเจ็บปวดเมื่อร่างกายของพวกเขารวมกันเป็นหนึ่งเดียว เธอได้สูญเสียความดูถูกเหยียดหยามจากก่อนหน้านี้ไปหมดแล้ว อเลฮานโดรปลดปล่อยตัวเองในตัวเ
เมลานีตั้งใจแน่วแน่ “ฉันจะไม่ทำผิดพลาดแบบนั้นแน่นอนค่ะ ฉันมีความสุขกับเขามากเกินพอแล้ว คืนนี้ฉันจะค้างที่นี่และค่อยกลับบ้านพรุ่งนี้เพื่อไปเตรียมตัวสำหรับงานแต่ง คุณแม่กลับบ้านกับคุณพ่อและคนอื่น ๆ ก่อนเลยนะคะ ไม่ต้องห่วงฉัน ฉันต้องหล่อเลี้ยงความสัมพันธ์ของฉันกับเขาก่อน”คุณนายลาร์คพยักหน้า "ตกลงตามนั้น จำไว้ว่าลูกห้ามอุทิศตัวเองให้กับอเลฮานโดรจนเกินไป ลูกเป็นสมาชิกของครอบครัวลาร์ค ลูกจะต้องตื่นตัวและระมัดระวังตัวอยู่ตลอดเวลา หากลูกจำเป็นต้องแยกทางกับเขา ลูกสามารถกลับมาหาเราได้เสมอนะ”เมลานีไม่ชอบฟังคำพูดแบบนี้ มันเหมือนกับว่านี่เป็นเพียงธุรกรรมทางธุรกิจเท่านั้น ดูเหมือนว่าเธอจะลืมไปว่าก่อนหน้านี้เธอก็เคยคิดเช่นนั้นเหมือนกัน เธอขมวดคิ้ว “ฉันรู้ค่ะ… หยุดพูดได้แล้ว”...ที่คฤหาสน์เทรมอนต์มาร์คกำลังดูข่าวเกี่ยวกับครอบครัวสมิธผ่านโทรศัพท์ของเขา แอเรียนเดินมาหาเขาพร้อมกับแอริสโตเติลในอ้อมแขนของเธอ “อเลฮานโดรกำลังจะแต่งงาน เขามอบของขวัญให้สมอร์ตอนที่เราฉลองครบรอบหนึ่งเดือน เราน่าจะส่งอะไรบางอย่างไปตอบแทนของขวัญของเขานะ”มาร์คเงยหน้าขึ้นมองเธอก่อนที่จะรับแอริสโตเติลมาอุ้มเอง “ฉันกำลังหาข