Chapter 7

Chapter 7

          ชีวิตของกชนิภาเหมือนอยู่ในกรงทอง เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปนอกวังอันโอ่อ่าและหรูหราของอัสวาน เธอถูกจำกัดบริเวณอยู่ภายในอาณาเขตวัง กชนิภาจึงไม่รู้จักคนหรือสถานที่นอกกำแพงวังที่สูงราวสามเมตร ได้แต่ยืนมองกำแพงนั้นด้วยความหวังรุนแรงในใจว่า ตนจะมีโอกาสได้รับอิสระจากชีคแสนร้ายกาจ สิ่งแรกที่เธอคิดทำคือ กลับบ้านที่เมืองไทย

กิจวัตรประจำวันของกชนิภามีไม่กี่อย่าง ตื่นเช้ามาอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมากินมื้อเช้ากับอัสวาน หลังจากที่เจ้าของบ้านออกไปทำงาน เธอก็จะออกมาเดินเล่นในสวนดอกไม้โดยฮาน่า สาวรับใช้ชาวไทยที่มาทำงานในวังแห่งนี้นานถึงเจ็ดปีเดินไปเป็นเพื่อน สำหรับฮาน่า กชนิภาไม่คิดว่าเป็นสาวใช้ เธอคิดว่าฮาน่าคือเพื่อนและพี่สาว ที่คอยคุยให้คลายเหงา เป็นคนเดียวที่เธอปรับทุกข์ อีกทั้งยังสอนภาษาจามาลให้กชนิภาอีกด้วย

          กชนิภาไม่ได้เดินเล่นในสวนเพียงอย่างเดียว ความเหงาและเบื่อหน่ายทำให้เธอลงมือปลูกต้นไม้และดอกไม้หลายชนิด ระยะเวลาสองปีทุกต้นทุกดอกที่เธอปลูกเจริญงอกงาม ออกดอกบานสะพรั่ง สิ่งที่เห็นเหมือนน้ำทิพย์หยดเล็กๆ ชโลมหัวใจบอบช้ำได้เป็นอย่างดี ส่วนเวลาที่เหลือในแต่ละวันหมดไปกับการนอนพักผ่อน ดูทีวี ฟังเพลง หรือไม่ก็อ่านหนังสือ โดยเขาจะเป็นคนจัดหนังสือตามที่กชนิภาต้องการ

          ตามข้อตกลงที่ว่า กชนิภาจะโทรศัพท์กลับไปหาอังคณาพี่สาวได้เดือนละหนึ่งครั้ง และแต่ละครั้งจะพูดคุยกันเพียงสองนาทีเท่านั้น ฉะนั้นสองนาทีที่ว่าจึงมีค่าสำหรับกชนิภามาก เธอถามสารทุกข์สุกดิบของครอบครัวเสียส่วนใหญ่ ก่อนที่อังคณาจะถามกลับมาว่า สบายดีไหม คำตอบที่กชนิภาตอบพี่สาวได้ประโยคเดียวคือ สบายดี ไม่เช่นนั้นคนตัวโตที่นั่งอยู่ข้างๆ จะโกรธกริ้วเอาได้ และไม่ให้ตนติดต่อกับอังคณาอีก และมีอีกหนึ่งเรื่องคือ กชนิภาห้ามใช้อินเตอร์เน็ตในทุกกรณี ซึ่งเธอก็ทำตามข้อตกลงนี้เรื่อยมา 

          วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่กชนิภาเดินเล่นในสวนดอกไม้ เธอใช้เวลาในสวนราวสองชั่วโมงจึงเดินกลับเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ที่ใครต่อใครเรียกว่า วังท่านชีค แต่สำหรับกชนิภา มันเหมือนคุกขนาดใหญ่ที่ไม่รู้ว่าจะอยู่ที่นี่อีกกี่เดือนกี่ปี

          “คุณนิสรีนคะ คุณฮูดาจากร้านเสื้อมารอคุณนิสรีนในห้องนั่งเล่นค่ะ” นาดาสาวใช้อีกคนในวังบอกผู้หญิงของเจ้านายที่ได้รับสิทธิพิเศษอยู่ร่วมวังเดียวกับชีคหนุ่ม ไม่ใช่แค่หลับนอนครั้งคราวแล้วแยกทาง นั่นหมายความว่า กชนิภามีความสำคัญต่อเจ้าของวังไม่น้อย

          “ขอบใจจ้ะ” กชนิภาเดินไปยังห้องนั่งเล่น โดยมีฮาน่าเดินตามไปด้วย

          “สวัสดีค่ะคุณนิสรีน” คนพูดคือฮูดา พนักงานห้องเสื้อชื่อดังในห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในซัสเซียร์ “วันนี้ฉันเอาแบบเสื้อคอลเลคชั่นใหม่มาให้เลือกค่ะ ท่านชีคบอกว่าให้คุณนิสรีนเลือกสามสิบชุดค่ะ”

          เรื่องเสื้อผ้า รองเท้าและเครื่องประดับ อัสวานดูแลอย่างดี ทุกสิ้นเดือนจะมีห้องเสื้อชื่อดังนำเสื้อผ้ามาให้กชนิภาเลือก นอกจากเสื้อผ้ายังมีรองเท้า เครื่องประดับและข้าวของที่สตรีต้องใช้มาให้กชนิภาเลือกแบบไม่อั้น อยากได้กี่ชุดแค่จิ้มๆ ภายในวันนั้นมันก็จะมาอยู่ตรงหน้า

          “สามสิบชุด” กชนิภาตกใจกับจำนวนเสื้อผ้าที่อัสวานให้เลือก “ของเก่าฉันยังใส่ไม่หมดเลย นี่ต้องเลือกของใหม่อีกแล้วเหรอ”

กชนิภาไม่ค่อยอยากได้สักเท่าไหร่ เธอไม่ใช่คนแต่งตัวเก่ง อยู่เมืองไทยเสื้อผ้าก็แบบง่ายๆ ราคาไม่กี่ร้อย บางตัวราคาเก้าสิบเก้าบาทก็ยังมี ส่วนรองเท้าเป็นรองเท้าราคากลางๆ เพราะเธอคิดว่า ซื้อถูกไปการใช้งานคงไม่นาน ซื้อแพงกว่าสักหน่อยแต่ใช้ได้หลายเดือน มันก็ดูคุ้มกว่า แต่นี่ราคาเสื้อผ้า รองเท้าไม่ต่ำกว่าหลักหมื่น เธอรู้สึกเสียดายหากใช้ประโยชน์ได้ไม่มากพอ เธอนั่งๆ นอนๆ เดินไปดูนั่นดูนี่ในวัง รองเท้าไม่ต้องใส่หรูหรา เสื้อผ้าก็ไม่ต้องแพง เพราะไม่ได้ใส่ไปอวดใคร

“ครบกำหนดเวลาแล้วนี่คะ ถ้าคุณนิสรีนไม่เลือก ท่านชีคจะสั่งปิดร้านค่ะ ได้โปรดเลือกเถอะค่ะ”

ฮูดาส่งสายตาอ้อนวอน กชนิภารู้ดีว่า อัสวานเอาแต่ใจมากแค่ไหน แล้วยังรู้ว่า เขาพูดจริงทำจริง

“เอาแบบมาให้ฉันดูสิ”

ฮูดายิ้ม หยิบแท็บเล็ตในกระเป๋าออกมา เปิดรูปเสื้อผ้า รองเท้า และเครื่องประดับ ก่อนส่งให้กชนิภา

กชนิภายอมรับว่า แฟชั่นประเทศจามาลโดดเด่นไม่แพ้ใคร แต่ละชุดแม้ไม่วาบหวามแต่ก็ดึงสายตาให้หยุดอยู่กับผู้ใส่ได้ไม่ยาก เธอคิดมาตลอดว่า ประเทศที่มีประชากรนับถือศาสนาอิสลามส่วนใหญ่ เสื้อผ้าจะต้องมิดชิด แต่เปล่าเลย จามาลแม้ว่าจะให้อิสระในการนับถือศาสนา ยังให้อิสระในเรื่องการแต่งกาย แต่ต้องอยู่ในขอบเขตที่รับได้

“สวยๆ ทั้งนั้นเลย เลือกไม่ถูก” ปัญหาของกชนิภาคือ สวยทุกชุด “เอาแบบละสามสีก็แล้วกัน ส่วนรองเท้าก็เอามาแบบละคู่ เครื่องประดับจัดมาล่ะกัน”

“ค่ะ ของทั้งหมดจะมาถึงในอีกหนึ่งชั่วโมงครึ่งค่ะ” ฮูดาบอก

“ขอบคุณค่ะ” กชนิภาตกใจกับความว่องไวในการส่งสินค้าในครั้งแรก ครั้งต่อๆ ไปคือความเคยชิน “ว่าแต่คราวนี้ค่าสินค้าประมาณเท่าไหร่คะ”

“ราวๆ หนึ่งล้านห้าแสนจาร์ปค่ะ” ฮูดาตอบน้ำเสียงปกติ ใบหน้าฉาบด้วยรอยยิ้มที่วันนี้ตนทำยอดขายวันเดียวเท่ากับยอดขายเกือบครึ่งเดือน