เข้าใจผิด

ร่างสูงถามเสียงต่ำ ดวงตาคมสังเกตว่าเส้นผมของนางยังคงเปียกชื้นเล็กน้อย ไม่รู้ทำไมเวลานี้ใบหน้าของหญิงสาวถึงได้งดงามเป็นพิเศษ

“ที่นี่มีห้องนอนเพียงห้องเดียว ข้า...” ชายหนุ่มยังกล่าวไม่จบหญิงสาวก็พลันเอ่ยแทรกขึ้น

“มาเถอะเจ้าค่ะ” หญิงสาวฉุดรั้งเขาเข้าไปภายในห้องนอน ก่อนจะถอดผ้าคลุมไหล่ออกด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ และยังทำท่าจะถอดชุดนอนของตนออกอีกด้วย

เฉียวฟงบัดนี้เข้าใจเจตนาของเด็กสาวตรงหน้าแล้ว เขาจึงรีบเอ่ยรั้งนางเอาไว้ทันที

“เดี๋ยวก่อนจิ่งอี้…ความจริงที่ข้าช่วยเจ้าเอาไว้ เพราะไม่อยากเห็นใครต้องถูกขาย หรือถูกปฏิบัติเหมือนสิ่งของ เจ้าคือมนุษย์ผู้หนึ่งมีสิทธิ์เลือกทางเดินของตน และที่ข้าช่วยเพราะอยากช่วย ไม่ได้ต้องการสิ่งใดตอบแทน”

คำพูดหนักแน่นแทรกซึมเข้าไปในหัวใจหญิงสาว ราวกับถูกน้ำเย็นราดลงบนกาย นางก้มหน้าลงด้วยความอับอายที่ตนเข้าใจผิด และรู้สึกซาบซึ้งต่อการกระทำของชายหนุ่มปะปนกัน

เฉียวฟงยื่นมือมาวางบนหัวไหล่ของถานจิ่งอี้อย่างอ่อนโยน

“เจ้าสามารถอยู่ที่นี่ได้…จนกว่าเจ้าพร้อมจะเริ่มชีวิตใหม่”

คำพูดของชายหนุ่มราวกับกำลังบอกว่า เมื่อใดที่เจ้าพร้อมก็จงไปจากที่นี่ซะ ร่างบางหัวใจสั่นไหวพร้อมกับความรู้