All Chapters of เซี่ยชิงหลี ดรุณีเปลี่ยนชะตาพลิกอนาคต: Chapter 1 - Chapter 10

ท้องฟ้ายามราตรีแผ่กว้างเหนือศีรษะ เมฆครึ้มปกคลุมดวงดาวจนหมดสิ้น แสงจันทร์ถูกซ่อนเร้นไว้ภายใต้ม่านหมอกหนาทึบ สายฝนโปรยปรายแผ่วเบาราวกับหยาดน้ำตาของฟ้า หยาดหยดลงมาใบไม้และพื้นดินอย่างนุ่มนวลสายฝนที่ตกหนักแปรเปลี่ยนเป็นละอองบางเบา กลิ่นชื้นเย็นปะปนกลิ่นดินที่เปียกปอน หยาดฝนดูคล้ายเส้นไหมใสที่ร่วงหล่นช้าๆ ความมืดโดยรอบทำให้ทุกสิ่งเงียบงันน่าค้นหาราวกับโลกทั้งใบกำลังซ่อนเรื่องราวบางอย่างไว้ภายใต้ม่านฝนที่โรยตัวลงมาอย่างไม่มีจุดสิ้นสุดร่างผอมบางที่ถูกทิ้งเอาไว้ในป่าทั้งคืน บัดนี้เริ่มขยับกายเล็กน้อย ดวงตากลมโตหรี่ลงเพราะแสงไฟจากคบเพลิง สีหน้ามึนงงยังคงไม่แสดงท่าทีใดๆ เมื่อได้พบเหล่าผู้คนมากมายที่กำลังรุมล้อมและจดจ้องมายังตนหญิงสาวสะบัดหัวไปมาหลายครั้งเพื่อเรียกสติที่พร่าเลือนให้แจ่มชัด ร่างบางยันกายลุกขึ้นช้าๆ ทว่ากลับยังรู้สึกวิงเวียนในใจรำคาญเล็กน้อยกับเสียงสอบถามที่ดังเซ็งแซ่ข้างหูสายลับที่ถูกฝึกเป็นอย่างดีสามารถพูดภาษาถิ่นได้ถึงสิบภาษา ทำงานแฝงตัวในซีเรียกว่าห้าปี ทว่ากลับไม่สามารถฟังสิ่งที่คนเหล่านี้พูดได้เข้าใจเมื่อลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตนกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ร่างกาย

มันคือกระท่อมหญ้าหลังเล็กที่ถูกสร้างห่างจากเรือนหลักเพื่อให้บ้านรองอาศัยอยู่สองปีก่อน ตั้งแต่ที่เซี่ยจื่ออี้กลายเป็นคนขาพิการ บ้านรองก็ต้องย้ายมาอยู่นอกเรือน พวกเขาเป็นเพียงคนนอกในสายตาคนตระกูลเซี่ย ต่อให้อยู่ในเรือนใหญ่ก็ยังถูกข่มเหงอยู่ดี การย้ายมาอยู่เองทำให้รู้สึกดีกว่าต้องทนอยู่รวมกับคนเหล่านั้น“น้องสามเจ้าไปตามหมอจวงมาดูอาการท่านแม่เร็วเข้า”เซี่ยจื่ออี้สั่งน้องสาวคนเล็กด้วยท่าทีร้อนรน แม้เงินทุกเหวินจะถูกแม่เฒ่าหวังยึดไปจนหมด ทว่าเมื่อก่อนตัวเขาเคยคัดตำราส่งในเมืองจึงแอบซ่อนเงินเอาไว้บ้าง คงพอค่ายาให้มารดา“ไม่ต้อง นางแค่หมดสติเพราะอ่อนเพลียเท่านั้น”“เจ้า!! พูดได้ตั้งแต่เมื่อใด”เซี่ยจื่ออี้มองน้องสาวของตนด้วยสีหน้าตกตะลึง ไม่คิดว่าคนที่พูดไม่ได้ตั้งแต่เกิดจะสามารถพูดได้ในตอนนี้ สวรรค์ได้เมตตาครอบครัวของพวกเขาแล้ว“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนข้าจะกลับมาอธิบายทีหลัง ตอนนี้ต้องทำอาหารบำรุงท่านแม่ พวกเจ้าอยู่ที่นี่ดูแลนางก็แล้วกัน”หญิงสาวกำลังก้าวออกจากกระท่อมฟางพลันร่างสูงโปร่งได้พุ่งเข้าหานาง ทำเอาหญิงสาวถึงกับเซถลาไปด้านหลัง เซี่ยชิงหลีไม่คิดว่าร่างกายของตนจะแย่ถึงเพียงนี้ แค่คนธร

ในใจของนางคิดว่า หากตนเลือกเกิดได้ก็ไม่อยากเกิดเป็นคนตระกูลเซี่ยเหมือนกัน เหล่าชาวบ้านต่างคุ้นชินกับสถานการณ์เช่นนี้ของตระกูลเซี่ยแล้ว ทุกวันมักมีเรื่องถกเถียงกับบุตรสาวคนเล็กของบ้านรองสุดท้ายลงเอยที่นางถูกลงโทษอยู่เป็นประจำ บ้านไหนมีใครไม่เคยตีลูกหลานบ้าง อีกอย่างนี่ก็ไม่ใชเรื่องของพวกตน พวกเขาจึงทำได้เพียงยืนมองอยู่ห่างๆ“เถียงสู้ไม่ได้ก็เอาความอาวุโสเข้าข่ม ความยุติธรรมบนโลกใบนี้อยู่ที่ใด”เด็กน้อยกลอกตาด้วยความรำคาญ ในสายตาของเซี่ยชิงหลีเซี่ยชิงเป่าเกิดมาเพื่อเป็นคู่ปรับกับแม่เฒ่าหวังโดยแท้ ร่างบางที่กอดอกยืนฟังอย่างเงียบๆ หลุดขำพรืดออกมา ทว่าก็รีบเก็บสีหน้าก่อนจะที่มีคนเห็นเข้าเมื่อตนเถียงสู้เด็กน้อยแปดขวบอย่างเซี่ยชิงเป่าไม่ได้ แม่เฒ่าหวังจึงเลิกแสดงละคร หญิงชราลุกขึ้นยืนสะบัดเสื้อผ้าที่สกปรกก่อนชี้ไปยังคนบ้านรอง“ได้! ได้! ข้าไม่เถียงกับพวกเจ้าแล้วก็ได้ บ้านรองของพวกเจ้าคนไหนจะเป็นผู้รับการลงโทษ จงเดินออกมา”แม่เฒ่าหวังมองเห็นแววอยู่ไกลๆ ว่าตนอาจไม่ใช่คู่มือของหลานสาวผู้นี้ ช่างเถอะ!ไก่ตัวนั้นคนก็กินจนหมดแล้ว หากไม่หาทางระบายความโกรธใส่คนเหล่านี้ เห็นทีตนเองคงจะไม่สามารถนอนหล

“ภรรยาตื่นแล้ว”ชายหนุ่มวิ่งเหยาะๆ เข้ามาหานาง หากตาไม่ฝาดเซี่ยชิงหลีราวกับมองเห็นหางน้อยๆ ที่ติดอยู่ด้านหลังของเขากำลังกระดิกไปมา ร่างบางยกยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเอ็นดู ในใจคิดว่าหากเขาหายดีกลับมาเป็นปกติจะมีนิสัยเช่นไรกันนะ นางนึกไม่ออกจริงๆ“อื้ม...ข้าตื่นแล้ว อาเหิงหิวหรือไม่ วันนี้เราขึ้นเขาหาไก่ป่ากันดีไหม”“ดี! อาเหิงเชื่อภรรยา กินไก่ป่าย่างหอมฉุย”แม้จะมีท่าทางเหมือนเด็ก ทว่านางกลับรู้สึกว่าชายหนุ่มนั้นช่างบริสุทธิ์ประดุจน้ำใส ไม่อยากให้มีสิ่งใดมาทำให้แปดเปื้อน แม้แต่ตนเองก็ตามทีคนทั้งสองเดินออกจากเรือนตระกูลเซี่ยพร้อมกัน เซี่ยจิ่งเฉิงที่พึ่งทะเลาะกับมารดาเดินกระทืบเท้าออกมานอกเรือนทันได้เห็นด้านหลังของสองคนที่กำลังเดินขึ้นเขา“เหอะ! ไอ้พวกสวะ”ชายหนุ่มสบถออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ วันนี้เป็นวันที่เขาต้องกลับไปยังสำนักศึกษา ทว่าเมื่อขอเงินจากมารดาห้าตำลึงนางกลับมีให้เพียงสองตำลึงเท่านั้น แล้วอย่างนี้เขาที่นัดเหล่าสหาย ให้มารวมตัวกันที่หอกุ้ยเซียงจะไม่เสียหน้าแย่หรือ“เฉิงเอ๋อ! ฟังแม่พูดก่อน! ถึงแม้แม่จะไม่มีเงินห้าตำลึงให้ลูกแต่ท่านย่ามีไม่ใช่หรือ ลูกไปพูดหวานๆ กับนางสักสองสา

“ท่านหมอ เรื่องค่ารักษา...”เมื่อเอ่ยถึงเรื่องเงินนางก็มีท่าทีอึดอัดขึ้นมา บ้านของนางไหนเลยจะมีเงินเป็นของตนเอง หลายปีมานี้หน้าที่ของมารดามีเพียงรับใช้พวกเขาแค่อาหารยังไม่สามารถทานให้อิ่มท้อง อีกอย่างนางพึ่งมาที่นี่ได้เพียงสองวันก็เกิดเรื่องขึ้นแล้ว จึงยังไม่มีเวลาทำงานหาเงินเมื่อเห็นท่าทีของเด็กสาวเป็นเช่นนั้นหมอชราก็เข้าใจได้ทันที“ไม่เป็นไรเอาไว้เจ้ามีเมื่อใดค่อยนำมาให้ข้า วันนี้ข้าเองก็มิได้ลงมือรักษาท่านแม่ของเจ้า จากนี้เจ้าให้ข้าสองตำลึงค่ายาสมุนไพรก็พอแล้ว”“ขอบคุณท่านหมอมากเจ้าค่ะ แต่เมื่อท่านมาที่นี่แล้วข้าคงให้ท่านกลับไปมือเปล่าไม่ได้”เซี่ยชิงหลียิ้มกว้างทันที นางวิ่งไปหยิบตะกร้าไม้ไผ่ส่งให้หมอชรา“นี่คืออะไร”“ท่านรับไปเถอะไม่ใช่อะไรที่ล้ำค่าขนาดนั้น แต่ข้าอยากให้ท่านนำกลับเรือนไปด้วย”หญิงสาวคะยั้นคะยอให้ท่านหมอหลิวรับตะกร้าไม้ไผ่ในมือของตน ชาวบ้านที่เฝ้าอยู่ด้านนอกเมื่อรู้ว่าหลี่หลันฮวาพ้นขีดอันตรายแล้วจึงวางใจแยกย้ายกลับเรือนของตน“ท่านปู่หมอ เป่าเอ๋อไปส่งท่าน”เด็กน้อยเอ่ยออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเมื่อคิดว่าอาการของมารดาไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงภายหลังเมื่อภรรยาของท่านหมอห