แม่เฒ่าหวังตามมาก่อกวน

“ท่านแม่ คนเหล่านั้นตอนนี้กลายเป็นคนร่ำรวยที่มีหน้ามีตาแล้ว พวกเราไปเช่นนี้ทางนั้นจะยอมพบเราหรือ”

จางซุนโหรวเพิ่มเชื้อไฟเข้าไปในอกของแม่เฒ่าหวังอีกครั้ง

“พวกเขากล้าหรือ ข้าไม่สนว่านางจะหย่าแล้วหรือไม่ แต่เด็กทั้งสามยังเป็นสายเลือดของตระกูลเซี่ย! โรงงานสบู่นั่นข้าก็มีสิทธิ์ดูแลในฐานะย่าแท้ๆ เดี๋ยวก็รู้ว่าข้าจะจัดการพวกเขาอย่างไร!”

หญิงชราเอ่ยออกมาอย่างย่ามใจ ทำราวกับทุกคนบนโลกใบนี้ต้องตกอยู่ภายใต้การควบคุมของตนแต่เพียงผู้เดียว

ภายในเรือนตระกูลหลี่ ขณะที่ทุกคนกำลังทำงานของตนอย่างขะมักเขม้น เสียงโวยวายของหญิงชราดังลอดเข้ามาถึงด้านในเรือน เซี่ยชิงหลีเพียงเงยหน้าขึ้นจากบัญชีรายจ่ายรายเดือน ก่อนหัวเราะน้อย ๆ

“มาถึงเร็วจริง…ข้ายังไม่ทันได้ตามไปคิดบัญชี คนโง่ก็พาตนเองมาให้เล่นงานถึงที่ แต่ว่าวันนี้ยุ่งจริงๆ”

หญิงสาวมองกองงานตรงหน้าด้วยท่าทางเหนื่อยใจ ปกติพี่ชายของนางมักจะอยู่ที่นี่เพื่อช่วยงาน ทว่าวันนี้กลับออกไปเดินเล่นกับมู่หรงหนานเฟิงเจ้าคนว่างงานนั่น

“เป่าเอ๋อ น้องอยู่ไหม”

หญิงสาวมองหาน้องเล็กที่มักจะทำหน้าที่พี่เลี้ยงของอาเหิง

“พี่รอง...ข้าอยู่นี่”

“ไปตามพี่สะใภ้ของจางซุนโหรวมาพบพี่หน่อย