ตอนที่ 1 ปฐมบท

วันนี้เป็นเช้าที่สดใส่ในฤดูใบไม้ผลิ ฉันตื่นตั้งตีห้ามาอาบน้ำแต่งตัวไป ถ่ายแบบช่วงแปดโมงเช้าที่โรงแรมเวลล์ ใจกลางเมืองลอนดอน แล้วเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาฉันกดปุ่มข้างอ่างจากุชชี่ทีวีปรากฏรูปขึ้นมา

"ฉันรอเธออยู่ที่ล็อบบี้ รีบเลยนะอย่ามัวแต่นอนแช่น้ำอยู่" เสียงจากพี่ลูเซีย

"ค่ะมิสเตอร์ไมเคิล คามาร่า" ฉันยิ้มให้เธอ

"เดี๋ยวโดนตบปาก ฉันมิสซิสลูเซีย คามาร่ายะ รีบเลยนะ เดี๋ยวมิสเวลล์ จะรอ" เธอวางสาย

ลูเซียคือ เธอเป็นสาวประเภทสองและเธอทำให้ฉันเข้าสู่วงการนางแบบแนวหน้า ฉันจบเกียรตินิยมอันดับหนึ่งของคณะบริหาร สาขาการจัดการธุรกิจต่างประเทศ เธอเห็นฉันที่ห้างกำลังนั่งกินกาแฟในร้านคาเฟ่ เธอเข้ามาติดต่อ และเสนอให้ฉันเป็นนางแบบ ตอนแรกฉันไม่อยากเป็น เธอหว่านล้อมท่าไหนไม่รู้จนฉันใจอ่อน เธอก็มีเด็กในสังกัดเหมือนกันนะ แต่ละคนไปเป็นนักแสดงบ้าง บางคนก็เป็นนางแบบ นายแบบ ส่วนฉันตามติดเธอเหมือนแม่คนหนึ่ง เธอสามารถปรึกษาได้ทุกเรื่อง และนางก็แก้ปัญหาให้ตลอดไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม

ฉันเดินลงมาด้านล่างของคอนโด ทอดสายตามองเห็นลูเซียยืนอยู่ มองฉันด้วยสายตาดุดัน ฉันจึงก้าวไปหาเธอด้วยรอยยิ้ม ทันใดนั้นเธอจึงเอ่ยขึ้น

"มาช้าจังเลยนะยะ" ลูเซียเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุเบาๆ ไม่จริงจัง

"รดน้ำต้นไม้หลายต้น" ฉันเอ่ยบอกและเปิดประตูรถ ก้าวขึ้นไปทันทีลูเซียจึงเปิดประตูรถฝั่งคนขับ

"ค่ะ มิสปาร์คเกอร์ คาดเบลล์เลยค่ะ ด่วน" ลูเซียเอ่ยบอกฉัน ฉันจึงรีบ คาดเบลท์ทันที ก่อนรถจะออกเดินทาง

ฉันตื่นขึ้นหลังจากการหลับใหลไป ฉันจึงทอดสายตามองเห็นความอลังการจนคิดว่านี่โรงแรม หรือวังเนี่ยใหญ่โตอลังการมาก สไตล์คลาสสิกทั้งหมดเหมือนสไตล์โรมัน นี่คือโรงแรมมาเวลล์ ลอนดอน ที่ฉันต้องมาคุยกับลูกค้าคนสำคัญของลูเซีย

"นี่โรงแรมหรือ" ฉันเอ่ยถาม และโดยรอบตัว เหมือนเอาสถาปัตยกรรมกรีกโรมันมารวมไว้ที่นี่ได้อย่างลงตัวและเหมาะเจาะ

"ใช่...นี้ยังไม่ใช่อาณาจักรที่แท้จริงของมิสเวลล์ แต่อาณาจักรที่แท้จริงอยู่ ที่บริษัทของพี่ชายเธอ อยู่กลางกรุงลอนดอนยิ่งใหญ่กว่านี้อีก และเขาเป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์หลายที่ทั่วอังกฤษ ยุโรป อเมริกาและสายการบิน ทั้งหล่อและรวย แต่เขายังไม่มีแฟนสักทีบางทีฉันก็อยากเป็นเจ้าหญิงของเขา ใครได้เขาไปคงโชติดีมากๆ เลย" ลูเซียเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจเหมือนเป็นเจ้าของเสียเอง

"รู้ละเอียดจังนะ" ฉันมองใบหน้าเธอ และยิ้มบางๆ

"เขาดังจะตาย แต่เขาไม่ยอมสัมภาษณ์กับหนังสือเล่มไหนเลย มีคนมาสัมภาษณ์มิสเวลล์ ก็ยังไม่ให้คำตอบพวกเขาเลย" ลูเซียเอ่ยบอกกับฉัน

คนอะไรลึกลับจัง

ฉันก้าวเดินไปที่ล็อบบี้โรงแรม มีพนักงานมาหาฉันกับลูเซีย เธอจึงเอ่ยถามพวกเรา

“คุณคือ มิสเตอร์ไมเคิล คามาร่า และ มิสอลิซาเบธ ปาร์คเกอร์ใช่ไหมคะ” พนักงานเอ่ยถามพวกเรา ลอบมองดูสายตาลูเซียที่ดูนิ่งสงบ ถ้าเป็นคนที่สนิทกัน คงโดนด่าไปแล้ว

“ค่ะ” ลูเซียเอ่ยบอกพนักงานคนเดิม

"เชิญที่ห้อง VIP ค่ะ" พนักงานเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่สุภาพ ยิ่งนัก

เธอพาฉันกับลูเซียไปในห้อง VIP จากนั้นไม่นาน ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดิน เข้ามาในห้อง เธอมีใบหน้าที่สวยมาก ลูเซียลุกขึ้นทันที ฉันจึงลุกขึ้นตามโดยอัตโนมัติ เพื่อให้เกียรติเธอ

"สวัสดีค่ะ มิสเวลล์" ลูเซียบอกเธอด้วยรอยยิ้ม

"สวัสดีค่ะ มิสคามาร่า เรียกฉันว่าแมรี่เถอะค่ะ แล้วนี่นางแบบสุดเซ็กซี่ ที่จะมาถ่ายแบบให้ฉันใช่ไหมคะ" แมรี่เธอมองมาที่ฉัน ฉันจึงแนะนำตัว

"สวัสดีค่ะ ฉันอลิซาเบธ ปาร์คเกอร์ เรียกว่าอลิซก็ได้ค่ะ" ฉันเอ่ยกล่าวแนะนำตัวทันทีด้วยความสุภาพ

“เชิญนั่งค่ะ” แมรี่เอ่ยบอกพวกเรา ทั้งเธอและเราสองคนจึงนั่งลง

"ยินดีที่คุณมาถ่ายแบบให้เรานะคะ" แมรี่ยิ้มกว้างให้กับพวกเราด้วย ความยินดี

"ค่ะ" ฉันจึงเอ่ยตอบเธอ ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"เดี๋ยวให้พักผ่อนสักพัก แล้วค่อยเริ่มงานนะคะ" แมรี่เอ่ยบอกกับฉัน

"ขอบคุณค่ะ" ลูเซียบอกเธอ แล้วเธอก็เดินไป

"ไปแต่งตัวได้แล้ว" ลูเซียหันมาเอ่ยบอกกับฉัน

วันนี้ฉันถ่ายแบบในชุดว่ายน้ำสุดเซ็กซี่เย้ายวนใจ ฉันสวมบิกินีกับจีสตริง สีแดงเพลิงสดท้าทายแสงตะวัน ที่กำลังสาดส่องมาบนพื้นโลก ดูแล้วชุดนี้คล้ายกลับนางยั่วก็ไม่ปาน แต่ฉันทำเพื่องานและเงินอย่างสุจริต ไม่มีใครมาว่าหรือมาด่าก็โอเคแล้ว

"สวยจังเลยค่ะ" แมรี่เอ่ยชมฉันด้วยรอยยิ้มกว้าง

"ขอบคุณค่ะ" ฉันเอ่ยบอกเธอด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

"เริ่มถ่ายแบบได้เลยค่ะ ปล่อยตัวตามสบายนะคะ มีอีกสี่เซตต้องถ่าย" เธอบอกฉันกับลูซี่ ฉันเริ่มถ่ายแบบทันที แมรี่บอกฉันกับลูซี่

"ดีค่ะ โพสต์ไปเรื่อยๆ เลยนะคะ" แมรี่เอ่ยบอกฉัน ฉันจึงโพสต์ให้เป็นธรรมชาติตามที่เธอต้องการ จนฉันถ่ายเสร็จทั้งสี่เซตอย่างสมบูรณ์แบบ

เมื่อถ่ายเสร็จแล้วลูเซียเอาเสื้อคลุมสีเทาของทางโรงแรมมาคลุมให้ฉัน ฉันยิ้มให้เธอและเดินไปที่หลังกล้อง ฉันเห็นว่ารูปของฉันปรากฏอยู่ที่หน้าจอ ของโน๊ตบุ๊ค

"ขอบคุณนะคะ ที่สละเวลามาถ่ายแบบให้" แมรี่เอ่ยบอกพวกเรา และกล่าวขอบคุณด้วยรอยยิ้มจากใจจริง

"ไม่เป็นอะไรคะ ฉันดีใจที่ได้ร่วมงานกับคุณแมรี่" ฉันเอ่ยบอกกับเธอ ด้วยรอยยิ้ม

"ไปดินเนอร์กันนะคะ นี้ใกล้ค่ำแล้วฉันเป็นเจ้ามือเองค่ะ" แมรี่เอ่ยบอก พวกเรา

"เกรงใจนะคะ" ลูซี่เอ่ยบอกเธอด้วยรอยยิ้ม

"ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ คนกันเอง ฉันเป็นเจ้ามือ นี่ไม่อยากจะโม้...ร้านอาหารอิตาเลียนของเราอร่อยมาก" แมรี่เอ่ยบอกฉัน ฉันหันไปมองลูเซีย เธอพยักหน้าให้ฉัน

"ก็ได้ค่ะ" ฉันเอ่ยบอกแมรี่ด้วยรอยยิ้ม

"ดีค่ะ" แมรี่เอ่ยบอกแล้วเธอก็นำฉันไปกับลูเซีย

ห้องอาหารอิตาลีสุดหรู มองเห็นแม่น้ำเทมส์เบื้องล่าง แลดูโรแมนติกจังเลยฉันชอบจัง ฉันทานอาหาร แล้วคุยกับแมรี่สัพเพเหระไปเรื่อยเปื่อยตามภาษาผู้หญิง และตอนนี้เริ่มปวดฉี่ขึ้นมาแล้วสิ จึงเอ่ยขึ้นท่ามกลางบทสนทนาของแมรี่และลูเซีย

"ขออนุญาตแปบนึงเดี๋ยวมานะคะ" ฉันเอ่ยบอกกับแมรี่

"ค่ะ" แมรี่ยิ้มให้ฉัน