ตอนที่ 27 ขอโทษ

ึ

โนเตอร์ยืนอยู่หน้าประตูห้องของดาหวันในคอนโด สายตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวลและเสียใจอย่างที่สุด เขายืนมองประตูบานนั้นอย่างไร้หนทาง ขณะที่หัวใจเต้นแรงด้วยความกลัวว่าจะสูญเสียเธอไปจริง ๆ

"หวัน...เปิดประตูให้พี่หน่อยได้ไหม" เสียงของโนเตอร์สั่นเล็กน้อย ขณะที่เขาพยายามกลั้นความรู้สึกกดดันที่เพิ่มขึ้นทุกขณะ

แต่ในห้องของดาหวันกลับเงียบสนิท ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝั่งของประตู หัวใจของโนเตอร์รู้สึกหนักอึ้ง เขารู้ดีว่าตัวเองทำผิดและเป็นต้นเหตุให้ดาหวันเจ็บปวด แต่ตอนนี้เขาต้องการให้เธอรับฟังความจริงและเหตุผลที่เขาปิดบังเรื่องคู่หมั้นของเขาไว้

"หวัน...พี่รู้ว่าพี่ทำให้หวันเสียใจ พี่ยอมรับว่าพี่ปิดบัง...แต่พี่อยากให้หวันเข้าใจว่าเรื่องนี้มันซับซ้อนมาก พี่ไม่เคยมีใจให้กับเนตรเลย เธอแค่เป็นคู่หมั้นที่พี่ถูกบังคับให้หมั้นด้วย แต่คนที่พี่รัก คนที่อยู่ในใจพี่เสมอ...คือหวัน"

เขาพูดต่อไปขณะที่หัวใจของเขาเริ่มรู้สึกถึงความอึดอัดที่มากขึ้น "หวันช่วยรับฟังพี่หน่อยได้ไหม? พี่ขอร้อง อย่าโกรธพี่แบบนี้เลย พี่ทำให้ทุกอย่างมันแย่ไปหมด แต่พี่ขอโทษจริง ๆ"

โนเตอร์ทิ้งตัวลงพิงกับประตู หัวใจของเขาหนักอึ้งเหมือนมีหินก้อนโตวางทับ ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ จากดาหวัน ทำให้เขารู้สึกถึงความหวาดกลัวที่ไม่เคยเจอมาก่อน เขารู้สึกเหมือนความรักที่มีให้ดาหวันอาจจะถูกปิดตายไว้ข้างหลังประตูบานนี้

"พี่ไม่อยากเสียหวันไป พี่รักหวันมากนะ" น้ำเสียงของเขาแหบพร่าไปด้วยความเจ็บปวด ความรู้สึกผิดที่ท่วมท้นจนแทบหายใจไม่ออก

ในห้อง ดาหวันนั่งอยู่บนเตียง น้ำตาไหลลงมาข้างแก้มอย่างไม่หยุด เสียงของโนเตอร์ที่ลอดผ่านประตูเข้ามาทำให้เธอรู้สึกอ่อนแอและสับสนในความรู้สึก เธอรักเขามาก แต่ในเวลาเดียวกันเธอก็เสียใจมากจนไม่รู้ว่าจะรับมือกับความรู้สึกนี้ได้อย่างไร

เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้นอีกครั้ง "หวัน...พี่ขอโทษจริง ๆ พี่ผิดเองที่ไม่บอกหวันตั้งแต่แรก แต่พี่ไม่อยากให้หวันเข้าใจผิด พี่รักหวันจริง ๆ นะ"

ดาหวันนั่งกอดเข่าฟังเสียงโนเตอร์พูดต่อ หัวใจของเธอรู้สึกถึงความสับสนระหว่างความรักและความเจ็บปวด แม้ว่าเขาจะขอโทษอย่างจริงใจ แต่มันก็ไม่ง่ายเลยที่เธอจะให้อภัยกับเรื่องที่เกิดขึ้น

"พี่สัญญา...ว่าจะไม่มีอะไรปิดบังหวันอีกแล้ว ขอแค่หวันให้โอกาสพี่ได้อธิบายทุกอย่าง ได้โปรดนะ..."

ดาหวันเงียบไปสักพัก ขณะที่เสียงสะอื้นของเธอเบาลง เธอรู้สึกได้ถึงความจริงใจในคำพูดของเขา แต่เธอยังไม่พร้อมที่จะเปิดประตูให้เขาเข้ามาในชีวิตตอนนี้

"หวัน...พี่จะไม่ไปไหนจนกว่าหวันจะเปิดประตูให้พี่ หรือถ้าหวันยังไม่พร้อม...พี่ก็จะรอ"

โนเตอร์พูดออกมาด้วยเสียงที่อ่อนโยนและเต็มไปด้วยความหวัง เขานั่งพิงประตูอย่างหมดแรง หัวใจของเขายังคงเต็มไปด้วยความหวังว่า ดาหวันจะให้โอกาสเขาได้แก้ตัว

ดาหวันนั่งเงียบอยู่ในห้อง หัวใจของเธอยังคงเต้นแรงตามจังหวะที่ความรู้สึกขัดแย้งกันก่อขึ้น เธอรับรู้ได้ถึงความจริงใจในน้ำเสียงของโนเตอร์ที่สะท้อนผ่านประตูเข้ามา หยาดน้ำตาที่เคยไหลลงมาบนใบหน้าค่อยๆ หยุดนิ่งขณะที่เธอตัดสินใจคิดถึงความรักที่โนเตอร์มีให้ ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นนั้นไม่ได้หายไปทันที แต่ความรักที่เคยผ่านร่วมกันทำให้เธอเริ่มคลายความโกรธและเปิดใจฟังเหตุผล

ดาหวันค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เธอเดินไปที่ประตูด้วยความลังเลแต่ก็หยุดยืนอยู่หน้าบานประตูอีกครั้ง นิ้วมือของเธอวางอยู่บนลูกบิด ท่ามกลางความเงียบสงบและความคิดที่ยังคงวนเวียน

ในที่สุด เธอก็ตัดสินใจบิดลูกบิดประตูช้าๆ เมื่อประตูเปิดออก ภาพของโนเตอร์ที่นั่งอยู่หน้าประตูปรากฏต่อสายตา ใบหน้าของเขาดูเหนื่อยล้า แต่ดวงตาของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความหวัง เมื่อได้เห็นดาหวันยืนอยู่ตรงหน้า

"พี่เตอร์..." ดาหวันเอ่ยเสียงเบา น้ำเสียงนั้นไม่ได้แสดงความโกรธเคืองเหมือนก่อนหน้านี้

โนเตอร์รีบลุกขึ้นยืนทันที "หวัน...ขอบคุณที่เปิดประตูให้พี่ พี่ขอโทษจากใจจริง พี่สัญญาว่าจะไม่ทำให้หวันเสียใจแบบนี้อีก"

ดาหวันถอนหายใจยาว แต่คราวนี้ไม่ใช่เพราะความเสียใจ แต่เป็นการปลดปล่อยความกดดันในใจออกไป “พี่ไม่ต้องสัญญาหรอก แค่พี่ทำได้จริงๆ ก็พอ”

โนเตอร์มองหน้าดาหวันด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาก้าวเข้ามาใกล้เธออย่างช้าๆ จับมือของเธอเบาๆ “พี่รักหวันมากนะ พี่ไม่อยากเสียหวันไป”

ดาหวันยิ้มบางๆ ให้เขา แม้ยังมีร่องรอยของความเจ็บปวดในแววตา แต่เธอเลือกที่จะมองไปข้างหน้า “หวันก็รักพี่เตอร์...มากเหมือนกัน เพราะอย่างนั้น...หวันถึงให้อภัยพี่”

โนเตอร์มองเธอด้วยความรู้สึกขอบคุณและโล่งใจ เขากอดเธอเบาๆ ราวกับจะปกป้องเธอจากทุกอย่างที่อาจทำร้ายเธอได้ ในอ้อมกอดนั้นดาหวันรู้สึกถึงความอบอุ่นและความจริงใจจากโนเตอร์ที่ทำให้เธอยิ่งมั่นใจในความรักของเขา

เวลาผ่านไปชั่วครู่ ก่อนที่ทั้งสองจะผละออกจากกัน โนเตอร์มองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน “พี่สัญญาว่าต่อจากนี้จะไม่ทำให้หวันต้องเจ็บปวดแบบนี้อีก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะสู้ไปด้วยกัน”

ดาหวันพยักหน้า เธอเชื่อว่าแม้ทางข้างหน้าจะยังไม่ง่าย แต่ตราบใดที่มีความรักและความเข้าใจ ทุกอย่างก็จะผ่านไปได้ “เราจะสู้ไปด้วยกัน...”

ทั้งสองต่างรู้ว่าเรื่องราวนี้ยังไม่จบสมบูรณ์ แต่การให้อภัยครั้งนี้เป็นจุดเริ่มต้นของการกลับมาแก้ไขและเติมเต็มความรักที่พวกเขามีต่อกัน