ตอนที่ : 02 จับตัวมา

“นายครับนาย ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ครับ?”

“อืม” ชายหนุ่มค่อยๆ ฟื้นคืนสติขึ้นมา เพราะเสียงเรียกของลูกน้องที่อยู่ข้างๆ

“ผมตามหานายทั้งคืนเลยนะครับ โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้เลย จนมีคนบอกว่านายเข้ามาที่โรงแรมแล้วยังไม่ออกมาเลย ผมถึงได้ตามมาเจอ"

“….” เขาไม่ได้ตอบอะไร เพราะกำลังงัวเงียอยู่เขาจำได้ว่าเมื่อคืนมีอะไรกับผู้หญิงคนนึงนี่นา แต่ทำไมเขาถึงเป็นสภาพนี้ได้ล่ะ ไม่มีความโล่งเหมือนคนที่เพิ่งได้ปลดปล่อยออกไปเลย หนำซ้ำยังรู้สึกปวดหัวหนักคล้ายถูกวางยาอีกต่างหาก

“ไปโรงพยาบาลนะครับ นายต้องตรวจร่างกาย"

“อืม..”

เขาถูกลูกน้องนำส่งโรงพยาบาล ตรวจร่างกายตรวจเลือดต่างๆ จนได้รู้ว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้ผ่านการมีเพศสัมพันธ์กับใครเลย และที่สำคัญในเลือดของเขามียานอนหลับเป็นสารตกค้างอยู่ด้วย นั่นจึงทำให้เขารู้ว่าตัวเองโดนหลอก และคงจะเป็นน้ำในแก้วนั่นที่เธอคนนั้นพยายามหว่านล้อมให้เขากินให้ได้

“มึงไปจับตัวผู้หญิงคนนั้นมา กูไม่รู้ว่าเป็นใครแต่กูจำหน้าได้ จับตัวมาได้แล้วพามาหากูทันที"

“ครับนาย”

เขาโกรธและโมโหมากที่ถูกผู้หญิงหลอกแบบนี้ ไม่เคยมีใครกล้าล้วงคองูเห่าอย่างเขาเลย ยกเว้นเธอคนนั้นที่กล้าทำได้ขนาดนี้

ตัดมาที่หญิงสาว ขณะที่เธอกำลังเดินกลับบ้านหลังเลิกเรียน ก็มีชายฉกรรจ์หลายคนมายืนดักเธอเอาไว้ ทำให้เธอตกใจกลัวมากเพราะคนพวกนี้เหมือนตั้งใจมาหาเธอ เพราะไม่มีใครหลบเธอเลย และต่อให้เธอจะขยับหนีก็ถูกชายฉกรรจ์ขยับตัวขวางไว้ไม่ให้เธอเดินผ่านไป

“ขึ้นมาบนรถดีๆ แล้วน้องจะไม่เจ็บตัว"

“คะ คิดจะทำอะไร บ้านเมืองมีกฎหมายนะ ฉันไม่ไปกับใครทั้งนั้น แล้วฉันก็จะโทรแจ้งตำรวจด้วย”

“น้องไม่กล้าหรอก เพราะน้องรู้ดีว่าตัวเองทำอะไรลงไป”

“…..” เธอเงียบ แต่ก็ยังไม่ได้ยอมขึ้นไปบนรถพร้อมกับชายฉกรรจ์พวกนั้น ใครจะไปกล้าล่ะพวกเขาเป็นใครเธอยังไม่รู้จักเลย

“ขึ้นรถมา เจ้านายพี่อยากจะคุยด้วยน่ะ"

“มะ ไม่”

“ลูกน้องของพี่มันไม่ได้ใจดีขนาดนั้นนะ ขึ้นมากับพี่ดีๆ จะดีกว่า ก่อนที่ลูกน้องของพี่มันจะลงมือทำอะไรไม่ดีลงไป”

“….” เธอมองไปที่กลุ่มชายฉกรรจ์ คนพวกนี้มันน่ากลัวจริงๆ นะ ถ้าเธอไม่ไปจะเจออะไรหรือเปล่า จะหนีก็คงไม่รอดโดนล้อมซะขนาดนี้เนี่ย

สุดท้ายเธอก็ต้องยอมขึ้นรถไปกับผู้ชายใส่สูทคนนั้น และก็ไม่รู้ว่าถูกพาไปที่ไหนเพราะเธอถูกผ้าสีดำปิดตาเอาไว้ รถแล่นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งรถจอดดับสนิทพร้อมกับประตูถูกเปิดออก ก่อนที่เธอจะถูกพาตัวลงไปจากรถ เข้าไปยังบ้านหลังหนึ่งและขึ้นไปด้านบนก่อนจะถูกพาเข้าไปยังห้องห้องหนึ่ง

พรึบ!

ผ้าปิดตาสีดำถูกดึงออกทำให้เธอเห็นคนตรงหน้าได้อย่างชัดเจน ใบหน้าของชายคนนี้ทำให้เธอต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะเธอจำได้ดี มันเพิ่งจะผ่านมาเมื่อคืนเอง

“ไงสาวน้อย เจอกันอีกแล้วนะ"

“คะ คุณ!”

“ตกใจแบบนี้แสดงว่าจำกันได้สินะ” เขายิ้มมุมปากด้วยท่าทางที่เจ้าเล่ห์ ก่อนที่มือหยาบจะจับเส้นผมสลวยไปม้วนเล่นไปมา พร้อมกับยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ เธอ แม้เขาจะหล่อและตรงสเปกของเธอ แต่สายตาของเขาก็ดูน่ากลัวจริงๆ

“….”

“เธอกล้ามากนะ ที่มาหลอกคนอย่างฉันน่ะ ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร?”

“คะ คือว่าฉัน...” เธอเริ่มตะกุกตะกัก ไม่กล้าสบสายตาคนตรงหน้า ทั้งที่เมื่อวานยังเป็นคนมั่นใจตัวเองอยู่แท้ๆ แต่วันนี้กลับไม่เป็นแบบนั้นเลย

ปึก!

ซองเอกสารถูกวางลงตรงหน้าของเธอ ไม่รู้ว่าคืออะไร และเธอก็ไม่กล้าหยิบออกมาเปิดอ่านด้วย

“วันนี้ฉันถูกลูกน้องหามส่งโรงพยาบาล หมอตรวจร่างกายของฉันพบว่ามีสารของยานอนหลับตกค้างอยู่ในเลือด เธอวางยาฉัน!”

“อึก...” เสียงคล้ายตะคอกของคนตรงหน้ามันทำให้เธอสะดุ้ง ไม่กล้าเถียงเพราะมันคือเรื่องจริง

“เธอจะรับผิดชอบยังไง ถ้าฉันส่งเรื่องนี้บวกกับหลักฐานที่มีให้กับตำรวจ ชีวิตเธอต่อจากนี้ได้ไปอยู่ในคุกแน่”

“….”

“ข้อหาวางยาและลักทรัพย์ เผลอๆ อาจจะโดนข้อหาพยายามฆ่าด้วย เพราะถ้าฉันแพ้ยาตัวนี้ ฉันตายได้เลยนะ"

“ขะ ขอโทษ คุณจะเอาเงินคืนใช่ไหม เดี๋ยวหามาคืนนะ ตอนนี้ฉัน...ใช้หมดแล้ว"

“เฮอะ! เธอนี่มันสมกับเด็กจริงๆ”

“อยะ อย่าแจ้งความเลยนะคะคุณ ฉันไม่อยากติดคุก ตอนนี้เงินที่เอาไปฉันไม่มีแล้ว แต่ฉันจะทำงานนะ หาเงินมาทยอยคืนคุณ”

“ฉันไม่รับ"

“ละ แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงล่ะ”

“….”

“คุณตอบสิ ฉันยอมทำหมดเลยจริงๆ นะ"

“ยอมจริงๆ ใช่ไหม?"

“อื้อ...ยอมจริงๆ ค่ะ”

“เอาไว้ฉันจะให้คำตอบอีกที แล้วจะให้คนของฉันติดต่อไป หวังว่าเธอจะไม่ปฏิเสธนะ”

“ค่ะ"

“ตอนนี้กลับไปได้แล้ว"

“คุณจะไม่แจ้งความใช่ไหม?"

“ก็ขึ้นอยู่กับเธอว่าจะทำตามข้อตกลงของฉันมั้ย มันขึ้นอยู่กับเธอแล้วล่ะ"

“…..”

หญิงสาวถูกลูกน้องของชายหนุ่มพาออกมา และไปส่งที่หน้ามหาลัยตรงที่เดิม ตอนนี้เริ่มจะค่ำแล้วเธอเดินกลับบ้านตามปกติแต่ยังไม่ทันจะถึงบ้านพวกเพื่อนๆ ก็รีบวิ่งมาดักเอาไว้ด้วยท่าทางที่ตื่นตระหนก

“อะไรของพวกมึงเนี่ย?!”

“อีญ่า กูมีเรื่องจะบอก เรื่องใหญ่และสำคัญมาก!”

“….” เธอไม่ได้ตกใจอะไร เพราะตอนนี้ไม่มีเรื่องไหนน่าตกใจและน่าเครียดมากกว่าที่เธอกำลังเจออยู่ตอนนี้แล้ว

“คือเรื่องเมื่อคืน..."

“เอาไว้ค่อยคุยได้ไหมวะ ตอนนี้กูเหนื่อยฉิบหาย อยากเข้าบ้านแล้วเนี่ย"

“กูจะบอกว่าลูกค้าเมื่อวานอะ ผิดคน"

“หา??”

“คะ คือลูกค้าที่นัดเมื่อวานอะ ส่งข้อความมาบอกว่าเกิดอุบัติเหตุ เลยมาไม่ได้ พอเช้ามาก็รีบส่งข้อความมาบอก เมื่อวานมึงไปเจอลูกค้าได้ไงวะ"

“ก็มึงบอกตัวสูง ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวนี่"

“ผิดคนจริง แต่ลูกค้าคนนั้นเงินหนักว่ะ”

“อืม...และกูก็กำลังจะติกคุกแล้ว ข้อหาวางยานอนหลับแล้วลักทรพย์ ฮือ...” เธอทำท่าเหมือนจะร้องไห้ แต่ไม่ได้ร้องและไม่มีน้ำตา เธอเข้มแข็งอยู่ไม่น้อยเลย ไม่ว่าจะเจอเรื่องหนักหนาสาหัสแค่ไหนเธอก็ยังเก็บความรู้สึกได้ดีเหมือนเดิม

“อีญ่า..."

“อือ.."

“มันเกิดอะไรขึ้น?” เพื่อนสองคนจ้องหน้าด้วยความตกใจ และเป็นห่วงเพื่อนสนิทมาก

“เขาบอกว่าจะให้กูชดใช้ แล้วจะติดต่อมาอีกทีอะ"

“…."

“สงสัยเราคงต้องเลิกทำงานนี้แล้วจริงๆ ก่อนที่มันจะเดือดร้อนไปมากกว่านี้ พวกมึงเข้าใจไหม”

“อืม...เข้าใจแล้ว"

“กูเข้าบ้านก่อนนะ”

“เออๆ พรุ่งนี้เจอกัน”