เกรซตื่นเช้ามาด้วยความรู้สึกมึน ๆ หลัง ๆ ที่หัวจนเธอยังไม่อยากจะตื่นเลยแต่หลังจากที่เธอลุกขึ้นนั่งทบทวนตัวเองได้ไม่นานภาพเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อคืนก็ค่อย ๆ รันฉากให้เธอได้ดูจนเธอเองยังแทบจะรับมันไม่ไหวเลย
"อีเกรซนะอีเกรซ! เมื่อคืนแกทำอะไรลงไปว่ะ" เกรซพูดกับตัวเองด้วยความรู้สึกสับสน เธอจำเรื่องราวทั้งหมดได้เพียงแต่เธอแค่ไม่คิดว่าพอตัวเองได้ดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปแล้วจะมีความกล้ามากขนาดนี้ "ตาย ๆ ๆ ถ้าพ่อรู้พ่อต้องเสียใจมากแน่ ๆ เลยที่มีลูกสาวใจง่ายขนาดนี้...ฮือออออ" แกร๊ก! (เสียงเปิดประตู) เกรซสะดุ้งตกใจรีบเงยหน้าขึ้นมาดูทันทีและเมื่อเธอเห็นว่าคนที่เปิดเข้ามาคือสายลมเธอก็ตกใจมากจนค้างไปเลย "ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำล้างหน้านะเดี๋ยวผมจะต้องรีบออกไปเรียน" สายลมพูดด้วยสีหน้าปกติจนดูเหมือนกับว่าเมื่อคืนไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย "เดี๋ยวนะ! ไปเรียนเหรอ...นี่นายอายุเท่าไหร่อ่ะ" เกรซรีบถามสายลมด้วยสีหน้าตื่นตกใจทันที "พี่สบายใจได้ผมปี 3 ละ...ไม่คุกแน่นอน" สายลมตอบแล้วก็ปิดประตูเดินออกไปทันทีปล่อยให้เกรซนั่งอ้าปากค้างอยู่แบบนั้นคนเดียวเพราะยังตกใจไม่หาย "นี่ฉันทำบ้าอะไรลงไปว่ะเนี่ย" เกรซพูด . . หลังจากเกรซออกมาจากห้องน้ำเขาก็เจอเสื้อผ้าที่สายลมวางเตรียมไว้ให้บนเตียงซึ่งมันก็คือชุดลำลองของสายลมเองนั่นแหละเพราะชุดของเกรซมันยังไม่ได้ซัก "จะว่าไปเด็กนี่ก็เทคแคร์คนอื่นดีเหมือนกันนะ" เกรซพูด เธอหยิบเสื้อผ้าที่สายลมเตรียมไว้ให้ขึ้นมาใส่จากนั้นก็เดินออกจากห้องนานไปหาสายลมที่นั่งรออยู่ "เสร็จแล้วเหรอ" สายลมถาม "อืม" เกรซตอบ เธอยังคงรู้สึกเกร็ง ๆ และทำตัวไม่ถูกอยู่บ้าง "เสื้อผ้าพี่อยู่ในถุงนั้นอ่ะ" สายลมพูดแล้วชี้ไปที่ถุงกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะ "แต่ว่ามันยังไม่ได้ซักนะ" "ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันเอากลับไปซักเอง ขอบคุณสำหรับเสื้อผ้าแล้วก็...เรื่อง...เมื่อคืนนะ" เกรซตอบ สายลมมองจ้องเกรซโดยไม่พูดอะไรสักคำจนเกรซต้องหลบตาเขา "ที่นายไม่ปล่อยฉันทิ้งไว้ที่ร้านคนเดียว" เกรซพูด "อ๋อ" สายลมตอบ "งั้นเดี๋ยวฉันกลับก่อนนะ" เกรซพูดแล้วรีบเดินไปหยิบถุงเสื้อผ้าบนโต๊ะเตรียมจะหนีแต่ก็ถูกสายลมเรียกไว้ซะก่อน "เดี๋ยว!" เสียงเข้ม ๆ ของสายลมทำเอาเกรซก้าวขาไม่ออกเลย เกรซค่อย ๆ หันกลับมาหาสายลมช้า ๆ และเห็นว่าเขากำลังลุกเดินมาหาเธอพอดี "เดี๋ยวผมไปส่ง" สายลมพูด "ไม่เป็นไรฉันกลับเองได้" เกรซตอบ "ผมจะไปส่ง" สายลมพูดย้ำอีกครั้งด้วยสีหน้าจริงจัง "ไม่เป็นไรจริง ๆ ฉันเรียกรถกลับเองได้นายรีบไปเรียกเถอะ" เกรซตอบ "กระเป๋ากับโทรศัพท์พี่ยังอยู่บนรถผมถ้าพี่จะไปด้วยก็รีบตามมา" สายลมพูดแล้วก็เดินผ่านเกรซไปเลย "เฮอะ! เอาไงดีว่ะเนี่ย" เกรซพูดออกมาอย่างงง ๆ เพราะเธอไม่เข้าใจว่าทำไมสายลมยังอยากจะสุงสิงกับเธออีกทั้ง ๆ ที่เรื่องเมื่อคืนมันก็จบไปแล้ว "อย่าช้าล่ะเดี๋ยวผมไปเรียนสาย" สายลมพูดตามหลังเพราะเห็นว่าเกรซยังเอาแต่ยืนนิ่งไม่ยอมตามเขามาสักทีส่วนเกรซก็ไม่มีทางเลือกเธอจึงต้องยอมไปกับเขาแต่โดยดี "เดี๋ยวนายเอากระเป๋ากับโทรศัพท์มาให้ฉันแล้วเราก็แยกกันตรงนี้เลย" เกรซพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าสายลมกำลังจะกดรีโมทปลดล็อครถทำให้สายลมชะงักแล้วหันกลับมาหาเธอทันที "อุ้ย!" เกรซอุทานออกมาด้วยความตกใจเพราะเธอเกือบจะเดินชนเขาอยู่แล้ว "มีอะไร" เกรซถาม "ขึ้นรถแล้วคาดเข็มขัดดี ๆ ล่ะ" สายลมตอบ "นี่นายฟังไม่เข้าใจเหรอ ฉันบอกว่าเดี๋ยวฉันกลับเองไง" เกรซพูด "พี่นั่นแหละฟังไม่เข้าใจเหรอ ผมก็บอกอยู่ว่าจะไปส่ง" สายลมตอบจากนั้นเขาก็กดรีโมทปลดล็อครถทันที "ขึ้นรถครับ" สายลมพูดแต่เกรซก็ยังเอาแต่ยืนจ้องหน้าสายลมอยู่แบบนั้น "ขึ้นรถ" สายลมพูดย้ำอีกครั้งพร้อมกับมองตาเกรซอย่างไม่ยอมเช่นกัน "เฮ่อ" เกรซถอนหายใจออกมาเสียงดังเพื่อแสดงถึงความไม่พอใจของเธอแต่สายลมก็ไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านอะไรเลยแม้แต่น้อยและเมื่อสายลมเห็นว่าแววตาของเกรซดูอ่อนลงเขาก็เกินไปขึ้นรถทันทีจากนั้นเกรซก็เดินตามไปขึ้นรถอย่างไม่เต็มใจ "คอนโดพี่อยู่ที่ไหน" สายลมถาม "รังสิต" เกรซตอบ "โอเค คาดเข็มขัดด้วย" สายลมพูด ตลอดทางทั้งคู่ไม่ได้คุยอะไรกันเลยแต่สายลมก็แอบสังเกตอยู่ตลอดว่าเกรซแอบเหล่ตามองเขาบ่อยมาก "พี่มีอะไรจะถามผมหรือเปล่า" สายลมพูดขึ้นมาทำเอาเกรซตกใจเลยที่ถูกจับได้ "เปล่าหนิ" เกรซตอบแล้วแสร้งหันหน้าออกไปมองวิวด้านนอก "งั้นพี่แอบมองผมทำไมตลอดทางเลย" สายลมพูด "ฉันแค่อยากรู้อ่ะว่านายจะไปส่งฉันทำไมอีก เรื่องคืนฉันก็ไม่ได้ติดใจอะไรอยู่แล้วทำไมนายต้องมาดูแลฉันขนาดนี้ด้วย" เกรซถาม "ผมก็ไม่ได้ทำไปเพราะคิดว่าพี่จะคิดใจเอาความอะไรผม" สายลมตอบแล้วหันหน้ามาสบตากับเกรซ "เพราะเมื่อคืนพี่ดูจะพอใจมากเลย" สายลมตอบแล้วหันกลับไปแต่เกรซที่ได้ยินแบบนั้นกับรู้สึกอายจนแทบอยากกระโดดออกจากรถ "ถะ ถ้างั้นก็ควรจบแล้วป่ะ One night stand อ่ะเข้าใจป่ะ วิน ๆ กันทั้งสองฝ่ายเสร็จแล้วก็แยกย้ายกันไปไม่มีอะไรผูกมัดกัน" เกรซพูด "วิน ๆ เหรอ? พี่กล้าพูดนะว่าวิน ๆ อ่ะเมื่อคืนพี่ทำผมไว้แสบมากเลยรู้ตัวไหม" สายลมพูด เกรซหน้าแดงขึ้นมาทันทีด้วยความเขินเพราะเธอรู้ตัวดีว่าตัวเองไปทำอะไรไหวแต่แค่ไม่คิดว่าสายลมจะพูดออกมาตรง ๆ แบบนี้โดยไม่รู้สึกอะไร "จำได้สินะ" สายลมถาม "ก็ฉันเมานายจะมาถือสาอะไรกับฉัน" เกรซตอบ "เฮ้ย ๆ เลี้ยวเข้านี่แหละถึงแล้ว" เกรซพูดแล้วชี้บอกทางให้สายลม "ขอบใจมากนะ" เกรซกำลังจะเปิดประตูลงรถแต่อยู่ดี ๆ สายลมก็กดล็อครถซะอย่างงั้น "อะไรอีกเนี่ย" เกรซหันมาถามด้วยสีหน้าไม่พอใจสายลมเลยเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของเกรซออกมายื่นให้เธอแต่พอเธอจะรับเขาก็กลับดึงมันกลับมาอีกจนเกรซต้องหันไปมองค้อนใส่เขาพร้อมกับถอนหายใจออกมาเสียงดัง "ฉันไม่มีอารมณ์มาเล่นกับนายหรอกนะ" เกรซพูด "ผมก็ไม่ได้เล่นสักหน่อย" สายลมตอบ ทั้งคู่มองตากันอีกครั้งอย่างไม่มีใครยอมใครจนกระทั่งสายลมยกโทรศัพท์ของเกรซขึ้นมาสแกนหน้าปลดล็อค "เฮ้ย! ทำอะไรน่ะ" เกรซตกใจรีบยื่นมือไปแย่งโทรศัพท์ของตัวเองคืนมาแต่สายลมก็ไม่ยอม "นี่มันของส่วนตัวฉันนะ" เกรซพยายามออกแรงมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นว่าสายลมกำลังทำอะไรบางอย่างกับโทรศัพท์ขิงเธอแต่ว่าสายลมก็ไม่ยอมให้เธอแย่งคืนไปง่าย ๆ เขาทั้งดันทั้งบิดตัวหนีเธอจนในเวลาต่อมาไม่ถึง 1 นาทีเสียงโทรศัพท์ของสายลมก็ดังขึ้นทำให้ความชุลมุนวุ่นวายเมื่ิอกี้หายไปทั้งที สายลมหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาโชว์ให้เกรซดู "ผมมีเบอร์พี่แล้วนะ" สายลมพูด เกรซมองเขาอย่างไม่เข้าใจก่อนที่จะรีบดึงโทรศัพท์ของตัวเองกลับมาซึ่งครั้งนี้สายลมก็ยอมปล่อยให้เธอเอาไปง่าย ๆ เลย "นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่อ่ะ" เกรซถามออกไปตรง ๆ ด้วยสีหน้าซีเรียส "ผมต้องการจีบพี่" สายลมตอบ "ฮะ! จีบฉัน? จีบฉันทำไม" เกรซตกใจกับคำตอบของสายลมมากจนเธอแสดงสีหน้าไม่ถูกเลย "ก็ชอบ สนใจ อยากรู้จักเลยจีบแค่นั้นเอง" สายลมตอบ "ชอบฉัน? ชอบได้ไงพวกเราเพิ่งเจอกันครั้งเดียวแถมยังไม่รู้จักอะไรกันเลยด้วย" เกรซพูด "ผมชื่อสายลม ชื่อจริงปวินท์ กีรติแก้วอมร อายุ 22 มีพี่ชายหนึ่งคนชื่อสายฟ้า ปรมะ กีรติแก้วอมร ผมเป็นลูกชายของคุณเปรมชัยและคุณหญิงพรชิตาปัจจุบันผมเรียนอยู่สาขาบริหารธุรกิจปี 3 ผมเที่ยวบ้าง ดื่มบ้างแต่ไม่สูบบุหรี่และที่สำคัญตอนนี้ผมโสดมาเกือบปีแล้วพี่สบายใจได้" สายลมตอบ "ฮะ~" เกรซอุทานออกมาเบา ๆ ด้วยสีหน้างง ๆ "ทีนี่พี่ก็รู้จักผมแล้วเนอะ" สายลมพูด "ฉันไม่ได้อยากรู้เรื่องของนายซะหน่อยอีกอย่างนายน่ะเด็กเกินไปไม่ใช่สเปคฉันหรอก" เกรซตอบ "เด็กแล้วไง เด็กก็รักเป็นไหมพี่" สายลมพูด "ก็รู้แต่ว่าฉันไม่ได้ชอบเด็กไงเข้าใจป่ะ" เกรซตอบ "ไม่ลองเปิดใจแช้วจะรู้ได้ไงว่าไม่ชอบ พี่อ่ะไม่ได้มีตัวเลือกเยอะแล้วนะ" สายลมพูด "นี่! ว่าฉันแก่เหรอ" เกรซหันไปถามด้วยความไม่พอใจ "เปล่า~ เอาว่าผมพี่จะชอบผมไหมก็เรื่องของพี่แต่ผมไม่ยอมแพ้แน่ ผมมีเบอร์พี่แล้วคอนโดพี่ผมก็รู้จักแล้วและถ้าพี่หนีหน้าผมล่ะก็พี่เจอดีแน่" สายลมพูด "นี่นายขู่ฉันเหรอ" เกรซถามอย่างไม่กลัว "ผมไม่ได้ขู่แต่แค่อยากบอกพี่ไว้เฉย ๆ ว่าตั้งแต่ผมเกิดมายังไม่เคยมีสิ่งไหนที่ผมอยากได้แล้วยังไม่ได้เลยสักครั้ง" สายลมตอบ "มันก็เรื่องของนาย...ฉันจะลงเปิดประตู!" เกรซพูด "พี่ก็ลงไปสิ" สายลมตอบ "เปิดไม่เป็นโว้ย" เกรซพูดออกมาเสียงดังด้วยความหงุดหงิดเพราะไม่รู้ว่าต้องเปิดประตูลงจากรถตรงไหนจนสายลมแอบหลุดขำออกมาด้วยความเอ็นดูแต่เมื่อเจอสายตามองแรงจากเกรซไปก็หยุดทันที "รถอะไรก็ไม่รู้แพงก็แพง แคบก็แคบแถมที่เปิดยากเปิดเย็นอีก" เกรซพูดด้วยน้ำเสียงติดรำคาญเพื่อกลบเกลื่อนความอายของตัวเองจากนั้นสายลมก็ช่วยเปิดประตูให้เธอลงจากรถซึ่งเธอก็รีบลงทันทีด้วยท่าทางฟึดฟัด "รับสายผมด้วยนะ" สายลมลดกระจกลงมาตะโกนบอกเกรซก่อนที่เธอจะเดินหายไปซึ่งเธอก็ไม่ได้ตอบอะไรแถมยังเร่งฝีเท้าหนีเขาไปอีก "ไอ้เด็กบ้านี่!" หลังจากเห็นว่าเกรซเดินหายเข้าไปในตึกแล้วสายลมก็รีบขับรถกลับไปเรียนทันที 11:30 น. "มึงกินอะไรว่ะไอ้ลม" เป้ถาม "ราดหน้าก็ได้" สายลมตอบ "มึงอ่ะกิ๊ก" เป้ถาม "ไม่รู้เลยว่ะเดี๋ยวกูไปเลือกเองดีกว่า" กิ๊กตอบ "เออ" เป้ตอบ "โจ้ มึงกับไอ้ลมนั่งเฝ้าของนะเดี๋ยวก็กับไอ้เป้ไปซื้อข้าวกับน้ำมาให้" กิ๊กพูด "อื้มได้ กูกำลังขี้เกียจอยู่พอดีเลย" โจ้ตอบ "จ้าเดี๋ยวแม่รีบไปรีบมานะลูก" กิ๊กพูด "ครับ งั้นเชิญแม่รีบไปเลยนะครับเพราะกูจะนอนแล้ว" โจ้ตอบแล้วฟุบตัวลงนอนที่โต๊ะทันที "แม่งผู้ชายประสาอะไรว่ะให้กูบริการให้ตลอดเลย" กิ๊กพูดแล้วเดินออกไปพร้อมกับเป้ "เมื่อกี้มึงอาสาเองไม่ใช่หรือไง" เป้ตอบ สายลมมาพักทานข้าวกับเพื่อน ๆ ของเขาตามปกติซึ่งในระหว่างที่รอเพื่อนไปซื้อข้าวให้อยู่เขาก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเกรซทันที ตืด ตืด ตืด รอสายอยู่สักพักเกรซก็รับสายแล้วพูดกับมาด้วยน้ำเสียงงัวเงีย "ฮัลโหล" เกรซพูด "พี่นอนอยู่เหรอครับ" สายลมถาม "อืม มีไรอ่ะ" เกรซพูด "เปล่าครับแค่อยากโทรหาเฉย ๆ" สายลมตอบ "งั้นแค่นี้นะจะนอน" เกรซตอบ "เดี๋ยวครับ" สายลมพูด "อะไรอีก" เกรซถาม "วันนี้พี่ไม่ได้ทำงานเหรอครับ" สายลมถาม "ไม่ วันหยุด" เกรซตอบ "งั้น 5 โมงผมไปรับพี่ที่คอนโดนะ ไปกินข้าวกัน" สายลมพูด "ไม่ไป" เกรซตอบ "นะ นะครับ น้าาาา" สายลมพยายามอ้อนเกรซ "ไม่ไปโว้ย" เกรซตอบ "ถ้าพี่ไม่ไปกับผมพรุ่งนี้ผมจะไปดักรอพี่ที่ทำงานจริง ๆ ด้วย" สายลมพูด "นี่นายจะบ้าเหรอ!" เกรซตอบ "ผมรู้นะว่าพี่ทำงานอยู่ที่ไหนอ่ะแต่ถ้าพี่ไม่เชื่อก็ลองดูได้นะครับ" สายลมพูด เกรซเงียบไปแป๊ปนึงทำให้สายลมลุ้นอย่างมาก "เออ ไปก็ไป" คำตอบของเกรซทำให้สายลมยิ้มออกมาทันที "แล้วเจอกันครับ" สายลมพูดจบเกรซก็ตัดสายเขาไป "คุยกับใครว่ะ" โจ้เงยหน้าขึ้นมาถามด้วยความสงสัยเพราะเขาเองก็แอบฟังมานานแล้วเหมือนกัน "ไม่บอก" สายลมตอบ "เอ้า...แหนะ! ไอ้ลม~เดี๋ยวนี้มึงมีความรักเหรอว่ะ" โจ้รีบแซวทันทีเมื่อเห็นว่าสายลมมีท่าทางแปลกไป "ใครว่ะทำไมไม่เห็นบอกให้เพื่อนรู้จักเลย" โจ้พูด "ก็มันยังไม่มีอะไร" สายลมตอบ "เมื่อกี้กูได้ยินมึงเรียกพี่อยู่นะ พี่คนไหนว่ะ" โจ้ถามแต่สายลมไม่ตอบแถมยังทำลอยหน้าลอยตาให้เขาอีก "พี่ดาวเดือนเศรษศาสตร์...พี่ฟ้าเดือนวิศวะ...พี่กุ๊บกิ๊บโยธา...ไม่ใช่อีก อืมมมม....พี่...พี่" โจ้พยายามทายไปเรื่อย ๆ เผื่อว่าจะถูกสักคนนึงแต่สายลมก็ยังไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับ "มึงพอเลย ไม่ใช่ใครทั้งนั้นแหละคนเนี่ยมึงไม่รู้จักหรอก" สายลมตอบ "โห่อะไรว่ะ กั๊กเพื่อนเหรอ" โจ้ถาม "คุยอะไรกันว่ะ" กิ๊กที่เดินมาแล้วเห็นว่าโจ้กำลังงอแงพูดอะไรบางอย่างกับสายลมอยู่ก็ถามทันทีด้วยความสงสัย "ไม่มีอะไร" สายลมตอบ "ก็ไอ้ลมอ่ะดิ...โอ๊ย!" โจ้กำลังจะอธิบายให้กิ๊กฟังแต่ถูดสายลมเหยียบเท้าเอาไว้ก่อนจึงทำให้เขาหยุดทันที "มึงเป็นไรว่ะไอ้โจ้" เป้ถามเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนดูไม่ดีเท่าไหร่ "เปล่า ไม่มีอะไร" โจ้กัดฟันตอบแล้วหันมามองค้อนใส่สายลม "อ่ะ ๆ กินข้าวพวกกูซื้อมาให้แล้ว" กิ๊กพูด "มึงจำไว้เลยนะ" โจ้ยื่นหน้าไปกระซิบกับสายลมเบา ๆ แต่สายลมก็ไม่ได้สนใจอะไรจึงเลือกที่จะทานอาหารต่อแล้วปล่อยให้โจ้รู้สึกค้างคาไปคนเดียวผ่านไปหลายวันแล้วจนสายลมกลับมาจากทะเล ความรู้สึกคับข้องขุ่นเคืองในใจของเกรซก็ยังไม่ลดลง เธอพยายามทำตัวปกติเพราะอยากรู้ว่าสายลมจะอธิบายเรื่องทั้งหมดกับเธอยังไงแต่เขาก็ไม่แม้แต่จะปริปากออกมาเลย มันเลยยิ่งทำให้เธอไม่สบายใจจนบางทีก็เครียดจนปวดหัวเพราะแค่เฉพาะเรื่องงานก็หนักมากพอแล้วนี่ยังมามีเรื่องสายลมอีกเกรซกำลังนั่งรอต๊อดมารับอยู่ที่ล็อบบี้คอนโดของเธอเพราะพวกเขามีนัดออกไปคุยงานกับลูกค้าด้วยกัน ทีแรกเธอก็จะขับรถไปเองแต่ต๊อดเห็นว่าเขาต้องขับผ่านคอนโดของเธออยู่แล้วก็เลยอาสามารับ ระหว่างทางต๊อดเกรซก็ช่วงอธิบายรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับเอกสารให้ต๊อดฟังอีกที"คุณไม่ต้องกังวลไปหรอกนะครับ บริษัท Lyra (ไลอา) เป็นของญาติผมเอง ทำตัวตามสบายได้เลย""คุณต๊อดเป็นญาติกับรัชนีเหรอคะ""ไม่ใช่ครับ เมื่อก่อนบริษัทไลอาเป็นของพี่สาวผมแต่หลังจากเธอเสียไปสามีของเธอก็มารับช่วงดูแลต่อให้แต่เพราะมีงานรัดตัวมากเกินไปเขาก็เลยแต่งตั้งคุณรัชนีเป็นรักษาการแทนน่ะครับ""อ๋อ~ ขอโทษนะคะแต่เกรซไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าพี่สาวของคุณต๊อดเสียไปแล้ว" เกรซจำได้ว่าต๊อดมีพี่สาวจริง ๆ แต่เมื่อประมาณ 2-3 ปีก่อนเธอก็ยังมาเที่ยวหาต๊อด
แจนเดินออกมาห้ามร้านเห็นโจ้นั่งรออยู่ที่เดิมตามที่เธอสั่งจริง ๆ เขาใช้มือแตะที่แผลบนใบหน้าของตัวเองแล้วร้องออกมาเบา ๆ ด้วยความจริง เธอถอนหายใจรีบเดินเข้าไปดึงมือเขาออกเพราะกลัวแผลจะสกปรกจากนั้นก็ออกแรงดึงเขาให้เดินตามไปที่รถของเธอ"แล้วรถผมอ่ะ" โจ้รีบถามเมื่อเห็นเธอกดรีโมทปลดล็อครถเหมือนต้องการให้เขานั่งไปนั่งด้วย"ทิ้งไว้นี่แหละพรุ่งนี้ค่อยมาเอา" "เอ้า" โจ้มองตามแจนที่เดินอ้อมไปฝั่งคนขับ"เฮ้ย ๆ ๆ เดี๋ยว" โจ้รีบปิดประตูรถแล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปหาเธอ"ผมขับเอง""ไม่ต้องอ่ะฉันขับได้""แต่พี่ดื่มมานั""ตอนนี้ฉันไม่เมาเลยสักนิด ยิ่งเมื่อกี้นายกับพี่ตั้มต่อยกันฉันยิ่งตาสว่างเข้าไปใหญ่""ไม่ได้มันอันตราย""ฉันมีสติ""แล้วเกิดเจอด่านขึ้นมาจะทำยังไงผมไม่อยากนอนคุกหรอกนะ" แจนมองดูใบหน้าของโจ้ที่เริ่มมีรอยช้ำเด่นชัดขึ้นเรื่อย ๆ แล้วก็ยิ่งเป็นห่วง ไม่อยากให้ขับเท่าไหร่แต่ที่โจ้พูดมาก็มีเหตุผล"ไหวแน่นะ""ไหว" โจ้แบมือขอกุญแจรถจากแจน เธอถอนหายใจออกมาแล้วส่งมันให้กับเขาอย่างจำใจระหว่างที่นั่งรถมาด้วยกันแจนก็ชำเลืองมองใบหน้าของโจ้อยู่หลายครั้ง"ไม่ไปโรงพยาบาลแน่นะ""ไม่ไปอ่ะ""ไปตรวจดูหน่อยไหมเผื
"ช่วงนี้เพื่อนพี่มันอาจจะอารมณ์แปรปรวนหน่อยน้องโจ้อย่าไปถือสามันเลยนะ" พีต้าเห็นโจ้ที่ดูสดใสร่าเริงมีสีหน้าเรียบนิ่งขึ้นเลยกลัวว่าเขาจะรู้สึกไม่ดีกับพฤติกรรมเอาแต่ใจของเพื่อนสนิทจนเบื่อหน่ายและไม่อยากทนอีกต่อไปก็เลยรีบแก้ต่างให้อีกในความรู้สึกนึงก็คือกลัวว่าถ้าเพื่อนถูกบอกเลิกอีกครั้งจะรับมือไม่ไหวทำร้ายตัวเองแบบครั้งที่แล้วอีก"ผมเข้าใจครับ""ไว้พี่จะบอกมันให้อีกทีนะว่าให้ใจเย็นกว่านี้หน่อย" "ไม่เป็นไรหรอกครับพี่พีต้าแต่ก็ขอบคุณนะครับ" ระหว่างที่พีต้ากับโจ้กำลังคุยกันอยู่เกรซก็เดินกลับเข้ามาที่โต๊ะคนเดียว"อ้าว ยายแจนล่ะ" "มันขออยู่คนเดียวสักพักอ่ะ" เกรซตอบแล้วหันไปมองหน้าโจ้เหมือนอยากจะสื่ออะไรบางอย่างซึ่งโจ้ก็รู้สึกได้ "งั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปดูพี่แจนก่อนนะครับ" เกรซพยักหน้าตอบพร้อมรอยยิ้มอ่อน ๆ จากนั้นโจ้ก็ลุกออกไป "สรุปแล้วเป็นแบบที่พวกเราคิดไหม" พีต้าดึงเกรซให้ลงมานั่งข้าง ๆ "อืม~ แจนมันประชดพี่ตั้มจริง ๆ" "ว่าแล้วเชียว ผู้หญิงรักสงบเกลียดคนเจ้าชู้แบบมันไม่มีทางมีแฟนใหม่เป็นเด็กรุ่นน้องที่อายุห่างกันเป็นรอบแถมยังเจ้าเสน่ห์จีบผู้หญิงเป็นงานอดิเรกแบบน้องโจ้ได้หรอก""เรื่องนั้น..
หลังจากคุยกับสายลมเสร็จโจ้ก็เดินกลับเข้ามาในร้านแล้วเลี้ยวไปทางห้องน้ำก่อนแต่จู่ ๆ ก็มีคนชิงตัดหน้าเขากระทันหันทำให้เขาต้องหยุดกระชักด้วยความตกใจ โจ้เงยหน้ามองคนตรงหน้าอย่างไม่คิดอะไรแต่พอเห็นว่าคน ๆ นั้นคือตั้มเขาก็ไม่สบอารมณ์ทันทีแล้วเลือกที่จะเบี่ยงตัวเดินแทรกผ่านตั้มเพื่อจะเดินเข้าไปในห้องน้ำแต่ตั้มก็ขยับมาขวางอีกครั้ง "คืออะไรครับ" โจ้ถามด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย "ขอคุยด้วยหน่อยดิ" "ผมไม่สะดวกแล้วก็ช่วยหลบไปด้วยครับ" "ทำไม กลัวไรว่ะ" "ผมไม่ได้กลัวแต่แค่ไม่ได้มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องคุยกับคุณ" โจ้พูดจบแลิวก็ขยับมาอีกฝั่งนึงเพื่อเดินเข้าห้องน้ำ "เลิกยุ่งกับแจนซะ" โจ้หยุดฝีเท้าแล้วหมุนกลับมาเผชิญหน้ากับตั้มอีกครั้ง "ผมคิดว่าคุณไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้กับผมนะ" "ก็แค่เตือนไว้ด้วยความหวังดีจะได้ไม่ต้องมาเสียใจภายหลัง" "ผมว่าคุณเอาเวลาที่มาเตือนผมไปดูแลตัวเองให้มันดีกว่าดีกว่าไหมครับ ถึงผมจะยังเด็กแต่ก็มีพร้อมทุกอย่างทั้งฐานะ หน้าตา การศึกษาและก็จิตสำนึกส่วนคุณ...ทำกับเขาขนาดนั้นยังมีหน้าโผล่มาให้เขาเห็นอีก ช่างไร้ยางอายจริง ๆ เลย ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแจนถึงได้มูฟออนจากคุณเร็
ตั้มถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่ายที่ต้องเห็นหน้าโจ้อีกจากนั้นเขาก็เปลี่ยนสีหน้าไปยิ้มให้กับสาว ๆ ทั้งสามคน"พี่ไม่รู้ว่าทุกคนจะมาเที่ยวด้วยไม่งั้นคงชวนมาด้วยกันแล้ว" "ไม่เป็นไรค่ะ ต่างคนต่างมาเที่ยวอยู่แล้วคงไม่ต้องลำบากพี่ตั้มมาชวนหรอก" พีต้าตอบ"น้องพีต้าไม่เจอนานสวยขึ้นนะครับ""ขอบคุณค่ะ พีต้าต้องสวยขึ้นทุกวันอยู่แล้วจะได้มัดใจพี่กรณ์ไม่ให้นอกลู่นอกทางไปมีคนอื่นได้" ตั้มหน้าเจื้อนทันทีก่อนจะเหล่ไปมองแจนที่ไม่ได้สนใจมองเขาเลยสักนิด โจ้สังเกตุเห็นแบบนั้นก็รีบแกล้งยกแขนขึ้นมาโอบกอดไหล่ของแจนให้ขยับเข้ามาแนบชิดกับเขาทันทีทำเอาแจนตั้งตัวไม่ทันตกใจแต่ก็ยอมไหลตามเขาไป พีต้ากับเกรซนั่งมองภาพตรงหน้าตาโตส่วนตั้มก็รู้สึกเหมือนถูกหยาบเขากำมือแน่นโกรธจนอยากกระชากแจนกลับมาเพราะในความรู้สึกของเขาแจนก็ยังคงเป็นผู้หญิงของเขามาตลอดแม้เธอจะบอกว่าคบกับโจ้อยู่แต่ตั้มก็ไม่สามารถยอมรับได้"แหม่~ ดูรักกันดีจังเลยนะครับ""แน่นอนครับ ผมกับพี่แจนเรารักกันอย่างเปิดเผยมีอะไรก็คุยกันทุกเรื่องเหมือนอย่างพี่ตั้มกับพี่ส้มส้มไงครับ เอ่อ! ว่าแต่วันนี้พี่ส้มส้มไม่มาด้วยเฟรอครับเห็นปกติไปไหนก็ตัวติดกันตลอด โอ๊ะ! แต
ติ้ง (เสียงแจ้งเตือน) สายลมล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาดูเกรซ : คืนนี้ฉันจะออกไปเที่ยวกับแจนนะสายลม : ไปยังไงสายลม : แล้วกลับกี่โมงสายลม : ถ้าดื่มแช้วห้ามขับรถนะเกรซ : ไม่ได้เอารถไปแต่คงไม่ดึกมากเพราะพรุ่งนี้ยังต้องทำงานอีกสายลม : ดูแลตัวเองดี ๆ ถ้าผมโทรไปต้องรับนะเกรซ : โอเค แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่สายลมชั่งใจแป๊ปนึงเพราะไม่กล้าบอกความจริงเกรซแต่ก็ไม่อยากโกหกเกรซเช่นกันสายลม : ผมออกมาดูงานที่ต่างจังหวัดกับพี่ชายอ่ะเกรซ : ขอให้ทุกอย่างราบรื่นนะสายลม : ผมขอโทษนะเกรซ : ขอโทษทำไม"ก็ขอโทษที่ผมโกหกพี่ไง" สายลมไม่กล้าพิมพ์ตอบกลับไปเกรซ : เป็นอะไรหรือเปล่าสายลม : ไม่มีอะไรครับผมแค่อยากขอโทษที่ไม่ได้บอกพี่ก่อนอ่ะเกรซ : เรื่องแค่นี้เองเกรซ : ฉันไปทำงานต่อก่อนนะสายลม : ครับ ผมรักพี่นะสายลมทิ้งตัวลงนอนไปเตียงหลังจากคุยกับเกรซเสร็จ เขานั่งเลื่อนอ่านข้อความเก่า ๆ ที่คถยกับเกรซด้วยความรู้สึกผิดเพราะมันมีแต่คำโกหกของเขาเต็มไปหมดเลย"ผมโกหกพี่ไว้เยอะขนาดนี้ถ้าเกิดวันนึงพี่รู้พี่จะให้อภัยผมได้มั้ยนะ" ผับดังใจกลางเมืองในค่ำคืนที่เสียงดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ดังกระหึ่มและไฟสปอตไลท์สาด