3 คุยกันดีๆ ไม่ได้ใช่มั้ย

3

คุยกันดีๆ ไม่ได้ใช่มั้ย

ภามกับคัพเค้กไม่ได้คุยกันเลยหลังจากที่ทั้งสองทะเลาะกันในวันนั้น ภามไม่ได้โกรธที่คัพเค้กดื้อกับเขาแต่คัพเค้กโกรธมากที่ภามทำอย่างนั้นกับเธอ

“ป้าสายไปเรียกคัพเค้กให้ผมหน่อยครับ เรียกให้ลงมากินข้าวแต่อย่าบอกว่าผมให้ไปเรียกนะครับ” ภามบอกกับป้าแม่บ้านพร้อมกับนั่งรอที่โต๊ะอาหาร

“คุณเค้กคะ ลงไปทานข้าวเที่ยงได้แล้วค่ะ ป้าทำเสร็จแล้วนะคะ” ป้าสายแม่บ้านประจำบ้านของภามที่ทำงานที่บ้านหลังนี้ตั้งแต่ภามยังเป็นเด็กๆ

“ค่ะ เดี๋ยวหนูลงไปนะคะ” คัพเค้กตอบกลับป้าสายพร้อมกับลุกจากที่นอนในขณะที่เธอกำลังนอนอ่านนิยายเรื่องใหม่ที่เธอพึ่งซื้อมาเมื่อวาน

คัพเค้กคิดว่าภามออกไปข้างนอกแล้วเธอจึงเดินลงไปเพื่อที่จะกินข้าวเที่ยงเพราะตั้งแต่เช้าเธอยังไม่ได้ทานอะไรเลยแต่เมื่อเธอเดินลงมาเห็นภามกำลังนั่งรอเธอที่โต๊ะอาหารเธอก็เปลี่ยนใจขึ้นไปบนห้องอย่างเดิมโดยที่ไม่ยอมลงไปกินข้าวเที่ยงร่วมกับภาม

“นี่จะไปไหนหยุดตรงนั้นเลยนะ” ยิ่งภามบอกให้คัพเค้กหยุดเธอก็ยิ่งเดินให้เร็วขึ้นพร้อมกับเตรียมตัววิ่งแต่ก็ไม่ทันที่คัพเค้กจะวิ่ง ภามที่มีช่วงขาที่ยาวกว่าทำให้เขาก้าวขาแค่ไม่กี่ก้าวก็ไปยืนขวางเธอไว้ได้

“จะไปไหนลงไปกินข้าว ไม่ยอมกินข้าวตั้งแต่เมื่อวานจนป่านนี้จะบ่ายสองอยู่แล้วยังไม่ยอมมากินข้าวอีกเดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพราะ ปวดท้องขึ้นมาอีกจะทำยังไง” ภามบ่นเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่เขาจูบเธอด้วยความโมโห

“ไม่ต้องมาทำเป็นห่วงได้มั้ย เค้กไม่อยากกินข้างพร้อมกับอาภีม เค้กอยากกินข้าวคนเดียว” เค้กพูดจบก็อาศัยจังหวะที่ภามเผลอวิ่งหนีขึ้นห้องไปแต่อย่างภามมีหรือจะตามเธอไม่ทัน คัพเค้กเปิดประตูห้องเข้าไปและกำลังจะล็อคแต่ภามที่มีความไวแสงเขาเบียดตัวเข้าไปในห้องก่อนจะเป็นคนล็อคห้องของเธอด้วยตัวของเขาเอง

“นี่เราจะคุยกันดีๆ ไม่ได้ใช่มั้ย ถ้าคุยกันดีๆ ไม่ได้เราก็ต้องคุยกันด้วยกำลังแล้วล่ะนะ” ภามพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นจนคัพเค้กรู้สึกกลัวขึ้นมาในทันที

ภามขยับเข้าไปใกล้คัพเค้กเรื่อยๆ จนเธอต้องถอยหลังร่นไปที่เตียงจนชนเข้ากับขอบเตียงทำให้เธอล้มลงบนเตียงนอนแผ่หลาซึ่งภามก็ไม่มีท่าทีจะหยุดเขาขึ้นไปคล่อมร่างกายของคัพเค้กไปอย่างที่คนตัวเล็กอย่างคัพเค้กไม่มีทางหนีเงื้อมือของเขาไปได้

“อาภามจะทำอะไรเค้ก” คัพเค้กถามเขาด้วยเสียงสั่นๆ

“ก็อาคุยดีๆ ด้วยเค้กก็ไม่ยอมเชื่อฟังอา อาก็ต้องใช้ไม้แข็งของอาจัดการเด็กดื้ออย่างหนูไง” ภามพูดออกมายิ่งทำให้คัพเค้กคิดไปเลยเถิด เพราะในใจลึกๆ ของคัพเค้กเธอรู้สึกชอบภามมาตั้งนานแล้วแต่เธอพยายามห้ามใจของเธอไม่ให้คิดเกินเลยกับเขา คัพเค้กจึงพยายามหาคนคุยเพื่อให้เธอลืมความรู้สึกที่มีต่อภามแต่ภามก็ไม่เข้าใจเธอห้ามไม่ให้เธอมีแฟนแต่คัพเค้กก็คงไม่รู้ว่าอาภามคนนี้ก็รู้สึกชอบคัพเค้กเหมือนกันทำให้เขาไม่ชอบให้เธออยู่ใกล้กับผู้ชายคนไหน

ภามก้มลงไปเรื่อยๆ จนใบหน้าของเขาแทบชิดติดกันกับใบหน้าของคัพเค้ก หญิงสาวได้แต่นอนหลับตาปี๋ด้วยความเขินยิ่งใบหน้าหล่อๆ คมเข้มของภามเคลื่อนเข้ามาใกล้เธอมากเท่าไรหัวใจของเธอก็ยิ่งเต้นแรงจนแทบทะลุออกมาจากอกของเธอจนเธอกลัวว่าชายหนุ่มจะได้ยินเสียงหัวใจของเธอที่เต้นไม่เป็นส่ำเมื่อต้องอยู่ใกล้ชิดเขามากขนาดนี้

ภามก้มลงไปพูดข้างๆ หูของหญิงสาวแผ่วเบาจนคนฟังขนลุกซู่ “คราวนี้จะหายโกรธอาแล้วก็คุยกับอาดีๆ ได้หรือยังหรือต้องให้อาใช้กำลังที่มากกว่านี้ถ้าหนูอยากลองก็ดื้อกับอาต่ออาจะได้ทำให้หายดื้อสักที”

คัพเค้กไม่พูดอะไรนอกจากนอนหลับตานิ่งๆ ไม่แม้แต่จะขยับตัว ภามเห็นอย่างนั้นก็หัวเราะขึ้นมาเสียงดังให้กับท่าทางของเธอที่เหมือนแมวน้อยที่กลัวเสือขย้ำ

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ แค่นี้ก็กลัวจนตัวสั่นไปหมดแล้วหรอเนี่ยแมวน้อยของอาภาม” ภามหัวเราะเสียงดังจนทำให้คัพเค้กลืมตาขึ้นมาพร้อมกับลุกขึ้นตีไปที่แขนของเขาอย่างแรงและไม่มีท่าทีจะหยุดตีไม่รู้ว่าตีด้วยความโกรธหรือตีด้วยความเขินอายกันแน่

“โอ๊ย!! อาเจ็บนะเค้ก พอได้แล้วแขนอาเจ็บไปทั้งแขนแล้วเนี่ย” ภามห้ามพร้อมกับบอกให้หญิงสาวหยุดตีเขาแต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งเป็นการบอกให้เธอตีแขนเขาไม่หยุดภามจึงต้องใช้ไม้ตายของเขาอีกครั้ง

“ไม่หยุดใช่มั้ย นี่เลยแมลงสาบ” เมื่อคัพเค้กเห็นแมลงสาบเธอก็ร้องกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจก่อนจะกอดภามไว้แน่น

“กรี๊ด!! เอาออกไปนะอาภามเค้กกลัว ฮือๆ เอาออกไปให้ใกล้ๆ เค้กได้มั้ย เค้กกลัว” คัพเค้กเป็นคนที่กลัวแมลงสาบมากๆ ซึ่งภามรู้จุดอ่อนของคัพเค้กจึงนำมาใช้ในสถานการณ์ที่คับขันนั่นก็คือแมลงสาบปลอมนั่นเอง

“ถ้าอยากให้อาช่วยเอาแมลงสาบออกไปหนูก็ต้องยกโทษให้อาแล้วเราก็ต้องกลับมาคุยกันดีๆ ตกลงมั้ย” ภามเริ่มข้อตกลงของทั้งสองคนทันที

“ได้เค้กจะไม่ดื้อแล้วก็หายโกรธอาภามแล้วเราก็กลับมาคุยกันดีๆ แต่อาภามต้องเอาแมลงสาบออกจากห้องให้เค้กก่อน” คัพเค้กกอดเขาไว้แน่นด้วยความกลัว

“ได้สิเดี๋ยวอาเอาออกไปให้ไกลๆ เลย” ภามบอกกับเค้กก่อนจะเดินไปหยิบแมลงสาบโยนออกไปนอกหน้าต่าง (แค่ทำเป็นโยนแล้วก็เก็บแมลงสาบไว้ใช้ครั้งต่อไป)

“อาทิ้งให้แล้วคราวนี้ไปกินข้าวกับอาได้หรือยัง” ภามทวงสัญญาทันทีเพราะกลัวหญิงสาวเปลี่ยนใจ

“ค่ะ ไปกินข้าวกัน” คัพเค้กยอมลงไปกินข้าวกับภามอย่างว่าง่ายโดยไม่มีการงอแงใดๆ เกิดขึ้น ทั้งสองกลับมาคุยกันตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น