4
ซูชิ
ภามกับคัพเค้กกลับมาคุยกันตามปกติแต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปนั่นก็คือความรู้สึกของทั้งสองคนที่มันเปลี่ยนไปจนทั้งสองเองก็ยังรู้สึกเกร็งๆ เมื่อต้องนั่งรถไปมหาวิทยาลัยอย่างเช่นเมื่อก่อนที่ทำทุกวันแต่มาวันนี้ทั้งสองคนดูเกร็งๆ และไม่เป็นธรรมชาติเลย
“ให้อามารับกี่โมง” ภามจอดรถหน้าตึกคณะที่คัพเค้กเรียนพร้อมกับถามหญิงสาวอย่างเช่นทุกวันแต่วันนี้ชายหนุ่มกับรู้สึกเขินเมื่อเห็นคัพเค้กในชุดนักศึกษาที่รัดรูปกว่าทุกวันกระโปรงทรงเอที่แน่นเปรี๊ยะแล้วยังผ่าข้างขึ้นมาอีกเผยให้เห็นเรียวขาอ่อนที่ขาวเนียนของเธอเสื้อนักศึกษาสีขาวสะอาดตาที่แน่นจนเต้าอวบแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วยิ่งมองยิ่งทำให้ภามคิดไปไกลแต่ความคิดนั้นต้องหยุดลงก่อนเพราะคัพเค้กพูดขึ้น
“ไม่ต้องมารับเค้กก็ได้ค่ะวันนี้เค้กต้องไปทำรายงานกับเพื่อนต่อเดี๋ยวเค้กกลับเอง” ภามที่ได้ยินอย่างนั้นแม้ในใจอยากห้ามไม่ให้ไปแต่เขานึกได้ว่าทั้งสองพึ่งคืนดีกันเขาเองก็ไม่อยากทะเลาะกับเธอภามจึงพยักหน้าให้กับหญิงสาว
“วันนี้มาแปลกไม่ห้าม” คัพเค้กเองก็รู้สึกแปลกไปเมื่อภามไม่ห้ามเธอก็นึกสงสัยขึ้นมาเหมือนกัน
“สงสัยไม่อยากทะเลาะกับเรา ก็ดีเหมือนกัน” คัพเค้กพูดจบก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่ตามจีบเธอแต่เธอไม่เคยแม้จะชายตามองไม่ใช่ว่าเขาไม่หล่อแต่เธอมีคนของใจแล้วต่างหาก เขาจะมาพร้อมเพื่อนอีกสองคนซึ่งเป็นเหมือนลูกน้องของเขา
“น้องเค้กคัพ น้องคัพเค้กวันนี้พี่มีดอกไม้สวยๆ มาฝาก” ‘ตุ้ย’ ชายหนุ่มลูกชายของอธิการบดีประจำมหาวิทยาลัยหน้าตาก็พอไปวัดไปวาความรวยก็พอตัวแต่คัพเค้กกลับไม่ได้รู้สึกชอบเลย
“เนื่องในโอกาสอะไรคะทำไมต้องเอาให้ด้วยถ้าเค้กไม่ขอรับคงไม่ว่ากันนะคะขี้เกียจถือ” คัพเค้กพูดจบก็เดินไปจากตรงนั้นทันที
ตุ้ยที่ดูผ่านๆ เหมือนเขาจะเป็นคนอารมณ์ดีแต่เมื่อเขาโดนคัพเค้กปฏิเสธเขาก็ดูก้าวร้าวขึ้นมาเหมือนเป็นคนละคน
“เล่ยตัวนักนะสักวันกูจะจับมาเป็นเมียเอาให้มึงร้องไม่ออกเลย” ตุ้ยพูดพร้อมกับมองตามหลังคัพเค้ก
“เอาให้เข็ดเลยนะลูกพี่” เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้นข้างๆ หูของตุ้ย
คัพเค้กนั่งเรียนไปอยู่ๆ เธอก็นึกถึงใบหน้าของภามที่อยู่ใกล้ๆ ใบหน้าของเธอ เมื่อเธอนึกถึงใบหน้าของภามทีไรเธอต้องใจเต้นแรงทุกครั้ง “คนบ้าอะไรยิ่งใกล้ยิ่งหล่อ” คัพเค้กบ่นพึมพำคนเดียวจนอาจารย์บอกหมดเวลาเรียนเธอก็ยังนั่งยิ้มอยู่อย่างนั้น
“เค้กๆ ๆ ๆ ไปกินข้าว อาจารย์ปล่อยแล้ว” มีมี่เรียกหรือพูดยังไงเค้กก็ยังนั่งยิ้มอยู่อย่างนั้น
“เค้กๆ ๆ ไฟไหม้ๆ ๆ” มีมี่กระซิบที่ข้างหูของคัพเค้กจนเธอต้องสะดุ้งขึ้นมาอย่างสุดตัว
“ไฟไหม้ๆ ๆ หรอเราต้องวิ่งไปที่บันไดหนีไฟนะมีมี่” คัพเค้กพูดขึ้นพร้อมกับรีบเก็บของเตรียมตัวที่จะวิ่ง
“ฉันล้อเล่น” มีมี่พูดขึ้นคัพเค้กก็ตีที่แขนเพื่อนไปหนึ่งที
“แกมาล้อเล่นอะไรตอนนี้เนี่ย ฉันตกใจหมดเลย”
“ก็แกเอาแต่นั่งยิ้มฉันเรียกแกเท่าไรแกก็ไม่ได้ยินสักที ฉันหิวข้าวจะแย่แล้วเนี่ย” มีมี่พูดจบเพื่อนผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งก็เดินเข้ามาชวนทั้งสองคนไปกินข้าวด้วยกัน ซึ่งเพื่อนชายหนุ่มสุดหล่อคนนี้คือคนที่ภามไม่ชอบให้คัพเค้กอยู่ใกล้ๆ ซึ่งคัพเค้กเองก็เคยอยากได้เป็นแฟนเพื่อลบความรู้สึกของเธอที่มีต่อภามอยู่เหมือนกันแต่เธอก็ได้แค่คิดเท่านั้นเพราะความรู้สึกของเธอที่มีต่อภามเริ่มชัดเจนขึ้นทุกวันๆ
“ไปกินข้าวกัน วันนี้ฉันเลี้ยงเอง แต่ฉันขอเลือกร้านนะ วันนี้ฉันอยากกินซูชิ ตกลงมั้ย” ‘โน๊ต’ พูดขึ้นมาพร้อมกับถามความคิดเห็นของเพื่อนอีกสองคน
“เค้กยังไงก็ได้”
“ส่วนมีมี่แน่นอนอยู่แล้วว่ากินฟรีกินร้านไหนก็แล้วแต่เจ้าภาพเลยจ้า” เค้กกับโน้ตได้ยินก็หัวเราะในท่าทางของมีมี่ที่ทำตัวน่ารักอย่างกับเด็กจะได้ไปเที่ยวสวนสนุก
โน้ตขับรถพาคัพเค้กแล้วก็มีมี่ไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากเท่าไหร่เพื่อจะได้ไม่ต้องใช้เวลาเดินทางนานเพราะทั้งสามคนก็ต้องกลับไปเรียนช่วงบ่ายๆ อีกหนึ่งคลาส
“แกร้านนี้ดีมากนะรีวิวเลิศมากแกนี่มันคลาสดีจริงๆ เลยโน๊ตแต่ยังไงก็ขอบใจแกมากนะที่พาพวกเรามาเลี้ยง” มีมี่พูดไม่หยุดตั้งแต่นั่งรถมาจนโน๊ตกับคัพเค้กต้องหัวเราะให้เธออยู่หลายครั้ง
“เราเข้าไปในร้านดีกว่าข้างนอกร้อนมากเลยวันนี้ทั้งๆ ที่เป็นหน้าหนาวแท้ๆ เลย” โน้ตรีบชวนสาวๆ เข้าในในร้าน
“เอาที่นั่งๆ ที่ไกลๆ คนหน่อยนะพอดีฉันกินมูมมามเดี๋ยวหนุ่มๆ มองมาฉันจะอายได้” มีมี่พูดติดตลกให้เพื่อนหัวเราะได้ตลอดเวลา
“ได้เลยเพื่อนจัดให้” โน้ตจึงบอกกับพนักงานว่าต้องการที่นั่งที่ส่วนตัวมากที่สุดในร้าน พนักงานก็จัดให้ทันที
“ถ้าอย่างนั้นแกสองคนก็เข้าไปนั่งก่อนนะฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อน ฉันอั้นไม่ไหวแล้ว” มีมี่พูดจบก็วิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที
“ยัยมีมี่นี่โก๊ะจริงๆ เลย ถึงว่ายังไม่มีแฟนสักที” คัพเค้กพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะให้กับเพื่อน
“แล้วคัพเค้กล่ะไม่อยากมีแฟนบ้างหรือไง” โน๊ตถามคัพเค้กพร้อมกับมองหน้าของเธออย่างที่ต้องการคำตอบอย่างจริงจัง
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิโน๊ตแค่ถามไปอย่างนั้นเองเราไปนั่งกันดีกว่าพนักงานเรียกแล้ว” โน้ตกลบเกลื่อนความเขินด้วยการชวนคัพเค้กไปนั่งที่โต๊ะ
คัพเค้กอยากบอกเหลือเกินว่าเธออยากมีแต่คนที่เธออยากได้เป็นแฟนมันช่างรู้สึกยากสำหรับเธอเหลือเกิน
7อาไม่ชอบให้ใกล้ผู้ชายคนอื่นนอกจากอา ภามนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องนั่งเล่นอย่างที่เขาทำเช่นทุกวัน ภามเป็นคนที่ดูเหมือนเจ้าชู้แต่เขาชอบนอนอ่านหนังสือ ดูหนังเพลินๆ แต่ก็มีปาร์ตี้กับเพื่อนบ้างแต่ไม่ได้บ่อยแต่คนมองเข้ามาก็ยังมองว่าเขาดูเจ้าชู้เพราะชอบมีสาวๆ เข้าหาเขาอยู่เป็นประจำอาจเป็นเพราะว่ารูปร่างหน้าตาและฐานะของเขาสมบูรณ์แบบไปทุกเรื่อง “อาภามวันนี้เค้กขอไปทำงานที่บ้านเพื่อนได้มั้ยคะ” คัพเค้กเดินมาหาภามที่กำลังนอนอ่านหนังสืออย่างตั้งใจ“ไปบ้านใคร ผู้หญิงหรือผู้ชายไปกี่คนมีผู้หญิงกี่คนผู้ชายกี่คน” ภามถามอย่างละเอียดยิบยิ่งกว่าหน่วยสืบสวนสอบสวน“อาภามถามขนาดนี้ไปด้วยกันเลยดีมั้ยคะ” คัพเค้กพูดพร้อมกับทำตามองบน“อาไปได้ใช่มั้ย ถ้าอย่างนั้นอาไปด้วย” ภามพูดพร้อมกับลุกขึ้นนั่งเหมือนเตรียมตัวจะไปกับเธอ“เค้กประชดค่ะ สรุปว่าอนุญาตมั้ยงานนี้เป็นงานที่สำคัญมากต้องทำให้เสร็จก่อนวันพุธนี้ไม่อย่างนั้นเค้กอาจไม่มีสิทธิ์สอบ” คัพเค้กพูดอธิบายเหตุผลกับภามอย่างละเอียด“ถ้าอย่างนั้นก็บอกอามาก่อนว่ามีผู้ชายไปด้วยมั้ย” ภามมองหน้าคัพเค้กอย่างต้องการคำตอบ“ไม่มีค่ะมีแต่ผู้หญิงบ้านก็เป็นบ้านเพื่อนผู้หญิงค่
6หวง วันนี้เป็นวันหยุดของภามกับคัพเค้กทั้งสองคนไม่ได้ออกไปไหน ภามตื่นเช้ามานั่งดื่มกาแฟที่หน้าระเบียงห้องของเขาอยู่ๆ คัพเค้กก็เดินออกมาที่ระเบียงหน้าห้องของเธอในชุดนอนสุดเซ็กซี่ซึ่งเธอก็ไม่ได้คิดว่าภามจะนั่งอยู่ตรงนั้น เธอจึงยกมือขึ้นบิดขี้เกียจทำให้ชุดนอนที่เป็นเดรสสายเดี่ยวผ้าซาตินสีดำบางเบาล่นขึ้นไปโชว์ขาอ่อนเนียนๆ ของเธอ ภามมองไปที่เรือนร่างของเธอตาไม่กระพริบยิ่งเธอขยับร่างกายของเธอก็ยิ่งทำให้ภามมองไปเพลินๆ แต่ความเป็นชายของเขาชี้โด่ขึ้นมาโดยอัตโนมัติ คัพเค้กหันมาเห็นภามเธอก็ต้องตกใจเพราะชุดนอนของเธอเป็นชุดนอนที่เธอไม่ได้ใส่ชั้นในแม้แต่ชิ้นเดียวแน่นอนว่าถ้าแสงกระทบก็มองเห็นทะลุเนื้อสาวของเธอแน่นอนซึ่งมันก็เป็นอย่างนั้นภามจึงมองตาไม่กระพริบ คัพเค้กเห็นอย่างนั้นก็รีบเข้าห้องของเธอในทันที“ทำไมต้องมานั่งแอบมองเราอย่างนั้นด้วย” คัพเค้กบ่นพึมพำคนเดียวแต่อยู่ๆ เธอก็ได้ยินเสียงร้องมาจากระเบียงห้องของภามเธอจึงวิ่งออกไปดูด้วยความตกใจแต่เมื่อเธอวิ่งออกมาดูก็เห็นว่าภามกำลังหยอกล้อกันกับแมวตัวโปรดของเขา ตอนนี้แมวกำลังใช้ขาหน้าตบไปที่ขาของภามทำให้เขาร้องออกมา“นึกว่าเป็นอะไรร้องซะเสียงหลง”
5ต่างคนต่างหวง คัพเค้กเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะตามหลังของโน๊ตแต่ในขณะที่คัพเค้กเดินตามชายหนุ่มเข้าไปนั่นเอง ภามที่มากินข้าวเที่ยงกับนักศึกษาสาวสวยหน้าตาดีนางหนึ่ง มองเห็นคัพเค้กกับโน๊ตกำลังเดินตามกันเข้าไปซึ่งคัพเค้กเองก็เห็นทั้งสองคนเช่นเดียวกันและร้านที่ภามกับนักศึกษาสาวคนนั้นจะมากินก็เป็นร้านเดียวกันกับร้านที่คัพเค้กกำลังนั่งรอสั่งอาหาร “โน๊ตมีมี่ส่งข้อความมาบอกว่าเธอต้องรีบกลับบ้านก่อนเพราะน้องหมาที่เธอเลี้ยงไว้โดนรถเฉี่ยว” หมาของเธอเจ็บเล็กน้อยแต่เธอรักหมาของเธอมาก มีมี่จึงต้องกลับบ้านพาหมาไปเช็คร่างกาย “ถ้าอย่างนั้นเราก็สั่งเลยดีกว่า” โน้ตจึงพูดพร้อมกับเรียกพนักงานเพื่อสั่งอาหารภามที่เดินเข้ามาในร้านและไม่รู้ด้วยความบังเอิญหรืออะไรเพราะโต๊ะที่จองไว้อยู่ติดกับโต๊ะของคัพเค้กพอดีเหมือนกับถูกกำหนดไว้“พี่ภามขา หลิวว่าเราสั่งแซลมอนมากินกันดีมั้ยคะ พอดีว่าหลิวอยากกินแซลมอนร้านนี้มากๆ เลย ร้านนี้เขาทำแซลมอนสะอาดแล้วก็สดมากเลยนะคะ” ภามที่ฟังหญิงสาวแต่เขาไม่ได้สนใจเธอสักเท่าไรสิ่งที่เขาสนใจนั่นก็คือเด็กดื้อที่มากับผู้ชายโต๊ะข้างๆ ต่างหาก หลิวเป็นหญิงสาวที่เป็นลูกสาวของหุ้นส่วนอีกคนที่อย
4ซูชิ ภามกับคัพเค้กกลับมาคุยกันตามปกติแต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปนั่นก็คือความรู้สึกของทั้งสองคนที่มันเปลี่ยนไปจนทั้งสองเองก็ยังรู้สึกเกร็งๆ เมื่อต้องนั่งรถไปมหาวิทยาลัยอย่างเช่นเมื่อก่อนที่ทำทุกวันแต่มาวันนี้ทั้งสองคนดูเกร็งๆ และไม่เป็นธรรมชาติเลย “ให้อามารับกี่โมง” ภามจอดรถหน้าตึกคณะที่คัพเค้กเรียนพร้อมกับถามหญิงสาวอย่างเช่นทุกวันแต่วันนี้ชายหนุ่มกับรู้สึกเขินเมื่อเห็นคัพเค้กในชุดนักศึกษาที่รัดรูปกว่าทุกวันกระโปรงทรงเอที่แน่นเปรี๊ยะแล้วยังผ่าข้างขึ้นมาอีกเผยให้เห็นเรียวขาอ่อนที่ขาวเนียนของเธอเสื้อนักศึกษาสีขาวสะอาดตาที่แน่นจนเต้าอวบแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วยิ่งมองยิ่งทำให้ภามคิดไปไกลแต่ความคิดนั้นต้องหยุดลงก่อนเพราะคัพเค้กพูดขึ้น“ไม่ต้องมารับเค้กก็ได้ค่ะวันนี้เค้กต้องไปทำรายงานกับเพื่อนต่อเดี๋ยวเค้กกลับเอง” ภามที่ได้ยินอย่างนั้นแม้ในใจอยากห้ามไม่ให้ไปแต่เขานึกได้ว่าทั้งสองพึ่งคืนดีกันเขาเองก็ไม่อยากทะเลาะกับเธอภามจึงพยักหน้าให้กับหญิงสาว“วันนี้มาแปลกไม่ห้าม” คัพเค้กเองก็รู้สึกแปลกไปเมื่อภามไม่ห้ามเธอก็นึกสงสัยขึ้นมาเหมือนกัน“สงสัยไม่อยากทะเลาะกับเรา ก็ดีเหมือนกัน” คั
3คุยกันดีๆ ไม่ได้ใช่มั้ย ภามกับคัพเค้กไม่ได้คุยกันเลยหลังจากที่ทั้งสองทะเลาะกันในวันนั้น ภามไม่ได้โกรธที่คัพเค้กดื้อกับเขาแต่คัพเค้กโกรธมากที่ภามทำอย่างนั้นกับเธอ “ป้าสายไปเรียกคัพเค้กให้ผมหน่อยครับ เรียกให้ลงมากินข้าวแต่อย่าบอกว่าผมให้ไปเรียกนะครับ” ภามบอกกับป้าแม่บ้านพร้อมกับนั่งรอที่โต๊ะอาหาร“คุณเค้กคะ ลงไปทานข้าวเที่ยงได้แล้วค่ะ ป้าทำเสร็จแล้วนะคะ” ป้าสายแม่บ้านประจำบ้านของภามที่ทำงานที่บ้านหลังนี้ตั้งแต่ภามยังเป็นเด็กๆ“ค่ะ เดี๋ยวหนูลงไปนะคะ” คัพเค้กตอบกลับป้าสายพร้อมกับลุกจากที่นอนในขณะที่เธอกำลังนอนอ่านนิยายเรื่องใหม่ที่เธอพึ่งซื้อมาเมื่อวานคัพเค้กคิดว่าภามออกไปข้างนอกแล้วเธอจึงเดินลงไปเพื่อที่จะกินข้าวเที่ยงเพราะตั้งแต่เช้าเธอยังไม่ได้ทานอะไรเลยแต่เมื่อเธอเดินลงมาเห็นภามกำลังนั่งรอเธอที่โต๊ะอาหารเธอก็เปลี่ยนใจขึ้นไปบนห้องอย่างเดิมโดยที่ไม่ยอมลงไปกินข้าวเที่ยงร่วมกับภาม“นี่จะไปไหนหยุดตรงนั้นเลยนะ” ยิ่งภามบอกให้คัพเค้กหยุดเธอก็ยิ่งเดินให้เร็วขึ้นพร้อมกับเตรียมตัววิ่งแต่ก็ไม่ทันที่คัพเค้กจะวิ่ง ภามที่มีช่วงขาที่ยาวกว่าทำให้เขาก้าวขาแค่ไม่กี่ก้าวก็ไปยืนขวางเธอไว้ได้“จะไปไหน
2ทำไมถึงดื้อกับอา วันนี้คือวันที่ภามบอกว่ามีธุระที่ต้องพาคัพเค้กไปธุระสำคัญแต่คัพเค้กกลับไม่ยอมเชื่อฟังในสิ่งที่ภามบอก “ไหนแกบอกว่าแกจะไปธุระกับอาไม่ภามสุดหล่อไม่ใช่หรือไงทำไมถึงมาตามนัดฉันได้ล่ะ” เพื่อนสาวของคัพเค้กอย่างมีมี่ถามเธอด้วยความสงสัย“ฉันก็แค่ไม่ไปแล้วก็เลือกที่จะมาหาแกยังไงล่ะ” คัพเค้กพูดพร้อมกับหัวเราะร่วนอย่างพอใจที่กล้าขัดใจภาม“ถ้าอย่างนั้นเราไปแรดกันดีกว่า” คัพเค้กจูงมือของมีมี่ไป เดินเข้าไปในห้างเพื่อซื้อของที่พวกเธอจะใช้ในการแต่งตัวในงานคริสมาสต์ที่กำลังจะมาถึงภามที่ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุกหลังเพื่อที่จะไปธุระสำคัญกับคัพเค้ก แต่เมื่อเขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเดินไปที่หน้าห้องของคัพเค้กกลับพบว่าคัพเค้กออกจากบ้านไปแล้ว“ทำไมดื้ออย่างนี้นะคัพเค้ก บอกว่าธุระสำคัญก็ไม่เชื่อ เมื่อไหร่จะเชื่อฟังกันสักที ไม่เข้าใจคำว่าเป็นห่วงและหวังดีเลยหรือไง” ภามบ่นพึมพำคนเดียวก่อนจะออกไปข้างนอกเพื่อทำธุระสำคัญครั้งสุดท้ายให้กับพ่อของคัพเค้กหลังจากไปทำธุระข้างนอกเสร็จภามก็กลับมาที่บ้านก็ยังไม่เห็นว่าคัพเค้กจะมาที่บ้านสักที ภามโทรตามคัพเค้กโทรติดแต่คัพเค้กก็ไม่มีท่าทีจะรับสายจา