Chapter 9 ไม่อยากติดค้าง

เมื่อรถเคลื่อนออก เธอใส่ใจกับการเฝ้ามองนอกรถ คงกลัวผมพาเถลไถลไปที่อื่นที่ไม่ใช่ทางกลับบ้านเธอ

“ไม่ต้องกลัว ไม่พาไปไหนหรอก”

เธอหันขวับมามอง ทำปากขมุบขมิบที่ผมหูดีได้ยินว่า ‘แสนรู้’ แต่ผมแกล้งทำเฉยเหมือนไม่ได้ยิน

แต่ก่อนจะเลี้ยวเข้าไปในโครงการบ้านจัดสรรแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไกลจากมหา’ลัยพอควร ผมเลือกจอดรถหน้าเซเว่นที่มีร้านรถเข็นขายอาหารอยู่หลายร้านและด้านหนึ่งเป็นจุดวินมอเตอร์ไซค์ที่ตอนนี้มีวินกะดึกนั่งเล่นโทรศัพท์รอลูกค้าเรียกอยู่สองคน

“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ”

ที่รักยกมือไหว้ผมแล้วรีบเปิดประตูรถลงไป ผมลงตามไปคว้าแขนเธอไว้ ดึงไปยังข้าวต้ม

“ถ้าอยากขอบคุณก็กินข้าวเป็นเพื่อนพี่หน่อย”

“ฉันไม่หิว”

จ๊อก...

ผมอมยิ้มในหน้าขณะที่คนไม่หิวหน้าเจื่อนสีเล็กน้อย หลังท้องเธอส่งเสียงประจาน เห็นผมยิ้ม ปากอิ่มเต็มเม้มเข้าหากัน

“ก็ได้ค่ะ เราจะได้ไม่ต้องติดค้างอะไรกัน”

ท่าทางที่ลดความเกร็งและกลัวน้อยลงทำให้ผมพอใจในการปรับตัว ผมดูออกว่าเธอไม่ได้ไว้ใจผมมากขึ้นหรอก กำลังตั้งรับสถานการณ์มากกว่า ซึ่งท่าทีพวกนี้นี่แหละที่ทำให้ผมสนใจ กลัวแต่ไม่โวยวายและไม่ได้พุ่งเข้าใส่ผมเหมือนผู้หญิงหลาย ๆ คน

“อยากกินอะไร สั่งเลย”

โต๊ะที