Novelas de ดากานดา อัคนียา ทิวลม กลีบบัว

“คนเลว”“ไม่ยอมบอกไม่หยุดนะ”เธอไม่น่าถูกเขาล่อลวงเลย หลังจากถูกบังคับให้อยู่กับอัคนินทร์มาสามวัน โทรศัพท์ถูกยึดติดต่อใครไม่ได้และไม่ได้ไปทำงาน ป่านนี้เธออาจถูกขึ้นบัญชีดำแล้ว“บอกชื่อมา” อัคนินทร์เอ่ยถามเสียงนุ่มด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ไม่เร่งรัดด้วยการพาเจ้าเหินลอยเล่นไปมาช้า ๆเชิญขวัญเม้มปากแน่น ทำท่าไม่ยอมเปิดปากชายหนุ่มหัวเราะร่วน เริ่มเพิ่มความเร็วอีกครั้ง ทิ้งตัวลง แล้วพุ่งขึ้นฟ้า ตีลังกาสามตลบ จนคนในอ้อมแขนกรี๊ดลั่นจนหูแทบแตก“บอกแล้ว ยอมแล้ว ปาลิน... ปาลิน ศุภาสิน”เธอได้แต่ร่ำร้องขอโทษรุ่นน้องเพื่อนสนิทในใจ ขืนไม่ยอมพูด เธอได้อ้วกแตกในไม่กี่วินาทีนี้แน่อัคนินทร์กระชับอ้อมกอด พาร่างนุ่มที่สั่นไปทั้งตัวหมุนร่อนลงช้า ๆ จนเท้าแตะพื้นน้ำ วางเธอลงยืน โอบกอดไว้ไม่ปล่อยกำปั้นเล็ก ๆ ระดมทุบตัวเขาไปทั่ว หน้าสวยแดงก่ำด้วยความโกรธและกลัว“คนเลว คุณมันเลวจริง ๆ ปล่อยฉันเลยนะ”“ตอนแรกใครอยากเล่น”“ใครให้เล่นผาดโผนขนาดนี้ล่ะ” ตอนเห็นเครื่องเล่นครั้งแรก เธออยากเล่นเพราะเคยเธอเห็นสาว ๆ ในคลิปวิดีโอลอยตัวสวย ๆ ไม่ใช่ตีลังกา หมุนรอบทิศจนหัวหมุนแบบนี้ชายหนุ่มหัวเราะลอดลำคอเบา ๆ ฉวยจังหวะที่ปากส

เพราะนอนไม่หลับ เชิญขวัญจึงออกมานั่งเล่นบนระเบียงริมน้ำในตอนเช้ามืด ปล่อยให้อากาศเย็น ๆ ลูบไล้ผิวกาย ถึงอากาศจะเย็นไปสักหน่อย เธอไม่คิดจะกลับเข้าห้องด้านในอีกคนที่นอนไม่หลับ เพราะเฝ้ามองเจ้าของร่างนุ่มมาตลอด เดินมาหยุดอยู่ด้านหลังคนตัวบางที่นั่งกอดเข่าเจ่าจุกอัคนินทร์สบถคำหยาบคายออกมา ก่อนกระชากร่างเล็กให้หันกลับมาเผชิญหน้า“บางทีถ้าเธอแทงฉันคืนสักแผลสองแผล อาจทำให้รู้สึกดีขึ้นมาก็ได้นะ”มีดแหลมคมเล่มหนึ่งถูกยัดใส่มือบาง ก่อนจะถูกจับกดลงบนอกกระด้างเปล่าเปลือยเชิญขวัญตาโต จุดที่ปลายมีดปักลงคืออกด้านซ้าย เลือดสีสดซึมออกมาให้เห็น ขณะที่หัวใจเธอกระตุกวาบด้วยความสับสนและใจหายเธอพยายามสะบัดมือออกจากการจับกุม ขืนแรงเต็มที่ไม่ให้กดปลายมีดลงไปมากกว่านั้น จมูกอบอวลด้วยกลิ่นเหล้าจากลมหายใจอุ่น“คุณเป็นบ้าหรือไง”เธอสับสนทำตัวไม่ถูกเรื่องพ่อก็จริง แต่ไม่เคยคิดจะฆ่าใครอัคนินทร์หัวเราะเสียงเครียด ยอมปล่อยมือบาง เธอก็ขว้างมีดเล่มนั้นทิ้ง ระดมกำปั้นทุบตีกายแกร่งไม่เลือกที่“กี่ครั้งที่ฉันต้องช่วยชีวิตคุณไว้ แล้วคุณยังกล้ายัดเยียดให้ฉันเป็นฆาตกรอย่างนั้นเหรอ คนบ้า ไอ้บ้า เอาหัวสมองส่วนไหนคิด เลว

ที่นี่ไกลจากรชานันทร์พอสมควร“คุณไม่มีงานทำหรือไง คอยวอแวฉันอยู่ได้”อัคนินทร์ทอดสายตามองวงหน้าเนียนสวยนิ่งนาน นึกถึงรายงานที่ได้จากลูกน้อง“ผู้หญิงที่อุ้มท้องลูกเฮียตุลย์คือใคร”คำถามแรกที่เขาเปิดมาทำเอาเชิญขวัญชะงัก“ฉัน... จะไปรู้ได้ยังไง”ค่ำคืนนี้อัคนินทร์ดูเคร่งขรึมกว่าทุกวัน นัยน์ตาคมจ้องเธอเขม็ง เชิญขวัญหายใจไม่ทั่วท้องร่างสูงจะขยับเข้ามาใกล้ โน้มตัวลงเท้ามือทั้งสองกับพนักโซฟาที่หญิงสาวนั่งอยู่ กักเธอเอาไว้ในวงแขน ลมหายใจอุ่นรินรดหน้างาม ตาจ้องสบตา“เธอคงไม่อยากให้เฮียตุลย์มาเค้นเรื่องนี้เองหรอกใช้มั้ยวุ้น” เขาเองก็ไม่อยาก ทางที่ดีสุดคือ เค้นเธอด้วยตัวเอง“เธอไม่แปลกใจเลยนะ ตอนฉันถามเรื่องลูกเฮียตุลย์ นั่นก็ยืนยันได้ว่า เธอเป็นหนึ่งคนที่เกี่ยวข้องเรื่องนี้ นอกจากไอ้เตกับอาจารย์หมอที่ตายไปแล้ว”เชิญขวัญเมินหลบแววตาคมกริบที่เหมือนจะมองทะลุไปถึงหัวใจเธอได้“ตอนนั้นเธอเป็นนักศึกษาแพทย์ฝึกงานนี่นะใช่มั้ย”“ถ้ารู้ดีขนาดนั้น จะมาคาดคั้นฉันทำไม ทำไมไม่ไปถามคุณเตโชล่ะ”“ฉันชอบคาดคั้นเธอมากกว่า”หน้าคมก็โน้มลงใกล้อีก ปลายจมูกโด่งสวยคลอเคลียแก้มนุ่ม “ฉันให้เวลาเธอสามวัน หวังว่าฉันจะได้ค

ทว่า เธอคิดผิด เมื่ออีกฝ่ายตักเข้าปากอย่างไม่เดือดร้อน มิหนำซ้ำดูท่าเอร็ดอร่อยเสียอีก“ส้มตำเผ็ด ๆ ทำให้ตาสว่างดีเหมือนกัน”เชิญขวัญเบ้ปาก และลงมือกินบ้างโดยไม่รักษาภาพลักษณ์อะไรทั้งนั้นอัคนินทร์อมยิ้มกับท่าทางเหมือนเด็กโดนขัดใจของเธอ รู้เต็มอกว่าเธออยากแกล้งแต่เขาก็ยอม จริงอยู่ว่าอาหารพวกนี้ไม่ค่อยได้กินแต่ใช่ว่าเขาจะกินไม่ได้ชายหนุ่มหยิบทิชชูยื่นไปเช็ดมุมปากสวยเมื่อเห็นว่ามีเม็ดข้าวติดอยู่“กินเลอะเป็นเด็ก”“ฉันยังเด็กอยู่นี่”“จริงเหรอ”สายตาชนิดหนึ่งที่มองมาทำให้เชิญขวัญหน้าร้อน เธอถลึงตาใส่ ตัดสินใจเอ่ยถามสิ่งที่ค้างคาใจ“คุณจะวุ่นวายกับฉันไปถึงเมื่อไหร่”“วุ้น” อัคนินทร์หยิบไก่ทอดที่ฉีกเอาแต่เนื้อไปวางบนจานหญิงสาว “แทนตัวเองว่าวุ้นสิ น่ารักดี”“กรุณาตอบให้ตรงคำถามด้วย”เธออยากรู้ว่าเขาจะวอแวเธอไปถึงเมื่อไหร่ จู่ ๆ ก็เข้ามาข่มขู่บังคับ ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเมื่อท่าทางสาวเจ้าเอาจริงเอาจัง อัคนินทร์ยื่นมือไปเกลี่ยเส้นผมที่ถูกลมพัดมาระหน้าสวยออก มองสบตากันตรง ๆ“ไม่รู้สิ ตอนนี้ยังไม่คิด”ได้ยินคำตอบ เชิญขวัญก็อยากตะกุยหน้าหล่อ ๆ ให้ลายพร้อยนัก อีกฝ่ายยังอุตส่าห์โน้มหน้าเข้ามาพ

“เรื่องคืนบรรลัยนั่นทำกูเหนื่อยแทบอ้วก หยุดสักเดือนยังน้อยไปเลยเฮีย”ตุลายอมให้ อคิน กันต์กลทีย์ มือหนึ่งด้านการขุดค้นความลับของใครต่อใครปล่อยข้อมูลส่วนตัวออกสู่ตลาดมืดก็เพื่อล่อพวกมดปลวกที่จ้องกัดแทะเขามาตลอดให้เผยตัว พวกมันรวบรวมสมัครนักฆ่ามาเพื่อกำจัดเขาที่บ้านพักหรูหราริมทะเลสาบ นั่นคือคืนแดงเดือดที่อัคนินทร์พูดถึง มีคนตายนับร้อยทั้งฝ่ายนั้นและฝ่ายของพวกเขา และแผนการนั้น กลับทำให้ความลับหนึ่งเผยออกมา เรื่องเกี่ยวกับสายเลือดของตุลาที่เกิดจากการทำกิฟต์ ซึ่งเป็นเรื่องเดียวที่อคินสืบไม่ได้ ไม่มีข้อมูลว่าใครคือแม่ของเด็ก ตุลามีความสงสัยว่าเด็กคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ เจ้านายและพี่ชายบุญธรรมของเขาจึงร้อนใจบุกไปหาคนที่รับผิดชอบ นั่นก็คือเตโชเขาคงไม่ยอมโผล่หัวมาหาอีกฝ่าย ถ้าวุ้นแสนหวานจะไม่หลบหนีออกมาทำงานทั้งที่เขายังกักตัวเธอไว้ไม่ครบอาทิตย์เก่งกล้าขนาดนั้น เขาน่าจะจัดหนักจนเธอลุกจากเตียงไม่ไหวให้รู้แล้วรู้รอดไป“อย่างมึงนะจะหยุดสักเดือน แค่สามวันมึงก็คันมือคันตีนออกไปวิ่งไล่เชือดคนเล่นแล้ว กูยังแปลกใจทำไมคราวนี้มึงหายหัวไปเกือบอาทิตย์ได้”อัคนินทร์ไม่ตอบ เขาเป็นแบบนั้นจริง ตลอดหลายปีมานี

กำปั้นเล็ก ๆ เหวี่ยงจะฟาดอกกว้าง อัคนินทร์จับไว้ทัน เธอยกอีกมือมาจะตี เขาก็จับไว้ กดลงกับที่นอนเหนือศีรษะเล็ก ยิ้มเยือนชั่วร้าย“จำได้ไหม ฉันเคยบอกเธอไว้ว่าไง”“อะไร”“เมื่อไหร่ที่ฉันกลับมาทวงเธอคืน ฉันจะขังเธอไว้ไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน”ใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ ไม่คิดว่าอัคนินทร์จะจำเรื่องนั้นได้ เธอขึงตาวาววับ กลับได้รอยยิ้มยียวนเจ้าเล่ห์ร้าย“อยากร้ายแล้วเหรอ” คำถามเจือความรื่นรมย์ ตาคมเปล่งประกายร้อนแรง “ได้สิ แสดงความร้ายกาจได้เต็มที่เลยนะ แม่มดน้อย”แล้วเชิญขวัญก็ต้องอุทาน เมื่อถูกพลิกตัวขึ้นคร่อมทับร่างหนาอย่างรวดเร็ว สองมือถูกรั้งขึ้นไปเหนือหัวเขา ยึดไว้ด้วยมือแกร่งข้างหนึ่ง คนใต้ร่างก็หยัดสะโพกขึ้นส่งความเข้มขึงที่เริ่มเหยียดขยายซุกไซ้ซอกขาเธอ เธอสยิวซ่าน ยกสะโพกหนีทันที“ไม่!” เธอจะไม่ยอมอัคนินทร์หัวเราะร่วนตาพราว จับเอวบางดึงลงต่ำกระทั่งปลายความเป็นชายจดจ่อรวงช่อแสนหวาน ผลักดันความแข็งขึงสอดแทรกสู่กายงามทันทีเชิญขวัญเบิกตาโต เสียววาบที่นวลช่อ ปั่นป่วนในช่องท้อง ช่อสาวปริตึงเต็มแน่น เธอยังคิดจะเด้งร่างหนี แต่ถูกจับแน่น อัคนินทร์ชันท่อนขาแกร่งขึ้น แล้วขยับสะโพกขึ้นบดเบียดกร

แผนการอันนั้นทำให้โซ่ต้องมายืนอยู่หน้าโต๊ะกระจกสำหรับแต่งหน้าและเก็บของของเมียรักในห้องวอล์กอินโคเซต ตามองขวดยาคุมเขม็ง พรีมเปลี่ยนมากินยาได้หนึ่งปีแล้ว เขาจะคุมเองเธอก็ไม่ยอม บอกกลัวพลาดท้องทั้งที่แต่งงานกันแล้วนี่แหละ“ยืนทำอะไรตรงนี้ ไม่เข้าไปนอนสักทีล่ะ”เสียงทักถามจากเมียรักมาพร้อมกับอ้อมกอดที่ทำให้ใจอุ่นได้ทุกครั้งพรีมเบี่ยงหน้ามาสบตากันผ่านกระจกเงา ก่อนสายตาจะหลุบมองเห็นบางอย่างในมือสามี“นั่นอะไร”“ยาบำรุง”“โซ่ป่วยเหรอ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”“เปล่า เราไม่ได้เป็นอะไร”สุ้มเสียงห่วงใยของเมียรักทำให้โซ่โยนขวดยาลงไปบนโต๊ะ หันมาอุ้มร่างนุ่มเข้าห้องนอน ตามขึ้นไปนอนกอด เริ่มอธิบายกับสายตาเป็นคำถามที่มองมา“ยาบำรุง ไอ้ฟีมมันแนะนำให้เรานำมาเปลี่ยนกับยาคุมของตัวเอง”ใส่ความออดอ้อนลงไปในคำท้ายเมื่อตาเมียไหวระริก ด้วยกลัวเมียจะโกรธ“ทำแบบนั้นเพื่อ”หญิงสาวกลั้นยิ้มวางหน้าขึงขัง เข้าใจดีว่าสามีที่รักต้องการอะไร“เราอยากมีตัวเล็ก ๆ แล้ว”“ทำไมรีบล่ะ”หน้าคมขยับเข้ามาซุกบ่าเล็ก ฉวยเม้มต้นคอขาว“ถ้ามีตอนนี้ เลี้ยงไม่กี่ปีลูก ๆ ก็โตแล้ว เค้าจะได้สวีตกับตัวเองได้เต็มที่ไง ไม่ต้องไปวิ่งตามลูก

“ตกลงปะล่ะ”“ตกลง”พรีมตอบโดยไม่ลังเล ความรักที่มีต่อคนตรงหน้าไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน แม้ตลอดสองปีมานี้จะอยู่ด้วยกันทุกวัน ใกล้ชิดกันยิ่งกว่าคนในครอบครัว หากเธอก็รู้สึกเหมือนเขา คือยังอยากใกล้ชิดกันให้มากขึ้นไปอีกร่างนุ่มถูกยกหมุนท่ามกลางเสียงหัวเราะทุ้มนุ่ม เธอเองก็ยิ้มกว้างก่อนหัวเราะไปด้วยกัน สองมือกอดรอบลำคอหนาอย่างไว้เนื้อเชื่อใจริมฝีปากต่างพานพบประกบกันหลังชายหนุ่มหยุดหมุน โอบอุ้มร่างนุ่มไว้อย่างนั้น จูบแสนหวานที่หวามไปทั้งหัวใจถูกมอบให้แก่กันและกันอย่างลึกซึ้งตรึงอารมณ์ “กลับห้องกันเถอะ”หญิงสาวเอ่ยชวนหลังจูบแสนหวานจบลง“ไม่อยากเดินเที่ยวต่ออีกหน่อยเหรอ”“ไว้พรุ่งนี้ก็ได้ เราอยากอยู่กับโซ่” ท้ายประโยคกระซิบอย่างมีความหมายชายหนุ่มอมยิ้ม โอบเอวเล็กพาเดินกลับที่พักทันที แต่เส้นทางที่เลือกใช้นั้นก็ยังประดับด้วยแสงไฟที่ให้ความงดงามและแสนโรแมนติก บ่อยครั้งที่เขากดจูบขมับบางด้วยความรัก ชี้ชวนให้ดูสิ่งต่าง ๆ“เหนื่อยมั้ย”“ไม่เหนื่อยหรอก ดูไฟเพลิน ๆ”แม้หญิงสาวจะตอบไปอย่างนั้น กายแกร่งยังเดินมาย่อตัวลงข้างหน้า วาดแขนไปด้านหลังเพื่อรั้งร่างเล็กขึ้นหลัง“แบบนี้นายเหนื่อยแย่เลย”เ

“นึกถึงวันแรกที่เราช่วยเธอหิ้วของขึ้นห้องน่ะ”“ทำไม มีอะไรพิเศษเหรอ”“เรามีเรื่องจะสารภาพแหละ”“ว่า”“วันนั้นของมันไม่ได้หล่นจากถุงหรอก เราหยิบออกเอง”“ทำไมล่ะ”หญิงสาวมองคนรักอย่างไม่อยากเชื่อ นึกถึงเหตุการณ์วันนั้นขึ้นมา เธอแปลกใจตั้งแต่ตอนนั้นเหมือนกัน ถุงที่เธอผูกปากถุงอย่างดีทำไมถึงเปิดได้“เราจะได้มีเหตุผลไปหาเธออีกไง”“เจ้าเล่ห์จริง ๆ”โซ่หัวเราะ “ยอมรับว่าเจ้าเล่ห์ ตอนนั้นอะไรที่จะทำให้เราได้คบกับเธอ เราทำหมดแหละ”พรีมมองค้อน หมั่นไส้คนเจ้าเล่ห์มากกว่าจะโกรธคนโดนค้อนหัวเราะร่าท่าทางเบิกบานใจ ยักคิ้วหลิ่วตาให้สาวคนรัก“ทำไงได้เนอะ ชอบมากเลยคนนี้”วางของที่ถือมาไว้บนโต๊ะในครัวเสร็จ ชายหนุ่มยกร่างนุ่มขึ้นนั่งบนโต๊ะ โอบกอดไว้หลวม ๆ ส่งสายตารักใคร่มองสบตาคู่งามที่เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน“ใกล้ปีใหม่แล้ว ปีนี้อยากไปเที่ยวไหน อ๊ะ ๆ ไม่เอาเขาใหญ่แล้วนะ”“ไม่หรอก ปีนี้เราตามใจนาย อยากไปไหนล่ะ”“น่ารักฝุด ๆ แฟนใครน้อ...”“แฟนโซ่ไงคะ”โซ่คลี่ยิ้ม มอบจูบหวาน ๆ ซ่านซึ้งทรวง ถูกอกถูกใจในคำตอบ“ปีนี้เราไปเที่ยวญี่ปุ่นกันนะ ไปดูหิมะสวย ๆ หนาว ๆ แล้วลงแช่อนเซ็นอุ่น ๆ คงฟินดี”“ฮื่อ”หลั

โซ่พรมจูบไปทั่วหน้าปลั่งอย่างแสนรักขณะซึมซับความรู้สึกสุดพิเศษ ทั้งกอดรัดร่างนุ่มแน่นอย่างแสนหวงแหน หญิงสาวอิงแอบแนบซบไม่คิดผละห่าง แล้วก็รู้สึกถึงความต้องการของเขาผ่านความผ่าวร้อนที่คึกแข็งขึ้นมารวดเร็ว“มันใหญ่อีกแล้ว” เสียวหวานกระซิบ“มันอยากซุกพรีมอีก” โซ่เอ่ยยิ้ม ๆ หอมแก้มนุ่มแรง ๆ ก่อนทำท่าจะลุกจากโซฟา“ไปไหน”“หยิบถุงก่อน เราไม่อยากให้พรีมเสี่ยงถึงเราพร้อมรับผิดชอบทุกอย่างก็เถอะ” ถึงจะชอบที่ได้สัมผัสกันแบบไม่มีสิ่งขวางกั้นมากจับใจ ถึงแม้สถานะระหว่างกันคือคู่หมั้นที่ผ่านการเข้าพิธีหมั้นหมายด้วยความเห็นชอบของผู้ใหญ่แล้ว โซ่ไม่คิดจะให้มีเรื่องใดมาทำให้พรีมต้องหยุดชะงักการใช้ชีวิตในวัยนี้พรีมยึดต้นแขนใหญ่ไม่ยอมให้ลุก ซุกหน้ากับซอกคอหนา พึมพำเสียงเบา“ไม่เสี่ยงหรอก” ไม่ปล่อยให้คนรักนิ่วหน้าสงสัยนาน “เราไปฝังยาคุมมา”“พรีม! ตั้งแต่เมื่อไหร่” ได้ยินแบบนั้น ชายหนุ่มรีบจับแขนเรียวมาสำรวจ ก่อนจะเห็นรอยเล็ก ๆ ตรงแขนข้างหนึ่ง ช่วงก่อนหยุดยาวสิ้นปี ต่างคนต่างยุ่งเรื่องสอบและติวกับเพื่อน เขาถึงพลาดเรื่องนี้ หน้าเข้มขึ้น ลูบรอยเล็กแผ่วเบา“เจ็บหรือเปล่า เธอไม่จำเป็นต้องทำแบบเลยนะ”ท่าทางห่วง

ตลอดหลายเดือน บิดามารดาเดินทางกลับไทยเมื่อไหร่มักจะเรียกหาพรีมเข้าไปเล่นด้วย พวกท่านเอ็นดูพรีมมากกว่าเขาที่เป็นลูกชายซะอีก เหตุเพราะพรีมเป็นคนขี้อ้อนน่ารัก แม่ที่มีแต่ลูกชายจะไม่หลงยังไงไหวตัวเขายังหลงเธอจะตาย“ไว้ปิดเทอมใหญ่ค่อยไป จะได้อยู่กับท่านหลาย ๆ วันให้หายคิดถึงไปเลยดีไหม”“เธอว่าดี เราก็ว่าดี”“นายน่ารักที่สุดเลย”หญิงสาวแนบหน้าเข้าจูบแก้มขาวหนัก ๆ เป็นการให้รางวัลในความน่ารัก ก่อนจะเกาะกอดกายหนากระชับ เอนหน้าวางคางบนบ่ากว้าง ปล่อยให้เขาแบกเธอไปเรื่อย ๆครั้งนี้โซ่เลือกบ้านหลังใหม่อยู่ห่างจากหลังอื่นพอควรจึงมีความเป็นส่วนตัวและมองเห็นวิวสวยได้ทุกองศา“หนักหรือเปล่า เหนื่อยมั้ยให้เราลงเดินดีไหม”“ตัวเบายังกะนุ่น เอาตรงไหนมาหนัก”ชายหนุ่มยังยืนยันว่าไม่หนัก ไม่เหนื่อยด้วยการวิ่งขึ้นเขาโดยมีแฟนสาวเกาะหลัง“เกินไปแล้ว เดี๋ยวก็หัวใจวายหรอก”“ถ้าจะวายขอวายบนอกเธอดีกว่า”“นายนี่”โซ่หัวเราะร่วน ยอมหยุดวิ่ง เปลี่ยนมาก้าวเดินแทน ซึ่งใช้เวลาไม่นานก็ถึงบ้านพักหลังงาม“ว่าไม่เหนื่อยแต่ได้เรื่องเหมือนกันนะเนี่ย มาปั๊มหัวใจหน่อยเร็ว”หน้าระรื่นยิ้มกรุ้มกริ่มไร้ร่องรอยความเหนื่อยล้า ถึงอย่

หลังจากคบหาดูใจกันมาพักใหญ่ โซ่ร่ำร้องอยากเปิดตัวกับครอบครัวของเธอบ้าง ทั้งที่เขาเองก็ได้รู้จักพี่สาวทั้งสองของเธอแล้ว แม้จะผ่านทางการคอลล์วิดีโอตอนที่เธอคุยกับพี่ ๆ บางครั้งเขาร่วมคุยด้วย แต่โซ่ให้เหตุผลว่ายังไม่เคยเจอตัวจริงกันอย่างเป็นทางการสักครั้ง ส่วนทางบิดามารดาเธอนั้น เขาเจอบ่อยเพราะพาเธอกลับบ้านทุกเดือนดังนั้นในวันหยุดสงกรานต์พรีมจึงได้พาชายหนุ่มมาบ้านที่นนทบุรีด้วย ซึ่งวันนี้พี่สาวทั้งสองพร้อมกับคนรักกลับมาบ้านเช่นกันโซ่หอบของฝากมากมายมาด้วยและไม่ลืมหิ้วกล้วยไม้ต้นใหญ่กำลังออกดอกสะพรั่งโดยมีช่อดอกยาวเฟื้อยเต็มต้น พอเธอถาม เขาบอกเล่าคร่าว ๆ ว่าเป็นกล้วยไม้ตระกูลช้างคนรับถูกอกถูกใจมาก ยิ้มกว้างหน้าบาน รีบบอกให้นำไปไว้ในเรือนกล้วยไม้ทันที“หนุ่มคนนี้นี่รู้ใจพ่อเราจริง ๆ” พัชรีเย้าลูกสาว“นั่นก็ขยันหาของมาเอาใจกันค่ะ พรีมห้ามก็ไม่ฟัง” กล้วยไม้บางต้นราคาแพงจนเธอตกใจ“แล้วพี่พลอยกับพี่เพลงมาถึงนานยังคะ พากันไปไหนแล้วล่ะ”ในบ้านไม่มีพี่สาวทั้งสอง พรีมรู้ว่าพวกเขามาถึงจากรถยนต์หรูสองคันที่จอดอยู่หน้าบ้าน“สักพักแล้วล่ะ ตอนนี้นั่งเล่นกันอยู่ในสวนหลังบ้าน”“งั้นเราไปสมทบกับพี่ ๆ กั