ตอนที่ 11 ผมก็ไม่นิยมของเก่า

          แล้วภีมภพก็เล่าเรื่องงานแต่งงานให้กับคนที่นั่งข้างๆ ฟังแต่ไม่ได้บอกว่ารักแรกของเขาจะมาร่วมงานด้วย ตอนนี้สถานะของเขากับญารินดายังไม่มีอะไรคืบหน้า เขาไม่อยากให้เรื่องในอดีตมีผลกระทบกับเรื่องที่เขาตั้งใจจะทำในอนาคต

          “ไม่เห็นว่าจะมีปัญหาอะไรนี่คะ ไปเถอะค่ะ ไปเจอเพื่อนๆ น่าสนุกดีออกนะคะ”

          “กอหญ้าไปด้วยกันไหม”

          “ไปได้เหรอคะ แต่กอหญ้าไม่รู้จักใครเลยสักคน”

          “ไม่รู้จักที่ไหน พี่ยุ้ยก็ไปนะครับ” เขาหมายถึงแฟนสาวของเพื่อนที่เป็นเจ้าของร้านคอมพิวเตอร์

          “เหรอคะ”

          “ว่าไงสนใจไหมล่ะ” ภีมภพคิดว่าจะพาเธอไปด้วยไม่รู้ว่าในสถานะไหน แต่ก็ยังดีกว่าไปคนเดียว อย่างน้อยก็เป็นการปิดโอกาสของปวีรดาไปในตัว

          “แต่กอหญ้าไม่มีชุดนะคะ”

          “เดี๋ยวพรุ่งนี้น้าพาไปซื้อดีไหม แต่กอหญ้าต้องขอแม่กับน้าพรก่อนนะครับ” เพราะรู้ว่าสองคนนั้นทั้งหวงและห่วงเธอมากแค่ไหน

          “ค่ะ แต่ถ้าแม่ไม่ให้ไปล่ะคะ”

          “ต้องลองขอดูก่อนสิกอหญ้า” เพราะครั้งนี้งานแต่งค่อนข้างจะจัดใหญ่ เพราะเจ้าบ่าวเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของร้านจำหน่ายวัสดุก่อสร้างเจ้าใหญ่ของจังหวัด ถ้าแอบพาญารินดาไปโดยไม่บอก พี่สาวของเขาคงได้รู้จากคนอื่นอย่างแน่นอน

          พอกลับมาถึงบ้านญารินดาก็รีบบอกเรื่องนี้กับมารดาและเพียงพอที่กำลังนั่งดูทีวีกันอยู่ที่ห้องรับแขก

          “ดีเลยภพ พี่กำลังหาเพื่อนไปงาน เราไปกันทั้งหมดนี่แหละค่ะ น้าวาสด้วยนะคะ”

          “น้าขอตัวค่ะคุณพร คุณภพ งานแบบนี้ไม่เหมาะกับน้าหรอกค่ะ”

          “แล้วกอหญ้าล่ะ ว่ายังไง”

          “หนูแล้วแต่แม่ค่ะ”

          “น้าวาสคะ พรอยากให้กอหญ้าไปงานนี้ด้วยเพราะคนมากันเยอะ พรอยากแนะนำให้กอหญ้ารู้จักกับเพื่อนของพร บางคนยังไม่รู้ว่าพรมีหลานสาว และงานนี้ก็มีลูกค้าเจ้าใหญ่ กอหญ้าจะได้ทำความรู้จักไว้”

          “ถ้าคุณพรเห็นสมควร น้าก็ไม่ห้าม ว่าแต่กอหญ้ามีชุดที่จะใส่ไปงานหรือยังลูก”

          “น้าภพบอกว่าถ้าแม่อนุญาตให้ไป พรุ่งนี้น้าภพจะพาไปซื้อชุดค่ะ”

          “เรื่องชุด เดี๋ยวน้าพากอหญ้าไปที่ร้านประจำดีกว่า เพราะน้าเองก็ต้องไปดูชุดที่สั่งตัดไว้ด้วย”

          “ดีเหมือนกันนะกอหญ้า น้าไม่ค่อยรู้เรื่องผู้หญิงเท่าไหร่”

          “ค่ะน้าภพ”

          ภีมภพมองหญิงสาวที่ยืนเคียงข้างพี่สาวของเขาตาไม่กะพริบ เพราะก่อนออกมาจากบ้านชายหนุ่มไม่ได้เจอเธอเลย เพียงพรให้น้องชายล่วงหน้ามาก่อน แล้วเธอกับญารินดาก็ตามมาทีหลัง

          วันนี้ญารินดาดูสวยหวานกว่าทุกวัน เธอสวมชุดเดรสสีฟ้าอ่อนเปิดไหล่เพียงเล็กน้อย สวยสมวัย ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเพียงนิด ดวงตากลมโตดูเป็นประกาย เขาเห็นว่าใครหลายคนในงานต่างพากันสนใจเธอเป็นพิเศษไม่รู้เพราะเพียงพรแนะนำว่าเป็นหลานสาวหรือเพราะความสวยของเธอกันแน่

          “ภพมีหลานด้วยเหรอคะ วีไม่เห็นรู้มาก่อน” ปวีรดาที่เอาแต่เดินตามเขาไปทั่วทั้งงานถามขึ้น

          “ครับ”

ภีมภพพยายามคุยกับเธอให้น้อยที่สุด เรื่องราวระหว่างคนทั้งสองจบลงไม่ดีนัก เธอไม่ค่อยเห็นด้วยในวันที่เขาลาออกจากบริษัททั้งๆ ที่ทุกอย่างกำลังไปได้ดี ทั้งสองก็ทะเลาะกันอยู่หลายครั้ง สุดท้ายก็เป็นเขาที่ทนไม่ได้ เพราะปวีรดาดูถูกร้าน ดูถูกอาชีพของครอบครัวที่ส่งเสียให้เขาเรียนจนจบ

จากนั้นเขากับเธอก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย แต่ก็พอทราบข่าวของเธอบ้างจากเพื่อนในกลุ่ม การเจอกันวันนี้จึงเป็นครั้งแรกที่ทั้งสองได้เจอกัน หลังจากเลิกรา

          ตลอดเวลาที่อยู่ในงานภีมภพไม่มีโอกาสคุยกับญารินดาเลย เพราะหญิงสาวเดินตามเพียงพรไปทั่วงาน ส่วนเขานั้นก็มีปวีรดาเกาะติดแจ จนกระทั่งถึงเวลากลับ ภีมภพจึงมาดักรอที่ลานจอดรถ

          “กอหญ้า น้าพรล่ะครับ”

          “น้าพรกำลังตามมาค่ะ” ญารินดามองผู้หญิงที่ยืนเกาะแขนชายหนุ่มอยู่ด้วยสายตาที่อ่านยาก เธอไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร แต่ก็ไม่กล้าถาม

          “น้ากับเพื่อนจะไปดื่มกันต่อ กอหญ้าไปกับน้าไหมครับ” ภีมภพอยากให้เธอไปรู้จักกับเพื่อนๆ คนอื่น

          “ภพค่ะ น้องยังเด็กชวนไปที่แบบนั้นได้ยังไงคะ”

          “ไม่เห็นเป็นไรเลย ผมก็ไปด้วย”

          “มันจะไม่สนุกเอาสิคะภพ วีไม่อยากให้ภพต้องมาคอยดูแลเด็ก”

          “มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณนะวี”

          “เกี่ยวสิคะ ก็วีเป็นแฟนคุณ”

          ญารินดาตัวชา เธอไม่รู้เรื่องนี้เลย เขาผิดบังเรื่องทั้งหมดได้ยังไงถึง 3 ปี

          “พูดให้ถูกนะวี เราเป็นแฟนเก่า แล้วผมก็ไม่นิยมของเก่า”

          “ภพยังไม่มีใคร วีก็โสด”

          “คุณรู้ได้ยังไงว่าผมไม่มีใคร”

          ญารินดาอยากจะหายตัวไปตอนนี้ เพราะคำพูดของคนทั้งสองทำเหมือนเธอไม่มีตัวตนเลยสักนิด

          “อย่าหลอกตัวเองเลยภพ วีรู้ว่าคุณยังรักวีอยู่”

          “ผมไม่อยากคุยเรื่องนี้อีกแล้ว ถ้าคุณยังอยากเป็นเพื่อนกับผมก็ควรหยุดพูดถึงอดีตนะวี ถ้ายังพูดอีกแม้แต่ความเป็นเพื่อนคุณก็จะไม่ได้จากผม”

          ภีมภพพูดกับปวีรดา แต่สายตามองหน้าหลานสาว ถ้ามองไม่ผิดเหมือนว่าญารินดาจะแอบยิ้ม

          “กอหญ้าตกลงจะไปกับน้าไหมครับ”

          “ไม่ดีกว่าคะ กอหญ้าต้องขับรถให้น้าพร”

          “อย่าขับเร็วนะครับ”

          “ค่ะน้าภพ แล้วน้าภพจะกลับดึกไหมคะ”

          “ไม่ดึกครับคงแวะไปหาเพื่อนไม่นาน คืนนี้น้านอนบ้านใหญ่นะครับกอหญ้าอย่าเพิ่งปิดประตูล่ะ” เพราะบ้านหลังเล็กกำลังปรับปรุงหลายวันมานี้ภีมภพจึงมาใช้ห้องนอนของตัวเองที่อยู่ตรงข้ามห้องของเพียงพร

          “น้าพรมาแล้ว กอหญ้าไปก่อนนะคะ”

          “ครับ”

          “รอน้านานไหมกอหญ้า พอดีน้าเจอทานนายอำเภอเลยคุยนานไปหน่อย” เพียงพรถามหญิงสาวที่เดินมารอที่รถก่อนหน้า

          “ไม่ค่ะ”

          “เมื่อกี้น้าภพใช่ไหมที่ยืนคุยกับกอหญ้า”

          “ค่ะ น้าภพกับผู้หญิงชื่อวีค่ะ”

          “อ่อ”

          “น้าพรรู้จักเหรอคะ เธอเป็นแฟนน้าภพใช่ไหมคะ”

          “แฟนเก่าจ้ะ เลิกกันไปหลายปีแล้ว”

          “ดูเหมือนเธออยากคืนดีกับน้าภพนะคะ”

          “แล้วน้าภพว่ายังไงล่ะกอหญ้า” เพียงพรรู้สึกเป็นห่วงความรู้สึกของน้องชาย

          “น้าภพบอกว่าเป็นได้แค่เพื่อน”

          “ก็คงเป็นแบบนั้นแหละ น้าภพของกอหญ้าไม่ใช่คนโง่”

          “คุณวีเป็นคนไม่ดีเหรอคะ”

          “เธอก็ไม่เลวร้ายอะไรนะ แต่น้าภพไม่ชอบให้ใครมาดูถูกอาชีพและร้านที่พ่อกับแม่สร้างกันมา”

          ญารินดาพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมทั้งสองคนถึงเลิกกัน เพราะภีมภพเคยพูดให้ฟังว่าร้านค้าและครอบครัวเป็นทุกอย่างในชีวิต

          แม้จะรู้สึกไม่พอใจที่ภีมภพไปเที่ยวต่อกับเพื่อนๆ และแฟนเก่าแต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะสถานะของเขากับเธอนั้นยังเป็นน้ากับหลานแม้เธออยากจะเปลี่ยนสถานะแค่ไหนก็ยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะ

          พอกลับมาถึงบ้านญารินดารีบอาบน้ำจากนั้นก็นอนรอว่าเมื่อไหร่เสียงรถของภีมภพจะเข้ามาสักที รอจนกระทั่งเผลอหลับไปหลายรอบ จนถึงเวลาตีหนึ่ง เสียงรถก็มาหยุดที่หน้าบ้าน เธอเงี่ยหูฟัง อยากจะออกไปดูว่าชายหนุ่มเมามาหรือเปล่า

“ภพขา วีเดินไม่ไหวแล้ว อุ้มวีหน่อยได้ไหมคะ” เสียงผู้หญิงทำให้คนที่กำลังจะเปิดประตูออกจากห้องต้องชะงัก

          ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าผู้หญิงที่น้าชายพากลับมาด้วยคืนนี้เป็นใคร ความรู้สึกของญารินดาตอนนี้คือมันจุก มันเจ็บไปทั้งหัวใจ ตอนหัวค่ำอยู่ต่อหน้าเธอเขาพูดอีกอย่าง แต่สุดท้ายก็พาผู้หญิงคนนั้นกลับมาด้วย

          สองมือสั่นเทา เธอไม่อยากรู้ว่าสองคนนั้นจะคุยอะไรกันต่อ ญารินดาหยิบหูฟังมาสวมเปิดเพลงให้ดังกลบเสียงรอบข้าง ก่อนจะล้มตัวลงนอน พยายามข่มตาให้หลับ แม้จะยากแต่ญารินดาก็หลับไปพร้อมทั้งคราบน้ำตา