บทที่ 110 ไม่ได้หวังให้รัก

“....!!” ตกใจหนักก็ตอนถูกดันไหล่ให้เอนลง แล้วดึงขาอย่างแรงจนข้อศอกที่ค้ำเบาะหลุดต้องนอนหงาย “พะ..พี่คี..”

เธอมองการกระทำนั้นด้วยดวงตาที่ขึงโต แวบแรกเผลอไปนึกถึงยิ้ม รุ่นพี่ที่เคยทำงานด้วย หลายครั้งที่หล่อนหยุดงานบ่อย บางครั้งก็หยุดไปซะเฉยๆไม่บอกกล่าว พออีกวันมาทำงานก็สวมเสื้อแขนยาวปิดมิดชิดทุกที แต่ใช่ว่าเธอไม่เคยสังเกต บ่อยครั้งที่หล่อนเดินเข้ามาเอาของจากในครัวไปเติม ก็จะเห็นรอยช้ำตรงลำคอ ไม่ก็หลังมือของหล่อนมีรอยแดงเป็นริ้วคล้ายกับถูกเชือกบาด

นึกมาถึงตอนนี้เธอเผลอขึงตากว้างมองเขา จ้องเขม็งเข้าไปในตาลึกที่สะท้อนภาพตื่นตระหนกของตัวเอง หลังร่างสูงผละออกไปถอดเสื้อเผยกล้ามเนื้อกำยำให้เห็นต่อหน้าต่อตา ถึงภาพนั้นจะดูดี ทว่าตอนนี้เขากลับรู้สึกขนลุก

“มีอะไร..”หญิงสาวชะงัก มาได้สติก็ตอนเขาคลานกลับขึ้นมา เกือบจะถึงตัวเธอร่างบางเบี่ยงหลบอัตโนมัติจังหวะเขายื่นหน้า และนั่นทำให้เขาชะงักตามไปด้วย ละสายตาจากลำคอขาวเนียนที่กำลังจะใช้จมูกและปากซุกไซ้ไปขมวดคิ้วขณะมอง “เป็นอะไรอีก”

“เปล่าค่ะ”

“กะอีแค่กุญแจมือ” เผยสีหน้าหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด “มีอะไรให้ต้องกลัวนัก”

เธอสะอึก รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง แถมมีบ