Semua Bab เด็กเสี่ย : Bab 1 - Bab 10

สิ้นเสียงของพี่ยิ้ม น้ำผลไม้ที่แม็กเพิ่งทำให้ในมือถึงกับชะงัก เธอที่เพิ่งจะดูดเข้าไปเพียงครั้งเดียวหันไปมองตามเสียง พลันยื่นน้ำแก้วนั้นกลับคืนให้คนตรงหน้าทันทีที่หันกลับมา “อร่อยจริงๆด้วย แต่ฝากไว้ก่อนนะ” “อ่า...” คนตัวสูงรับมาถือไว้อย่างรู้งาน มองตามแผ่นหลังที่เดินเร็วออกไปแล้วอมยิ้ม จากนั้นจึงจะนำน้ำแก้วนั้นไปแช่ตู้ให้ เผื่อเธอจะมีโอกาสได้กินต่อ พะแพงพาตัวเองมายืนรวมกันกับเพื่อนร่วมงานในร้านอีกหกคน สองในหกเธอรู้จักส่วนที่เหลือแค่เคยเห็น และแน่นอนเพียงแค่ยืนไม่ทันได้เอ่ยปากทักทายใครก็รับรู้ถึงพลังงานด้านลบถูกส่งมาให้กันก่อนซะแล้ว หากแต่เธอไม่ได้สนใจสิ่งนั้นมากไปกว่ากลุ่มคนมากมายตรงหน้า ที่กำลังพากันเดินเข้ามา ทีละคนสองคน โดยมียิ้มเป็นคนนำทางพาไปยังห้องรับรองที่เปิดรอเอาไว้ “ฟ้า แกดู..” “เห็น ฉันเห็น” “ใครอ่ะแกหล่อมาก ว้ายหล่อ” “อะไรจะขนาดนั้น เขาเป็นลูกรักพระเจ้าเลยป่ะ” เสียงซุบซิบลอยมาจากฝั่งซ้ายมือ ถึงไม่ได้อยากฟัง แต่ด้วยความที่ยืนใกล้กันจนเกินไปทำให้ได้ยินอย่างชัดเจน อ

พะแพงเองยังตกใจกับการกระทำของตัวเองแล้วนับประสาอะไรกับเขา แก้วบรั่นดีกำลังจะถูกกระดกเข้าปากอยู่แล้ว แต่กลับต้องชะงักกลางคัน เพราะเสียงหวานของเธอ ดวงตาคมกริบเหลือบมอง ไม่นานแก้วใบนั้นก็ถูกลดลงมากึ่งหนึ่ง หลังเจอสิ่งที่น่าสนใจมากกว่า ในหน้าสวยหมดจด แม้ไม่ได้เผยรอยยิ้มเหมือนกับตอนยืนคุยกับเพื่อน ถึงขนาดเพศตรงข้ามคนอื่นบังเอิญเห็น พากันใจละลาย แต่เพียงแค่นี้ก็สามารถสร้างภาพจำในหัวเขาได้แล้ว เธอจะเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำที่ตราตรึง “อืม” หากแต่คนอย่างคิระ หรืออาคีรา ที่คิดว่าการนิ่งเฉยเป็นการควบคุมตัวเองไม่ให้เสียอาการในสถานที่ที่เขาไม่คุ้นเคย และผู้คนที่ไม่ได้สนิทด้วยเป็นการวางตัวที่ดีที่สุด จึงทำเพียงได้พยักหน้ากลับคืนไปให้ ตรงข้ามกับคนตัวเล็กเธอมองสิ่งนั้นเป็นการถูกเมิน ใบหน้าของเธอร้อนวูบ ที่ไม่รู้ว่ามาจากความประหม่าหรือความเขินอาย กระนั้นไม่ว่าข้อไหนก็ทำตัวไม่ถูกด้วยกันทั้งนั้น และวิธีแก้คือการหมุนตัวพาตัวเองออกมาทันที แต่แล้ว จังหวะกำลังจะหลุดออกมาจากกรอบประตูกลับสวนกับอีกคนที่เดินกลับมาพร้อมกับเจ้าของร้าน

พะแพงเดินเท้าจากลานจอดรถเข้ามายังร้านอาหารที่เธอทำงานด้วยใบหน้าขาวจัดถัดไปทางซีดซึ่งมีมากกว่าปกติทำให้ผิดสังเกตของคนพบเห็น แม็กกำลังจัดของเตรียมเปิดบาร์ถึงกับขมวดคิ้วยุ่ง “แพง?” “จะเป็นลม แพงจะเป็นลมแล้วแม็ก” คนตัวเล็กเดินมาเกาะบาร์ กว่าจะปีนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้สูงนั้นได้ ถึงกับใช้พลังที่เหลือหยดสุดท้าย เพราะคนอื่นอาจแค่เขย่ง ส่วนคนที่สูงแค่ระดับล้อรถบรรทุกอย่างเธอจะต้องปีน “ไปทำอะไรมา” “แพงไปหางานทำมา” แก้วน้ำเปล่าถูกเลื่อนมาตรงหน้าโดยที่เธอไม่ได้ร้องขอ นั่นเพราะคนตัวสูงสังเกตว่าเธอไม่ได้มีน้ำมา คนตัวเล็กเลิกคิ้วคล้ายจะถามของเธอไหม แต่เพราะกระหายมาก และมันอยู่ตรงหน้าจึงคว้าดื่มไม่รอคำตอบ แม็กเห็นแบบนั้นถึงกับหลุดยิ้ม เธอน่ารักอีกแล้ว “จะลาออก?” “เปล่าๆ หาเพิ่ม” “งานแบบไหน แล้วมีเวลาพอเหรอ ที่นี่ก็เลิกดึกมากแล้วนะ” “ก็งานที่ออกไปทำสายๆ เสร็จก็มาที่นี่ต่อไง แบบงานแจกใบปลิวอะไรแบบนี้อ่า ช่วงปิดเทอมอยากทำให้เยอะหน่อย” “โห แพง แค่นี้ยังเหนื่อยไม่พออีกเหรอไง”

เกียรติชะลอรถช้าลงขณะถึงที่หมายและกำลังเลี้ยวเข้าซองจอดที่ประจำของตัวเอง หน้าจอโทรศัพท์กะพริบถี่แจ้งหมายเลขของคนคุ้นเคย ที่พักนี้โทรบ่อยซะจนน่าใจหาย เริ่มเป็นห่วงชีวิตของตัวเองและกังวลมากขึ้น ถึงชะตากรรมที่เสี่ยงขาดสะบั้นในไม่ช้านี้ทันทีที่เขาเห็นชื่อถึงกับใช้เกียร์ถอยไม่ถูก กว่าจะหาองศาจอดให้เรียบร้อย สายนั้นก็ถูกตัดไปเองโดยอัตโนมัติ ก่อนจะโทรกลับในเวลาไล่เลี่ยกัน“ขอโทษทีครับคุณปุณ ผมกำลังจอดรถถึงร้านพอดี มีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ”(เปล่า แค่จะบอกว่านายกูอยู่ร้านมึง)ได้ยินอย่างนั้นเจ้าของร้านถึงกับหูดับทันที พร้อมใบหน้าร้อนวูบ ใจสั่นอัตโนมัติราวกับคนหิวจัดแต่ไม่มีเวลากิน“ครับ? ตอนนี้นะเหรอครับ”(ใช่ นายพาเพื่อนไปจัดงานวันเกิด กูรอรับอยู่ข้างนอก ส่วนข้างในยกให้เป็นหน้าที่ของมึง ดูแลดีๆ ล่ะ ถ้าเป็นไปได้อย่าขัดใจนาย เขาเพิ่งจะทะเลาะกับพี่ชายมา)นี่ไม่ใช่การขู่ แต่เป็นการบอกกล่าวและตักเตือน ประหนึ่งว่าอาจเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นได้ ถ้ามีบางอย่างผิดพลาด เผลอทำนายเขาไม่พอใจ เกียรติหน้าเสีย จังหวะนั้นการพาตัวเองไปข้างหน้าแทบจะลอยไปมากกว่าเดิน โชคดีที่ขาไม่สะดุดจนพาตัวเองล้มลงให้ขายขี้หน้าลูก

เอาเข้าจริงเธอก็เกร็งไม่ใช่น้อย เมื่อมาอยู่ตรงจุดนี้ จุดที่ตอบตกลงเขาไปแล้ว ร่างบางยืนประจันหน้ากับเขา ด้วยชุดเดรสสั้นสีแดงที่ระดับของชายผ้าพ้นเข่ามาคืบนึง เธอจำได้ชุดนี้ยิ้มเคยใส่ และเธอก็เอ่ยปากชมว่าหล่อนสวย แต่หารู้ไม่เมื่อมาอยู่บนตัวเธอกลับสวยยิ่งกว่า มันทั้งเซ็กซี่และเย้ายวนในเวลาเดียวกันท่ามกลางการมองอยู่ของชายชุดดำที่แค่นั่งเฉยๆ ยังดูน่าค้นหา เขามองเธอนับตั้งแต่เดินเข้ามา มองตั้งแต่วินาทีแรกที่สบตากัน ด้วยสายตานี้ แววตานี้ไม่เปลี่ยนแปลง ซึ่งแน่นอนตอนนี้ที่เธอได้มายืนอยู่ตรงหน้าเขา ไม่ว่าด้วยกลอุบายใดของใคร นั่นหมายความว่าไปเปิดทางให้เขาได้เดินเข้ามาแล้วกึ่งหนึ่ง“จะ จะให้นั่งตรงไหนคะ”เสี่ยคิระเลิกคิ้วสูง คำถามของเธอราวกับปลุกเขาตื่นจากภวังค์ ขณะจ้องมองคนตรงหน้าแบบตาไม่วางตา เธอสวยมาก สวยชนิดที่ว่าไม่สามารถละสายตาไปไหนได้“ตรงนี้ก็ได้”มือหนาตบเบาะตรงที่ว่างข้างๆ พลางกระเถิบไปฝั่งซ้ายที่มีลลิสานั่งอยู่และหล่อนก็กระเถิบหลีกให้ตามสัญชาตญาณไปประชิดกับอีกคน ปลุกให้อีกคนหลุดจากการเหม่อลอยตื่นตามกัน ละสายตาจากการมองแก้วบรั่นดีในมือมาสนใจพวกเขาทั้งหมด แต่พอสายตาไปปะทะกับคนคู่นั้น ถึง