#ปูน้อยเมียสมิงกับบุหรี่ EP.5 Body language [2] จบตอน

“อื้อ... ปวดหัวจัง”

หนูปรับสายตาเข้ากับแสงแดดจ้าๆ ที่ส่องเข้าตา ก่อนที่จะค่อยๆ ผุดลุกขึ้นนั่งปรับสติสตังให้ชินกับทัศนียภาพตรงหน้า ที่ดูเหมือนจะเป็นห้องๆ หนึ่งที่เคยเข้ามาก่อน มันดูหรูหราและเป็นโทนสีมืดแบบผู้ชาย ส่วนแสงจ้าๆ ก็คงจะเป็นมู่ลี่ก็ถูกเลิกขึ้นสูงที่หน้าต่างบานใหญ่ข้างตัว

ว่าแต่... ผู้ชายงั้นเหรอ!

หนูผุดลุกขึ้นยืนบนเตียงแล้วตั้งท่าเตรียมพร้อมทันทีตามสัญชาตญาณ กวาดดวงตากลมโตไปรอบๆ ห้องที่ไม่มีใครอยู่ ก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่

ต้องดึงสติกลับมาแล้ว ต้องเพ่งจิตว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น

หนูคิดได้แบบนั้นก็ล้มตัวลงนั่งสมาธิ แล้วใช้นิ้วป้ายน้ำลายตัวเองแล้วมานวดคิ้วตัวเอง นั่งเพ่งกระแสจิตอยู่สักกพักจนพอจะจับใจความได้ว่า ก่อนหน้าที่ตัวเองจะสติดับวูบไป หนูกำลังจะไปมหาวิทยาลัยพร้อมกับพี่บุหรี่ ก่อนที่จะถูกอุ้มพาเข้าเลิฟโฮเตลด้วยฝีมือของเขา

ใช่! ใช่แล้ว

หนูกำลังจะโดนทำมิดีมิร้ายอยู่นี่นา!

“เฮือก!” พอคิดได้แบบนั้นก็สะดุ้งสุดตัว หัวใจดวงน้อยหล่นวูบลงไปที่ตาตุ่มเมื่อคิดได้ในทันทีว่าถ้าหมดสติไปแบบนั้นก็แปลว่าเสียตัวไปแล้วแน่ๆ จากที่เคยไปอ่านมา เขาว่ากันว่าเสียตัวครั้งแรกจะเจ็บมาก เพาะเยื่อพรหมจรรย์ฉีกขาด จะมีเลือดออกและเจ็บหน่วงหลังมีเพศสัมพันธุ์

แต่... ที่โจ๊ะโม๊ะหนูกลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บหน่วงอะไรนั่นเลย

หนูก้มลงมองตัวเอง เบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าตัวเองอยู่ในเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งของผู้ชาย เสื้อเชิ้ตแขนยาวลายฮาวายสีแดงสด นี่มันไม่ใช่ชุดนักศึกษาที่หนูเคยใส่อย่างแน่นอนค่ะ

งั้นก็แปลว่า...!

พรึ่บ!

หนูเปิดผ้าห่มออก เดินเป็นวิ่งอย่างระแวดระวังรอบๆ ไปเข้าห้องน้ำเพื่อไปปัสสาวะทิ้ง เพราะเคยได้ยินมาว่า ถ้าเกิดโดนหลั่งข้างใน การปัสสาวะจะช่วยขับมันออกได้จำนวนหนึ่ง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะจริงรึเปล่า

หนูเปิดชักโครกที่หรูหรา นั่งเบ่งฉี่จนปวด ก่อนที่จะปัสสาวะออกมาเยอะมากจนรู้สึกว่า... นี่แหละ เรารอดแล้ว ก่อนที่จะล้างก้นอย่างสะอาดสะอ้านแล้วกดชักโครกทิ้งซะ

หนูปรบมือให้ตัวเอง การป้องกันด่านแรก เคลียร์ค่ะ!

ทุกคนอาจสงสัยว่าทำไมหนูที่ดูจะเรียบร้อย (รึเปล่า) ใสซื่อ (ใช่จริงๆ เหรอ) และอ่อนแอ (อันนี้ท่าจะไม่ใช่) จะไม่มีทีท่าเสียอกเสียใจหรือฟูมฟายหลังจากที่ตื่นมาแล้วได้รู้ว่าตัวเองได้เสียสิ่งสำคัญของผู้หญิงไปให้ผู้ชายที่เราไม่ได้เป็นแฟนหรือไม่ได้รู้สึกรักไปแล้ว

นั่นก็เพราะแม่สอนหนูมาเสมอ ว่าพรหมจรรย์ไม่ใช่คุณค่าที่แท้จริงของผู้หญิง คุณค่าที่แท้จริงคือจิตใจที่แข็งแกร่งและร่างกายที่แข็งแรง ที่พร้อมจะสู้และชนเขากับปัญหาไม่ว่าจะเรื่องไหนก็ตามต่างหาก

เอาจริงๆ หนูก็ใจเสียนะคะ ใจเสียมากเลย เพราะไม่รู้ว่าตัวเองเสียไปแล้วจริงๆ รึเปล่า แต่ถ้าเสียไปจริงๆ หนูก็ต้องเชื่อในที่แม่พูด แล้วก้าวเดินต่อไปข้างหน้า

หนูเดินผ่านกระจกครึ่งตัวที่อ่างล้างหน้า ลอบมองมันนิดหน่อย ก่อนที่จะสะดุดเข้ากับรอยจ้ำตามตัว มันเป็นรอยแดง พอลองลูบเบาๆ แล้วกดนิ้วลงไปก็แสบนิดๆ เหมือนมีใครมาทำอะไรไว้

ที่สำคัญ... ดันมีที่คอด้วยค่ะ

หนูแทบกรี๊ด ก่อนที่จะรู้สึกไม่ดีถ้าเกิดมีใครมาเห็น ก็เลยรีบเปิดประตูออกจากห้องน้ำเพื่อหาทางหนีทีไล่ เพราะขืนอยู่ที่นี่ต่อไปไม่เป็นผลดีแน่ๆ หนูต้องทำใจสู้แล้วหนีกลับบ้านไปบอกแม่ ว่าพวกสมิงกับพี่บุหรี่ช่างแสนอันตราย

แต่ทว่า

ปึง!

ประตูห้องนอนกลับเปิดออกด้วยผู้ชายตัวสูงโปร่งคนหนึ่ง หนูรีบไปหลบหลังประตูห้องน้ำ แล้วก็เห็นว่าเป็นสมิงที่เดินดูท่าทางหงุดหงิดงุ่นง่านเข้ามาข้างใน เขาเริ่มกวาดทำลายข้าวของอย่างบ้าคลั่ง ก่อนที่จะชกกำแพงอย่างแรงเหมือนขัดใจอะไรสักอย่าง

ก่อนที่เขาจะตวัดหางตามามองทางเตียงนอนที่ก่อนหน้านี้หนูเคยนอนอยู่ตรงนั้น

พลันต่อมาเขาก็ก้าวยาวๆ ไปเลิกผ้าห่มออก ก่อนที่จะคำรามลั่นและเริ่มโยนหมอนใบใหญ่เข้าใส่หน้าต่างบานนั้น แล้วอาละวาดไม่เลิก เหมือนหมาบ้าที่ถูกกวนโทสะเข้าอย่างรุนแรง

หนูเองก็คิดว่า หนูไม่ควรแอบอยู่หลังประตูแบบนี้ เพราะผู้ชายตรงหน้าคือผู้ชายที่รับมือยากและเป็นผู้ชายที่นิสัยไม่ดี ก็เลยกลั้นใจคว้าอะไรบางอย่างในห้องน้ำ แล้วก้าวออกไปหน้าประตู ก่อนที่จะเขวี้ยงของสิ่งนั้นใส่หัวหมาบ้าตรงหน้า

ปึ้ก!

“โอ้ย ไอ้เวร!!” โดนจังๆ เลยค่ะ แอบสะใจอ่ะ “ไอ้บุหรี่ มึง...!!”

แต่ทันทีที่เขาตวัดสายตาเกรี้ยวกราดมาเห็นหนูที่ยืนใส่เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งอยู่หน้าประตูห้องน้ำแทนที่จะเป็นพี่บุหรี่อย่างที่เขาสบถออกมา ร่างสูงก็เงียบไป ก่อนที่เขาจะก้มลงหยิบของที่หล่นลงพื้นมากำไว้แน่น

“ชะ... ช่วยอธิบายด้วยค่ะ” หนูทำใจกล้าพูดคำแรกออกไปเสียงสั่น พอเขาสบตาด้วยก็เริ่มตั้งการ์ด “อธิบายมาตรงๆ เลยนะคะว่าพี่กับพี่บุหรี่รวมตัวกันทำอะไรน้องไปบ้าง”

สมิงนิ่งไป ก่อนที่จะแค่นหัวเราะเสียงดัง

“ไปถามไอ้เหี้ยบุหรี่ดิ ก็เธอเป็นของมันนี่” หนูเบิกตาโตสุดๆ จนแทบหลุดออกมาเลย สะ... สรุปคือคนที่ทำเรื่องนี้คือพี่บุหรี่คนเดียวหรอกเหรอ ในตอนแรกหนูคิดว่าสมิงอาจจะเป็นคนสั่งการและพี่บุหรี่ก็แค่ทำตามโดยไม่เต็มใจ หรืออาจเพราะสงสัยหนูคงมองพี่บุหรี่ในแง่ดีมากไปหน่อย

“งะ... งั้นช่วยเรียกพี่บุหรี่ให้ทีค่ะ หนูต้องคุยกับเขา”

“ทำไม?” เขาเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างกวนประสาท เหมือนไม่ได้ใส่ใจฟังในสิ่งที่หนูพูดออกไปเลย จงใจจะพาลหาเรื่องอยู่ท่าเดียว “ชอบมันเหรอ เห็นก็ไปกับมันแล้วยอมให้แม่งพาไปทำเรื่องทุเรศๆ ไม่ใช่ไง?”

“อะ... อะไรนะคะ” หนูหลุดคำถามโง่ๆ ออกไปเพราะปะติดปะต่อไม่ทัน แต่สมิงไม่สนใจ เขาเริ่มเดินต้อนหนูมาเรื่อยๆ จนหนูต้องถอยหลังหนีทั้งๆ ที่ยังตั้งการ์ดอยู่แบบนั้น จนสุดท้ายแผ่นหลังเล็กๆ ก็ชนเข้ากับกำแพงที่เย็นชืด ก่อนที่เขาจะยื่นแขนข้างหนึ่งมากักร่างกายของหนูเอาไว้

หนูถูกเขาทำท่าที่เรียกว่า ‘คาเบะด้ง’ ด้วยอย่างสมบูรณ์แบบ

“อ้อ” แล้วเขาก็ดุนลิ้นเข้ากระพุ้งแก้มอย่างสุดเท่ แบบพระเอกการ์ตูนโชเน็นที่อ่านบ่อยๆ ก่อนที่จะเกริ่นขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “พอดีลืมไป”

“...”

“เธอไม่ได้เป็นของมันแค่คนเดียวหรอก” เขาเริ่มกระตุกยิ้มมาดร้าย “แต่เป็นของพี่ด้วยอีกคน”

“!!!”

วะ... ว่ายังไงนะคะ!

“ทำไม?” เขาเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างกวนประสาท เหมือนไม่ได้ใส่ใจฟังในสิ่งที่หนูพูดออกไปเลย จงใจจะพาลหาเรื่องอยู่ท่าเดียว “ชอบมันเหรอ เห็นก็ไปกับมันแล้วยอมให้แม่งพาไปทำเรื่องทุเรศๆ ไม่ใช่ไง?”

“อะ... อะไรนะคะ” หนูหลุดคำถามโง่ๆ ออกไปเพราะปะติดปะต่อไม่ทัน แต่สมิงไม่สนใจ เขาเริ่มเดินต้อนหนูมาเรื่อยๆ จนหนูต้องถอยหลังหนีทั้งๆ ที่ยังตั้งการ์ดอยู่แบบนั้น จนสุดท้ายแผ่นหลังเล็กๆ ก็ชนเข้ากับกำแพงที่เย็นชืด ก่อนที่เขาจะยื่นแขนข้างหนึ่งมากักร่างกายของหนูเอาไว้

หนูถูกเขาทำท่าที่เรียกว่า ‘คาเบะด้ง’ ด้วยอย่างสมบูรณ์แบบ

“อ้อ” แล้วเขาก็ดุนลิ้นเข้ากระพุ้งแก้มอย่างสุดเท่ แบบพระเอกการ์ตูนโชเน็นที่อ่านบ่อยๆ ก่อนที่จะเกริ่นขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “พอดีลืมไป”

“...”

“เธอไม่ได้เป็นของมันแค่คนเดียวหรอก” เขาเริ่มกระตุกยิ้มมาดร้าย “แต่เป็นของพี่ด้วยอีกคน”

“!!!”

วะ... ว่ายังไงนะคะ!

“ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ ที่ตกเป็นเมียผู้ชายถึงสองคนในวันเดียว” เขาพ่นคำพูดเลวๆ ออกมา ในขณะที่หนูที่ถูกกักอยู่ในอ้อมแขนของเขาได้แต่ยืนอึ้งอย่างแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องนี้ได้เกิดขึ้นกับตัวเองแล้วจริงๆ

หนูเม้มริมฝีปากแน่น แล้วจ้องตาสู้เขาอย่างไม่ยอมแพ้ จนสมิงที่ได้เห็นแววตานั้นของหนูถึงกับชะงักไป

เขาคงจะหวังให้หนูรู้สึกแย่สุดๆ สินะคะ แต่ไม่หรอกค่ะ

“ถะ... ถามว่าตกใจมั้ย ก็ตกใจค่ะ ใจเสีย ใจเสียมากๆ” หนูพูดออกมา พร้อมกับกำหมัดแน่นจนมือเล็กๆ ที่แนบอยู่ข้างลำตัวสั่นเทา “แต่น้องไม่สนใจหรอกนะคะ พี่ไม่ต้องเอาอะไรมาขู่หรอก ถึงจะเสียพรหมจรรย์ไปแล้ว แต่น้องก็จะแข็งแกร่งและก้าวเดินต่อไปค่ะ”

“...”

“อีกอย่างน้องไม่กลัวพี่ด้วยค่ะ แน่จริงก็เข้ามาเลยสิคะ”

พูดอย่างหมายมาดพร้อมกับตั้งการ์ดขึ้นเตรียมต่อสู้ แม้ว่าในตอนนี้ร่างกายหนูจะตกเป็นรองเขา เพราะถูกเขากักขังไว้ด้วยท่าคาเบะด้งก็ตาม แต่ใจหนูสู้แน่นอน หนูจะทำให้เขารู้ว่าการมาขู่หนูจะจบด้วยอะไร

ร่างสูงโปร่งของสมิงนิ่งไป ก่อนที่เขาจะสบถออกมาอย่างหัวเสีย พร้อมๆ กับลูบหน้าตัวเองแล้วหัวเราะเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง

“หะ... หัวเราะอะไรคะ เข้ามาสิ” หนูท้าทายพร้อมกับตั้งหมัดเตรียมชกด้วยสีหน้ากล้าๆ กลัวๆ แม้ว่าในใจจะคั่งแค้นมากจนอยากจะต่อยเขาสักหมัดเน้นๆ ให้สลบไปเลยก็ตาม แต่ดูจากท่ารับหมัดของสมิงในตอนนั้น หนูจะประมาทเขาไม่ได้อย่างเด็ดขาด

สมิงหยุดหัวเราะในทันที เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนัก แล้วเอื้อมมือหนามาตรงหน้าหนูที่ตั้งท่าไว้ ก่อนที่หนูจะหลับตาปี๋ เขาก็แตะฝ่ามือลงบนศีรษะของหนู แล้วเริ่มขยี้เบาๆ

อะ... อะไรอ่ะ

“เพ้อเจ้อมากไปรึเปล่าเธอน่ะ” เขาพ่นคำพูดร้ายๆ ออกมา หนูเลยลืมตาขึ้นมองเขาอย่างไม่เข้าใจ “ไม่ได้เสียตัวสักหน่อย ต้องต่อยด้วยเหรอวะ?”

หะ... ห้ะ?

“อะ... อะไรที่ว่าคือไม่ได้เสียคะ” หนูถามออกมาเสียงสั่นเพราะยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เพราะรอยจ้ำแดงเต็มตัวขนาดนั้น แถมตื่นมาในชุดของผู้ชายด้วย

“ก็แค่เกือบ แต่ไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น” เขาอธิบายด้วยสีหน้าตายสนิท แล้วหนูก็อ้าปากค้าง “เธอไม่ได้เสียอะไร ไม่ได้ฉีกขาดด้วยฝีมือของพี่กับไอ้เหี้ยบุหรี่หรอก”

“...”

“ก็บอกต้องดูใจสองปีไม่ใช่ไง?” เขาเลิกคิ้วถามล้อเลียนประโยคที่หนูเคยพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ส่วนหนูก็พยายามปะติดปะต่อเรื่องราวทุกอย่างที่เขาพูดออกมาเป็นเรื่องๆ

อย่างแรก สมิงบอกว่าแค่เกือบ คงหมายถึงไม่ได้... นั่นล่ะค่ะ แต่อาจจะอยู่ในขั้นตอนก่อนที่จะ...!

ฉ่า

พอคิดได้แบบนั้นหน้าหนูก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทั้งใบหน้า ก่อนที่จะทำใจกล้าเงยหน้าขึ้นสบสายตาที่ฉายแววเจ้าเล่ห์ของเขา พร้อมกับกลั้นใจถามคำถามที่คิดว่าหน้าไม่อายที่สุดในชีวิตออกไป

“งะ... งั้นก็” หนูลดมือจากการกำหมัดมาเป็นจับหน้าอกตัวเอง แล้วใช้สายตาถามไถ่เขาแทนคำพูด

สมิงฉีกยิ้ม ก่อนที่เขาจะพยักหน้า

โอ้โนว!!

หนูแทบจะกรี๊ดออกมาตอนที่ได้รู้ว่าเขาได้เห็นอะไรต่อมิอะไรของหนูทุกอย่างแล้ว พอเข่าอ่อนจะทรุดลงไปนั่งกองกับพื้น สมิงก็คว้าข้อมือไว้ เขาดึงหนูเข้ามาจนชิดกับอก

“ก็แค่เห็นทุกอย่าง แล้วก็ดูดนม เลียให้เฉยๆ เอง” เขากระซิบข้างหูเสียงหนักด้วยน้ำเสียงสุดเซ็กซี่ หยอกเย้าให้หนูยิ่งหน้าร้อนวูบด้วยความอับอายสุดกู่ แต่ไม่ต้องอธิบายทั้งหมดก็ได้นะคะ ให้หนูจินตนาการเอาเองบ้างก็ได้ “ทั้งดูด ทั้งขยำ”

“...”

“นมน้องแม่งโคตรนิ่มเลยว่ะ”

เพี้ยะ!!

[พาร์ท : สมิง]

เพี้ยะ!!

“เหี้ย!!” ผมสบถออกมาเสียงดังลั่นห้องเพราะทันทีที่เย้าแหย่ยัยเด็กน้อยไม่ทันจบ แม่งก็ใช้ฝ่ามือเล็กๆ ที่ดูท่าจะไม่มีพิษสงนั่นฟาดเข้าใบหน้าซีกซ้ายของผมเต็มแรง จนหน้าหันพร้อมกับเซไปอีกทาง

ไอ้เวรเอ้ย ไม่รู้ว่าจะตบมาในองศานี้ จะหลบก็หลบไม่ทัน

หรือกูไม่อยากหลบก็ไม่รู้

แกรก

เสียงประตูห้องเปิดเข้ามาในจังหวะนั้น เป็นไอ้บุหรี่ที่เสี้ยวหน้าช้ำเพราะโดนผมต่อยไปทีนึงเพราะพูดจาไม่เข้าหูว่าผมชอบยัยเด็กนี่จนถึงขั้นคลั่งรัก ไอ้เวรนั่นคงหายไปกินยาแก้ปวดแล้วจะเข้ามานัวกับผมต่อ

แต่เห็นทีจะไม่ได้ เพราะไอ้ตัวเล็กตรงหน้ามันเดือดปุดๆ แล้ว

ยัยปูน้อยเห็นไอ้บุหรี่ที่เข้ามาในห้อง เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบแจกันราคาแพงใบใหญ่ยกขึ้นมาเหนือหัว แล้วทำท่าจะทุ่มลงพื้นดับอารมณ์คุกกรุ่น

“ยะ... อย่าเข้ามานะคะ! ทั้งคู่เลย!!” เธอตะเบ็งเสียงแหลมเล็กออกมาจากคอหอย ใบหน้าจิ้มลิ้มที่ดูน่ารักมีสีหน้าเกรี้ยวกราด สงสัยเมื่อกี้ที่แหย่ไป ผมคงจะไปกระตุกต่อมน้ำโหของเธอเข้า

ผมกับไอ้บุหรี่มองหน้ากัน ผมถามมันทางสายตาว่าเอาไงดี แม่งส่ายหน้าไม่มีคำตอบ

“เดี๋ยวก่อนยัยเด็กน้อย” จนสุดท้ายผมก็ทนไม่ไหวเลยพูดเอง พยายามปรับอารมณ์ตัวเองให้เย็นลงแล้วยกมือขึ้นห้าม เพราะแจกันนั่นเป็นของเสี่ยไบ เจ้าของธุรกิจในด้านสว่างที่แอบสนับสนุนผมอยู่ลับๆ เพราะเป็นญาติกัน แจกันนั่นซื้อมาจากดูไบราคาเป็นล้าน แถมเป็นของขวัญวันเกิดที่เสี่ยให้ไอ้บุหรี่ด้วย

ถ้าทุ่มแจกันนั่นลง จะว่าบ้านผมรวยก็จริงเหอะ แต่มีน้ำตาปริ่มๆ แน่

ผมเดินมุ่งเข้าไปอีกก้าว แล้วเธอก็ตะโกน

“บอกว่าอย่าเข้ามาใกล้น้องไงคะ! พวกพี่นี่มันเลวไม่มีที่ติจริงๆ มาทำมิดีมิร้ายผู้หญิงไร้ทางสู้อย่างน้องได้!!”

ที่พูดมาแม่งไม่ตรงกับภาพตรงหน้าเลย

“ใจเย็นก่อน” ผมพยายามเข้าไปใกล้เธอทีละนิดเพื่อจะเข้าไปคว้าแจกันไว้ แต่อีปูน้อยดันเดินถอยหลังไปอีก พร้อมกับยกแจกันขึ้นเหนือหัวเตรียมทุ่มลงพื้นตลอดเวลา

เอาจริงๆ ปะ แจกันนั่นแม่งทำมาจากแก้วคริสตัลทั้งอัน แล้วใบใหญ่สัสๆ มันไปเอาแรงมาจากไหนยกขึ้นเหนือหัวขนาดนั้นได้วะ

“ละ ลองเข้ามาอีกก้าวสิ ทุ่มหัวแตกแน่!!” แต่ยิ่งก้าวเข้าไปใกล้เหมือนยิ่งเติมน้ำมันในเชื้อเพลิง ยัยเด็กปูน้อยตวาดลั่นพร้อมกับก้าวไปอีกก้าว แต่เธอกลับสะดุดกับพื้นต่างระดับที่คั่นกลางระหว่างประตูห้องน้ำ

เพล้ง!!

แต่ที่เหี้ยกว่า คือมันดันล้มลงไปพร้อมกับไอ้แจกันราคาหลักล้านนั่นอ่ะดิ!!

“ไอ้เวรเอ้ย!!”