บทที่ 2

ไม่นานนัก ร่างกายของฉันก็เริ่มสั่นระริกเบา ๆ ฉันรู้สึกได้ถึงความร้อนวูบวาบที่พุ่งออกมาจากหว่างขาของฉัน

ฉันก้มหน้าซุกลงกับเข่า พยายามไม่หันไปมองจงติ้งอย่างสุดความสามารถ

ถ้าคนอื่นรู้ว่าฉันมีสภาพร่างกายแบบนี้ล่ะก็ คงต้องถูกชี้หน้าด่าว่าเป็นผู้หญิงสำส่อนแน่ ๆ

และฉันก็คงไม่มีหน้าอยู่ทำงานในบริษัทนี้ต่อไปได้อีก

ส่วนเพื่อนร่วมงานอีกคนหนึ่งที่คือจางเหมิ่งที่อยู่ในเต็นท์เดียวกันก็เริ่มกรนเสียงดังไปเรียบร้อย

ฉันกำมือแน่นจนเล็บจิกลึกลงไปในฝ่ามือ

และความเจ็บแสบเล็กน้อยนั้นก็พอทำให้ฉันตั้งสติกลับมาได้บ้าง

ฉันพยายามอธิบายกับจงติ้งว่า: "พี่จง ฉันไม่ได้จะตั้งแง่กับพี่นะคะ แต่ฉันรู้สึกไม่สบายจริง ๆ"

ฉันไม่คิดเลยว่านอกจากจงติ้งจะไม่พูดพร่ำอะไรสักคำแล้ว เขายังขยับเข้ามาใกล้ แล้วยื่นมือหนาใหญ่อบอุ่นของเขามาแตะที่หน้าผากฉัน

ฝ่ามืออุ่นร้อนนั่นหยุดนิ่งอยู่บนหน้าผาก

สายตาของฉันเต็มไปด้วยภาพแผงอกของจงติ้งที่อยู่ตรงหน้า

ฉันเห็นกระดูกไหปลาร้าที่ชัดเจนและกล้ามเนื้อหน้าอกที่โค้งรับด้านในเสื้อเชิ้ต

วินาทีถัดมาร่างกายของฉันก็หดเกร็งแน่น ก่อนจะถึงจุดสุดยอดระลอกแรกท่ามกลางความอับอายอันมหาศาล

ฉันกัดฟันกลั้นเสียงครางไม่ให้เล็ดลอดออกมา

แต่ความรู้สึกหลังจากที่ผ่านจุดนั้นมาแล้วทำให้ฉันสั่นเทิ้มยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

ฝ่ามือของจงติ้งรับรู้ได้อย่างชัดเจนถึงแรงสั่นสะท้านของฉัน

"ทำไมหน้าเธอแดงขนาดนี้ล่ะ? ก็ไม่ได้มีไข้นี่? แปลกจัง" จงติ้งไม่เชื่อ แถมยังเอื้อมมือมาลองแตะหน้าผากกับแก้มฉันอีกครั้ง

ฉันยิ่งตัวสั่นหนักกว่าเดิมอีก

ฉันหันหน้าหนี พยายามหลบมือของเขาอย่างเต็มที่ แต่ด้านหลังก็มีแต่ผ้าเต็นท์ ทำให้ไม่สามารถหนีไปไหนได้เลย

ฉันกัดฟันแน่น ไม่กล้าเอ่ยปากพูดอะไรแม้แต่น้อย

ฉันกลัวว่าหากเอ่ยปากพูดอะไรออกไป มันจะกลายเป็นเสียงครางทันที

ฉันรู้ว่าตัวเองอยู่ในที่แคบแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว

จมูกฉันมีแต่กลิ่นของจงติ้งลอยอบอวลอยู่

เขาไม่สูบบุหรี่ กลิ่นตัวเลยยิ่งเด่นชัด เป็นกลิ่นสบู่อ่อน ๆ หอมสะอาด ปนกับกลิ่นฮอร์โมนเฉพาะตัวของเขา

ตอนนี้เหมือนรูขุมขนทั้งร่างกายของฉันเปิดกว้างไปหมด การถึงจุดสุดยอดเมื่อครู่ทำให้ฉันไวต่อทุกสัมผัสเป็นพิเศษ

ฉันรีบผลักจงติ้งออกไป เขาถูกฉันดันจนเอนตัวนั่งไปด้านหลัง

ฉันล้มลุกคลุกคลานออกจากเต็นท์ไป โดยไม่สนใจว่าตัวเองกำลังใส่กระโปรงสั้นและเขาก็ได้เห็นกางเกงในที่เปียกโชกแล้ว

เขารีบก้มหน้าหลบสายตาทันที

แต่จงติ้งก็ไม่ใช่เด็กหนุ่มไร้เดียงสาอะไร เขาครุ่นคิดบางอย่าง ก่อนจะตัดสินใจตามฉันออกมา

ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองหมดสิทธิ์ควบคุมร่างกายไปแล้ว

ความร้อนวูบวาบในท้องน้อยลุกลามอย่างรุนแรง ฉันไม่เคยรู้สึกถึงความปรารถนาอันแรงกล้าเช่นนี้มาก่อน

ในหัวมีแต่ภาพกระดูกไหปลาร้าภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวของจงติ้ง ลูกกระเดือกของเขา และช่วงแขนสีผิวแทนที่มีกล้ามเนื้อกำลังดี

แล้วก็ฝ่ามืออุ่น ๆ นั่น

ฉันเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้นทันที

ปฏิกิริยารุนแรงของร่างกายทำให้ฉันไม่รู้สึกถึงความเจ็บที่เข่าเลย

จงติ้งตามมาถึง ก่อนจะพยายามประคองฉันลุกขึ้น

"เสี่ยงซ่ง เธอเป็นอะไรกันแน่?"

ฉันรู้ดีว่าถ้าเป็นใครก็ตามที่ล้มป่วยจนทรุดลงกับพื้นวันนี้ เขาก็คงจะรีบเข้ามาช่วยแบบไม่ลังเลเหมือนกัน

ถึงแม้ในบริษัทเขาจะเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูดจากับใคร แต่กลับเป็นคนที่ทุกคนพึ่งพาได้เสมอ

ทว่าในตอนนี้ ยิ่งเขาเอื้อมมือมาประคองและสัมผัสร่างกายฉันมากเท่าไหร่ ร่างกายฉันก็ยิ่งตอบสนองรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น

ขาของฉันเกร็งเป็นระลอกด้วยความอ่อนไหว ทำให้ฉันแทบจะยืนไม่ได้เลย