บทที่ 4 เขาไม่เหมือนเดิม...

ใบหน้าและรอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนนั่นยังคงเหมือนที่เธอเคยเห็นในวันนั้นไม่เปลี่ยน แต่เขาไม่ใช่คนเดิมที่เธอเคยรู้จักอีกต่อไป

ไม่ใช่...พี่เจที่เธอเคยรู้จัก แต่วันนี้เขาคือ คุณเจษภัทร เจ้านายคนใหม่ของเธอเสียแล้ว แถมที่สำคัญคือหัวใจของเราก็มีคนเข้าไปจับจอง ไม่ว่าวันนั้นหรือวันนี้ พื้นที่ในหัวใจเขาก็ไม่ใช่ของเธอ มันไม่เคยเป็นของเธอ...

“ผมขอฝากตัวกับพวกเราทุกคนด้วยนะครับ หากมีอะไรที่ต้องการเสนอแนะ หรือปรึกษาเรื่องงานก็บอกกันได้เลยนะครับ เพราะตอนนี้เราคือทีมเดียวกันแล้ว”

นอกจากหน้าตาที่มีเสน่ห์แล้ว บุคลิกนิสัยใจคอของดอสคนใหม่ก็ดูจะเฟรนด์ลี่ผูกใจผู้ร่วมงานทั้งแผนกได้ไม่ยากเลย

“ใกล้ได้เวลาเข้าประชุมกับหัวหน้าแผนกแล้วค่ะดอส นี่เป็นเอกสารที่ต้องใช้เข้าประชุม ยังพอมีเวลาอ่านอีกนิดหน่อยนะคะ”

“ขอบคุณครับคุณรุ้ง” ชายหนุ่มเอ่ย ก่อนนึกได้ “อ้อ! จริงสิ...หลังประชุมเสร็จผมอยากได้รายงานการขายย้อนหลังของสามไตรมาสล่าสุดรวมถึงแผนงานต่างๆ ในปีนี้ด้วยนะครับ แล้วก็ช่วงบ่ายสองฝากคุณรุ้งช่วยนัดประชุมทีมกับทุกคนในแผนกเรา ทุกคนเลยนะครับ รบกวนคุณช่วยจองห้องประชุมให้ด้วย”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวรุ้งจัดการให้ ส่วนเอกสารต่างๆ เดี๋ยวให้น้องแตมปริ๊นให้ แล้วจะรีบเอาเข้าไปวางที่โต๊ะดอสเลยนะคะ”

“น้องแตม...” ชายหนุ่มทวนคำ คิ้วเข้มเลิกขึ้นนิดๆ

“อ๋อ น้องแตมคือเซลล์แอดมินคนใหม่ของเราค่ะ อ้าว...หายไปไหนแล้วล่ะ” รุ้งลาวัณย์แปลกใจเมื่อหันไปก็ไม่เห็นคนที่เอ่ยถึงเสียแล้ว

“งั้นผมขอฝากด้วยนะครับ” ชายหนุ่มไม่ได้ติดใจใดๆ เขารับแฟ้มเอกสารจากเลขาคนใหม่และเข้าห้องทำงานส่วนตัวไปเพื่อเตรียมตัวเข้าประชุมกับฝ่ายบริหารของโรงแรม

เตชิตากุมหน้าอกซ้ายที่หัวใจกำลังเต้นรัวๆ ขอบตาร้อนผ่าวๆ แต่พยายามสะกดกลั้นเอาไว้ เธอไม่ได้ตั้งใจจะหลบหน้าเขา แต่มันเป็นไปตามสัญชาตญาณเอาตัวรอด แต่เกรงว่าหากต้องทำงานด้วยกัน เธอคงไม่อาจใช้วิธีหลบเอาตัวรอดได้ทุกครั้ง

“อ้าว น้องแตมอยู่นี่เอง! แล้วไปทำอะไรอยู่ใต้โต๊ะล่ะนั่น”

“ขอโทษค่ะพี่รุ้ง พอดีแตมทำแฟ้มตก เลยก้มเก็บเอกสารที่พื้นน่ะค่ะ” ข้อแก้ตัวไม่เข้าท่าแต่สมองเธอคิดได้เท่านี้จริงๆ

“อืม...แล้วเมื่อกี้ได้ยินที่ดอสสั่งงานไหมจ๊ะ”

“อ๋อๆ ได้ยินแล้วค่ะ เดี๋ยวแตมรีบจัดการให้นะคะ”

“ดีจ้ะ งั้นเดี๋ยวพี่ไปห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวต้องเข้าประชุมแล้ววันนี่ท่าจะถกกันนาน อ้อ พี่ฝากเจ้านายใหม่ด้วย เผื่อต้องการอะไรก็บอกว่าเดี๋ยวพี่มานะ”

“ได้ค่ะ” เตชิตายิ้มรับ พลางชำเลืองไปทางประตูห้องทำงานของผู้จัดการคนใหม่ที่ปิดสนิท ดวงตาคู่สวยหม่นแสง

มันผ่านไปตั้งเกือบห้าปีแล้ว ไม่แน่ว่าเขาอาจจะลืมเธอไปแล้วก็ได้ บางทีเธออาจจะกลัวเกินไป เอาน่ะ ขอเวลาตั้งหลักก่อนสักนิด อย่างน้อยก็ให้เธอได้ซ้อมยิ้มเวลาต้องเจอหน้าเขา หรือไม่ก็เตรียมคำทักทายกันก่อนก็ยังดี

ยังไม่ทันที่เธอจะคิดออกเลย จู่ๆ ประตูห้องทำงานของดอสคนใหม่ก็เปิดออกอีกครั้ง

“คุณรุ้งครับ...”

เตชิชาหัวใจแทบหยุดเต้น ร่างบางยืนตัวแข็งทื่อ ดวงตากลมโตมองเจ้านายคนใหม่ค้างนิ่ง หัวใจที่เต้นแรงคราวนี้แทบหลุดกระเด็นออกมานอกอก ใบหน้าเธอเกร็งจนเกือบสั่นยามที่ต้องเผชิญหน้ากับชายหนุ่มตรงหน้าในระยะเกือบเผาขน

ยามที่ดวงตาสองคู่สานสบกัน ชั่ววินาทีหนึ่งหัวใจของหญิงสาวก็พลันเต้นรัว ใบหน้าร้อนวูบวาบยามที่ตกอยู่ภายใต้สายตาคมกริบที่จ้องมองมาคู่นั้น หรือเขาจะจำเธอได้!

“อ้าว คุณรุ้งล่ะครับ”

คำถามนั้นผลักเธอจนตกจากหน้าผาแห่งความหวังทันใด

“พะ...พี่รุ้งไม่อยู่ค่ะ” น้ำเสียงที่ตอบเงอะงะเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง “ดอสมีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ”

“คุณชื่อแตมใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ” เตชิตาตอบเสียงเบาหวิว ขอบตาแสบร้อน อย่าว่าแต่ชื่อเลย หน้าตาเธอเขาก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำ นี่เธอควรจะดีใจสิยัยแตม แต่ทำไมนะทำไมมันจุกในหัวใจแปลกๆ

“อืม พอดีผมอยากได้กาแฟสักแก้ว คุณช่วยหน่อยได้ไหมครับ”

“ได้ค่ะ เหมือนเดิมนะคะ” พูดไปแล้วเธอก็แทบจะกัดลิ้นตัวเองเมื่อเห็นคิ้วเข้มๆ ขมวดเข้าหากัน ก่อนที่ริมฝีปากหยักพึมพำ

“เหมือนเดิม?”

“เออ...แตม เอ๊ย! ดิฉันหมายถึงดอสชอบกาแฟรสชาติแบบไหนคะ”

“อืม ลองชงเหมือนเดิมแบบที่คุณว่าก็ได้นะ” แม้เสียงที่เอ่ยจะปกติเหมือนที่เขาพูดกับทุกคน แต่ก็ฟังห่างเหินไม่เหมือนคนเคยรู้จักกัน แถมประกายตาที่มองมานั่น ทำให้เธอร้อนๆ หนาวๆ เหมือนกำลังจับไข้

และแม้เขาจะกลับเข้าไปในห้องแล้ว ทิ้งให้เตชิตายังคงยืนนิ่งในท่าเดิม กาแฟรสชาติเหมือนเดิม แต่คนดื่มต่างหากที่เปลี่ยนไป

เขาไม่เหมือนเดิม...

ท่องไว้สิยัยแตมท่องไว้ คนตรงหน้าคือคุณเจ เขาไม่ใช่พี่เจที่เธอรู้จัก ไม่ใช่!

กลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟในมือไม่ได้ช่วยดับความว้าวุ่นในอารมณ์ของหญิงสาวให้สงบเหมือนทุกครั้ง กาแฟรสชาติเหมือนเดิมที่เธอจำได้ขึ้นใจว่าเขาเคยชอบดื่ม แต่ไม่รู้ว่าเขาจะยังชอบรสชาตินั้นอีกไหมนะ

“เชิญครับ”