บทที่ 5 ทำราวกับคนแปลกหน้า

“เชิญครับ”

เตชิตาสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนดันประตูเข้าไปในห้องทำงาน ตั้งแต่เริ่มทำงานมา เธอได้เข้ามาในห้องนี้แทบนับครั้งได้ แต่เพราะรุ้งลาวัณย์ยังไม่กลับมา จะให้เขารอก็ใช่ที่

“กาแฟของคุณค่ะ”

“วางไว้ตรงนั้นก่อน” เจ้าของห้องเอ่ยโดยที่ไม่ได้เงยหน้าจากหน้าจอแทปเลต ทำให้เธอมีโอกาสลอบพิจารณาความเปลี่ยนแปลงของคนตรงหน้า

วันนี้เขาดูดีและภูมิฐานแปลกตาไปจากวันวานที่เธอเคยพบ ผิวคร้ามดูขาวขึ้นคงเพราะไปเรียนเมืองนอกมาหลายปี ใบหน้าคมคายเฉกเช่นบุรุษแท้ รับกับคิ้วเข้มดก และดวงตาสีน้ำตาลเข้ม เรียวยาว ที่เวลาจ้องมองมานิ่งๆ ก็ทำให้ใจเธอสั่นไหวได้ทุกครั้ง

ดูเหมือนคนถูกลอบมองจะรู้สึกตัวจึงเงยหน้าจากแทปเลตจ้องมองกลับมา พร้อมคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน

“คุณมีอะไรหรือเปล่าครับ”

“อะ...ปะเปล่าค่ะ ไม่มีอะไร งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” คนถูกจับได้ว่าแอบมองเป็นฝ่ายตกประหม่าทำอะไรไม่ถูกเสียเอง

“เดี๋ยวก่อนครับ”

“คะ” เตชิตาหันขวับ พอเห็นสายตาที่มองมา หัวใจเจ้ากรรมก็พลันเต้นโครมครามด้วยความหวัง

“ขอบคุณสำหรับกาแฟนะครับ”

หัวใจไม่รักดีปลิวตกไปที่พื้นอีกหนพร้อมกับความหวังที่คิดว่าอีกฝ่ายอาจจะจำกันได้ หรือทักทายกันเหมือนคนที่เคยรู้จัก ไม่ใช่ทำประหนึ่งคนแปลกหน้าเช่นนี้

“ด้วยความยินดีค่ะดอส” หญิงสาวฝืนเหยียดยิ้มทั้งที่หัวใจปวดแปลบ ก่อนรีบหันหลังเดินออกไปจากห้องนั้น

โดยที่ไม่ทันเห็นประกายตาอ่อนแสงที่ทอดมองตามหลังมาเงียบๆ ของคนในห้อง

ให้มันเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ...

ข่าวการมาของดอสคนใหม่กระจายไปทั่วทั้งโรงแรมในเวลาเพียงไม่นาน สิ่งที่ถูกกล่าวถึงมากที่สุดเห็นจะเป็นรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลาจนมีสาวๆ จากแผนกอื่นมาแอบด้อมๆ มองๆ ที่หน้าออฟฟิศฝ่ายเซลล์ทั้งวัน

ส่วนฝีมือการทำงานนั้น เตชิตาได้ยินจากรุ้งลาวัณย์ที่เข้าประชุมเช้ากับผู้บริหารมาก็ชมเปราะ และได้ยินว่าผู้จัดการทั่วไป หรือจีเอ็มของโรงแรมที่แสนจะเฮี้ยบยังชื่นชมดอสคนใหม่ บอกว่าเป็นหนุ่มรุ่นใหม่ที่มีฝีมือและมีวิสัยทัศน์ไม่น้อย แว่วว่าทางส่วนกลางก็เล็งตัวเขาในตำแหน่งที่สูงกว่าในอนาคต และการถูกส่งมาทำงานที่นี่ก็คือการฝึกลับฝีมือเพิ่มประสบการณ์นั่นเอง

“น้องแตมพี่ฝากปริ้นท์เอกสารสรุปรายงานการประชุมให้หน่อยนะจ๊ะ พี่ส่งเมลล์ให้แล้ว”

“อ๋อ...นี่ค่ะ แตมปริ้นท์ให้เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“แหม ทำงานไวดีจริง เข้าเล่มให้เรียบร้อยเลย ขอบใจนะจ๊ะ”

เตชิตายิ้มรับคำชม พลางสายตาเหลือบมองไปที่นาฬิกาบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนของเจ้าลูกชิ้นแล้ว ปกติเธอจะต้องไปรับลูกที่โรงเรียนเอง แต่ตอนนี้มาทำงานเต็มเวลา กว่าจะเลิกงานก็ปาเข้าไปหกโมงเย็น ไม่รู้ว่าป่านนี้ตารกาจะไปถึงโรงเรียนลูกชายหรือยัง

“พี่รุ้งต้องการให้ช่วยอะไรเพิ่มไหมคะ”

“ไม่มีจ้ะ พี่รอเสนอเอกสารให้นายเซ็นต์ มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ”

“พอดีแตมจะขอไปโทรศัพท์สักครู่น่ะค่ะ”

“ได้สิ เดี๋ยวพี่ดูทางนี้ให้ แต่อย่านานมากนะจ๊ะ เพราะช่วงบ่ายเรามีประชุมกับดอสทั้งแผนก”

เตชิตารับคำ ก่อนถือโทรศัพท์มือถือเดินออกไป แต่ทว่าตอนที่เปิดประตูออฟฟิศ จู่ๆ ประตูก็ถูกดึงเปิดจากด้านนอกเข้ามาเสียก่อน ทำให้เธอเสียหลักเซถลำไปด้านหน้า

“ระวัง!”

“ว้าย!”

หญิงสาวอุทาน รีบหาที่ยึดเกาะไว้แต่ดันวืดคว้าอากาศ จึงเซล้มไปปะทะกับกำแพงอกของคนตรงหน้าเต็มแรง ยังดีที่มือมือใหญ่ตวัดคว้าเอวไว้ทัน เธอเลยไม่ต้องจับกบที่พื้น แต่ทว่ากลับเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาแทน

เตชิตารู้สึกราวกับถูกไฟชอร์ตจนชาไปทั้งร่าง ยามที่ได้อยู่ในอ้อมกอดอันแสนคุ้นเคยและโหยหาตลอดมา

“คุณเป็นอะไรไหม...” เสียงเย็นชาห่างเหินกระชากสติเธอกลับมาอย่างฉับพลัน

“ปะ...เปล่าค่ะ ไม่เป็นอะไร ขอโทษนะคะ” เตชิตารีบผละออกจากอ้อมแขนอันอบอุ่นนั่น

เธอรู้สึกโกรธตัวเองค่าที่วันนี้ไม่เป็นตัวของตัวเองเอาเสียเลย ตั้งแต่ได้พบเขาอีกครั้ง และทั้งๆ ที่ไม่แน่ใจว่าเขาจะจำกันได้หรือไม่ แต่เธอก็ยังจะเสียอาการอยู่ได้

“ขอบคุณที่ช่วยนะคะ”

“เดี๋ยว!” หญิงสาวชะงักค้าง

“คุณทำโทรศัพท์ตก” ไม่ว่าเปล่า เขายังโน้มตัวลงไปเก็บโทรศัพท์มือถือที่พื้นให้ หากแล้วจังหวะนั้นเองภาพหน้าจอก็สว่างวาบขึ้นเป็นรูปเด็กชายหน้าตาน่ารัก ที่ทำให้เจ้าของโทรศัพท์ใจหายวาบรีบคว้าโทรศัพท์ไปจากมือเขาหมับอย่างเสียมารยาท

“เอ่อ...ขอโทษค่ะดอส”

“น้องชายคุณน่ารักดีนะ” แทนที่จะโกรธ อีกฝ่ายกับชมให้เธอใจหายวาบ

“ไม่ใช่น้อ...” ยังไม่ทันได้เอ่ยจบ เสียงโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มก็ดังขึ้นเสียก่อน เขาส่งสายตาและค้อมศีรษะเป็นเชิงขอตัวอย่างสุภาพ ก่อนกดรับสายสำคัญแล้วเดินผละไป

“ครับ วินนี่ กลับจากฝรั่งเศสแล้วเหรอ...”

ชื่อนั้นทำให้เตชิตาสะดุดหูจนชะงักค้าง หัวใจปลิวไปที่ตาตุ่มดวงตาร้อนผ่าวยามที่ มองตามแผ่นหลังกว้างของเขา

วินนี่...วินรดา...

ต้นเหตุสำคัญที่ทำให้ชีวิตเธอต้องเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล!