4 คนหัวก้าวหน้า

“แม่ขา...บ้านนี้ของเราหรือคะ”

เด็กหญิงกระซิบถามเหมือนไม่แน่ใจ...เป็นบ้านที่เธอเคยเห็น จากหนังสือบ้านสวยที่ผิดกันไกลกับบ้านไม้ชั้นเดียวใต้ถุนสูงที่ปลูก  อยู่กลางทุ่ง...อยู่ท่ามกลางลมแรงแดดจ้า และบางเวลาก็เจิ่งนองไปด้วยน้ำใสยามน้ำหลากมา ต้องอยู่แต่บนบ้านดูสายน้ำหมุนคว้างก่อนจะ ลดแห้งไป เหลือแต่โคลนสกปรก

               “ก็ของเราน่ะซิ”

               เมษาตอบ...แต่ใจของหล่อนยังไม่พอใจเท่านี้ บ้านหลังนี้ยังเล็กเกินไป...ยังไม่ใหญ่โตพอ แต่ได้ขั้นแรกเท่านี้ก่อนก็นับว่ายังดี...ดีกว่า ต้องหอบหิ้วลูกไปซุกอยู่ตามห้องเช่า

               “ชอบไหมล่ะลูก”

               “เขาให้เราหรือคะ”

               “ก็ให้เราอาศัยอยู่” หล่อนตอบไม่ปิดบัง “นั่นมันขึ้นอยู่กับว่าลูก จะมีความสามารถทำให้เทปของเขาขายได้ไหม...ถ้าเทปขายได้ เราจะได้มากกว่านี้”

               “ขิมทำได้”

               เธอบอกด้วยน้ำเสียงเชื่อมั่นในตัวเอง เธอร้องเพลงได้ไพเราะ มีเสียงที่เหมือนสวรรค์ประทานมาให้ และเธอก็ร้องได้เข้ากับจังหวะ เธอรู้จังหวะของเพลง รู้ตัวโน้ต...เธอได้เรียนมาบ้างจากชั่วโมงพิเศษ   ของโรงเรียน สิ่งเหล่านี้ปลูกฝังซึมซาบอยู่ในสายเลือดของเธอเสียแล้ว

               “ลูกต้องทำให้ดีที่สุดด้วย...ไม่ใช่แค่ทำได้เฉยๆ”

               “ค่ะ...แม่”

               เธอรับคำ...เธอจะไม่ทำให้แม่ผิดหวังเสียใจกับเธอเป็นอันขาด พิจิกาสอนลูกให้รู้ในความสามารถของตัวเองและเมษาก็ปลูกฝัง   ให้เธอเชื่อมั่นในสิ่งที่เธอมีอยู่อีกด้วย

               “ลูกไปพักก่อนนะ...แม่จะต้องไปเจรจาอีก คืนนี้แม่อาจจะกลับ มาดึก แม่เชื่อว่าลูกจะต้องอยู่สุขสบายที่นี่”

               ห้องนอนใหญ่กว้าง เตียงนอนใหญ่และฟูกที่นอนนุ่มหนากับผ้าปูและปลอกหมอนสวยเข้าชุดกัน...ยังจะเครื่องทำความเย็นและกลิ่นหอมรื่น มันเหมือนสวรรค์เมื่อเด็กหญิงโถมตัวลงบนที่นอนแล้วกลิ้งเกลือก อยู่เช่นนั้น ดูเหมือนเธอจะลืมเสียสนิทว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธออีก เธอชอบที่นี่ ชอบมาก...และยิ่งเปิดตู้เสื้อผ้าออกดู เห็นเสื้อผ้าแขวนอยู่ในตู้  เธอก็เบิกตากว้าง มันดูงดงามเหลือเกิน

               “แม่ขา...เหมือนฝัน” เธอร่ำร้องดวงตาวับวาว และเธอ     ก็เขย่งปลายเท้า หยิบชุดหนึ่งออกมาทาบกับลำตัวแล้วหมุนตัวเอง  หน้ากระจกด้วยท่าของนักเต้นระบำ “ขิมใส่ชุดนี้ได้ไหมคะ”

               “ได้ซิลูก...มันของลูกทั้งนั้น” เมษาอ่อนโยนเสมอกับลูกสาว ของหล่อน พิจิกาเป็นเหมือนดวงแก้วล้ำค่าของหล่อน “แม่จะช่วย”

               หล่อนมองดูเด็กหญิงเบื้องหน้าด้วยความพอใจอย่างลึกซึ้ง เด็กหญิงในกระโปรงชุดสวยหวานสีฟ้าของผ้าไหมแก้ว และลูกไม้สีขาวลวดลายละเอียดทำให้พิจิกาดูงามยิ่ง

               “เหมือนนางฟ้าค่ะ”

               เสียงอีกเสียงแทรกขึ้นมา แล้วทั้งแม่ลูกก็หันมาทางประตู   ที่เปิดออกอย่างเงียบกริบ...หญิงวัยยี่สิบเจ็ดยืนอยู่ตรงนั้น แต่งตัวเรียบๆ ด้วยเสื้อขาวกระโปรงสีน้ำเงิน ผมเกล้าเรียบ

               “พิมพา...ดิฉันเป็นแม่บ้านของบ้านนี้ และทางเสี่ยมอบให้ดิฉัน มาเป็นคนสนิทของคุณเมษา และคอยดูแลคุณขิม”

               เมษาทำตาโต...ก่อนจะส่งเสียงหัวเราะระรื่น “คนของฉันงั้นหรือแน่ใจนะจ๊ะ”

               “ค่ะ...เป็นหน้าที่ของดิฉัน” พิมพาก้าวเข้ามาใกล้อีกนิด ยื่นมือ มาจับแขนพิจิกาเอาไว้ “ดิฉันจะดูแลคุณขิมเอง คุณจะต้องไปงานคืนนี้รับรองว่าดิฉันจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย”

               ****************************************************

               พิจิกาได้เรียนหนังสือแต่ไม่ใช่จากโรงเรียน มีการจ้างครู มาสอนพิเศษที่บ้านเพื่อจะให้ได้เตรียมตัวพร้อมสำหรับ   การสอบเทียบ...เสี่ยเจ้าของห้างแผ่นเสียงให้ความเห็นว่า  เธอมีสติปัญญาพอเพียงที่จะเรียนเอาเอง และนอกจากนั้น  เขาก็ยังให้เธอได้เรียนดนตรีเพิ่มเติม

               “เสี่ยเป็นคนหัวก้าวหน้า”

               ทนายหนุ่มคนหนึ่งบอกกับเมษา...เขาชื่อทรงวุฒิ เขาถูกมอบหมายเข้ามาอธิบายเรื่องสัญญาที่จะผูกมัดพิจิกาเอาไว้ และเมษา ก็พอใจทรงวุฒิมาก ดูเขาเป็นคนหนุ่มรื่นเริงแจ่มใส แม้วัยเขาจะอ่อนกว่าหล่อนถึงเก้าปี...ทรงวุฒิจบนิติศาสตร์เมื่ออายุสิบเก้า เขาเรียนเก่งมาก แถมยังได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งออกมาอีกด้วย ทรงวุฒิเรียนต่อ  เนติบัณฑิตและหวังว่าเขาจะรุ่งโรจน์ในงานด้านนี้...เขาทำงานให้กับเสี่ยมาได้ถึงสองปี ด้วยความสามารถและตรงไปตรงมา...เมื่อเขาถูกเลือก ให้มาเป็นที่ปรึกษาของเมษา หล่อนก็บอกกับเขาหน้าตาเฉย

               “ฉันอยากจ้างคุณด้วยเงินของฉัน...มาทำงานให้ฉันดีกว่า  วันข้างหน้าลูกสาวฉันจะต้องเป็นนักร้องดัง แกต้องมีมือที่เก่งอยู่ประสานทางด้านหลัง...คุณมีแววที่ฉันเห็น”

               ทรงวุฒิไม่ได้ลังเลเลย เขาไม่สนใจกับเงินเล็กน้อยที่เมษา  หาให้เขาได้ แต่เขาพอใจตัวหล่อน...การได้เห็นหล่อนในครั้งแรกก็ทำให้เลือดลมในกายของเขาร้อนแรงและฉีดพล่าน เขาอยากอยู่ใกล้หล่อน ทุกขณะนับจากได้พบกันแล้ว เขารู้จังหวะชีวิตของตัวเองอีกด้วยว่าควรจะก้าวเดินไปทางไหน...เขามีสายตาที่แยกแยะได้ออกมาว่าอะไรเป็นอะไร และเขาก็เห็นแววศิลปินจากเด็กหญิงตัวน้อยนิด...ไม่ใช่เฉพาะเสียงของ พิจิกา แต่รูปโฉมของพิจิกาจะส่งให้เธอไปยืนได้แถวหน้าถ้าหากทุกอย่างพร้อม...ทรงวุฒิทำงานให้กับเสี่ยมาสองปี เขาไม่ได้เรียนมาทางด้านโฆษณา แต่เขาก็เข้าใจถ่องแท้ถึงหัวใจของการโฆษณา และเขาศึกษามันมาอย่างละเอียดยิบ เขาอาจจะอยู่ในวงการนี้ได้ต่อไป เสี่ยมีโครงการดีๆ ในสมองอีกมาก แต่ตอนนี้เสี่ยก็ต้องรอเวลา...มรดกกองกลางนั่นเองยังไม่ได้ถูกแบ่ง เสี่ยมีพี่น้องหลายคนที่กินอยู่ในกงสี หากได้แบ่งเป็นส่วนสัดเมื่อใด ทรงวุฒิเชื่อว่าคนอย่างเสี่ยจะต้องยืนผงาดเป็นอินทรีตัวใหญ่...ไม่ใช่แค่นกกระจอกตัวเล็กกับรังน้อยนิดเหมือนเช่นเดี๋ยวนี้