5 ทะเบียนสมรส

เสี่ยกำลังเติบกล้าไปในเส้นทางของดนตรีทั้งที่เสี่ยไม่รู้เรื่องดนตรีเลยสักนิด เสี่ยร้องเพลงไม่เป็น เล่นดนตรีไม่ได้ และไม่รู้จักเครื่องดนตรี สักอย่าง แต่เสี่ยก็รักเสียงเพลง ชอบฟังเพลง บอกได้ในแรกฟังเพลง  ว่านักร้องคนไหนจะอยู่รอดหรือคนไหนจะไป...เหมือนเมื่อแรกที่เสี่ย ได้ยินเสียงใสๆ ของพิจิกาจากตลับเทป...เสี่ยดีดนิ้วแรงๆ แล้วยิ้มแจ่มใส พร้อมกันนั้นเสี่ยก็มีโครงการหลายอย่างสำหรับเด็กหญิงตัวเล็กพร้อมกับทุ่มเทแบบว่าเท่าไหร่เท่ากัน เขาเสียอีกถึงจะมั่นใจก็ยังอดคิดไม่ได้ว่าเสี่ยเสี่ยงออกจะมากเกินไปกับเงินลงทุน

               “จะทำการใหญ่ต้องลงทุน ต้องเสียไปบ้าง ก่อนจะได้...ไม่มีใครได้โดยไม่เสียอะไรเลย...แล้วคนที่ไม่เคยเสียอะไรเลยก็ไม่เคยจะได้”

               พูดจบแล้วเสี่ยก็หัวเราะฮ่าๆ ชอบอกชอบใจ...เสี่ยสนับสนุนเขา ให้เข้ามาทำงานให้เมษาด้วยซ้ำ

               “ไปทำงานให้คุณเมเถอะ แกเป็นแม่ที่รักลูกมากๆ อั๊วอายุ  ปูนนี้แล้ว มีลูกแล้วหลายคนยังรักลูกได้ไม่เท่าแกรักยัยขิม เรื่องเงินเดือนแกให้ลื้อได้เท่านั้น แต่อั๊วจะเพิ่มให้เอง ท่าทางแกชอบลื้อเหมือนกันนะ”

               นั่นทำให้ทรงวุฒิขวยเขิน เพราะเขายังไม่เห็นว่าเมษาจะมีท่าที ต่อเขาเป็นพิเศษแต่อย่างใด หล่อนยังวางตัวได้งดงาม มีมาดที่ชวนให้ เขาประทับใจ...ยิ่งเข้ามาใกล้ชิดหล่อน ก็พบว่าตัวเขาหลงรักหล่อน เหลือจะประมาณได้ แม้ว่าหล่อนจะไม่มีปฏิกิริยาใดๆ แต่ทรงวุฒิก็สร้างมโนภาพเอาเองแล้วฝันเพ้อไปเอง...ความรักนั้นยิ่งใหญ่ขึ้นทุกวี่ทุกวัน ที่ผ่านเลย

******************************************************************

               เมษามารู้ว่าทรงวุฒิรักหล่อนก็อีกสองปีให้หลัง...หล่อน รู้เรื่องนี้ช้ากว่าใครๆ ทุกคน รู้ช้ากว่าลูกสาวของหล่อนเอง วัยสิบสี่ของพิจิกา เธอเติบกล้าขึ้น...จากไม้อ่อนบอบบางกลางท้องไร่ ที่หล่อนปกป้องมิให้แดดลมกล้ำกราย พิจิกากลายเป็นไม้กลางกรุงที่แข็งแกร่ง และออกจะแก่แดดเกินวัยที่แท้จริง...เมษาเคยหวั่นใจ ในข้อนี้ แต่พิมพาอ้างว่าเป็นเพราะสิ่งแวดล้อมและปลอบโยนหล่อนให้สบายใจ

               สองปีที่พิจิกาเริ่มมีชื่อเสียงจากเทปชุดแรกของเธอ ด้วยภาพพจน์ที่ถูกเสนอให้เป็นเด็กหญิงสะอาดเอี่ยมไร้เดียงสา พิจิกาแหวกฟ้าออกมาโดดเด่น...เธอมียอดขายเทปติดอันดับแสนม้วน และยิ่งเวลาผ่านไป เธอก็ยิ่งโด่งดังด้วยเสน่ห์ของตัวเธอเอง

               ทรงวุฒิอยู่เบื้องหลังการปรากฏตัวของเธอทุกครั้ง เขาเพียรพยายามทุ่มเทกับเธอมากมาย และผลจากการทุ่มเทนี่เอง ทำให้ทรงวุฒิเลิกเอาดีทางด้านการเรียน...เขาทิ้งมันลงกลางคันท่ามกลางความไม่พอใจของพ่อแม่เขาเอง แต่ทรงวุฒิรู้ว่าหากเขาจบเนติบัณฑิตเขาก็ไม่ได้ ใช้ประโยชน์...เขาสำนึกว่าเลือดทุกหยดในกายของเขายามนี้ มันมีแต่เรื่องของธุรกิจ เรื่องของกฎหมายและความยุติธรรมพิทักษ์สิทธิ์ประชาชนนั้น เขาได้หยิบมันวางเอาไว้อีกแห่งหนึ่งแล้ว

               พิจิกาเป็นคนที่เห็นแววตาที่ลึกซึ้งทุกยามที่เขามองดูเมษาโดยที่หล่อนไม่รู้ตัว...เธอกระซิบบอกกับแม่ และนั่นทำให้เมษาตกใจมาก หล่อนไม่ได้คิดว่าเขาจะพอใจหล่อนในแง่ชู้สาวมาก่อน และเมื่อ   หัดสังเกตเองก็รู้ว่าพิจิกามิได้แก่แดดไปเองเลย ลูกสาวหล่อนมีสายตา ที่แยกแยะเรื่องนี้ได้ฉับไว และพิจิกาก็ไม่ขัดขวางอีกด้วย ดูเหมือนพิจิกาแทบจะไม่ได้นึกถึงพ่อเอาเสียเลย

               พ่อถูกทิ้งเอาไว้ที่บ้านไร่ห่างไกล...ทั้งที่ระยะทางไม่ได้ห่างไกลนักหนา รถยนต์ก็วิ่งไปถึงสะดวกสบาย แต่มันห่างไกลในความคิด คำนึงนั่นต่างหาก ที่เหมือนครอบครัวอีกสองคนพ่อลูกถูกตัดขาด นานๆ ที ที่จะได้รับจดหมายจากพิจิกาส่งข่าวไปว่าเธอสุขสบายดี และส่งเทป ของเธอไปให้ แต่เธอไม่เคยไปหาเขา...ทั้งที่คิวการแสดงบางครั้ง  เฉียดใกล้บ้าน...ยังดีที่เธอเขียนจดหมายถึงพ่อด้วยลายมือของเธอเอง ไม่ได้ให้พิมพาเป็นคนเขียนตอบ ในช่วงที่เธอโด่งดังและมีจดหมายหลั่งไหลกันเข้ามา เธอไม่มีเวลาแม้จะเปิดจดหมายอ่านเองด้วยซ้ำ และพิมพาจะเป็นคนคัดเลือกจดหมายสำคัญมาให้เธอได้อ่านก่อนจะตอบตามคำบอกของเธอ

               ความสัมพันธ์ของเธอกับพ่อจึงไม่แน่นเหนียว และเธอก็ไม่เห็นเป็นเรื่องเสียหายอีกด้วยหากแม่เธอจะมีสามีคนใหม่ ถึงเขาจะเด็กกว่าแม่แต่ทรงวุฒิก็เป็นคนดี...เธอชอบเขา อบอุ่นทุกยามที่มีเขาเคียงใกล้และ ให้คำแนะนำ...นอกจากแม่แล้ว พิจิกาเห็นคนอีกสองคนที่มีความหมายกับเธอมากนั่นคือพิมพาและทรงวุฒิ...เสี่ยนั้นถึงเขาจะเป็นคนดีและ โอบอ้อมอารีสักเพียงใดก็ตามที แต่ก็เหมือนเขาอยู่ห่างไปวงนอก

               “แม่แต่งงานกับเขาเถอะ”

               พิจิกาบอกในวันที่เธออายุครบสิบห้า เป็นนางสาวตามกฎหมาย และเทปเพลงชุดที่สองของเธอทำให้ตลาดเพลงคึกคักกว่าชุดแรก  เธอโด่งดังและมาแรงที่สุดในจำนวนนักร้องหญิง

               “แต่แม่ยังไม่ได้หย่าจากพ่อของลูกเลย...พ่อไม่ยอมให้หย่า  ถ้าแต่งงานก็จะเป็นการแต่งงานซ้อน”

               พิจิกายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ที่สุด “ขิมให้แม่แต่งงาน แต่ไม่ได้บอกให้แม่จดทะเบียนกับคุณวุฒิสักหน่อย...แต่งงานเฉยๆ แล้วอยู่กินกับเขา จะได้ ไม่มีใครเย้ยไยไพได้ด้วยว่าเป็นผัวเมียกันแบบงุบงิบ”

               พิจิกาไม่ลังเลเลย แต่เมษายังลังเล...แล้วหล่อนก็เขียนจดหมาย ถึงโอม อ้างความจำเป็นมากมาย สรุปแล้วก็คือหล่อนจะแต่งงาน และจะมีผัวคนใหม่ทั้งที่โอมอยู่ทนโท่...ทะเบียนสมรสก็ยังอยู่