로그인공유
7…คลุมถุง (1)
최신 업데이트:
2025-03-28 22:44:59เป็นอีกครั้งในรอบหนึ่งเดือนที่ผ่านมาที่กัญญานันถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงเมื่อเห็นรถตู้ของไร่ภูศรีจันแล่นเข้ามาจอดด้านหน้าตึก แม้จะกระอักกระอ่วนใจทุกครั้งที่จำต้องพบหน้ากัน กัญญานันก็เลือกวางเฉยทำให้ระหว่างทั้งคู่ยังอึมครึมอยู่ ทว่าหญิงสาวก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าที่โรงเรียนของเธอกับเพื่อนก้าวหน้ารวดเร็วจนเกือบจะเสร็จเรียบร้อยในอีกไม่กี่วันนี้ ก็เพราะได้รับความช่วยเหลือจากเปรมินทร์ ชายหนุ่มช่วยดูแบบ ออกความคิดเห็นปรับแก้ในจุดที่บกพร่อง เลือกเฟอร์นิเจอร์ของตกแต่ง ทั้งยังเป็นธุระติดต่อเพื่อให้ได้ของที่มีคุณภาพดี สวยงาม ราคาย่อมเยา เพราะกัญญานันกับมาธาวีไม่สันทัดทั้งคู่
“ดูทำหน้าเข้าสิ ถ้าเราเป็นพี่มินทร์แล้วเห็นหน้าเธอแบบนี้ทุกครั้งที่เจอนะ เราถอยไปนานแล้ว”
มาธาวีที่กำลังช่วยกัญญานันจัดพื้นที่ต้อนรับด้านล่างกระทุ้งศอกใส่เพื่อนที่ทำหน้าเหมือนไม่อยากเจอคนจากไร่ภูศรีจัน
กัญญานันไม่เถียงเพื่อน เพราะเธออธิบายจนเหนื่อยแล้วแต่มาธาวีก็เลือกที่จะเชื่อสัญชาตญาณของตัวเองว่าเปรมินทร์กำลังตามจีบเธอ เหตุผลที่กัญญานันพยายามปฏิเสธเพราะเธอเคยเห็นเขากับวันนิสามาก่อน อีกทั้งยังได้รู้จากเพื่อนด้วยว่าเจ้าปัทมาดาราเคยเอ่ยปากอยากให้ชายหนุ่มลงเอยกับทางบ้านของมาธาวี และพี่สาวของมาธาวีก็ดูจะพูดคุยถูกคอกับเปรมินทร์แถมเคยควงกันไปไหนมาไหน เธอไม่คิดจะชอบพอผู้ชายที่จีบผู้หญิงกับควงผู้หญิงทีละหลายๆ คนอย่างนี้แน่
ระหว่างนั้นคนขับรถหนุ่มที่มักจะเป็นคนขับรถเข้าตัวเมืองเชียงใหม่ให้เปรมินทร์ก็ลงรถ แล้วโบกให้รถอีกคันเข้ามาจอดเทียบ เรียกความสนใจของสองสาวให้หยุดมือหันไปสนใจสิ่งที่อยู่นอกกระจกใสแทน ไม่นานคนงานหลายคนก็ยกของบางอย่างที่ค่อนข้างใหญ่และยาวแต่ก็แบนราบค่อยๆ เดินตามคนขับรถหนุ่มเข้ามา
“สวัสดีครับคุณก้อย คุณสอง”
“สวัสดีจ้ะมนตรี”
สองสาวทักทายกลับพร้อมกัน
“นั่นอะไรจ๊ะ”
มาธาวีเป็นคนเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย เพราะของที่เอาเข้ามานั้นค่อนข้างใหญ่แล้วก็ยกกันอย่างระมัดระวังมากเป็นพิเศษ
“ภาพวาดครับ”
“ภาพวาด?”
สองสาวอุทานขึ้นแล้วหันหน้ามองกันเองด้วยความงุนงง
“ครับ คุณมินทร์สั่งให้ยกมาที่นี่ครับ บอกว่าเป็นภาพที่จะให้ติดในห้องเรียนฟ้อนครับ”
“อ๋อ ภาพนั้นเองน่ะเหรอ”
มาธาวีนึกขึ้นมาได้ว่าชายหนุ่มเคยออกความคิดเห็นเอาไว้ แล้วบอกว่าจะหาภาพมาติดที่ผนังในห้องเรียนด้านหนึ่งให้เข้ากับบรรยากาศ
“แต่ก็ไม่คิดว่าจะใหญ่ขนาดนี้น่ะนะ”
เธอเอ่ยยิ้มๆ แล้วหันไปมองหน้ากัญญานันที่ได้แต่มองของใหญ่นั้นเหมือนของประหลาด ก่อนจะพึมพำเบาๆ
“มันใหญ่ไปไหมเนี่ย”
เพื่อนสาวของกัญญานันได้แต่ส่ายหน้า ทว่ามนตรีกลับหูดีได้ยิน เขาจึงตอบพร้อมรอยยิ้มภูมิใจ
“คุณมินทร์บอกว่าพอดีกับความยาวของผนังด้านข้างครับ”
“อ๋อ เหรอจ๊ะ”
มาธาวีหันไปพูดกับคนที่รู้ดีด้วยน้ำเสียงประชดเล็กน้อย เมื่อไม่เห็นชายหนุ่มร่างสูงซึ่งปกติมักจะเข้ามาดูแลจัดการเรื่องต่างๆ จึงเอ่ยถาม
“แล้วคุณมินทร์ไม่มาเหรอ”
เธอยักคิ้วให้เพื่อนข้างหนึ่งจนกัญญานันต้องตีแขนเบาๆ
“ไม่มาครับ คุณมินทร์ลงไปทำธุระที่กรุงเทพฯ เลยสั่งให้ผมจัดการให้เรียบร้อย ไม่ต้องห่วงนะครับ ติดภาพวาดผมดูได้ครับ จะให้ช่างเขาจัดการให้เนี้ยบเลยครับ”
“โอเค งั้นก็เชิญเลยจ้ะ”
มนตรีพูดไปตามประสาคนชอบพูดแต่มาธาวีกลับรู้สึกเหมือนถูกกวนจนต้องรีบผายมือให้เขาพาคนงานขึ้นไปด้านบน
ตึกสามชั้นตึกนี้มีพื้นที่ใช้ประโยชน์มาก เนื่องจากเปรมินทร์ออกแบบให้ผู้เช่าหรือผู้ชื้อสามารถนำไปใช้สอยได้หลายประเภท โดยชั้นล่างนี้กัญญานันกับมาธาวีใช้เป็นส่วนต้อนรับ แล้วก็แบ่งเป็นส่วนครัวกับห้องน้ำ ทั้งยังมีห้องรับแขกถัดเข้ามาจากส่วนต้อนรับอีกด้วย ส่วนชั้นสองทั้งชั้นเป็นห้องเรียนติดกระจกภายในสองด้าน หน้าประตูมีชุดโซฟานั่งพักผ่อน และห้องน้ำภายในชั้น ชั้นสามนั้นถูกจัดตกแต่งให้เป็นห้องนอนของทั้งสามสาว มีมุมส่วนตัวของแต่ละคนภายในห้องเดียวกัน และส่วนที่เป็นพื้นที่นั่งเล่น ทั้งยังมีห้องน้ำในตัวอยู่ในชั้นนี้อีกเช่นกัน
แน่นอนว่าหลักๆ คนที่อยู่ที่นี่ก็จะเป็นกัญญานันกับพิมพ์ปรางที่จะเดินทางมาในช่วงต้นเดือนหน้า หลังจากยื่นใบลาออกแล้วต้องทำงานต่ออีกหนึ่งเดือนตามข้อตกลง
สองสาวกำลังจะตามขึ้นไปดูด้วย ทว่าโทรศัพท์ของกัญญานันดังขึ้นมาเสียก่อน
“งั้นสองไปก่อน คุยเสร็จแล้วก้อยค่อยตามไปก็ได้”
“อื้อ”
กัญญานันพยักหน้ารับก่อนจะกดรับสายทันทีเพราะเห็นว่าเป็นสายจากที่บ้าน ด้วยคิดว่าอาจจะมีเรื่องด่วนหรือใครทางนั้นต้องการคุยด้วย
“สวัสดีค่ะ ก้อยค่ะ”
หญิงสาวเอ่ยก่อนจะเงียบไป แล้วก็ตอบรับด้วยรอยยิ้ม
“ค่ะคุณแม่ ก้อยสบายดีค่ะ”
หลังจากนั้นก็ฟังปลายสายพูดอีกหลายประโยค ก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วถามกลับอย่างสงสัยเมื่อท่านเอ่ยถึงสิ่งที่เธอไม่คิดว่าท่านจะทราบ
“ทำไมคุณแม่ถามเรื่องนี้ล่ะคะ”
“ตกลงเป็นอย่างที่ฉันถามใช่ไหม ตอบมาแค่นั้นก็พอ”
“ก็...เอ่อ ใช่ค่ะ”
“จริงเหรอ ตายจริง ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเร็วอย่างนี้”
กัญญานันงุนงงที่ผู้เป็นแม่พึมพำออกมา แต่ยังไม่ทันได้ถามอีกครั้งท่านก็พูดตัดบท
“เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว แล้วก็ถ้าคุณชายกับพี่ๆ เราถาม ก็ตอบว่าคุณมินทร์ไปมาหาสู่เราบ่อยนะเข้าใจไหม อ้อ...แล้วก็ห้ามปฏิเสธอะไรทั้งนั้น ตอบรับอย่างเดียวพอ เอาล่ะ หมดธุระแล้ว...”
สิ่งที่ผู้เป็นแม่บอกมาไม่สามารถทำให้กัญญานันเข้าใจอะไรได้เลย จนในที่สุดหญิงสาวก็ต้องรีบถามก่อนที่ท่านจะวางสายไป
“เดี๋ยวค่ะคุณแม่ ขอโทษค่ะ ก้อยไม่เข้าใจ นี่คุณแม่พูดเรื่องอะไรคะ มีอะไรเกี่ยวกับคุณมินทร์กับก้อยเหรอคะ”
“อะไร นี่เราไม่รู้อะไรเลยหรือไง ไหนบอกว่าคุณมินทร์หามาเราบ่อยๆ ไง”
เสียงคุณรุจีรัตน์หงุดหงิดมาตามสายจนกัญญานันต้องกลืนน้ำลาย หลังจากที่ท่านโทรมาต่อว่าเธอเรื่องย้ายออกมาจากไร่ภูศรีจันเสียยกใหญ่เธอก็ไม่ได้คุยกับมารดาเลย ไม่อยากทำให้ท่านหงุดหงิดอีก โดยคุณรุจีรัตน์ทราบจากเจ้าปัทมาดาราที่โทรไปแจ้งข่าวและเอ่ยขอโทษขอโพย ทั้งยังรับปากว่าถึงไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ก็จะช่วยดูแลอย่างดีไม่ขาดตกบกพร่องขอให้วางใจนั่นเอง
“เอ่อคือ...”
“โอ๊ย ช่างเถอะ ฉันเบื่อจะฟังเราแล้ว เอาเป็นว่าถ้าคุณชายพูดเรื่องที่เจ้าปัทมาดารามาสู่ขอเราให้คุณมินทร์ก็ตอบรับเท่านั้นก็พอ เพราะคุณชายขอเวลากับทางนั้นเพื่อถามเราก่อน”
“อะ...อะไรนะคะ”
“ห้ามปฏิเสธนะยายก้อย ครอบครัวเรากำลังลำบาก แล้วฐานะทางนั้นเขาก็ไม่ใช่เล่นๆ อย่าโง่เข้าใจไหม แค่นี้นะ”
ผู้เป็นแม่ไม่สนใจฟังอะไรทั้งนั้นแล้วตัดสายไป ขณะที่หญิงสาวกำลังยืนนิ่งเบลอกับเรื่องที่เพิ่งรับรู้มาอย่างกะหันหันอยู่นั้น มาธาวีก็วิ่งลงมาด้วยสีหน้าท่าทางตื่นเต้น
“ก้อยมาดูนี่เร็ว เห็นแล้วเธอต้องอึ้งแน่”
เธอคว้ามือบางของเพื่อนแล้วดึงให้รีบวิ่งขึ้นชั้นสองไปด้วยกันโดยไม่ได้สังเกตอาการอีกฝ่าย และกัญญานันเองก็ไม่ได้ขัดขืนเพราะสมองยังทบทวนถึงแต่สิ่งที่เพิ่งได้ยิน มาธาวีพาร่างอ้อนแอ้นของเพื่อนสาวมายืนอยู่หน้าภาพวาดในกรอบลายสวยและมันก็ทำให้กัญญานันถึงกับยืนนิ่งงันเลยทีเดียว
ภาพวาดอันแสนวิจิตรงดงามนี้เป็นภาพของหญิงสาวในชุดฟ้อนที่แสนคุ้นตา กำลังร่ายรำด้วยท่วงท่าอ่อนช้อยโดยมีมาลัยคล้องอยู่ในนิ้วมือข้างหนึ่ง พื้นเบื้องหลังเป็นท้องฟ้ากับเมฆสวยราวกับนางฟ้ากำลังฟ้อนท่ามกลางเวหา ทว่าใบหน้าของนางฟ้าคนนั้นคือใบหน้าของกัญญานัน
=====
최신 챕터
เพลิงภูหมอก 27...ณ จุดแรกรัก (2)
“ไม่รู้สิคะ รู้แต่ว่าเธอไม่เคยโกรธหรือเกลียดคุณ ไม่เคยมองคุณในแง่ร้าย แต่เธอเจ็บปวดที่รู้ว่าคุณทำให้เธอเสียใจ”นิ่งไปชั่วอึดใจก่อนที่เปรมินทร์จะค่อยๆ คลี่ยิ้มที่มุมปากแล้วบอก“นางฟ้าคนนั้นรักผมเข้าให้แล้วล่ะ”กัญญานันก้มหน้างุดลงอย่างขัดเขิน เมื่อเห็นแววตาคู่คมวาววับราวกับล้อเลียน ทั้งที่ยังอยู่ในอารมณ์โศกเศร้าแท้ๆ แต่ก็เข้าใจว่าเปรมินทร์คงอยากให้เธอสบายใจขึ้น“เฮ้อ...ทำหน้าแบบนี้เดี๋ยวผมก็ห้ามใจไม่ไหวอีกนะ”อีกฝ่ายถอนหายใจออกมา แล้วก็จูบประทับหนักหน่วงเนิ่นนานบนกลีบปากสวยจนเธออ่อนระทวยอีกครั้ง ทว่าหญิงสาวยังไม่ลืมว่าชายหนุ่มพามาดูอะไร เมื่อปรือตาขึ้นมาพร้อมกับที่ใบหน้าคมคายผละออกไป เธอก็เงยหน้าขึ้นไปด้านบน แสงบางอย่างที่ร่วงลงอยู่ท่วมกลางท้องฟ้ามืดมิดดึงความสนใจของเธอให้หันมอง ร่างบอบบางถลันออกไปชะเง้อคอมองนอกเต็นท์“ฝนดาวตก”ดาวหลายดวงทยอยตกจากท้องฟ้าที่มุมหนึ่ง ทำให้กัญญานันตาวาว พูดโดยไม่หันกลับไปมองคนที่ขยับมานั่งกอดซ้อนหลังเธอ“นี่ใช่ไหมคะที่คุณพาก้อยมาดู”“อืม”เปรมินทร์ตอบรับด้วยอารมณ์เซ็งๆ“แต่ผมชักอยากรักคุณมากกว่าดูฝนดาวตกนี่แล้ว”ชายหนุ่มบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะวางคางของตนบ
เพลิงภูหมอก 27...ณ จุดแรกรัก (1)
ทั้งสองเซ่นไหว้ตรงจุดที่เกิดอุบัติเหตุของเจ้าปัทมาดากับคุณเฮนรี่ ก่อนจะย้อนกลับขึ้นมา เดินลึกเข้าไปด้านในยังจุดที่เกิดเรื่อง และกัญญานันก็วางฟ้ามุ่ยสีขาวไว้ตรงพื้นที่ที่เปรมินทร์บอกว่าฝังมอมแมมเอาไว้ จากนั้นชายหนุ่มก็ขอไปตรวจเอกสารที่ออฟฟิศกับดูงานที่ไร่โดยพากัญญานันออกไปในไร่กับตนเองด้วย แม้ว่าตอนแรกเขาจะห้ามเพราะกลัวเธอจะเจ็บขามากขึ้น แต่หญิงสาวบอกว่าเธอยังไม่เคยเห็นไร่ภูศรีจันอย่างแท้จริงเลยสักครั้ง ชายหนุ่มจึงต้องพาหัวหน้าฝ่ายบัญชีกับเลขาไปด้วยเพื่อให้ดูแลและเป็นเพื่อนเธอ รวมทั้งคอยอธิบายเกี่ยวกับสิ่งต่างๆ ตอนที่เขาตรวจงานในไร่ ทั้งคู่อยู่ที่ไร่กระทั่งเย็นจึงกลับขึ้นภู“ทำไมคุณถึงให้ลุงมั่นกางเต็นท์ให้เราล่ะคะ”กัญญานันพูดเสียงสั่นด้วยความหนาวหลังจากถูกคะยั้นคะยอให้ออกมายังจุดชมวิวด้านนอก เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวจะเข้านอน“ผมอยากให้คุณดูอะไรบางอย่างด้วยกันหน่อยน่ะ”ชายหนุ่มบอกแล้วรูดซิปเต็นท์ให้หญิงสาวเข้าไปด้านในก่อน แม้ด้านนอกจะมีกองไฟที่ให้คนขับรถคนใหม่จุดไว้แต่ก็ไม่ช่วยไล่ความหนาวเหน็บได้ ดีหน่อยที่พอไล่ยุ่งได้บ้าง“ดูข้างในไม่ได้เหรอคะ”“เราต้องดูบนท้องฟ้า”เมื่อท
เพลิงภูหมอก 26...ผูกพันทั้งกายใจ (2)
“ผมรักก้อย”เสียงทุ้มพึมพำซ้ำแนบขมับชื้นเหงื่อของเธอ ตามมาด้วยรอยจูบหนักๆ“ที่สำคัญ...ผมรักหัวใจของคุณ หัวใจที่ดีงามเหมาะสมอย่างที่เจ้าแม่ผมเคยพูดเอาไว้ ท่านเคยบอกว่าผมจะรักคุณ แล้วผมก็รักจริงๆ แถมยังหลงด้วย หลงมากกก”พร้อมคำพูดเปรมินทร์ก็อุ้มร่างอรชรมานอนทับบนร่างแกร่ง ผิวเนื้อนุ่ม อกอวบอิ่ม ร่างสาวบดเบียดลงมาหาชายหนุ่มอย่างไม่อาจเลี่ยงได้ กัญญานันเหมือนถูกดูดพลังงานไปจนหมด ไม่หลงเหลือแรงขัดขืนเขาด้วยซ้ำ“หลง แต่ชอบทำร้าย ชอบแกล้งเนี่ยนะคะ”มือบางตีอกกว้างเบาๆ เนื้อตัวเธอรู้สึกถึงมัดกล้ามเต็มแน่นช่วงหน้าท้องแกร่งและทั่วทั้งตัวของคนใต้ร่างเลยทีเดียว ใบหน้าหวานจึงออกอาการเขินอายเมื่อเห็นตาคมจ้องมาด้วยแววชอบอกชอบใจ“นี่เขาเรียกทำรักต่างหาก”เปรมินทร์ไม่บอกเปล่า แถมมือหนายังกดสะโพกเธอเข้าหาตัวเองซ้ำอีกจนกัญญานันต้องห้ามเสียงสั่น“อื้อ...ไม่เอาแล้วนะคะ”“เถอะน่า อีกครั้งหนึ่ง”“พอเถอะค่ะ ก้อยเหนื่อย”กัญญานันส่งสายตาขอร้องเต็มที่ เธอเพลียอยากนอนจะแย่อยู่แล้ว แต่อีกฝ่ายกลับมันเขี้ยวอยากฟัดคนตัวเล็กมากกว่าจะอยากหยุด เพราะไม่ว่าหญิงสาวจะมองแบบไหนเปรมินทร์ก็รู้สึกเหมือนเธอกำลังเชิญชวนเขาทุกท
เพลิงภูหมอก 26...ผูกพันทั้งกายใจ (1)
คนถูกฉุดรั้งชะงักด้วยความงุนงงกับอารมณ์ร้อนแรงของตน และคำพูดกำกวมของอีกฝ่าย ร่างอรชรหอบหายใจระรัว เพิ่งรู้ว่าเธอเหนื่อยหนักขนาดนี้ ทว่าก่อนจะถามอะไรชายหนุ่มก็พลิกกายให้เธอลงไปนอนใต้ร่างขณะมือก็ปลดเสื้อนอนเธอออกไปพร้อมกัน ไม่ลืมที่จะดึงปิ่นออกจากผมสลวยจนสยายแผ่บนที่นอนอย่างน่าหลงใหล“ผมอยากบอกรักคุณก่อน”“คะ?”ดวงหน้าหวานเหลอหลาด้วยความแปลกใจกับคำรักที่ออกมาจากปากเขาแสนง่าย หากแรงพิศวาสที่โหมอยู่ยังไม่ถูกปลดปล่อย สมองเธอจึงทำงานช้า ความสนใจอยู่ที่มัดกล้ามแน่นตึงบนเรือนกายกำยำที่ค่อยๆ อวดต่อสายตา เพิ่งเป็นครั้งแรกที่เธอกล้ามองเขาตรงๆ ไม่แปลกใจเลยว่าเพราะอะไรผู้หญิงต่างก็หลงใหลได้ปลื้มสามีตนเองขณะเดียวกันร่างสูงที่ผละไปถอดเสื้อผ้าของตนก็จับจ้องผิวขาวนวลผ่องที่เผยพร้อมเรือนกายงามสล้างไม่วาง ตาคมคู่ดุกวาดมองขึ้นลงซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างครึ้มใจที่ตนเองได้เป็นเจ้าของความงามลออตาตรงหน้า ความภาคภูมิใจปะปนความรักหลงอัดแน่นอยู่ในอก เพราะได้ครอบครองทั้งเรือนร่างสวยกับหัวใจที่ดีงามของกัญญานัน“ผมรักทุกอย่างที่เป็นคุณ ทั้งดวงตา แก้ม ริมฝีปาก...”หลังจากทั้งร่างเปล่าเปลือยใบหน้าคมก็เลื่อนลงกระซิบพร้อม
เพลิงภูหมอก 25...คำสารภาพ (2)
กัญญานันไปส่งครอบครัวพร้อมกับเปรมินทร์และพี่ชายที่เชียงใหม่ แม้เธอจะบอกให้อีกฝ่ายพักผ่อนหลังจากทำแผลแล้ว แต่สุดท้ายเปรมินทร์ก็ยังเกาะติดภรรยาของตนไม่ยอมห่าง ส่วนทางด้านเพ็ญลงไปพักกับพ่อแม่ของตนในไร่ชั่วคราว กำลังอยู่ในช่วงคิดและพักใจ บนภูจึงมีสองสาวน้อยและคนขับรถซึ่งค่อนข้างมีอายุหน่อยของไร่กับภรรยาขึ้นมาอยู่แทน หากเพ็ญกลับมาก็ไม่มีปัญหาอะไร นอกจากมีแม่บ้านดูแลเพิ่มขึ้น เปรมินทร์ยินดีรับคนขับรถที่แต่งงานแล้วและมีอายุหน่อยมากกว่าคนโสด“ทานยาหรือยัง ข้อเท้าคุณเจ็บมากขึ้นอีกหรือเปล่า”เปรมินทร์ถามเมื่ออาบน้ำออกมาเห็นคนตัวเล็กกำลังนวดข้อเท้าอยู่“ทานแล้วค่ะ แค่เจ็บนิดหน่อย ไม่เท่าตอนที่เกิดเรื่องหรอกค่ะ”หมอในไร่ตรวจข้อเท้าให้หญิงสาวเพิ่มเติมหลังทำแผลให้ชายหนุ่ม แม้จะบอกว่าไม่ได้กระทบกระเทือนมากนัก“ผมนวดให้นะ”ร่างสูงใหญ่ขยับไปนั่งที่เตียงอย่างรวดเร็วพร้อมกับเข้าไปใกล้คนตัวหอม แต่กัญญานันกลับส่ายหน้า“ได้ยังไงคะ มือคุณมีแผลอยู่”“ผมใช้มือซ้ายนวดให้”อีกฝ่ายยังพยายามจนเธอระอา แต่ก็ยังไม่ยอมอยู่ดี“ฉันนวดเองได้ค่ะ ว่าแต่คุณน่ะ ให้แผลโดนน้ำหรือเปล่าคะ มาให้ก้อยดูหน่อย”“คุณพูดว่าก้อยกับผมก็
เพลิงภูหมอก 25…คำสารภาพ (1)
“คุณพ่อกับคุณแม่จะกลับกรุงเทพฯ แล้วน่ะ แต่อยากขึ้นมาบนภู แล้วก็มาหาเราก่อนกลับด้วย”กิตติกรเป็นฝ่ายบอกเมื่อพบหน้าน้องสาว หญิงสาวเชิญทุกคนไปยังโต๊ะอาหาร ขณะที่เปรมินทร์เองก็มาถึงพอดี เขากำลังจะก้าวเข้าห้องอาหารขณะได้ยินประโยคคำพูดของคุณรุจีรัตน์“แม่กับคุณชายอยากมาไหว้เจ้ากับคุณเฮนรี่ ตรงที่ที่เกิดอุบัติเหตุด้วยน่ะ เห็นว่าเราเกิดเรื่องใกล้ๆ แถวนั้น คงเพราะเจ้าช่วยคุ้มครองเราถึงรอดมาได้ แม่อยากขอบคุณเจ้า”เปรมินทร์หน้าตึงขึ้น แต่ก็พยายามทำใจให้เย็นเข้าไว้ พยายามทำตัวให้เป็นคนมีเหตุผล ยกมือสวัสดีผู้ใหญ่ทั้งสอง และไม่วายปรายตามองลัลนาเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปโอบไหล่บางของภรรยา หอมแก้มนวลแล้วยิ้มให้เมื่อเธอหันมาทำตาดุใส่ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ“งั้นเดี๋ยวก้อยจัดเครื่องเซ่นไหว้ให้นะคะ”“ไม่เป็นไรลูก แม่เตรียมทุกอย่างแล้วก็แวะไหว้เรียบร้อยแล้วจ้ะ”“อย่างนั้นเหรอคะ”กัญญานันหน้าจ๋อยไป เปรมินทร์จึงหันไปโอบไหล่พร้อมบอกเบาๆ“ถ้าคุณอยากขอบคุณเจ้าแม่ เดี๋ยวผมพาไปใหม่ก็ได้”“ใช่จ้ะลูก เดี๋ยวหนูไปอีกครั้งกับคุณมินทร์ก็ได้ แม่กับคุณชายแล้วก็น้องนางจะกลับกันวันนี้ ไฟลต์เที่ยงน่ะจ้ะ แม่เลยรีบจัดการทุกอย่างให
