6...มัดมือชก (2)

ช่วงเช้าของไร่ภูศรีจันอากาศเย็นจัดและมีหมอกหนาทว่าเปรมินทร์เคยชิน จนสามารถอาบน้ำสระผมได้สบาย ร่างสูงเพรียวแกร่งก้าวลงบันไดเร็วๆ พร้อมฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตมีแจ๊กเกตไม่หนามากนักคลุม ผมที่ยังชื้นหน่อยๆ ถูกเสยขึ้นสบายๆ ไม่ได้จัดอย่างมีพิธีรีตอง แต่เมื่อลงมาด้านล่างกำลังจะเลี้ยวไปในส่วนห้องอาหารชายหนุ่มก็ชะงัก หันมองกระเป๋าเดินทางใบย่อมที่สาวใช้ยกมาวางหน้าประตูบ้าน กับสูทของตนที่ถือติดมือเข้ามา

“อะไรน่ะ”

“สูทคุณมินทร์เจ้า ข้าเจ้าจะเอาไปซักเจ้า”

สาวใช้อายุน้อยหยุดนิ่งก้มหน้าลงพร้อมกับตอบโดยมือกุมเสื้อสูทแน่น

“รู้แล้วว่าเสื้อฉัน แต่ทำไมมาอยู่ที่เธอ แล้วนั่นอะไร ข้างนอกนั่น ใครจะไปไหน”

ชายหนุ่มเสียงห้วนจัด เสื้อของเขาเขารู้ดี และเข้าใจว่าจะได้คืนจากมือคนที่คลุมติดไปด้วยเมื่อคืน ไม่ใช่จากสาวใช้ แถมกระเป๋าเดินทางใบเล็กที่วางอยู่ด้านนอกเขาก็จำได้ด้วยว่ามันเป็นของใคร นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน

“เอ่อ...”

ยังไม่ทันที่สาวใช้จะได้ตอบคำถาม ร่างของคนสามคนก็ปรากฏตัวออกมาจากทางด้านห้องอาหาร เปรมินทร์หันขวับไปมอง เขาเหลือบมองร่างบางอรชรก่อนเป็นอันดับแรก ก่อนจะเหล่ไปทางผู้เป็นแม่ ซึ่งท่านก็ส่งสายตาเหมือนปรามเขา

ชายหนุ่มจึงยืนนิ่งไม่พูดไม่จา ขณะที่สาวใช้เลี่ยงออกไปจากบริเวณนั้นอย่างรู้งาน

“ลงมาแล้วเหรอตามินทร์ หนูก้อยขอไปพักกับเพื่อนน่ะ เดี๋ยวออกไปส่งพ่อกับหนูก้อยเป็นเพื่อนแม่หน้าบ้านก่อนได้ไหม แล้วค่อยกลับมาทานข้าว ลูกรีบหรือเปล่า”

“ก็...นิดหน่อยครับ เดี๋ยวผมออกไปพร้อมทุกคนเลยก็ได้”

“ไม่ทานข้าวก่อนหรือลูก”

ผู้เป็นแม่อดห่วงลูกชายไม่ได้ เมื่อเขาทำท่าเหมือนจะไม่ทานข้าวเช้าซึ่งเป็นมื้อที่จำเป็นที่สุด

“เดี๋ยวผมไปทานกับคนงานก็ได้ครับ วันนี้พ่อจะไปไหนเหรอครับ ออกไปเร็วจัง”

ชายหนุ่มหันไปเอ่ยถามกับบิดาชวนพูดคุยขณะที่ทั้งขบวนเคลื่อนออกไปนอกประตู เขาทำเป็นไม่สนใจคนร่างบางที่เดินเคียงข้างกับมารดาของตนด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม ทั้งที่ในใจร้อนรนอยากรู้เหตุผลของการรีบไปจากที่นี่ของกัญญานันยิ่งนัก

คุณเฮนรี่บอกว่าเลขาแจ้งว่ามีแบรนด์จิวเวลรี่ชื่อดังสนใจติดต่อมาเพื่อขอเป็นคู่ค้าทางด้านอัญมณีด้วย ทำให้ต้องลงไปกรุงเทพฯ จึงรีบเดินทาง จากนั้นรถตู้ของไร่ก็เลื่อนมาจอดด้านหน้า แต่ก่อนที่ใครจะเอ่ยอะไรเปรมินทร์ก็เสนอขึ้นมา

“พ่อรีบก็ไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวจะไม่ทันขึ้นเครื่อง ผมไปส่งคุณก้อยให้เองก็ได้”

“เอางั้นเหรอ”

คุณเฮนรี่หันมองลูกชายที่ยืนหน้านิ่ง แล้วจึงหันไปยังภรรยาและเห็นว่าเจ้าปัทมาดาราพยักหน้าลงนิดๆ เขาจึงขมวดคิ้ว

“เอาตามนี้ก็ได้ค่ะคุณ ว่าแต่ลูกสะดวกแน่นะตามินทร์”

เจ้าปัทมาดาราถามย้ำ ทั้งที่รู้สึกว่าลูกชายทำได้ถูกใจท่านมาก

“ครับ ผมว่าจะเข้าไปดูของที่ไปส่งให้โรงแรมใหม่ด้วย อยากเช็กว่ามีอะไรติดขัดหรือเปล่าน่ะครับ”

คนที่เพิ่งบอกว่าจะทานข้าวกับคนงานกลับคำพูดทันที นั่นทำให้คิ้วเรียวบนใบหน้าสวยขมวดเข้าหากัน ทว่าเธอไม่อาจแย้งอะไรได้ด้วยความเกรงใจเจ้าบ้าน จึงจำต้องรับน้ำใจอย่างไม่อาจปฏิเสธได้

คุณเฮนรี่ก็ยอมทำตามข้อเสนอนั้นเพราะภรรยาเห็นด้วย เมื่อโอบกอดภรรยาแล้วเขาก็ขึ้นรถกระทั่งเคลื่อนออกไป ส่วนกัญญานันกับเจ้าปัทมาดารายืนรอเปรมินทร์ที่ไปถอยรถออกมาอยู่ครู่หนึ่ง

“แล้วมาพักที่บ้านน้าอีกนะจ๊ะหนูก้อย”

“ค่ะเจ้าน้า ก้อยขอบคุณที่เจ้าน้ากรุณาก้อยในทุกๆ เรื่องค่ะ”

หญิงสาวไหว้ลาเจ้าปัทมาดารา หลังจากเด็กในบ้านยกกระเป๋าเธอขึ้นไปไว้ท้ายรถคันใหญ่ของเปรมินทร์ ซึ่งท่านก็จับมือบางรับไหว้เบาๆ แล้วยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู ก่อนร่างบางจะขึ้นรถที่ชายหนุ่มเปิดประตูรอเอาไว้แล้ว ส่วนเขาเองหันไปกอดผู้เป็นแม่และกระซิบเบาๆ

“เจ้าแม่คงต้องคิดแผนใหม่”

“ไม่จำเป็นหรอกย่ะพ่อตัวดี ทำหน้าที่ของเราตามที่แม่บอกก็พอ”

เจ้าปัทมาดารากระซิบกลับเสียงดุนิดๆ เปรมินทร์จึงยิ้มให้ก่อนจะหอมแก้มท่านแล้วผละออกมาขึ้นรถ ไม่นานโฟร์วีลคันโตของชายหนุ่มก็เลื่อนออกจากตรงนั้นโดยมีเจ้าปัทมาดารามองพร้อมกับครุ่นคิดอย่างจริงจัง

 ================

“ทำไมอยู่ๆ คุณถึงออกจากบ้านผม”

ชายหนุ่มเงียบมาตลอดทางและกลับเลือกถามหลังจอดรถหน้าตึกสามชั้นที่จะเป็นโรงเรียนของหญิงสาว

“เพื่อนฉันชวนไปอยู่บ้านเขาน่ะค่ะ ฉันเห็นว่าอยู่กับเพื่อนเดินทางสะดวกกว่า แล้วฉันก็เกรงใจเจ้าน้า ต้องคอยให้คนรับส่งทุกวัน”

หญิงสาวลอบถอนหายใจเล็กน้อยก่อนตอบ เธอคิดว่าคงไม่ต้องคุยอะไรกับชายหนุ่มเสียอีกเพราะเขาดูเฉยๆ ไม่สนใจอะไรขณะขับรถมาที่นี่

“อ๋อ เกรงใจนี่เอง”

เปรมินทร์พึมพำ ดับเครื่องก่อนจะหันมามองสบตาเธอตรงๆ เป็นครั้งแรกของเช้านี้

“ผมนึกว่าคุณกลัวผมจะทำอะไรคุณก็เลยหนีเสียอีก”

กัญญานันดูจะผงะเล็กน้อยแต่ยังเก็บอาการเอาไว้ได้ แพขนตางอนยาวกะพริบเร็วๆ บนดวงตากลมโตคู่หวานเหมือนจะเรียกสติ

“ฉันเปล่านะคะ”

“งั้นก็ดีแล้ว”

เปรมินทร์กระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย แววตาในดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขานิ่งลึก แต่กัญญานันอ่านมันออก

เขารู้ทัน เขารู้ว่าเธอกลัวเขา

แน่นอนเธอไม่ได้คิดไปไกลถึงขั้นว่าชายหนุ่มจะกล้าทำอะไรเธอในบ้านของตัวเอง เพราะเขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีหื่นกระหายจนน่ากลัวเหมือนพวกโรคจิต ทว่าเขาก็เข้าใกล้เธออย่างจู่โจมแบบไม่ให้ทันตั้งตัวเสมอ นั่นเองที่ทำให้กัญญานันนึกหวาดระแวงขึ้นมา

ทุกครั้งที่เขาทำแบบนั้นมันทำให้เธอรู้สึกหวาดหวั่น มือไม้สั่น ใจเต้นเร็วกว่าปกติยากจะระงับให้สงบนิ่งได้ เธอไม่เคยเป็นมาก่อนเลยไม่ว่าจะเข้าใกล้ใครหรือผู้ชายคนไหน แต่กับเปรมินทร์เธอกลับประหม่าเหลือเกิน พออีกฝ่ายเข้าใกล้ก็เกร็งอย่างบอกไม่ถูก กัญญานันจึงตัดสินใจตอบตกลงกับมาธาวีหลังจากเพื่อนสาวเอ่ยปากชวน ในตอนแรกที่เธอขออนุญาตเจ้าปัทมาดาราก็มีเหตุผลโต้แย้งมากมายด้วยความเป็นห่วง ทว่าเมื่อได้รู้ว่าเพื่อนของเธอชื่ออะไรท่านจึงยอม แถมคุยไปคุยมาจึงได้รู้ว่าท่านเคยเห็นเธอรำที่งานบ้านพ่อเลี้ยงศรามาแล้วครั้งหนึ่ง

“เอ่อ คือ...ก้อยต้องขอบคุณคุณอีกครั้งสำหรับตึกนี้นะคะ”

เมื่อเขาเงียบเอาแต่จ้องเธอนิ่ง แต่แววตาคมดุนั้นทำให้กดดันแปลกๆ กัญญานันจึงเปลี่ยนเรื่องพูดในสิ่งที่ตั้งใจเอาไว้พร้อมทั้งยกมือไหว้

“ไม่เป็นไร คุณขอบคุณเจ้าแม่ไปหลายครั้งแล้ว”

เขาพูดมาอย่างนี้กัญญานันจึงได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ทว่าเมื่อจะลดมือลงอีกฝ่ายกลับยื่นมือหนาข้างหนึ่งของเขามากุมมือทั้งสองข้างของเธอไว้เสียก่อน หญิงสาวสะดุ้งมองเขาตาโต ไม่คิดว่าอยู่ๆ ชายหนุ่มจะกล้าจับมือเธอเอาดื้อๆ เธอพยายามกระตุกออกเบาๆ แต่มือใหญ่กุมมือเธอไว้ได้จนหมด แม้เขาจะจับเบาๆ เธอก็ไม่เป็นอิสระ

“ปล่อยเถอะค่ะ”

“นี่เหรอไม่กลัว”

ชายหนุ่มพูดพร้อมรอยยิ้มที่เหมือนยิ้มเยาะ ทำเอากัญญานันชักไม่พอใจขึ้นมา

“แล้วทำไมคุณถึงคิดว่าฉันกลัวคุณนักคะ คุณกำลังคิดอะไรไม่ดีอยู่งั้นเหรอ ฉันถึงต้องกลัว”

คำพูดท้าทายกับแววตาหวั่นๆ ในดวงตากลมโตวาวหวานทำให้เปรมินทร์ยิ้มมากยิ่งขึ้น พึงใจกับความฉลาดที่มาพร้อมความอ่อนใสน่ารักในตัวอีกฝ่ายนักหนา กัญญานันไม่ยอมให้เขาต้อนอยู่ฝ่ายเดียว

“ไม่รู้สิ”

เขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อย่างที่พูดพร้อมยอมปล่อยมือบางสวยง่ายๆ ทั้งที่ชื่นชอบความนุ่มนิ่มแทบไม่อยากปล่อย

กัญญานันมองคนที่เดี๋ยวหน้านิ่ง เดี๋ยวยิ้ม แล้วตอนนี้ก็มาทำเป็นเฉยแล้วก็ถอนหายใจออกมา หญิงสาวจับกระเป๋าใบเล็กที่สะพายติดตัว หันไปกำลังจะเปิดประตู แต่ประโยคจากเสียงทุ้มเข้มด้านหลังกลับทำเอามือสั่น

“ไม่รู้ว่าความชอบมันเรียกว่าไม่ดีหรือเปล่า แล้วคุณจะต้องกลัวอะไร ถ้าผมชอบคุณ”

ร่างบางอรชรนิ่งอยู่อย่างนั้นราวกับหยุดหายใจ ไม่ได้หันกลับไปมองอีกฝ่าย ใบหน้าสวยหวานซีดลงก่อนจะมีเฉดสีระเรื่อขึ้นมาตามพวงแก้ม ขณะรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัวแต่หน้าร้อนผ่าว ไม่รับรู้อะไรจนกระทั่งประตูฝั่งเธอถูกเปิดออกโดยคนอื่น แล้วเธอก็เห็นเปรมินทร์ยืนรออยู่

“เชิญ”

ขณะนั้นกัญญานันนึกอะไรไม่ออก ราวกับสมองมึน ว่างเปล่าไปชั่วอึดใจ จึงลงรถตามที่ชายหนุ่มบอก แต่เธอก็ไม่ได้มองหน้าเขา เพียงแค่ก้มหน้าเดินผ่าน

ร่างสูงกำยำไปยืนหน้าตึก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายมีสีหน้าอย่างไร หรือทำอะไรบ้าง มารู้ตัวอีกทีก็เห็นท้ายรถเขาห่างออกไป แล้วร่างบางอ้อนแอ้นก็ทรุดลงนั่งข้างๆ กระเป๋าเดินทางใบเล็กของตนเองที่วางอยู่บนพื้นปูนหน้าประตูตึก ซึ่งชายหนุ่มยกลงมาวางไว้ให้นั่นเอง

=====