บทที่ 8 ฉันจะทำให้พวกแกไม่มีความสุข

บทที่ 8 ฉันจะทำให้พวกแกไม่มีความสุข

"เกรซ!!!"วิทพ่อของเกรซดึงเกรซออกมาจากจันทร์เจ้า

"แก...ไอ่คนสกปรก อย่ามาเเตะต้องลูกสาวของฉัน"

"แกก็เหมือนเเม่ของเเก"พอจันทร์เจ้าได้ยินคำนี้เขาโกรธมาก

"ทำไมแม่ของผมทำไม!!!!"

"แม่ของเเกมันขึ้นมายั่วฉันไง หึ พอฉันบอกจะมาแกแม่แกเกิดอับอายเลยต้องผูกคอตายไงเจ้าโง่"

ผัวะ จันทร์เจ้าเข้าไปต่อยวิททันทีจนทำให้วิทล้มไปกองกับพื้น

"พ่อ"เกรซไปประคองพ่อของเธอขึ้นมา

"อย่ามาพูดถึงเเม่ผมเเบบนั้นนะ เเล้วอีกอย่างเเม่ผมมไม่ใช่คนเเบบที่คุณพูด คุณนั้นเเหละที่พยายามจะทำร้ายเเม่ผมตลอด"

"คุณมันก็แค่คนเลวคนนึง ที่ภายนอกทำตัวเป็นคนดีเเต่จิตใจของคคุณมันชั่วช้า"

ผัวะ รอบนี้พ่อของเกรซเข้าไปต่อยจันทร์เจ้า

"คุณพ่ออ พอได้เเล้วค่ะ"

"พอกันทั้งคู่เลย"เกรซเข้ามาห้ามทั้ง2คน

"มึงเก็บข้าวของเเล้วออกจากบ้านกูไปเลยนะ"วิทชี้หน้าจันทร์เจ้า 

"พ่อ พอได้เเล้ว พี่จันทร์เข้าห้องไปก่อนนะคะ"เกรซหันไปพูดกับจันทร์เจ้า หลังจากนนั้นเกรซก็ลากวิทพ่อของเธอเข้าไปในบ้าน

"เกรซแกมันลูกไม่รักดี ฉันบอกแกกี่ครั้งเเล้วว่าอย่าไปยุ่งกับมัน"

"คุณพ่อ!!!! ทำไมค่ะพี่จันทร์ไม่ดีตรงไหนเขาเป็นคนที่เกรซไว้ใจคนนึงเลยนะคะ"

"มันไม่เหมาะสมกับลูก"

"อะไรคือไม่เหมาะสมค่ะ"

"เพราะมันจนไง"

"เเล้วที่คุณพ่อยังชอบป้านุชเลยล่ะค่ะ"

"แก!!!!"

เพี้ยยย วิทได้ตบเข้าไปยังใบหน้านุชอย่างเเรง

"พ่อ"น้ำตาของเกรซไหลออกมา เพราะพ่อของเธอไม่เคยตบตีเธอเลยสักครั้ง

"เกรซ....พ่อขอโทษ"วิทพยายามเข้าไปกอดเธอเเต่เธอถอยห่าง

"อย่ามาแตะต้องตัวหนูค่ะ"เธอถอยห่างเเละรีบวิ่งกลับห้องทันที [พ่อไม่เคยทำกับฉันแบบนี้เลยสักครั้ง ฮืออๆ ถึงจะโกรธสักแค่ไหนถึงฉันจะทำอะไรผิดพ่อไม่เคยเลย นี้เป็นครั้งเเรกที่เขาตบฉัน ฉันรู้สึกเสียใจมาก ทำไมพ่อถึงทำกับฉันขนาดนี้] 

"เกรซ"

"คุณแม่...."เธอรีบวิ่งไปกอดเเม่ของเธอ

"ฮือออๆ......."แม่ของเธอกอดเเละลูบหัวเธอเบาๆ

"ทำไมพ่อถึงทำกับหนูขนาดนี้"

"เกรซลูกใจเย็นๆนะ พ่อเขาเเค่เป็นห่วงลูก เป็นธรรมดาที่เขาอยากให้ลูกอยู่กับคนที่คู่ควร"

"เเล้วพี่จันทร์ไม่คู่ควรกับหนูตรงไหนค่ะ"เธอหันหน้าไปถามเเม่ของเธอ

"สำหรับพ่อพี่จันทร์ไม่คู่ควรกับลูก เกรซต้องเข้าใจพ่อนะว่าพ่อเขามีทุกอย่างทำให้ลูกสุขสบาย เขาก็อยากให้ลูกอยู่กับคนที่ลำบาก เขาเลี้ยงลูกมาอย่างดีจะให้มาลำบากมันก็ไม่ได้ ลูกเข้าใจใช่ไหม"เกรซนิ่งเงียบไปแต่เธอก็พยักหน้าเข้าใจสิ่งที่เเม่ของเธอได้พูดขึ้นมา

"แล้วจันทร์เจ้าเป็นไงบ้าง"

"พี่จันทร์ร้องไห้หนักมากค่ะ เกรซสงสารพี่จันทร์"

"เออแล้วอีกอย่างคุณพ่อไล่พี่จันทร์ออกจากบ้านด้วยค่ะ คุณแม่ช่วยไปคุยกับคุณพ่อให้หน่อยได้ไหมค่ะ"

"อืมเดียวเเม่จะไปลองคุยกับคุณพ่อให้นะ"หลังจากนั้น2คนเเม่ลูกนั่งกอดกันจนเกรซอารมณ์ดีขึ้นมาก 

"เออ....คุณแม่ค่ะ"

"ว่าไงจ้ะ"

"คุณแม่ก็ไม่เป็นไรใช่ไหมค่ะ"ลดานิ่งกับคำถามที่ได้ยิน

"ไม่จ้ะ เเม่โอเค"

"ค่ะ" [ที่ฉันถามเเบบนั้นกับเเม่เพราะฉันรู้ว่าเเม่รู้สึกยังไงเรื่องที่พ่อแอบชอบป้านุชคุณแม่ก็รู้เเต่เเม่แกล้งไม่รู้มาตลอดที่เขาไม่อยู่บ้านบ่อยๆเพราะเขาเสียใจ อีกอย่างเขาไม่อยากไล่ป้านุชออกเพราะเขาสงสารป้านุชกับพี่จันทร์เจ้า เเม่เลยเลือกที่จะเงียบไป] 

รุ่งเช้าทุกคนตื่นมาและกำลังนั่งทานอาหารเช้าที่โต๊ะอาหาร 

"เออ...เกรซพ่อขอโทษ"อยู่ๆวิทก็พูดขึ้นมา

"พ่อค่ะ หนูก็ต้องขอโทษคุณพ่อเช่นกัน หนูอาจจะใช้ถ้อยคำที่เเรงไปหน่อย"วิทยิ้มขึ้นทันทีหลังจากเกรซพูดขึ้นมา

"คุณก็เหมือนกัน ผมขอโทษในทุกๆเรื่องที่ทำให้คุณเสียใจ"วิทหันไปพูดกับลดา

"ต่อจากนี้ผมสัญญาว่าจะไม่มีเรื่องเเบบนี้เกิดขึ้นอีกผมสัญญา"วิทเอื้อมมือไปจับมือของลดาทำให้ลดากับเกรซยิ้มออกมากันอย่างมีความสุข แต่ในขณะเดียวกันจันทร์เจ้าได้ยืมมองทุกคนที่หัวเราะยิ้มกันอย่างมีความสุข ทำให้จันทร์เจ้าไม่พอใจอย่างมาก

"หึ....มีความสุขกันนักใช่ไหม"

"ฉันจะทำให้พวกแกลิ้มรสของความเจ็บปวดนี้เอง!!!!!"