บทที่ 7 ไม่เชื่อ

บทที่ 7 ไม่เชื่อ

"มะ..เเม่"จันทร์เดินไปยังศพเเม่ของเขา 

"แม่ แม่ตื่นสิ ไหนบอกจะไม่ทิ้งจันทร์ไปไง เเม่.....ฮืออออ"จันทร์เจ้าเข้าไปกอดเเม่ของเขา เขาร้องไห้และนั่งกอดศพเเม่ตัวเอง

"ไหนแม่บอกจันทร์ว่าจะอยู่จนกว่าจันทร์ประสบความสำเร็จ ฮือออ"

"จันทร์พอเถอะ "ป้าใจเดินมากอดกัน

"พี่จันทร์"เกรซรีบวิ่งมายังห้องของจันทร์ เขาเห็นจันทร์เจ้ากำลังนั่งกอดศพของนุช เเละร้องไห้ออกมา 

"ฮืออออออ ทำไมเเม่ถึงทิ้งผมไปแบบนี้ หืออออ"หลังจากนั้นศพของนุชก็ถูกยกออกไป

"ป้าครับบ มันเกิดอะไรขึ้นกันเเน่ครับทำไมแม่ถึงทำแบบนี้"จันทร์เจ้าหันไปถามป้าจันทร์

"เออ.....คือออ"

"ป้าจันทร์บอกผมมาสิครับ"ป้าจันทร์ไม่พูดอะไร

"ป้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ป้าจะมาเรียกนุชไปกินข้าวเเต่เจอมันในสภาพนี้เเล้ว"จันทร์เจ้านิ่งไปสักพัก [ผมว่ามันต้องเกิดเรื่องอะไรอย่างเเน่นอนผมต้องรู้ให้ได้] จันทร์เจ้าเขาได้ไปรับศพเเม่ที่โรงพยาบาลเเละเขาก็ได้เห็นบางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติ

"นี้มันรอยอะไรครับ"จันทร์เจ้าชี้ไปที่คอของเเม่เขา

"เอออ....อ่อรอยของเชือกไงค่ะ"หมอนิติเวชที่ยืนอยู่พูดขึ้นมา

"ทำไมมันเหมือนรอยมือมากกว่าครับ เเล้วรอยช้ำตามร่างกายอีก"

"นี่มันคือรอยนิ้วมือชัด"จันทร์เจ้าชี้ไปที่คอของนุช

"หมอตรวจดีเเล้วใช่ไหมครับว่าเเม่ผมฆ่าตัวตายจริงๆ"

"ใช่ค่ะ การตายของคนไข้คือการขาดอากาศหายใจ"หมอพยายามอธิบายให้จันทร์เจ้าฟัง

"แต่มันเเปลกๆจริงๆนะครับ"จันทร์เจ้าสงสัยว่านี้ไม่ใช่การฆ่าตัวตาย

"พอได้เเล้วจันทร์"ป้าใจพูดขึ้นมา

"แม่เอ็งฆ่าตัวตายจริงๆ ดูนี้สิ"ป้าใจยื่นจดหมายลาตายให้กับจันทร์เจ้า จันทรเจ้านั่งอ่านจดหมายฉบับนั้น

ถึง จันทร์เจ้าลูกรัก

เเม่ขอโทษที่อยู่ดูแลลูกต่อไปไม่ได้ เเม่อับอายกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเเม่ เเละแม่ขอโทษลูกจริงๆ รักลูกนะ 

จาก..เเม่นุช

"นี่ไม่ใช่ลายมือเเม่ผม!!!"จันทร์เจ้าหันไปบอกป้าใจที่นั่งอยู่ข้างๆ

"แล้วเรื่องอะไรที่แม่ผมต้องอับอาย"ป้าใจนิ่งเงียบ

"คือ...แม่ของเอ็งไปมีอะไรกับคุณผู้ชาย นุชมันเลยขอร้องไม่ให้บอกเอ็งเพราะนุชมันอับอายกับสิ่งที่มันทำ"

"ไม่มีทาง!!!! แม่ไม่ทางทำแบบนั้น ไอ่เลวนั้นมันต้องบังคับเเม่เเน่นอน"

"ถ้าเอ็งไม่เชื่อก็ไปถามพวกไอ่บัวก็ได้"

"ป้าได้ยินจากพวกนั้นว่านุชเป็นคนไปยั่วคุณผู้ชายเอง"

"ไม่จริง ผมไม่เชื่อ เเม่ผมไม่มีวันทำอะไรเเบบนั้น"

"แล้วผมจะบอกอะไรอีกอย่างนะครับ นี่ไม่ใช่ลายมือแม่ของผม!!!!"จันทร์เจ้าพูดจบเดินออกจากตรงนั้นทันที เขาเดินไปหาหมอที่ชันสูตรศพของเเม่เขา

"ปัง"จันทร์เจ้ากระเเทกประตูอย่างเเรง

"หมอ ตรวจสอบดีเเล้วจริงๆใช่ไหมครับ"

"ใช่"

"เเล้วรอยต่างๆมันคืออะไรหรอครับ ช่วยบอกผมที"หมอเงียบไป

"จันทร์พอได้เเล้วเรากลับกันเถอะ"

"ป้า!! อย่าบอกนะว่าป้าเชื่อสิ่งที่พวกมันพูด"จันทร์เจ้าหันไปพูดกับป้าใจ แต่ป้าใจเงียบกับสิ่งที่จันทร์เจ้าพูดขึ้นมา

"ผมจะสืบหาความจริงให้ได้"

"และห้ามให้แตะต้องศพของเเม่ผมเด็ดขาด!!!!"หลังจากจันทร์เจ้าพูดจบเขาก็ไปหาแม่ของเขา

"แม่ครับผมไม่เชื่อหรอกครับว่าเเม่จะทำเรื่องเเบบนั้น ผมรู้ดีว่าแม่เป็นคนยังไง แม่ไม่มีวันทำแบบนั้นเด็ดขาด ยิ่งเรื่องฆ่าตัวตายผมยิ่งไม่เชื่อด้วยครับ"เขาพูดพลางกอกศพเเม่ของเขา

"ผมจะรู้ให้ได้ว่าใครเป็นคนฆ่าแม่"

หลังจากจันทร์เจ้ากลับมาจากโรงพยาบาล เขาก็กลับมาที่ห้องของเขา และเกรซกำลังยืนรอเขาอยู่

"พี่จันทร์เป็นไงบ้างค่ะ"จันทร์เจ้าเงยหน้าไปมองเกรซ ใบหน้าของเขามีเเต่รอยคราบน้ำตา

"พี่จันทร์"เกรซไม่พูดมากเขาเข้าไปกอดจันทร์เจ้าทันที ทำให้จันทร์เจ้าร้องไห้ขึ้นมาอีกรอบเเละเขาก็กอดเกรซกลับเช่นกัน

"พี่ไม่เหลือใครเเล้วเกรซ ฮือออ"

"แม่ทิ้งพี่ไปแล้ว ฮือออ"

"พี่จันทร์ยังมีเกรซนะคะ เกรซจะอยู่ข้างๆพี่จันทร์เอง"

"เกรซ!!!!!!!"