14

จอมภูคิดในใจเพราะหล่อนใจร้อนจริงๆถ้าไม่สบใจหล่อนและความพึงพอใจของหล่อนก็จากไปทันที..แต่ยังหรอก

แผนของเขายังไม่สัมฤทธิ์ และจะไม่ยอมให้หล่อนหลุดจากตรงนี้ไปได้ง่ายหรอก อีกอย่างเพราะเขาทราบมาว่าน้องชายของเขากำลังจะหางานทำให้หล่อนโดยฝากญาติ และคนรู้จัก

เขาไม่ต้องการให้คนอย่างมณีรัชดาเหยียบเข้าไปทำงานกับเครือญาติของเขา

        และงานที่นี่ดูจะเหมาะกับเธอ เป็นงานด้านบัญชี หรือเป็นผู้ช่วยพี่สาวของจราดลก็ได้ และอีกอย่างฝ่ายคอสตูมดูแลเสื้อผ้าของนักแสดงหรือเลือกเฟ้นนักแสดงกับปันณชา

หากเพราะในเวลานี้ มณีรัชดาไม่อยากจะรอ

เพราะหล่อนไม่มีความอดทนมากถึงขนาดนั้น

ยิ่งด้วยเขาทำให้หล่อนอารมณ์เสียและรู้สึกว่ามาเก้อ และถูกหลอก

ยิ่งได้มาเจอหน้าวิภัสชายหนุ่มที่หล่อนจำหน้าเขาได้

ชายหนุ่มหล่อเงยหน้ามองอีกครั้ง เขาพยายามใจเย็นให้มากที่สุด

ขณะที่สาวสวยตรงหน้า เห็นชัดว่าหล่อนกำลังอึดอัดอย่างที่สุด   

        “เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณเองครับ แต่ขอรับปากว่า  คุณได้งานทำแน่ ถ้าหากไม่เลือกมาก” 

        หญิงสาวเงยหน้าหวานคม จ้องเขา ที่ดวงตาของหล่อนนั้นระยับวับวาว    

        “งานอะไรกัน..งานสกปรกที่คุณกับเพื่อนคุณกำลังจะหลอกฉันหรือไง”

        เขารู้สึกอึดอัดขัดใจไม่น้อย 

แต่พยายามเก็บซ่อนให้มิดชิดในสีหน้า 

“อย่าคิดอย่างนั้นสิครับ ผมแค่อยากให้คุณเลือกงานดู ถ้าคุณไม่ชอบ ก็เลือกอย่างอื่น”

        “ใช่ ฉันไม่ชอบแน่” 

มณีรัชดาเน้นเสียงเข้ม 

        “งั้นมีงานอะไรอีกล่ะคะ”

        “ก็เกี่ยวกับงานในกองถ่าย พวกคอสตูมเกี่ยวกับเสื้อผ้านักแสดงดูแลในเรื่องนี้ คุณคิดว่า ไหวมั๊ย อยากจะทำมั๊ย เพราะผมคิดว่าคุณกำลังตกงาน อย่าเลือกงานเลยครับ”  

วิภัสหรือจอมภูใช้คำพูดดีกว่าเดิม

จนหล่อนพยักหน้าใช่สิ ตอนนี้หล่อนกำลังตกงานด้วย 

ทำไมหางานทำยากเย็นอย่างนี้ ที่คนรักอย่างภูวพลสัญญาว่าจะหาให้  หล่อนไม่รู้ว่าได้ทำวันไหน

สิ่งที่มณีรัชดาต้องการก็คือ หล่อนอยากจะทำงานเพื่อจะได้อวดกับพ่อแม่และน้าว่า  ในที่สุดหล่อนก็หางานทำได้แล้ว  

        “ถ้าเป็นงานที่ไม่ใช่เปลื้องผ้าเปลื้องผ่อนขายเนื้อหนังละก็ดิฉันตกลงค่ะ”

มณีรัชดาเอ่ยย้ำเสียงของหล่อนในตอนท้ายอ่อนลง 

หากวิภัสหรือจอมภูถอนใจ

ที่สามารถเอาใจผู้หญิงที่เอาแต่ใจคนนี้ได้แล้วในตอนนี้

จนหรือก็จน ยังจะทำหยิ่งใส่เขาอีก  ฮึ เอาตัวเองให้รอดจากการงานได้ก่อนเถอะ แล้วเขาจะเริ่มแผนต่อไป

        “ก็ดีครับ เอาล่ะถ้าเข้าใจแล้ว เอาเป็นว่าอีกสักสามวัน ผมจะให้คุณมาทำงานที่นี่ได้ แล้วเข้าไปติดต่อขอพบพี่ปัน ชื่อจริงแก ชื่อ ปันณชา เป็นพี่สาวนายดลเพื่อนผม”   

        ครั้นมณีรัชดาถือว่าทำธุระของหล่อนเสร็จแล้ว ถือว่าได้คำตอบเป็นที่พึงพอใจ

แต่หล่อนอาจจะเสียมารยาท ตรงที่พูดจาเหมือนขมขู่ใส่เขา

แน่นอนละ ถ้าหล่อนไม่ได้รับความเป็นธรรม คอยดูเถอะ

เลือดในกายของมณีรัชดามันจะฮึดสู้ขึ้นเองโดยอัตโนมัติ 

ในที่สุดยินยอมที่จะนั่งรถมากับเขา 

หากแต่พอถึงบริเวณปากซอยหล่อนกลับเอ่ย

        “จอดให้ดิฉันตรงนี้เถอะค่ะ จะขอนั่งรถสองแถวเข้าไปในซอย ไม่อยากนั่งรถของคุณค่ะ รบกวนและเกรงใจ”

        เขาอึ้งพร้อมกับปรายตามองดูสาวสวยทีนั่งอยู่ด้านหลัง 

เพราะหล่อนไม่ยอมลุกมานั่งเคียงเขาข้างหน้า.. 

ก็บอกให้เขารู้ว่าหล่อนหยิ่งแค่ไหน 

        เขาเลยอดเอ่ยไม่ได้  

“แต่ว่ามันเสียเวลานะครับคุณ ไหนๆก็มาสมัครงาน แล้วก็เหนื่อยอย่างนี้ ผมหวังดีกับคุณนะคุณณี ก็เลยอยากให้คุณสบาย แล้วกลับถึงบ้านเร็ว”

        “แหม.. ถ้ากลับบ้านเร็วเพราะต้องพึ่งพาคนอื่น มณีรัชดาก็ไม่ต้องการเหมือนกัน ฉันอยากทำอะไรที่เป็นส่วนตัวมากกว่าค่ะ ก็หมายความว่า ไม่อยากจะใคร่ใฝ่สูงสักเท่าใดนัก อีกอย่างรถคันหรูของคุณ มันโก้หรูเกินกว่าฐานะของดิฉัน..จอดเถอะค่ะ ดิฉันจะลงตรงนี้ละ”

        เมื่อถึงใกล้ปากซอยแล้ว และเห็นรถราบนท้องถนนใหญ่วิ่งกันขวักไขว่ มณีรัชดาเลยร้องขึ้น 

เขาจึงหันมาทางหล่อนด้วยความรู้สึกที่ขัดอกขัดใจยิ่งนัก

แต่ก็ยอมจอดให้ ไม่งั้นแม่คุณคงได้แหวหนักเอ็ดตะโรใส่เขาแน่ 

เพราะท่าทางมณีรัชดาไม่คิดจะกลัวเขาสักนิด แม่สมันน้อย..ฮึ

เมื่อจอดแล้ว มณีรัชดาเปิดประตูผลักออก ก่อนจะเอ่ยบอกเขา 

        “ขอบคุณในความเป็นสุภาพบุรุษของคุณมากนะคะ คุณวิภัส ที่ใจดี ยอมมาส่งณีถึงหน้าปากซอย อย่างที่บอก ณีขอรบกวนคุณเท่านี้ละค่ะ แล้วเจอกันใหม่”

        เขานั้นแทบจะเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่หล่อนตามหลัง

ที่มณีรัชดานั้นทำกับเขาแสบมาก แต่ก็หยุดรถจอดนิ่ง

โชคดีที่ไม่มีรถแล่นสวนเข้ามาในยามนี้ เขากลัวตัวเองเป็นภาระในการจอดกีดขวางการจราจรของผู้อื่น  

จนมณีรัชดาลับสายตาไปแล้วนั่นล่ะ คงไปนั่งรอรถเมล์หรือสองแถวที่ป้ายสมใจอยากของหล่อน

เขาเลยหัวเสีย คิ้วเรียวขมวดบึ้งตึงก่อนจะหาช่องทางกลับรถในฝั่งตรงกันข้ามที่มองเห็น  และเขาก็ตรงดิ่งกลับไปที่เดิมอีกครั้ง

        คำแรกที่ได้ยินคือทักจากเพื่อนรักประโยคนี้

        “ว่าไงวะ ไอ้เสือ นี่ส่งแม่เสือสาวของนายกลับแล้วหรือไงว่ะ พับผ่าจริง หล่อนดุจริงๆ ยิ่งกว่าอะไร นายไปขุดมาจากไหนวะ”

เลิกคิ้วถามเพื่อนพร้อมทำท่าเหมือนสนใจ

        “หล่อนคิดจะจับน้องชายของฉันไง นายดล ฉันเลยคิดจะแบล็คเมล์หล่อนด้วยการย้อนเกล็ด” 

        จอมภูแค่ตอบเพื่อนด้วยคำพูดง่ายๆ

สำหรับเขาไม่มีสลับซับซ้อนมากนักในยามนี้ คิดอะไรก็ง่ายๆเพราะมันง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก

แต่เมื่อคิดเรื่องนี้แล้วกลับหยุดชะงัก

นี่แบบนี้ ใครว่าปอกกล้วยเข้าปากล่ะ   ยายมณีรัชดาร้ายอย่างที่เห็น   

หากจราดลเจ้าของสตูดิโอส่ายหน้า

        “นายทำกับหล่อนเกินไปหรือเปล่าว่ะดูซิ อับอายไปหมดหน้าตาของฉันแล้ว หน้าผากนี่ด้วย”

เขาจิ้มที่หน้าผากของตัวเอง

        “ฮึไอ้จอมฉันนะบอกว่ามันตรายี่ห้อเจ้าพ่อนู้ด หล่อนฉลาดนาโว้ย มองปราดเดียวก็รู้ ฉันว่ากลัวแต่เพียงอย่างเดียว นายจะถูกหล่อนแบล็คเมล์กลับใส่นะซี”