ตอนที่11.

ตอนที่11.

“นี่เธอคิดว่าฉันจะใจดำกับคนที่เลี้ยงฉันมาตั้งแต่เด็กๆ รึไงนะ จริงอยู่แม้ว่า สองสามปีนี้ฉันไม่ค่อยได้กลับมาเมืองไทยแต่ฉันก็ไม่เคยลืมป้าสายใจ แกเป็นเหมือนพี่เลี้ยงของฉัน เสมือนญาติผู้ใหญ่คนเดียวในเมืองไทยของฉันเหมือนกัน เพราะฉะนั้นอย่าดูถูกน้ำใจของฉัน” จัสติน กล่าวจริงจังสีหน้าของเขาดูไม่พอใจทำให้สายรุ้งรู้สึกผิด

“เอ่อ รุ้ง เอ่อ ฉันขอโทษ”

“ไม่เป็นไร แต่อย่าพูดแบบนี้อีก ฉันไม่ชอบ...”

“ค่ะ”

“เอาล่ะ ไปพักผ่อนเถอะ” เขาตัดบทแล้วเดินขึ้นห้องไป สายรุ้งมองตามแผ่นหลังกว้างไปอย่างสับสน

บางครั้งจัสตินก็ดูนิสัยดีอย่างไม่น่าเชื่อ และไม่น่าเชื่อเลยว่าคนที่ช่วยเหลือวิ่งเต้นเรื่องต่างๆ ที่โรงพยาบาลวันนี้จะเป็นเขาหรือเพราะเขาเห็นว่าเธอไม่มีใครเพราะชิดชัยมีธุระด่วนต้องกลับบ้านไปก่อนซึ่งเธอก็เข้าใจดีเพราะครอบครัวของชิดชัยนั้นทำธุรกิจเล็กๆ ในครอบครัวและชิดชัยก็เป็นเสาหลักเมื่อมีอะไรก็ต้องกลับไปดูแลแต่เธอก็ขอบคุณที่ครอบครัวของชิดชัยมีน้ำใจกับเธอมาตลอดและบิดามารดาของเขาก็จิตใจดี วันนี้เธอก็ต้องขอบคุณชิดชัยไปหลายครั้งเลยทีเดียว แต่วันนี้จัสตินก็ทำให้เธอมองเขาในแง่ดีขึ้น อย่างน้อยๆ จัสตินก็ไม่ได้มีทีท่ารังเกียจหรือแสดงให้รู้สึกว่าเธอกับป้าสายใจเป็นภาระของเขา

“เอาล่ะยายรุ้งไปนอนได้แล้ว แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่...” สายรุ้งบอกตัวเองแล้วเดินกลับที่พัก โดยไม่รู้ว่ามีสายตาคมของจัสตินเฝ้ามองตนอยู่ตลอดเวลา...

จัสตินยืนนิ่งอยู่ในห้องทำงานของตนเองด้วยความรู้สึกค่อนข้างหนักใจ เขารู้ว่าป้าสายใจเป็นมะเร็ง แต่เขาไม่รู้ว่านางเป็นระยะสุดท้ายแล้ว และก่อนที่ป้าสายใจจะเข้าโรงพยาบาลก่อนหน้านี้แค่หนึ่งวันเท่านั้น นางก็ได้พูดกับเขาและเหมือนได้สั่งเสียเอาไว้ และคำขอร้องของนางก็ทำให้เขาต้องมานั่งคิด...

“คุณหนูคะ ป้ารู้ดีว่าป้าจะมีเวลาอยู่ในโลกนี้อีกไม่นาน ป้าจึงอยากจะขอร้องคุณหนูสักอย่าง” ป้าสายใจกล่าวเสียงแหบแห้ง ใบหน้าอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด

“ครับป้าว่ามาได้เลย”

“ป้าอยากจะขอร้องคุณหนูว่าหากคุณหนูไม่ได้เห็นรุ้งอยู่ในสายตา ไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษอะไรกรุณาปล่อยหลานของป้าได้มั้ยคะ” คำพูดของป้าสายใจทำให้จัสตินอึ้ง มองใบหน้าของหญิงชรานิ่ง เขาไม่คิดเลยว่าป้าสายใจจะมองเขาออกทะลุปรุโปร่งเช่นนี้

“ป้ามองออกนะคะว่าคุณหนูสนใจรุ้ง แต่หากคุณหนูไม่คิดจริงจังก็ปล่อยรุ้งไปเถอะค่ะ ถือว่าเห็นแก่ป้า”

“ครับผมยอมรับว่าผมสนใจรุ้ง แต่ว่า...”

“คุณหนูคะ ป้าเลี้ยงคุณหนูมาตั้งแต่เล็กๆ เหมือนกันนะคะ ที่ไหนมีคุณแม่ที่นั่นก็มีป้าด้วย ป้ารู้ค่ะว่าคุณหนูคิดอย่างไร ป้าเข้าใจค่ะ” ป้าสายใจกล่าวยิ้มๆ เหมือนไม่ได้เจ็บป่วยอะไร

“ผมยอมแพ้ครับป้า ผมตบตาป้าไม่ได้เลย”

“ค่ะ ถึงอย่างนี้ป้าจึงต้องขอร้องคุณหนูก่อนตาย”

“อย่าพูดอย่างนั้นสิครับป้า ดูท่าทางป้ายังสบายดีอยู่เลย” เขาพูดตามที่เห็นเพราะป้าสายใจดูแข็งแรงมาก

“ถ้าย่างนั้นป้าก็คงวางใจได้ใช่มั้ยคะ”

“ครับ ผมรับปาก... แต่ถ้าคิดจะจริงจังเขาก็สามารถทำอย่างใจต้องการได้ใช่ไหม...” ชายหนุ่มรับคำอย่างยอมแพ้แต่ในประโยคสุดท้ายพูดกับตัวเองในใจ...

ถาหากเขารับปากป้าสายใจเขาก็คงอดกินเนื้อหวานๆ ของหญิงสาวแล้วสินะเพราะเขาคงไม่คิดจริงจังกับสายรุ้ง แล้วอย่างนี้อาการหงุดหงิดงุ่นง่านอึดอัดปวดร้าวก็คงไม่หายไปสินะ... จัสตินคิดอย่างสับสนและคิดจะยอมแพ้... แต่แน่นอน เขาทำไม่ได้...

หลังจากที่ป้าสายใจได้รับอนุญาตให้ออกจากห้องฉุกเฉินก็ถูกย้ายมาพักที่ห้องพักฟื้นพิเศษและยังคงมีพยาบาลดูแลอย่างใกล้ชิด สายรุ้งกับจัสตินก็มาเยี่ยมนางทุกวันและเขาก็จะอยู่กับเธอจนกว่าจะหมดเวลาเยี่ยม ตอนนี้ร่างกายที่อวบอ้วนของป้าสายใจก็ผมลงอย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย  

“ฉันว่าเธอน่าจะกลับไปพักบ้างนะสายรุ้ง”

“ฉันอยากอยู่ต่อค่ะ หากคุณมีงานต้องทำก็กลับไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันกลับเอง”

“ที่อยากอยู่ต่อนี่เพราะรอแฟนรึเปล่า” ชายหนุ่มทำเสียงแข็งมองหญิงสาวที่นั่งนิ่งอยู่ข้างเตียงคนป่วยอย่างไม่พอใจ เพราะทุกวันที่เขาพาเธอมาเยี่ยมป้าสายใจก็จะต้องเจอชิดชัยเสมอและดูท่าทางของหนุ่มสาวทั้งสองสนิทสนมกันเกินไปจนเขารู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินและเขาไม่อยากจะเป็นอย่างนั้น...

“ฉันขี้เกียจคุยกับคุณแล้ว” สายรุ้งพูดแล้วลุกขึ้นจะเดินออกไปนอกห้องเมื่อรู้สึกว่าบรรยากาศในห้องเริ่มไม่ดีแต่ร่างบางต้องแทบหัวคะมำเมื่อเขาเดินมาขวางไว้

“โอ๊ย อะไรของคุณเนี่ย”

“ฉันไม่ชอบให้ใครเดินหนีตอนที่ฉันกำลังคุยด้วย”

“นี่มันจะมากไปแล้วนะ ถ้าคุณอารมณ์ไม่ดีหรืออารมณ์ค้างก็ไปห่างๆ อย่ามาพาลกันแบบนี้” 

“นี่เธอกล้าว่าฉันเหรอ”

“ทำไมฉันจะไม่กล้า ก็คุณมันพาลแบบนี้” หญิงสาวมองเขาอย่างเบื่อหน่ายแล้วจะเดินผ่านเขาไปเพื่อตัดรำคาญ แต่แล้วก็ต้องอุทานอย่างตกใจเมื่อเขาเกี่ยวเอวบ้างไว้แล้วบังคับให้เธอหันมาเผชิญหน้า

“อุ้ย นี่คุณจะทำอะไรปล่อยนะ” หญิงสาวพยายามยันอกกว้างไว้และบิดตัวออกจากวงแขนแข็งแรง

“เธอนั่นล่ะอยู่นิ่งๆ ทำตัวให้น่ารักๆ หน่อย ฉันอุตส่าห์ทิ้งงานมาดูแลเธอสองป้าหลานขอบคุณสักคำก็ไม่มี แล้วยังมาทำหน้าเบื่อหน่ายฉันอีก รู้มั้ยไม่มีผู้หญิงคนไหนทำหน้าแบบนี้ใส่ฉัน”

“ก็ช่างคุณสิ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของคุณและฉันก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องทำตัวน่ารักเพื่อคุณด้วย” สายรุ้งโกรธเขาเมื่อเขาเอาเธอไปเปรียบกับสาวๆ ของเขาจึงพยายามดิ้นรนออกจากอ้อมแขนเขา แต่เมื่อเธอยิ่งดิ้น ร่างแกร่งของเขาก็ยิ่งร้อนและกลิ่นกายหอมอ่อนๆ จากกายสาวก็ทำให้เขาเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ จากที่คิดว่าจะต่อว่าเธอเฉยๆ กลายเป็นว่าเขาอยากทำอย่างอื่นมากกว่าและการที่เขาอารมณ์ค้างจากหญิงสาวทั้งหลายมาตลอดสองสัปดาห์ยิ่งทำให้เขาพลุ่งพล่านมากขึ้น