ตอนที่10

ตอนที่10

สายรุ้งรู้สึกวุ่นวายใจเมื่อป้าสายใจไปตลาดตั้งแต่เช้าก็ยังไม่เห็นกลับมาเสียที ในขณะที่จัสตินยังคงนอนหลับอยู่บนห้อง ปรกติเธอจะเห็นป้าสายใจขึ้นไปปลุกแต่เธอจะไม่ขึ้นไปปลุกเขาแน่นอน

“เอ๊ะ ป้าสายใจไปนานแล้วนะ ทำไม่ไม่กลับมาเสียทีนะ” หญิงสาวเดินไปเดินมาอยู่หน้าประตูรั้วอย่างวุ่นวายใจ

“รุ้งๆ มานี่เร็วเข้า” แล้วจู่ๆ เสียงเรียกของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น สายรุ้งวิ่งไปหาเขาอย่างสงสัย เพราะเห็นท่าทางหน้าตาตื่นของ ชิดชัย เพื่อนรุ่นพี่คนสนิทของเธอตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย

“อ้าว พี่ชัยมาอย่างไรกันคะเนี่ย แล้วทำไมขับมอเตอร์ไซค์มาหน้าตื่นเชียว”

“ป้าสายใจล้มที่ตลาด หัวฟาดพื้นสลบไปพ่อพี่พาแกไปส่งโรงพยาบาลแล้วพี่เลยยืมมอเตอร์ไซค์เพื่อนแวะมาส่งข่าว รุ้งจะไปโรงพยาบาลกับพี่เลยมั้ย”

“ตายจริง รอแป๊บหนึ่งนะคะพี่ชัยรุ้งขอไปเอากระเป๋าก่อน” หญิงสาวยกมือทาบอกอย่างตกใจใบหน้านวลใสซีดเผือดแล้วกำลังจะหันหลังกลับเข้าไปในบ้านแต่แล้วจัสตินซึ่งสวมเพียงกางเกงนอนตัวเดียวก็เดินออกมาหาเธอด้วยท่าทางโกรธ เขาจะโกรธเรื่องอะไรแต่เช้าอีกล่ะ แต่ก็ช่างเขาเถอะ เธอมีเรื่องด่วนที่ต้องทำอยู่สายรุ้งจึงเดินผ่านหน้าเขาไปยังเรือนพักของป้าสายใจและมันทำให้จัสตินโกรธมาก...

“นี่เธอคิดจะนัดผู้ชายเข้ามาจู๋จี๋กันในบ้านฉันรึไง” ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยความฉุนเฉียว

“ถึงฉันจะเป็นแค่หลานสาวแม่บ้านของคุณ แต่ฉันมีการศึกษาพอที่จะให้เกียรติเจ้าของบ้านค่ะ ไม่คิดจะทำอะไรต่ำๆ แบบนั้นแน่ๆ และถ้าคุณไม่มีอะไรจะใช้ฉัน ฉันก็ขอตัวนะคะพอดีมีธุระ” สายรุ้งตอบเขาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดมองคนตัวโตอย่างไม่ชอบใจเช่นกัน จัสตินมองเธอตาขุ่นไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมองเขาด้วยสายตาแบบนี้ และยิ่งเห็นว่ามีผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งมาจอดรถมอเตอร์ไซค์คุยกับเธออยู่หน้าบ้านของเขาชายหนุ่มยิ่งรู้สึกไม่พอใจมาก อย่างหาสาเหตุไม่เจอ...

“นี่เธอ กล้าพูดกับเจ้านายแบบนี้เหรอ”

“คุณไม่ใช่เจ้านายฉัน”

“แต่เธออยู่ในบ้านฉัน”

“นี่คุณฉันมีธุระจริงๆ หากคุณจะมาด่าฉันแค่นี้ ฉันก็ขอตัวก่อน...” หญิงสาวสะบัดหน้าหนีแล้ววิ่งไปเอากระเป๋าสตางค์ท่ามกลางความไม่พอใจของจัสติน ชายหนุ่มหันไปมองชายหนุ่มหน้าคมเข้มที่ติดเครื่องรถมอเตอร์ไซค์รออย่างไม่พอใจก่อนจะเดินตามสายรุ้งเข้าไปในบ้าน

“เธอจะไปไหน” เขาถามเมื่อเห็นเธอสะพายกระเป๋าใบเล็กออกมาแล้วเปิดประตูออกไปท่าทางรีบร้อน สายรุ้งหยุดแล้วถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย นี่หากเธอไม่พูดให้ชัดให้เคลียร์เขาคงตามรังควานเธอไม่หยุดแน่ๆ

“ป้าสายใจล้มหัวฟาดพื้น ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลค่ะ ฉันจะไปโรงพยาบาลหากคุณไม่ว่าอะไรฉันก็ขอตัว...”

จัสตินเหล่ตามองชายหนุ่มหน้าคมอย่างไม่ชอบใจเมื่อเห็นชิดชัยแสดงความสนิทสนมกับสายรุ้งราวกับว่าเป็นคนรักกัน

เอ๊ะ หรือว่าเขาเป็นคนรักของสายรุ้งนะ... ชายหนุ่มคิดอย่างฉุนเฉียว

ส่วนสายรุ้งก็เดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉินโดยไม่สนใจคนที่ตนอาศัยรถมาด้วยจะว่าเธออาศัยก็ไม่ได้เพราะจัสตินอาสาแกมบังคับให้เธอมากับเขาเอง ในเมื่อเขาอยากมาเองก็ให้เขาดูแลตัวเองก็แล้วกัน อยากจะไปไหนหรือจะทำอะไรก็เรื่องของเขา หญิงสาวคิดในใจ

และแล้วในที่สุดเวลาที่เธอรอคอยก็มาถึงเมื่อคุณหมอวัยกลางคนเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยสีหน้าไม่ค่อยจะดีนัก สายรุ้งรีบเดินไปหาคุณหมอทันที

“ป้าสายใจเป็นอย่างไรบ้างคะคุณหมอ”

“หมอขอคุยกับญาติคนไข้หน่อยนะครับ”

“รุ้งเองค่ะ รุ้งเป็นหลาน” หญิงสาวรีบบอก

“ถ้าอย่างนั้นตามหมอไปที่ห้องเลยนะครับ...”

สายรุ้งทิ้งตัวลงกับโซฟาตัวใหญ่อย่างหมดแรงเมื่อกลับมาบ้าน เพราะคืนนี้หมอยังไม่อนุญาตให้คนไข้ออกจากห้องฉุกเฉิน ป้าสายใจยังต้องอยู่ในความดูแลของหมออีกคืนหนึ่งและอาการของป้าสายใจก็ไม่ดีเลยการที่แกล้มหัวฟาดพื้นทำให้สมองบวมและมีอาการเลือดออกในสมอง ซ้ำเธอเองก็เพิ่งรู้ว่าป้าสายใจเป็นมะเร็งในตับอ่อนระยะสุดท้าย ซึ่งเธอเองไม่อยากเชื่อเลยว่าป้าสายใจจะเป็นโรคนี้เพราะดูท่าทางป้าแกยังแข็งแรงและร่าเริงร่างกายก็อวบท้วมสมบูรณ์ไม่มีวี่แววว่าจะผอมแห้งแรงน้อยและป้าสายใจก็ไม่เคยล้มป่วยด้วยอาการใดๆ มาก่อน แต่นี่ป้าสายใจเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายที่ไม่รู้ว่าจะจากเธอไปเมื่อไหร่ด้วย มันเป็นไปได้อย่างไรกัน...

“ทำใจดีๆ ไว้นะสายรุ้ง ป้าสายใจอาจจะมีทางรอด”

“มะเร็งระยะสุดท้ายนี่นะ คงมีหรอก นี่ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าป้าสายใจป่วย” หญิงสาวกล่าวอย่างอ่อนเพลีย ดวงตางามดูเหม่อลอยไม่ได้สนใจคนตัวโตที่ทรุดนั่งข้างๆ ด้วยสีหน้าไม่สบายใจเช่นกัน

ป้าสายใจเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เด็กๆ ตั้งแต่จำความได้เขาก็เห็นหน้าป้าสายใจพร้อมๆ กับคุณอุมามารดาบุญธรรมจะว่าไปแกก็เป็นเหมือนพี่เลี้ยงของเขาและเขาก็รู้สึกผูกพันกับป้าสายใจไม่น้อยเลย...

“ใจเย็นๆ เถอะเธอไปพักผ่อนก่อนแล้วพรุ่งนี้เราค่อยไปโรงพยาบาลแต่เช้า”

“ฉันคงนอนไม่หลับหรอก คุณอยากไปพักผ่อนก็ไปเถอะและขอบคุณมากที่ช่วยเหลือเรื่องค่าใช้จ่ายทุกอย่าง แล้วฉันจะใช้คืนให้”