ตอนที่9.

ตอนที่9.

“คุ คุณจ้า... อ๊า...” สายรุ้งครางเสียงดังพลิ้วร่างสาวเกร็งสะท้าน สะโพกมนเด้งขึ้นจากที่นอนนุ่มลอยคว้างอยู่กับมือและปากของเขา...

จัสตินมองกลีบดอกไม้สาวที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหวานสวาทอย่างพอใจ ดวงตาคมเหลือบมองคนที่นอนระทวยหายใจกระเส่าอยู่ใต้ร่างอย่างหลงใหล ใบหน้านวลแดงก่ำ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ริมฝีปากระเรื่อบวมเจ่อเพราะฤทธิ์จุมพิตเร่าร้อน เต้าอวบงามไหวกระเพื่อมตามแรงหอบหายใจของเธอช่างเร้าอารมณ์หนุ่มให้เตลิดไปไกล เขายังไม่ได้ปลดปล่อยและเขาก็ต้องการที่จะกำจัดอารมณ์พลุ่งพล่านร้อนผ่าวที่แก่นกายชายให้หมดไปในตอนนี้...

“รุ้งจ๋า... รุ้ง ฉันต้องการเธอเหลือเกิน...” เสียงแหบพร่าพูดชิดแก้มนวลสุกปลั่งพร้อมกับมือหนาที่แยกเรียวขางามออกจากกันช้าๆ

สายรุ้งหน้าตื่นเมื่อสติกลับคืนมาหลังจากที่เธอรู้สึกกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง หญิงสาวถอยหนีร่างสูงทันทีเมื่อเขาเผยอตัวขึ้นมา แววตาของเขาทำให้เธอรู้สึกหนาวสะท้านเพราะมันช่างเต็มไปด้วยความต้องการที่ร้อนแรงแม้เธอไม่เคยมีประสบการณ์ความสัมพันธ์แบบหนุ่มสาวมาก่อนก็พอจะรู้ว่าเขาต้องการอะไร...

“ยะ อย่านะคะคุณจัสติน รุ้งกลัว...” หญิงสาวกล่าวเสียงแผ่ว รู้สึกทั้งหวาดหวั่นและหวามไหว จนร่างสาวสั่นสะท้านอีกครั้ง

จัสตินเห็นแววตาของเธอก็รู้สึกได้ทันทีถึงความขลาดกลัวของเธอ ชายหนุ่มกัดกรามกรอดอย่างระงับความปวดหนึบที่แก่นกายแกร่ง แต่เขาก็ไม่อาจจะหักหาญน้ำใจเธอได้ คนอย่างจัสตินไม่เคยขืนฝืนใจหญิงใด และเขาก็ไม่คิดจะทำอย่างนั้นด้วย...

“ช่วยฉันหน่อยสิรุ้ง... ฉันทรมานเหลือเกิน...” ชายหนุ่มกล่าวเบาๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความออดอ้อน ดวงตาคมดูรวดร้าวจนสายรุ้งหวั่นไหว...

สายรุ้งรู้สึกโกรธจัด แต่ไม่ได้โกรธคนอื่นนอกจากโกรธตัวเอง เธอทำไปได้อย่างไร ทำตัวเหมือนผู้หญิงไร้ค่า ทำตัวเหมือนผู้หญิงที่ร่านร้อนได้อย่างไร นี่เธอเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ แค่นึกถึงความร้อนผะผ่าวที่แข็งขึงอยู่ในมือเธอก็รู้สึกวาบหวิวร้อนเร่าไปทั้งกายสาว... หญิงสาวคิดไปก็หน้าแดงไปเมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอทำอย่างเร่าร้อนกับเขา ผู้ชายที่นั่งยิ้มอย่างอารมณ์ดีอยู่ข้างๆ

คนบ้า... พออย่างนี้แล้วอารมณ์ดีเชียวนะ สายรุ้งเข่นเขี้ยวเขาในใจอย่างอดไม่ได้ 

“คุณจะยิ้มอะไรนักหนาคุณจัสติน”

“ก็คนอารมณ์ดีแล้วยิ้มมันผิดเหรอ”

“ไม่ แต่มันน่าหมั่นไส้” หญิงสาวแผดเสียงใส่เขาอย่างอดไม่ได้ ถึงเขาจะเป็นเจ้านายก็เถอะเธอไม่ขออยู่ที่นี่อีกต่อไป กลับไปถึงบ้านนวพลเมื่อไหร่เธอจะขอป้าสายใจกลับออกมาทำงานข้างนอกเสียที อยู่ใกล้เสือหิวอย่างจัสตินเธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเลย

“หึหึ แค่นี้ทำไมต้องโกรธด้วย”

“นี่คุณจะไม่ให้ฉันโกรธได้อย่างไร ที่คุณทำกับฉันมัน...” สายรุ้งพูดไม่ออกเมื่อต้องพูดถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นวานนี้ ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งแค้นใจแต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้...

“จะไปจริงๆ หรือรุ้ง” ป้าสายใจกล่าวอย่างอาทรเมื่อหลานสาวมาบอกความประสงค์ที่จะกลับไปหางานใหม่และจะไม่อยู่ที่บ้านหลังนี้แล้ว นางรู้สึกใจหายเพราะสายรุ้งเพิ่งลาออกจากงานอีกอย่างนางก็อยู่ที่บ้านหลังนี้แค่เพียงคนเดียว แม้ที่นี่จะปลอดภัยและไม่ต้องกังวลเรื่องร้ายใดๆ แต่นางก็อยากจะใช้ช่วงเวลาสุดท้ายกับญาติคนสุดท้ายที่นางมีอยู่ แต่นางก็ยังไม่พร้อมที่จะบอกความจริงกับสายรุ้ง

“ค่ะ รุ้งว่าจะไปหางานทำจริงๆ จังเสียทีแตะฝุ่นมานานแล้ว”

“อืม ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้ค่อยไปไม่ดีกว่าเหรอ”

“ค่า รุ้งไม่รีบหรอกค่ะ แต่ว่าป้าอย่าห่วงเลยว่ารุ้งจะรีบไปเพราะรุ้งยังอยากเกาะป้าสายอยู่นานๆ” หญิงสาวกล่าวเสียงใสซบหน้ากับอกนุ่มๆ ของป้าสายใจอย่างออดอ้อน โอบกอดเอวหนาของนางไว้อย่างแสนรัก เพราะตั้งแต่มารดาเสียชีวิตก็มีป้าสายใจเพียงคนเดียวที่รักและห่วงใยเธอมาตลอด

“จ้า เกาะได้ตามสบายเลย ป้าเต็มใจ ทุกอย่างที่ป้ามี ป้ายกให้รุ้งหมดเลย”

“รุ้งจะเอาทุกอย่างเลยนะ”

“แน่นอน ป้าให้หมดเลย..” ป้าสายใจกล่าวอย่างยินดีกอดรัดร่างบางอย่างรักแสนรัก

นางจะมีเวลาอยู่บนโลกนี้อีกนานแค่ไหนกันนะ แต่ทุกวินาทีที่มีอยู่นางจะใช้อย่างคุ้มค่า...

จัสตินนอนครุ่นคิดอยู่บนเตียงกว้างของตนด้วยความรู้สึกที่ปรอดโปร่งเล็กน้อยเมื่อป้าสายใจมาบอกว่าสายรุ้งจะกลับไปหางานทำและจะกลับไปอยู่หอพักของเธอเหมือนเดิม ทีนี้เธอก็ไม่ใช่ไก่วัดแล้วสินะ อย่างน้อยๆ เมื่อเธอพ้นจากชายคาบ้านนวพลสายรุ้งก็ไม่ใช่คนของเขาแล้ว และป้าสายใจก็คงไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่...

เอ๊ะ นี่เขาคิดวางแผนการมากไปหรือเปล่า กับผู้หญิงคนเดียวทำไมเขาต้องคิดมากขนาดนี้ด้วย

“โอ้ย ไอ้บ้า แกมันจะบ้ากันไปใหญ่แล้ว” จัสตินดุตัวเองอยู่ในใจแล้วพลิกกายนอนคว่ำหลับตาลง แต่เพียงแค่หลับตาลงเท่านั้น ใบหน้าของสายรุ้งก็ลอยเข้ามาในห้องภวังค์อย่างไม่อาจห้ามได้

“สายรุ้ง เธอจะมากไปแล้วนะ มาทำให้ฉันวุ่นวาย เธอจะต้องชดใช้...” ชายหนุ่มหลับตาคิดวุ่นวายอยู่ในใจคนเดียวจนในที่สุดก็หลับไป...