16- บ้านพ่อเลี้ยง

16- บ้านพ่อเลี้ยง

ติ๊ง!!

เหมือนเสียงเตือนลิฟต์ดังขัดจังหวะช่วยทำให้สถานการณ์พูดคุยที่เริ่มน่าอึดอัดสำหรับแสงทัดหมดไป เขาเดินนำออกไปก่อนแล้วผายมือให้แม่เลี้ยง

“เชิญครับ พ่อเลี้ยงรออยู่แล้วที่ห้องเดิมครับ”

แม่เลี้ยงสาวพยักหน้าขอบคุณ เดินตรงไปทางห้องของพ่อเลี้ยง  แสงทัดเหลือบตามองอริสรา เลขานุการสาวที่กำลังเดินออกมาจากห้องเหนือหัวพอดีพรางยิ้มช่วยเปิดประตูให้แม่เลี้ยง เขาและอิสราต่างยิ้มให้กันอย่างมีเล่ห์นัย ทั้งเขาและเธออาจกำลังได้เจ้านายสาวคนใหม่เร็ว ๆ นี้

คลิก!!

ดวงฤทัยก้าวเข้าไปในห้องทำงานใหญ่ของเหนือหัว เห็นเขายังนั่งอ่านเอกสารอย่างตั้งใจจึงไม่อยากรบกวน เดินเลี่ยงไปนั่งรอที่โซฟารับแขกสังเกตห้องทำงานกว้างและอบอุ่นจากการตกแต่งด้วยไม้เป็นหลัก ม่านหนาหนักสีครีมอ่อนด้านหลังเปิดไว้จึงทำให้ห้องทั้งห้องสว่าง

เสียงกระดาษที่ถูกพลิกหน้าจากมือเหนือหัวเว้นจังหวะเป็นระยะ เธอสังเกตเสี้ยวหน้ายามเขาก้มมองเอกสารบนโต๊ะ ข่าวลือที่คนเมืองเล่าลือกันเป็นความจริง พ่อของเหนือหัว เจ้าศิรพงษ์ แต่งงานกับคนรัฐฉาน จันทร์มาลา ชื่อของแม่เหนือหัวตามที่แสงทัดเพิ่งบอกมา

เขามีเค้าโครงหน้าเหลี่ยมเหมือนคนไทใหญ่ คิ้วกระบี่เฉียงขึ้นและมีผิวคล้ำกว่าคนทั่วไปเล็กน้อย แต่ยังผสมผสานความเป็นไทยไว้ เธอคาดว่ามารดาของเหนือหัวคงเป็นสวยคนหนึ่ง

“อุ๊ย!!”

จู่ ๆ เหนือหัวเงยหน้าขึ้นสบตาทำให้ดวงฤทัยที่กำลังแอบมองเพลินตกใจ แสร้งเบือนหน้ามองไปทางอื่นเพื่อหลบเลี่ยงสายตาจับจ้อง

“มาตั้งแต่เมื่อไร พี่ไม่ทันเห็น”

เหนือหัวปิดแฟ้มเอกสารทันที ร่างสูงลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานเดินไปยังแม่เลี้ยงสาวที่นั่งรออยู่ก่อนตรงโซฟา

“สักพักค่ะ พี่เหนือไม่เห็นเพราะดวงเข้ามาตอนที่เลขาของพี่เหนือเปิดประตูออกไป”

ดวงฤทัยขยับตัวกระเถิบไปเกือบชิดพนักเท้าแขนโซฟาอีกด้านเมื่อร่างใหญ่ของเหนือหัวหย่อนลงเกือบติดตัวเธอ

สายตาคมกวาดมองสำรวจไปทั่วร่าง ดวงฤทัยสวมชุดผ้าซิ่นพื้นเมืองเช่นเคย ตัวบนเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีแขนตุ๊กตา

“ไม่ทัดดอกไม้แล้วเหรอ พี่ชอบหอมดี”

พูดไม่ทันจบประโยคมือใหญ่พลันเอื้อมไปยังศีรษะหญิงสาวจับพลิกดูว่าได้ซ่อนดอกไม้ไว้ตรงไหนหรือเปล่า เพราะเขายังได้กลิ่นดอกพุดโรยรินออกมาจากตัวเธอ

“ไม่ทันได้เด็ดมาค่ะ”

“แล้วทำไมถึงมีกลิ่นหอม”

ดวงฤทัยหน้าแดงขยับหน้าหนีแต่ไม่พ้น เขาจับปลายคางเธอไว้แน่น

“ก็สบู่อาบน้ำธรรมดาค่ะ คุณแม่มักเอาดอดกไม้ที่มีในบ้านมาผสมด้วย เป็นสูตรเฉพาะ”

เธอเลื่อนสายตาสบดวงตาคม แล้วเอียงศีรษะเล็กน้อยแปลกใจที่พวงแก้มของเหนือหัวแดงซ่านขึ้นมาเห็นได้ชัด

“พี่เหนือไม่สบายหรือเปล่าคะ”

“ฮื้อ ทำไมเหรอ”

มือเล็กวางพาดบนหน้าผากเพื่อทดสอบแต่ไม่ได้ร้อนอย่างที่คิด เห็นมุมปากของเขาขยับยิ้มยิ่งแปลกใจ

“มีอะไรเหรอคะ ดวงทำแบบนี้มัน ผิดปกติตรงไหน”

น้ำเสียงกระเง้ากระงอดสะบัดมือลงจากหน้าเหนือหัว พยายามขืนตัวเบี่ยงกายออกแต่คนร่างสูงกลับไม่ยอมปล่อย แถมคว้าเอวสาวน้อยยกขึ้นจนนั่งบนตักกว้าง

“ไม่ผิดหรอก ดวงจะแตะตัวพี่ตรงไหนก็ได้ทั้งนั้น”

“แล้วพี่เหนือหัวเราะเยาะดวงทำไมคะ”

หน้าคมเข้มปรากฏรอยยิ้มกว้างอีกครั้งยิ่งพาให้เหนือหัวดูหล่อกว่าที่เคยจนเธอเองใจเต้นไม่เป็นส่ำ

“พี่ไม่ได้หัวเราะเยาะดวง พี่แค่ดีใจที่ดวงไม่ประสา”

ดวงฤทัยสะบัดหน้าออกจากการเกาะกุมของมือใหญ่ เขาจึงใช้มือข้างนั้นจับมือเล็กของเธอวางลงบนต้นเหตุที่ทำให้เขาหน้าแดง

“นี่ต่างหากที่ทำให้พี่หน้าแดง”

“พี่เหนือ!!!”

ตากลมโตเบิกกว้างพยายามขืนมือออกแต่เหนือหัวยังกุมไว้แน่นให้เธอแนบฝ่ามือลงบนท่อนเนื้ออุ่นร้อนแข็งขึงและใหญ่โต

“ตกใจอะไรกัน จะได้คุ้นเคยกันไง พี่แทบรอให้ถึงคืนนี้ไม่ไหว เหนือหัวน้อยอยากทำความรู้จักน้องสาวดวงอีกจัง”

“พี่เหนือ!!!”

ครั้งนี้ดวงฤทัยกระชากมือออกมาได้สำเร็จตะเกียกตะกายลงจากตักของเหนือหัวไปยืนข้างโซฟา เอามือไขว้หลังไว้ไม่ให้เขาเห็นว่าเธอกำลังสั่น

“ดวงหิวข้าวแล้ว ไปกันเถอะค่ะ”

เหนือหัวยิ้มกว้างอีกครั้งแล้วจึงลุกขึ้นเดินตามสาวร่างเล็กที่เดินขาขวิดนำหน้าเขาไปก่อนแล้ว ร่างอรชรในชุดพื้นเมืองเหนือด้านหลัง ยิ่งมองยิ่งทำให้น้องชายฮึกเหิม โชคดีที่เสื้อสูทวันนี้คลุมยาวพอปกปิดอาการตื่นตัวแข็งโด่ขึ้นมากระทันหัน

ยามค่ำหลังจากมื้อเย็นบนเรือนไม้หลังใหญ่ชานเมืองของเหนือหัว ช่วงคาบเกี่ยวฤดูหนาวทำให้ลมเหนือเริ่มพัดผ่านชานบ้านจนดวงฤทัยลูบต้นแขนตัวเองเพิ่มความอบอุ่น

“ดวงเข้าห้องไปก่อนก็ได้ พี่ว่าจะทำงานต่ออีกสักหน่อย”

“รอก็ได้ค่ะ”

“ไม่ต้องหรอก อากาศเย็นแล้ว อาบน้ำเร็วหน่อยดีกว่า”

เหนือหัวกล่าวขึ้นพร้อมเลื่อนจานออกจากมือเล็กที่กำลังใช้ส้อมจิ้ม เธอมองหน้าเหวอเห็นคนร่างสูงยิ้มพราย

“ชอบทานนี้เหรอ”

ดวงฤทัยหน้าเง้าวางส้อมลง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอแสดงท่าทางกระเง้ากระงอดราวกับว่าเป็นแฟนกันจริง ๆ ยิ่งทำให้เหนือหัวต้องการแกล้งจึงหยิบส้อมของตนจิ้มขนมแล้วยื่นไปตรงหน้า

“ไม่แกล้งแล้ว อ้า อ้ำเร็วสิ”

เธอหันหน้ากลับมายิ้มแล้วอ้าปาก แต่พอจะงับกลายเป็นเหนือหัวชักมือกลับ ดวงฤทัยจึงได้แต่งับอากาศเข้าไปเต็มเปา

งับ!!

ตากลมรีขวางขุ่นเมื่อเห็นไหล่กว้างสะเทือนจากอาการกลั้นหัวเราะ จึงลุกขึ้นกรุ่นโกรธเดินงอนกลับเข้าห้องนอนไปทันที ทิ้งให้เหนือหัวยังนั่งยิ้มอยู่คนเดียว

“พ่อเลี้ยงดูมีความสุขนะครับ”

เหนือหัวเอี้ยวหน้ากลับไปมองแสงทัดที่ขึ้นมาจากข้างล่าง หน้าคมเข้มยังยิ้มมุมปากไม่ถือสาบอดี้การ์ด

“มีอะไรหรือเปล่า”

“คุณพฤกษ์โอดว่าราคาตึงไปนิดครับ แต่ยอมลงลายมือชื่อแต่โดยดี รับเช็คมัดจำไปแล้วครับ”

“ดี มีอะไรอีกไหม”

“มีคุณพราวพิลาศถามหาพ่อเลี้ยง”

“ไม่สำคัญ”

เขาโบกมือไล่แสงทัดขณะที่ลุกขึ้นยืนอย่างอารมณ์ดี เดินเข้าห้องทำงานเพื่อเคลียร์เอกสารให้เสร็จเพราะพรุ่งนี้ทั้งวันเขาตั้งใจว่าจะพาเธอไปเที่ยวข้างนอก

“เออ เดี๋ยวครับพ่อเลี้ยง”

เหนือหัวชะงักเท้าเอี้ยวหน้ากลับไปอีกครั้ง

“เจ้ายิ่งอยากเชิญพ่อเลี้ยงไปทานข้าวที่คุ้ม”

“ปฏิเสธ”

“แต่ว่าท่านขอร้องมา พ่อเลี้ยงจะไม่ใจอ่อนหน่อยเหรอครับ”

“ไม่ เขาไม่สมควรจะได้รับ”

เหนือหัวไม่ทันรอให้แสงทัดรับคำ สั่งงานเรียบร้อยจึงรีบย่ำเท้าเข้าห้องทำงานด้วยใจร้อนรน คืนนี้เขาจะได้นอนกอดร่างนุ่มนิ่มอีกครั้ง ถ้าเธอยังไม่หลับไปเสียก่อนเขาคงจะได้ทำอะไรให้หัวใจชายหนุ่มดวงนี้ได้ชื่นใจบ้าง

ส่วนคนร่างเล็กพลิกตัวนอนกระสับกระส่ายผิดไปจากอาทิตย์ที่แล้ว ดวงฤทัยยอมรับกับตนเองว่าเธอทั้งตื่นเต้นและคาดหวัง นอนหงายห่มผ้าจนมิดถึงคอปิดไฟในห้องมืดสนิท

สักพักจึงพลิกตัวนอนตะแคงหันไปทางด้านข้างที่ยังว่างเปล่าเอื้อมมือออกไปลูบหมอน พลันนึกประหลาดใจอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะมีวันนี้ วันที่เธอได้นอนค้างกับเหนือหัว ดั่งที่เธอได้เคยนึกภาพในวัยสาวอายุสิบแปด