บทที่ 15 อย่าทำเหวินกงกงกงของขึ้น ตอนปลาย

เด็กชายหน้าสวยดูมีสง่าราศี แต่งกายด้วยชุดผ้าไหมราคาแพงสีฟ้าอมเขียวปักลายเมฆมงคลฝีมือประณีต รวบผมสูงเป็นหางม้า บนผ้าผูกผมสีเดียวกันกับชุดประดับหยกจักรพรรดิล้อมทองล้ำค่า ก้าวลงจากรถม้ามีสัญลักษณ์ของตำหนักเว่ยจง

สัญชาตญาณแรงกล้าของมู่เหยียน กระตุ้นเตือนบอกเขาว่า หญิงสาวแรกรุ่นในชุดหรูหราที่ยืนหน้าบึ้งตึงอยู่หน้าตำหนักเว่ยจง กำลังอยากหาเรื่องกัดคนเพื่อระบายความคลุ้มคลั่ง

องค์หญิงห้าหยุดมองเด็กชายด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนัก หันไปถามเหวินกงกงที่เดินตามมาส่งด้วยท่าทางเบื่อหน่ายเสียงเขียว

“เหวินกงกง! เด็กคนนี้เป็นใครถึงมีสิทธิ์นั่งรถม้าของตำหนักฉีอ๋อง บอกข้ามาเดี๋ยวนี้นะ!”

ทั้งมู่เหยียนและลี่อิ่งกลอกตามองบนอย่างพร้อมเพรียงโดยมิได้นัดหมาย ในใจมีคำว่า เผือก เหมือนอย่างมู่ซูซินใช้เรียกคนชอบสอดรู้สอดเห็น

เหวินกงกงมองเด็กชายที่หน้าตาละม้ายคล้ายพระชายามู่ถึงแปดส่วนด้วยสายตาเอ็นดู ผิดกับสายตาที่ใช้มององค์หญิงห้าโดยสิ้นเชิง

“เรื่องของตำหนักเว่ยจง กระหม่อมเกรงว่าไม่จำเป็นต้องรายงานคนนอก ท่านอ๋องไม่ชอบพวกสอดรู้ ขอองค์หญิงห้าโปรดเข้าใจด้วย” พูดจบก็หันไปจิกตาใส่ว่านหมัวมัวเป็นเชิงตำหนิ หรือพูดให้ถูกคื