บทที่ 17 สตรีเช่นนี้สิถึงคู่ควรกับฉีอ๋อง ตอนปลาย

ช่วงสายวันรุ่งขึ้น

หน้าประตูใหญ่ของตำหนักเว่ยจง ทหารยามยังคงยืนรักษาความปลอดภัยอย่างเช่นทุกวัน ไม่มีความผิดปกติใดๆ ให้เป็นที่สังเกตเห็น

กระทั่งผ่านไปเกือบชั่วยามเหวินกงกงได้เดินออกมาหน้าตำหนัก สีหน้าของเขาดูไม่ดีนักคล้ายกำลังมีเรื่องกระวนกระวายใจ หลังจากเดินไปมาอยู่หน้าตำหนักราวครึ่งเค่อ เหวินกงกงจึงหมุนตัวก้าวกลับเข้าไปด้านใน พร้อมกับประตูใหญ่ที่ปิดลงตามหลัง

ห่างออกไปราวห้าจั้ง* หญิงสาวแต่งกายคล้ายบ่าวรับใช้ในจวนขุนนางคนหนึ่ง มายืนซุ่มดูความเคลื่อนไหวของตำหนักฉีอ๋องได้พักหนึ่งแล้ว ครั้นเห็นเหวินกงกงสั่งให้ปิดประตูตำหนัก ทั้งที่ปกติจะกระทำเฉพาะก่อนช่วงพระอาทิตย์ตก รอยยิ้มมีเลศนัยพลันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง จากนั้นจึงหันหลังเดินจากไป องครักษ์เงาของตำหนักเว่ยจงสะกดรอยตามไปในทันที

โรงน้ำชาอันเซียงสาขาเมืองหลวง

ห้องรับรองส่วนตัว ต่งโหยว ฮูหยินรองของเสนาบดีคลังฉู่ซิวหมิง ยกถ้วยน้ำชาขึ้นจิบด้วยท่วงท่าละเมียดละไม สมกับที่เป็นหญิงสาวจากตระกูลขุนนางของเมืองหลวง ปีนี้นางอายุสามสิบต้นๆ ทว่ายังคงงดงามอ่อนเยาว์มิต่างจากหญิงสาวอายุยี่สิบกลางๆ ความงามของนางถ่ายทอดให้บุตรสาวถึงหกส่วน

ประตูห้อง