บทที่ 19 ตราพยัคฆ์อหังการ ตอนปลาย

ตั้งแต่กลับมาจากจวนอัครมหาเสนาบดีซ่งเถียนเวยเฟิ่งเสวียนจีก็เก็บตัวเงียบอยู่ห้องทรงอักษร ทั้งเหวินกงกงและองครักษ์คนสนิทต่างถูกไล่ไปพักผ่อนไม่ต้องมาอยู่อารักขา

ดวงเนตรคู่คมดำมืดดุจห้วงเหวลึก จดจ้องโต๊ะแผนที่จำลองของแคว้นต้าเว่ยอยู่เป็นนานสองนาน ครุ่นคิดหาคำตอบว่าเพราะเหตุใดครูฝึกทหารที่ทำงานร่วมกับตนมาหลายปีถึงได้แปรพักตร์

เช้าตรู่วันถัดมาท้องฟ้าอึมครึมด้วยเมฆฝนสายลมสารทพัดโหมรุนแรง กระชากใบไม้เปลี่ยนสีปลิดปลิวไปทั่วท้องถนน เสียงเกือกม้ากระทบพื้นดังก้อง ทิศทางที่มุ่งไปคือค่ายทหารหวงเป่าเว่ย

ถึงแม้ดูเหมือนฝนกำลังจะตกอีกในไม่นาน ทว่าบรรดาทหารทั้งเก่าและใหม่ทุกคนในค่ายต่างลุกขึ้นมาฝึกซ้อมตามกำหนดการ ครูฝึกของแต่ละหน่วยยืนคุมทหารของตนอย่างเข้มงวด

บนหอคอยข้างลานฝึก ฉีอ๋องในชุดสีดำยืนมองครูฝึกรวมถึงบรรดาทหารใหม่ด้วยสายตาเย็นเยียบ เพียงชั่วอึดใจก็ไปปรากฏอยู่ข้างลานฝึก เขาเดินไปยืนอยู่ระหว่างครูฝึกสองคนเอ่ยรับสั่งเสียงเนิบนาบแฝงแรงกดดัน

“เปิ่นหวางอยากทดสอบความแข็งแกร่งของทหารใหม่สักหน่อย ครูฝึกของแต่ละหน่วยคัดเลือกตัวแทนที่ฝีมือดีที่สุดออกมาหน่วยละสิบนาย อีกสองเค่อทั้งครูฝึกและทหารที่เลือ