บทที่ 3

ฉันก้มหน้าลงยิ้มอย่างขมขื่น

แต่สาเหตุหลักที่ทำให้พวกเขาไม่ได้คบกันตั้งแต่แรกคือเหลียงอี่อัน ไม่ใช่ฉัน

กู้เซิ่นเหยียนและเหลียงอี่อันเป็นคู่รักที่มีใจให้กันมาตั้งแต่เด็ก เดิมทีเมื่อโตขึ้นจะต้องแต่งงานกัน

จนฉันอายุสิบหกปีถึงได้รู้ว่าฉันคือคุณหนูตัวจริงที่ถูกพี่เลี้ยงในบ้านตระกูลเหลียงสลับตัว และเหลียงอี่อันเป็นเพียงลูกของพี่เลี้ยงเท่านั้น

หลังจากที่ฉันกลับไปอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ที่แท้จริงแล้ว คุณพ่อคุณแม่ก็รู้สึกเสียดายที่จะต้องส่งเหลียงอี่อันซึ่งได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดีออกไป

จากนี้ไปฉันคือคุณหนูใหญ่ของตระกูลเหลียง เธอคือคุณหนูรอง

ในวันเกิดปีแรกที่ฉันกลับมาฉลองที่บ้านตระกูลเหลียง คุณพ่อคุณแม่ได้เชิญคุณพ่อคุณแม่กู้และกู้เซิ่นเหยียนมา

เมื่อคุณแม่กู้เห็นฉัน จะชมว่าฉันเรียบร้อยหน้าตาสะสวยอยู่เสมอ และแสดงความสนิทสนมโดยจับมือฉันไว้ตลอดเวลาที่พูดคุยกัน

แต่ไม่คาดคิดเลยว่าจะทำให้เหลียงอี่อันโกรธแค้นถึงขนาดนี้

เหลียงอี่อันฉวยโอกาสตอนที่ผู้ใหญ่กำลังคุยกันอยู่ในห้องรับแขก ถือน้ำร้อนจัดมาอยู่ตรงหน้าฉัน

เธอจ้องมาที่ฉัน พร้อมยิ้มอย่างมีความหมายลึกซึ้ง

“ถ้าวันนี้ฉันถูกเธอราดน้ำใส่ ทุกคนจะยังมีอารมณ์อยากฉลองวันเกิดให้เธออยู่ไหม?”

ขณะพูด เธอก็หยิบแก้วขึ้นมาแล้วเทน้ำร้อนราดใส่มือของตัวเอง

สมองของฉันว่างเปล่า แต่ร่างกายของฉันตอบสนองอย่างรวดเร็ว ยื่นมือไปขวางเธอไว้

น้ำร้อนจึงราดลงบนแขนของฉันพอดี

ความแสบร้อนกระจายไปทั่วร่างกายทันที ฉันจึงอดกรีดร้องออกมาไม่ได้

บริเวณที่ถูกลวกมีตุ่มน้ำพองขึ้นมาอย่างรวดเร็ว บวมแดงเป็นวงกว้าง เห็นแล้วสะเทือนใจ

คุณแม่กู้เป็นคนแรกที่เข้ามาเมื่อได้ยินเสียง เธอรีบดึงแขนของฉันไปล้างใต้ก๊อกน้ำ

เมื่อคุณพ่อคุณแม่เห็นเหตุการณ์นี้จึงถามว่าเกิดอะไรขึ้น

เหลียงอี่อันจึงก้มหน้าลงอย่างขี้ขลาดขณะสะอื้นไห้

“คุณพ่อคุณแม่คะ หนูอยากรินน้ำให้ทุกคน แต่พี่...”

ก่อนที่เธอจะพูดจบประโยคที่ฟังดูคลุมเครือ คุณพ่อคุณแม่ก็มองมาทางฉันด้วยสายตาเข้มงวด

ตั้งแต่ฉันกลับมาที่บ้านตระกูลเหลียง เหลียงอี่อันก็ใส่ร้ายฉันครั้งแล้วครั้งเล่า

คุณพ่อคุณแม่ก็เชื่อเธอทุกครั้ง

นี่เป็นวันเกิดปีแรกของฉันในบ้านตระกูลเหลียง

ฉันไม่อยากให้เรื่องที่ไม่ดีในบ้านแพร่ออกไป ทำลายความสัมพันธ์ที่ฉันสร้างมาอย่างยากลำบาก

แขนแสบร้อนอย่างมาก ฉันกลั้นน้ำตาไว้และพูดออกไปว่า "ขอโทษค่ะ หนูไม่ระวังเอง"

คุณแม่กู้เหลือบมองผ่านเหลียงอี่อันมาที่ฉันอย่างลึกซึ้ง "ถังถัง เธอเป็นเด็กดีมีเหตุผลนะ"

ใบหน้าของเหลียงอี่อันซีดลงเมื่อได้ยินสิ่งนี้ ไม่มีแม้แต่เสียงร้องไห้เล็ดลอดออกมา

คุณพ่อกู้มองไปที่เหลียงอี่อันด้วยสายตาซับซ้อนยากจะอธิบาย

คุณพ่อคุณแม่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านธุรกิจจึงเข้าใจความหมายของคำพูดคุณแม่กู้ทันที

เมื่อคุณพ่อคุณแม่กู้กำลังจะจากไป คุณพ่อได้เสนอให้ฉันกับกู้เซิ่นเหยียนแต่งงานกัน

คุณแม่กู้พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

แม้ว่าสายตาของกู้เซิ่นเหยียนจะเต็มไปด้วยความรังเกียจและไม่พอใจฉัน แต่เขากลับไม่ปฏิเสธ

ฉันบอกคุณพ่อคุณแม่ว่าฉันไม่อยากแต่งงาน แต่พวกเขากลับบอกว่านี่คือคุณค่าเพียงอย่างเดียวที่ฉันมี

ฉันค่อยๆ เรียนรู้ที่จะชอบกู้เซิ่นเหยียน และพยายามเอาใจเขาอย่างระมัดระวัง

ฉันเชื่อว่าถ้าฉันปฏิบัติต่อกู้เซิ่นเหยียนอย่างดี หัวใจของเขาจะต้องอบอุ่นขึ้นเพราะฉันแน่

แต่ตอนนี้การได้เห็นเขาดูแลเหลียงอี่อันอย่างอ่อนโยน และเห็นเธอถูกทะนุถนอมอยู่ในอ้อมกอดของเขา ทำให้ใจของฉันเจ็บปวด

ในขณะนี้กู้เซิ่นเหยียนกำลังเฝ้าเหลียงอี่อันอยู่ในห้องพักผู้ป่วย และใช้เวลาขณะที่เธอกำลังหลับ วางแผนเมนูอาหารบำรุงร่างกายให้

กินอย่างไรให้ดีต่อสุขภาพและป้องกันการเกิดรอยแผลเป็น

จากนั้นเขาก็ให้ผู้ช่วยนำครีมลดรอยแผลเป็นมาให้ เมื่อเห็นบรรจุภัณฑ์ของครีมลดรอยแผลเป็น ก็เกิดอารมณ์ที่ซับซ้อนขึ้นในหัวใจและรู้สึกเจ็บคอคล้ายมีก้อนสำลีมาอุดไว้

ในชาติที่แล้ว แขนบริเวณที่ถูกน้ำร้อนลวก แม้จะรักษาแล้วก็ยังคงเหลือรอยแผลเป็นทิ้งไว้

ฉันซื้อครีมลดรอยแผลเป็นมาหลายยี่ห้อ แต่ก็ไม่ได้ผล

โรงพยาบาลตระกูลกู้ครีมลดรอยแผลเป็นที่พัฒนาขึ้นเป็นพิเศษเพื่อป้องกันไม่ให้เหลียงอี่อันได้รับบาดเจ็บ แต่ไม่ได้มีการวางจำหน่ายให้กับภายนอก

หลังจากถูกน้ำร้อนลวก ฉันได้ขอร้องให้กู้เซิ่นเหยียนนำครีมลดรอยแผลเป็นมาให้ฉัน

แต่เขามองรอยแผลเป็นบนแขนของฉัน แล้วพูดเบาๆ ว่า "คุณไม่ได้เป็นดาราหรือนางแบบ มีรอยแผลเป็นบนแขนนิดหน่อยก็ไม่เห็นเป็นอะไร"

“อีกอย่าง นี่ไม่ใช่รอยแผลที่คุณสร้างขึ้นเพื่อใส่ร้ายอี่อันหรอกเหรอ?”

“ทิ้งมันไว้แบบนี้แหละ แล้วจำเอาไว้ให้ดีว่าคุณทำเรื่องเลวร้ายขนาดไหนเพื่อให้ได้แต่งงานกับผมแทนอี่อัน”

"รอยแผลเป็นนี้เป็นหลักฐานยืนยันถึงความเสแสร้งและความชั่วร้ายของคุณ ปล่อยให้มันอยู่กับคุณไปตลอดชีวิตเถอะ"