จุดเปลี่ยน 2

“แต่อัยไม่อยากได้ยิน” ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าความตายเป็นสิ่งธรรมดาของชีวิต ในเมื่อเธอเองก็สูญเสียพ่อแม่พร้อมกันจากอุบัติเหตุทางรถ

            แต่ในความธรรมดาของการตายนั้น การจากพรากมันช่างโหดร้ายสำหรับชีวิตของคนที่ต้องอยู่ต่อไป

            “อ้าวไม่พูดก็ได้” ป้าภาลัยยิ้มแล้วเอื้อมมาลูบผมเธอเบาๆ ทำให้อัยลินยิ้มออกมาได้

            “ถ้ายังงั้นก็กลับหอได้แล้ว”

            “อ้าว ลินว่าจะค้าง ตั้งใจจะมานอนเป็นเพื่อนคุณป้านะคะ”

            “ไม่เป็นไร อัยกลับไปเถอะ ป้าขี้เกียจฟังยัยดาบ่นหาเรื่องอัยน่ะ” จริงๆ เหนือกว่าเรื่องที่ว่า ก็คือเรื่องลูกเขยตัวดีก็ด้วย เพราะจากสายตาของคนผ่านร้อนผ่านหนาวมานาน มองสายตาของภากรณ์ปราดเดียวก็รู้ว่ากำลังคิดชั่วกับอัยลิน

            เตือนลูกสาวไปแล้ว แต่กลับโวยวายหาว่าแม่ใส่ร้ายสามีตนเอง และคิดว่าอัยลินเป็นคนฟ้องเสียอีก

            การที่ให้อัยลินย้ายไปอยู่หอ และอยู่ห่างจากบ้านหลังนี้คงเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับการปกป้องอัยลินจากลูกเขยชั่ว

            ก็หวังว่าสักวันอัยลดาจะตาสว่าง แม้วันนั้นนางจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วก็ตาม

            “ถ้าอย่างงั้นอัยก็ไม่รบกวนเวลาพักผ่อนคุณป้าแล้ว แต่ถ้ามีอะไรก็โทร. บอกอัยนะคะ”

            “ได้สิ รีบกลับก่อนจะมืดค่ำเถอะ”

            “ค่ะ” แล้วเธอก็กอดคุณป้า แล้วยกมือไหว้ ก่อนจะเดินกลับห้องนอนตัวเอง เพื่อจะหยิบกระเป๋าถือ และหยิบเสื้อผ้าที่เหลืออยู่ในห้องกลับหอพักด้วย คิดว่าหากคุณป้าไม่ได้เรียกหา เธอก็คงไม่กล้ากลับมาที่บ้านหลังนี้อีก

ตอนที่อัยลินเดินออกจากประตูรั้วเล็กนั้น รถของภากรณ์แล่นมาจอดหน้าบ้านทันที เขาโผล่หน้าออกมาทักทาย

            “น้องอัย กลับแล้วเหรอ ทำไมไม่อยู่กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันก่อนล่ะ”

            อัยลินไม่ตอบอะไร รีบเดินออกไปจากบริเวณหน้าบ้าน สายตาก็มองหาแท็กซี่ ที่อาจจะวิ่งผ่านมาพอดี แต่เดินมาได้ไม่นาน ภากรณ์กลับเลี้ยวรถตามมา เรียกให้ขึ้นรถ แต่เธอไม่สนใจ และตัดสินใจโบกมือเรียกวินมอเตอร์ไซค์ที่วิ่งผ่านมาพอดี

            ทำให้ภากรณ์หัวเสียเป็นอย่างมาก พร้อมกับอาฆาตในใจ

            อีเด็กเวร สักวันกูจะเอามึงทำเมียให้ได้!

เมื่อนั่งวินมาถึงปากซอยอัยลินก็กำลังรอแท็กซี่อยู่ริมถนน ในช่วงค่ำแบบนี้ รถติดตามปกติ และแท็กซี่ก็หายาก กระทั่งผ่านไปนับสิบนาที จู่ๆ รถตู้คันหรูที่คุ้นตาก็จอดข้างๆ กระจกที่นั่งด้านหลังก็เลื่อนลง

            “จะไปไหนหนูอัย”

            “สวัสดีค่ะลุงวิช พอดีหนูจะกลับหอ” เธอตอบคำถามบิดาของรชต ซึ่งเธอก็คุ้นเคยอีกฝ่ายมาตั้งแต่เด็ก ไม่ต่างจากทุกคนในครอบครัวของรชต

            “ขึ้นรถมาสิ เดี๋ยวลุงจะไปส่ง”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูเรียกแท็กซี่กลับเองได้”

            “ขึ้นมาเถอะ ลุงจะธุระต่างจังหวัดพอดี แวะไปส่งหนูอัยได้ พอดีลุงมีเรื่องอยากคุยกับหนูด้วย”

            “อ๋อค่ะ” อัยลินจึงก้าวขึ้นรถตู้ นั่งเคียงข้างบิดาเพื่อนสนิท ก่อนคนขับจะเคลื่อนรถออกจากบริเวณริมถนน

            “คุณลุงมีอะไรจะคุยกับหนูคะ” ถามไปแล้วก็รู้สึกใจไม่ดี เพราะกลัวว่ามันจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ลึกซึ้งของเธอกับรชต หากคนในครอบครัวของเขารู้ เธอกลัวว่าความรู้สึกเอ็นดูที่ทุกคนมีให้เธอจะเลือนหาย

            ถึงเธอจะเป็นเพื่อนสนิทของรชตมาตั้งแต่ยังเด็ก แต่เธอก็รู้ถึงฐานะที่แตกต่างของเธอกับเพื่อน แม้จะไม่ต่างสุดขอบโลก เพราะเธอเป็นเด็กกำพร้าที่แม้ครอบครัวคุณป้าจะไม่ได้ยากจน แถมยังเลี้ยงดูเธออย่างดี ไม่เคยอดอยากหรือขาดแคลนอะไร แต่เธอก็เป็นเพียงเด็กกำพร้าคนหนึ่งเท่านั้น

            ในขณะที่รชตนั้นมาจากครอบครัวที่ร่ำรวย เป็นเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่มีสาขาอยู่ในจังหวัดใหญ่ทั่วประเทศ และบิดาของเขาก็เป็นแพทย์ศัลยกรรมด้านหัวใจเด็กชื่อดังอันดับต้นๆ ของเมืองไทย ซึ่งตอนนี้วางมือจากการผ่าตัด แต่ดูแลบริหารโรงพยาบาลอย่างเดียว

            ในวัยเด็กนั้นท่านเคยป่วยเป็นโรคหัวใจพิการตั้งแต่กำเนิด ผ่านการผ่าตัดหัวใจมา กระทั่งมุ่งมั่นจะเป็นแพทย์ศัลยกรรมหัวใจเด็ก และท่านทำได้สำเร็จ

            มารดาของรชตเคยเป็นพยาบาล หลังแต่งงานมีลูกก็ทำหน้าที่แม่บ้านเต็มตัว รชตมีพี่สาวคนหนึ่ง ตอนนี้แต่งงานกับเศรษฐีนักธุรกิจชาวอเมริกัน และใช้ชีวิตอยู่อเมริกามานานหลายปี

            “หนูอัยก็รู้ใช่ไหมว่าลุงคาดหวังกับร็อกมาก เพราะเขาเป็นลูกชายคนเดียว ที่ลุงจะฝากดูแลธุรกิจของครอบครัว รวมทั้งความหวังที่เขาจะเป็นแพทย์ศัลยกรรมที่มีความสามารถ”

            “หนูรู้ค่ะ”

            “แต่ตอนนี้ร็อกดื้อ อาจารย์ที่คณะโทร. มาคุยกับลุง เขาไม่ตั้งใจเรียน เหม่อเรียน และขาดเรียนบ่อย ถามว่ามีปัญหาอะไรก็บอกไม่มี ลุงก็เลยอยากถามหนูอัยดูว่าพอจะรู้ไหมว่าเขามีปัญหาอะไร”

:::::::::::::::::::::::::::::::::